Σκέψεις εν όψει της διάσκεψης των Βρυξελλών
Εντάξει, βγήκαν μερικές ευρωπαϊκές εφημερίδες και έγραψαν ότι η Ευρώπη δε διαθέτει σήμερα ηγέτες αντάξιους της κρισιμότητας των καταστάσεων που διανύουμε. Μην το κάνουμε όμως και άλλοθι για την απελπιστική κατάσταση που οδηγηθήκαμε από μόνοι μας. Γιατί τελικά και να σε σπρώξουν πέφτεις στον γκρεμό μόνον όταν βρίσκεσαι στο χείλος του. Αν δε βρίσκεσαι εκεί το πολύ πολύ να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Αλλά ποιος σου είπε να πας στο χείλος; Κανείς. Μόνος σου το επέλεξες. Άσε που και τώρα κάθε άλλο παρά σε σπρώχνουν. Σου υποδεικνύουν διάφορες λύσεις, σου δείχνουν με το δάκτυλό το σωστό δρόμο και συ αντί να δεις το δρόμο βλέπεις το δάχτυλο.
Αυτό δε γινόταν επί 1,5 χρόνο; Πλήρης απραξία, εκτός βέβαια από περικοπές στους μισθούς και αυξήσεις στη φορολογία, καμία σοβαρή διαρθρωτική αλλαγή που να σε βγάζει μπροστά και ερχόμαστε τώρα, πάλι με την παλάμη προτεταμένη και ζητάμε νέα βοήθεια για να τη βγάλουμε μέχρι το '14. Τότε και πάλι θα ξαναβγούμε στο μεϊντάνι για άλλη βοήθεια και την ίδια στιγμή θα κατηγορούμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας ως κατώτερους των περιστάσεων γιατί δε δίνουν οριστική λύση στο πρόβλημα.
Γιατί, κακά τα ψέματα, έχουμε πέσει παιδιά σε μεγάλη τρύπα χωρίς πάτο και ακόμα οι περισσότεροι από μας δεν τό 'χουν καταλάβει. Σας ρωτώ. Υπάρχει περίπτωση να πληρώσουμε χρέη τουλάχιστον - γιατί μπορεί να αυξηθούν, αν δε δημιουργήσουμε ταχύτατα πρωτογενές πλεόνασμα- 201 δις € μέχρι το '20; Τόσα θέλουμε παιδιά. Να γιατί όλοι φωνάζουν για αναδιάρθρωση του χρέους, κουρέματα, ξυρίσματα και διάφορα συναφή. Το χρέος πρέπει να κατέβει κάτω από - πόσο λέτε ότι το υπολογίζουν οι ειδικοί; - 60% του ΑΕΠ παρακαλώ. Ναι 60%. Ισχυρίζονται ότι ένα χρέος πάνω από αυτό το όριο δεν είναι βιώσιμο για μια χώρα με τα χαρακτηριστικά τα δικά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία στις ΗΠΑ οι ρεπουμπλικάνοι, και μάλιστα η τάση του Tea Party, πιέζουν τον Ομπάμα απειλώντας τον ότι θα περάσουν από τη Γερουσία και το Κογκρέσο νόμο που να απαγορεύει τη χρηματοδότηση από τη χώρα τους, μέσω του ΔΝΤ, προς χώρες με χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ. Εξ ού και η άρον άρον αναχώρηση του Βενιζέλου στις ΗΠΑ μπας και προλάβει τα χειρότερα.
Αυτή - και πολύ χειρότερη - είναι δυστυχώς η κατάσταση και έρχονται τώρα κάποιοι, δυστυχώς όχι λίγοι και φοβάμαι ότι τείνουν να γίνουν πλειοψηφία, και μας λένε "μη πληρώνετε κανέναν δανειστή, αφού, έτσι κι αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε, αν δεν έχουμε χρεοκοπήσει. Κάνετε στάση πληρωμών. Πέστε τους, όπως οι Αργεντίνοι το 2001, ότι δεν έχουμε φράγκα και καθαρίσαμε". Παιδιά σας το λέω ευθέως. Τέτοιες κουβέντες ούτε στο καφενείο μη τις λέτε την ώρα που πίνετε τους φραπέδες ή τα ουίσκια σας . Αν φτάσουμε εκεί, όλα όσα είπε ο Πάγκαλος, περί τανκς που θα βγούνε στους δρόμους για να προστατέψουν τις τράπεζες, δεν είναι τίποτα. Πολύ χειρότερα θα γίνουν. Θα καταρρεύσει το σύμπαν. Τα ασφαλιστικά ταμεία σε μία μέρα θα έχουν χαθεί και μαζί τους οι συντάξεις. Οι μικροκαταθέτες στις τράπεζες δε θα μπορούν να πάρουν ούτε σεντς, γιατί θα περιμένουν τον καθορισμό της νέας ισοτιμίας δραχμής - ευρώ, αφού, εννοείται ότι θα έχουμε επιστρέψει στη δραχμή. Οι μεγαλοκαταθέτες δε θα έχουν πρόβλημα γιατί θα έχουν προλάβει να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, αν και οι περισσότεροι το έχουν ήδη κάνει. Και επειδή θα ορμάμε με τα σφυριά και τις βαριοπούλες στις τράπεζες για να πάρουμε ότι μπορούμε με τη μέθοδο του πλιάτσικου, θα εμφανιστούν και τα τανκς στους δρόμους, όπως είπε και ο Πάγκαλος, αλλά, επειδή ό, τι λέει αυτός γίνεται χαμός, αρχίσαμε πάλι να του τα ρίχνουμε γιατί τόλμησε να πει κάποιες αλήθειες.
Και θα μου πείτε, που ξέρεις ότι αυτά είναι αλήθειες. Απλά, μπες τε στο youtube και βρείτε ό, τι υπάρχει από Αργεντινή το 2001 και μετά ελάτε. Και μη μου λέτε ότι άλλο Αργεντινή και άλλο Ελλάδα, γιατί θα σας πω ότι έχετε απόλυτο δίκιο, δεδομένου ότι, όταν η Αργεντινή έπαθε την πλάκα της το 2001, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από μας. Ρίξτε μια ματιά στο άρθρο της International Herald Tribune που αναρτήσαμε στο blog μας πριν ένα μήνα περίπου για να κάνετε τη σύγκριση. Για όσους δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να το διαβάσουν όλο, συνοψίζω ότι "η Αργεντινή άφηνε ανεξόφλητα 100 δισ. δολάρια" και όχι 200 ή 300 που θα ήταν τα δικά μας. Επιπλέον, "κατά τη στιγμή της πτώχευσης, η Αργεντινή είχε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα του 3,2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ελλάδα το περασμένο έτος ήταν 10,5 % του ΑΕΠ και ως ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος στην Ελλάδα είναι 150 % πολύ χειρότερο από αυτό που είχαν στην Αργεντινή - 54 % - κατά την πτώχευση". Και το κυριότερο, "η Αργεντινή ήταν, και είναι, ένας μεγάλος εξαγωγέας γεωργικών προϊόντων, και διαθέτει πλεόνασμα εξωτερικού εμπορίου. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής οικονομίας είναι οι υπηρεσίες, ιδιαίτερα στον τουρισμό, και η Ελλάδα έχει διαρκώς εμπορικό έλλειμμα". Και μετά δείτε, όπως σας είπα, και στο youtube τους Αργεντίνους με τα σφυριά και σκεπάρνια να σπάνε τις πόρτες των τραπεζών και να ζητούν πίσω τις καταθέσεις τους.
Αυτή είναι η σκληρή και οδυνηρή πραγματικότητα. Και αν κάποιοι επιλέγουν να χαϊδεύουν τα αυτιά σας και να στρογγυλεύουν τις γωνίες υποσχόμενοι ότι έχουν τη χρυσή συνταγή για την έξοδο από την κρίση και η οποία δεν περιλαμβάνει δάκρυα και ιδρώτα, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες προς την πατρίδα και τους Έλληνες και κοιτάζουν τελικά μόνο την πάρτι τους, ονειρευόμενοι καρέκλες και εξουσίες, τις οποίες όμως, μοιραία, θα συνδέσουν με τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας.Γιατί αυτό κάνει σήμερα ο Σαμαράς.Έχουμε που έχουμε τους κυβερνώντες κατώτερους των περιστάσεων, άβουλους και μοιραίους, με μεγάλα λόγια και καθόλου έργα, έχουμε και το Σαμαρά πιο επικίνδυνο απ' όλους,να ακολουθεί το δήθεν Plan B, το οποίο, με μαθηματική ακρίβεια, μας οδηγεί σε βέβαιη καταστροφή εθνικών διαστάσεων.
Ο Σαμαράς μιλάει και πράττει σαν η Ελλάδα να είναι αυτή που ξέραμε. Σαν να μην πέρασε οδοστρωτήρας από πάνω μας. Σαν να μπορούμε να κινούμαστε και να αποφασίζουμε όπως τις καλές εποχές προ ΔΝΤ. Σαν να μην είμαστε υπό κηδεμονία. Μπορούμε δηλαδή να επαναδιαπραγματευόμαστε ό, τι θέλουμε και με όποιους θέλουμε. Μόλις χθες είπε στην Κλίντον, που τον επισκέφτηκε, ότι είναι κατά της συμμετοχής των ιδιωτών στη χρηματοδότηση για τη διάσωση της Ελλάδας, γιατί, λέει, ότι αυτό θα μας οδηγήσει σε επιλεκτική χρεοκοπία. Ε και; Και ποιος θέλει να χρεοκοπήσουμε. Υπάρχει κανείς - εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, εκτός από τον ίδιο - που να το θέλει; Αλλά για να ρωτήσει και κανέναν Γερμανό και Γάλλο - καλά δε λέω Φιλανδό - αν είναι διατεθειμένος να ρίχνει συνεχώς λεφτά στην μαύρη τρύπα του ελληνικού χρέους; Καλά είναι να λες δε θέλω το ένα δε θέλω το άλλο, δε θέλω φόρους, θέλω αύξηση στις συντάξεις, θέλω επιδοτήσεις στεγαστικών δανείων και διάφορα τέτοια, αλλά ρώτα και αυτούς από τους οποίους περιμένεις να πάρεις τα λεφτά για να τα κάνεις αυτά, τι λένε; Μ' αυτά και μ' αυτά οδηγήθηκε σε πλήρη απομόνωση από τους πάντες και θα έχουμε έναν πρωθυπουργό, γιατί δυστυχώς έτσι απελπισμένοι που είμαστε πίνουμε ό, τι φαρμάκι μας δώσουν, που δε θα έχει καλημέρα με κανέναν Ευρωπαίο ηγέτη και άντε μετά να αποφύγεις το μοιραίο.
Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές, μέχρι σημείο πνιγμού, συνθήκες ξεκινάει και η διάσκεψη των ηγετών της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες για την εξεύρεση λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Γιατί μέχρι τώρα, είναι αλήθεια, βιώσιμη και ρεαλιστική λύση δεν έχει βρεθεί. Λίγο η διστακτικότητα των Ευρωπαίων ηγετών, λίγο η δική μας αδράνεια και αβελτηρία, που τρέχουμε πάντα μετά τα γεγονότα και ποτέ δεν τα προλαμβάνουμε, μας έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού που λέγαμε. Εγώ παιδιά έχω πειστεί ότι κανείς δε θέλει να μας σπρώξει γιατί φοβάται ότι μετά από μας θα πάρει άλλος τη θέση στην άκρη. Για μας έχω αμφιβολία. Γιατί ποτέ, όταν βλέπεις κάποιον να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ποτέ δεν είσαι βέβαιος, ότι δεν έχει πάρει από μόνος του τη μοιραία απόφαση.
Εντάξει, βγήκαν μερικές ευρωπαϊκές εφημερίδες και έγραψαν ότι η Ευρώπη δε διαθέτει σήμερα ηγέτες αντάξιους της κρισιμότητας των καταστάσεων που διανύουμε. Μην το κάνουμε όμως και άλλοθι για την απελπιστική κατάσταση που οδηγηθήκαμε από μόνοι μας. Γιατί τελικά και να σε σπρώξουν πέφτεις στον γκρεμό μόνον όταν βρίσκεσαι στο χείλος του. Αν δε βρίσκεσαι εκεί το πολύ πολύ να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Αλλά ποιος σου είπε να πας στο χείλος; Κανείς. Μόνος σου το επέλεξες. Άσε που και τώρα κάθε άλλο παρά σε σπρώχνουν. Σου υποδεικνύουν διάφορες λύσεις, σου δείχνουν με το δάκτυλό το σωστό δρόμο και συ αντί να δεις το δρόμο βλέπεις το δάχτυλο.
 |
| Θα είχε αυτήν την αγωνία αν δε βρισκόταν εκεί; |
Γιατί, κακά τα ψέματα, έχουμε πέσει παιδιά σε μεγάλη τρύπα χωρίς πάτο και ακόμα οι περισσότεροι από μας δεν τό 'χουν καταλάβει. Σας ρωτώ. Υπάρχει περίπτωση να πληρώσουμε χρέη τουλάχιστον - γιατί μπορεί να αυξηθούν, αν δε δημιουργήσουμε ταχύτατα πρωτογενές πλεόνασμα- 201 δις € μέχρι το '20; Τόσα θέλουμε παιδιά. Να γιατί όλοι φωνάζουν για αναδιάρθρωση του χρέους, κουρέματα, ξυρίσματα και διάφορα συναφή. Το χρέος πρέπει να κατέβει κάτω από - πόσο λέτε ότι το υπολογίζουν οι ειδικοί; - 60% του ΑΕΠ παρακαλώ. Ναι 60%. Ισχυρίζονται ότι ένα χρέος πάνω από αυτό το όριο δεν είναι βιώσιμο για μια χώρα με τα χαρακτηριστικά τα δικά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία στις ΗΠΑ οι ρεπουμπλικάνοι, και μάλιστα η τάση του Tea Party, πιέζουν τον Ομπάμα απειλώντας τον ότι θα περάσουν από τη Γερουσία και το Κογκρέσο νόμο που να απαγορεύει τη χρηματοδότηση από τη χώρα τους, μέσω του ΔΝΤ, προς χώρες με χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ. Εξ ού και η άρον άρον αναχώρηση του Βενιζέλου στις ΗΠΑ μπας και προλάβει τα χειρότερα.
Αυτή - και πολύ χειρότερη - είναι δυστυχώς η κατάσταση και έρχονται τώρα κάποιοι, δυστυχώς όχι λίγοι και φοβάμαι ότι τείνουν να γίνουν πλειοψηφία, και μας λένε "μη πληρώνετε κανέναν δανειστή, αφού, έτσι κι αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε, αν δεν έχουμε χρεοκοπήσει. Κάνετε στάση πληρωμών. Πέστε τους, όπως οι Αργεντίνοι το 2001, ότι δεν έχουμε φράγκα και καθαρίσαμε". Παιδιά σας το λέω ευθέως. Τέτοιες κουβέντες ούτε στο καφενείο μη τις λέτε την ώρα που πίνετε τους φραπέδες ή τα ουίσκια σας . Αν φτάσουμε εκεί, όλα όσα είπε ο Πάγκαλος, περί τανκς που θα βγούνε στους δρόμους για να προστατέψουν τις τράπεζες, δεν είναι τίποτα. Πολύ χειρότερα θα γίνουν. Θα καταρρεύσει το σύμπαν. Τα ασφαλιστικά ταμεία σε μία μέρα θα έχουν χαθεί και μαζί τους οι συντάξεις. Οι μικροκαταθέτες στις τράπεζες δε θα μπορούν να πάρουν ούτε σεντς, γιατί θα περιμένουν τον καθορισμό της νέας ισοτιμίας δραχμής - ευρώ, αφού, εννοείται ότι θα έχουμε επιστρέψει στη δραχμή. Οι μεγαλοκαταθέτες δε θα έχουν πρόβλημα γιατί θα έχουν προλάβει να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, αν και οι περισσότεροι το έχουν ήδη κάνει. Και επειδή θα ορμάμε με τα σφυριά και τις βαριοπούλες στις τράπεζες για να πάρουμε ότι μπορούμε με τη μέθοδο του πλιάτσικου, θα εμφανιστούν και τα τανκς στους δρόμους, όπως είπε και ο Πάγκαλος, αλλά, επειδή ό, τι λέει αυτός γίνεται χαμός, αρχίσαμε πάλι να του τα ρίχνουμε γιατί τόλμησε να πει κάποιες αλήθειες.
Και θα μου πείτε, που ξέρεις ότι αυτά είναι αλήθειες. Απλά, μπες τε στο youtube και βρείτε ό, τι υπάρχει από Αργεντινή το 2001 και μετά ελάτε. Και μη μου λέτε ότι άλλο Αργεντινή και άλλο Ελλάδα, γιατί θα σας πω ότι έχετε απόλυτο δίκιο, δεδομένου ότι, όταν η Αργεντινή έπαθε την πλάκα της το 2001, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από μας. Ρίξτε μια ματιά στο άρθρο της International Herald Tribune που αναρτήσαμε στο blog μας πριν ένα μήνα περίπου για να κάνετε τη σύγκριση. Για όσους δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να το διαβάσουν όλο, συνοψίζω ότι "η Αργεντινή άφηνε ανεξόφλητα 100 δισ. δολάρια" και όχι 200 ή 300 που θα ήταν τα δικά μας. Επιπλέον, "κατά τη στιγμή της πτώχευσης, η Αργεντινή είχε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα του 3,2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ελλάδα το περασμένο έτος ήταν 10,5 % του ΑΕΠ και ως ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος στην Ελλάδα είναι 150 % πολύ χειρότερο από αυτό που είχαν στην Αργεντινή - 54 % - κατά την πτώχευση". Και το κυριότερο, "η Αργεντινή ήταν, και είναι, ένας μεγάλος εξαγωγέας γεωργικών προϊόντων, και διαθέτει πλεόνασμα εξωτερικού εμπορίου. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής οικονομίας είναι οι υπηρεσίες, ιδιαίτερα στον τουρισμό, και η Ελλάδα έχει διαρκώς εμπορικό έλλειμμα". Και μετά δείτε, όπως σας είπα, και στο youtube τους Αργεντίνους με τα σφυριά και σκεπάρνια να σπάνε τις πόρτες των τραπεζών και να ζητούν πίσω τις καταθέσεις τους.
Αυτή είναι η σκληρή και οδυνηρή πραγματικότητα. Και αν κάποιοι επιλέγουν να χαϊδεύουν τα αυτιά σας και να στρογγυλεύουν τις γωνίες υποσχόμενοι ότι έχουν τη χρυσή συνταγή για την έξοδο από την κρίση και η οποία δεν περιλαμβάνει δάκρυα και ιδρώτα, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες προς την πατρίδα και τους Έλληνες και κοιτάζουν τελικά μόνο την πάρτι τους, ονειρευόμενοι καρέκλες και εξουσίες, τις οποίες όμως, μοιραία, θα συνδέσουν με τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας.Γιατί αυτό κάνει σήμερα ο Σαμαράς.Έχουμε που έχουμε τους κυβερνώντες κατώτερους των περιστάσεων, άβουλους και μοιραίους, με μεγάλα λόγια και καθόλου έργα, έχουμε και το Σαμαρά πιο επικίνδυνο απ' όλους,να ακολουθεί το δήθεν Plan B, το οποίο, με μαθηματική ακρίβεια, μας οδηγεί σε βέβαιη καταστροφή εθνικών διαστάσεων.
Ο Σαμαράς μιλάει και πράττει σαν η Ελλάδα να είναι αυτή που ξέραμε. Σαν να μην πέρασε οδοστρωτήρας από πάνω μας. Σαν να μπορούμε να κινούμαστε και να αποφασίζουμε όπως τις καλές εποχές προ ΔΝΤ. Σαν να μην είμαστε υπό κηδεμονία. Μπορούμε δηλαδή να επαναδιαπραγματευόμαστε ό, τι θέλουμε και με όποιους θέλουμε. Μόλις χθες είπε στην Κλίντον, που τον επισκέφτηκε, ότι είναι κατά της συμμετοχής των ιδιωτών στη χρηματοδότηση για τη διάσωση της Ελλάδας, γιατί, λέει, ότι αυτό θα μας οδηγήσει σε επιλεκτική χρεοκοπία. Ε και; Και ποιος θέλει να χρεοκοπήσουμε. Υπάρχει κανείς - εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, εκτός από τον ίδιο - που να το θέλει; Αλλά για να ρωτήσει και κανέναν Γερμανό και Γάλλο - καλά δε λέω Φιλανδό - αν είναι διατεθειμένος να ρίχνει συνεχώς λεφτά στην μαύρη τρύπα του ελληνικού χρέους; Καλά είναι να λες δε θέλω το ένα δε θέλω το άλλο, δε θέλω φόρους, θέλω αύξηση στις συντάξεις, θέλω επιδοτήσεις στεγαστικών δανείων και διάφορα τέτοια, αλλά ρώτα και αυτούς από τους οποίους περιμένεις να πάρεις τα λεφτά για να τα κάνεις αυτά, τι λένε; Μ' αυτά και μ' αυτά οδηγήθηκε σε πλήρη απομόνωση από τους πάντες και θα έχουμε έναν πρωθυπουργό, γιατί δυστυχώς έτσι απελπισμένοι που είμαστε πίνουμε ό, τι φαρμάκι μας δώσουν, που δε θα έχει καλημέρα με κανέναν Ευρωπαίο ηγέτη και άντε μετά να αποφύγεις το μοιραίο.
Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές, μέχρι σημείο πνιγμού, συνθήκες ξεκινάει και η διάσκεψη των ηγετών της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες για την εξεύρεση λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Γιατί μέχρι τώρα, είναι αλήθεια, βιώσιμη και ρεαλιστική λύση δεν έχει βρεθεί. Λίγο η διστακτικότητα των Ευρωπαίων ηγετών, λίγο η δική μας αδράνεια και αβελτηρία, που τρέχουμε πάντα μετά τα γεγονότα και ποτέ δεν τα προλαμβάνουμε, μας έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού που λέγαμε. Εγώ παιδιά έχω πειστεί ότι κανείς δε θέλει να μας σπρώξει γιατί φοβάται ότι μετά από μας θα πάρει άλλος τη θέση στην άκρη. Για μας έχω αμφιβολία. Γιατί ποτέ, όταν βλέπεις κάποιον να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ποτέ δεν είσαι βέβαιος, ότι δεν έχει πάρει από μόνος του τη μοιραία απόφαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου