Εάν η Ελλάδα ήταν απλώς κάτι παραπάνω από την ομάδα ποδοσφαίρου της

• The Times (London)
• By Clemens Wergin*

Ανταγωνιστική, μεθοδική,  σκληρά εργαζόμενη, ποτέ δε λέει "πεθαίνω". Όλα αυτά που δε έχει η χώρα.

Πρέπει να είναι ένα είδος αστείου για τους θεούς του ποδοσφαίρου, να παίζει η Ελλάδα στους προημιτελικούς του Euro 2012 σήμερα με τη Γερμανία. Πιο πλήρης συμβολισμός από αυτό το ταίριασμα δεν θα μπορούσε να  υπάρξει, λόγω των σημερινών εντάσεων μεταξύ των δύο χωρών. Μια πρόσφατη μελέτη έρευνα διαπίστωσε ότι, εντός της Ευρώπης, οι Έλληνες έχουν την πιο αρνητική γνώμη σχετικά με τη Γερμανία με το 78% των Ελλήνων να αντιπαθούν τη χώρα και το 84% να πιστεύει ότι η Άνγκελα Μέρκελ κάνει κακή δουλειά.

Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ελληνικές εφημερίδες είναι σε κατάσταση "τσακίστε τους", επιθυμώντας να δοθεί στους υπεροπτικούς και αλαζονικούς Γερμανούς ένα κτύπημα τουλάχιστον στο πεδίο του ποδόσφαιρου. Για τους Έλληνες, φαίνεται ότι όλο το έθνος και η ποδόσφαιρική ομάδα έχουν γίνει ένα. Ζητούν από την ομάδα να απαντήσει στην ταπείνωση που υπέστη το έθνος από τους Γερμανούς.

Το πρόβλημα είναι ότι η Ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα έχει ό, τι δεν έχει η χώρα: ιδιαίτερα ανταγωνιστική, μεθοδική και προσηλωμένη στη συλλογική προσπάθεια

Οι Έλληνες περιμένουν ένα νέο 2004. Το έχουν ανάγκη όσο τίποτα άλλο

Ανεξάρτητα του ποιος θα κερδίσει, θα θέλαμε πολύ οι Έλληνες να είναι περισσότερο σαν την ομάδα ποδοσφαίρου τους. Το τι κάνει η ελληνική ομάδα δε χρειάζεται ολόκληρη επιστήμη για να το καταλάβεις. Είναι τρομερά πειθαρχημένη, πολύ καλά οργανωμένη και πιθανώς η πιο αποτελεσματική ομάδα στο τουρνουά, έχοντας σκοράρει τρεις φορές, βασικά, με τρεις ευκαιρίες. Είναι σωματικά δυνατοί, φορμαρισμένοι, πολεμούν μέχρι τέλους, δε σταματούν ποτέ και δεν παύουν ποτέ να πιστεύουν ότι μπορούν να νικήσουν.

Η εγκατάλειψη του ευρώ ως πολιτική επιλογή

Μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε προς στιγμή ότι η εγκατάλειψη του ευρώ αρχικά, και της Ε.Ε. ύστερα, δεν είναι επεξεργασμένη πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά απλές προσωπικές απόψεις του Λαφαζάνη ή άλλων ηγετικών στελεχών του κόμματος. Δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής και καμία συμβατότητα του συνόλου των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθεί μία χώρα που είναι ενταγμένη - με τη θέλησή της - σε υπερεθνικό σχηματισμό, όπως η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. 

Νομίζετε ότι χρειάζεται να πάρουμε το μεγενθυτικό φακό και να αναζητήσουμε ετερόκλητες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να αποκαλυφθεί η κρυφή ατζέντα τους; Ασφαλώς όχι. Σε κάθε περίπτωση η διακυβέρνηση της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ, με οποιονδήποτε τρόπο, είναι ασύμβατη με την παραμονή μας, όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και εντός της Ε.Ε.

Ούτε χρειάζεται να σας πω ότι η περίπτωση της καταγγελίας του Μνημονίου το βράδυ της Κυριακής, μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει τον κόσμο κατ' ευθείαν στα γκισέ των τραπεζών, το πρωί της Δευτέρας, για να σηκώσουν και τα τελευταία Ευρώ που εχουν απομείνει, πριν την ταχύτατη επιστροφή στη δραχμή. Αυτό είναι ξεκάθαρο και το έχουν κατανοήσει οι πάντες.

Τις τελευταίες όμως μέρες αναπτύσσεται και μια άλλη συλλογιστική, με την οποία προετοιμάζεται η μεγαλύτερη κολοτούμπα όλων των εποχών. Λέει περίπου: "Μην ανησυχείτε, δε θα συμβεί τίποτα. Η Δευτέρα θα είναι μία Δευτέρα όπως όλες, αφού, ούτως ή άλλως, θα σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας και υποχρεωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει νερό στο κρασί του και θα κινηθεί προς μετριοπαθέστερες θέσεις, δηλαδή προς απλή διαπραγμάτευση. Εξ άλλου έτσι δεν είχε κάνει και ο Ανδρέας Παπανδρέου; Από το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο μετατοπίσηκε σε φιλοευρωπαίο και φιλονατοϊκό, ασχέτως της φρασεολογίας του". 

Ο ηγέτης σε στιγμή οραματισμού για την άλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής 

( Μεταξύ μας, ποιο πιθανό μου φαίνεται να αλλάξει τον ελληνικό προσανατολισμό)

Λίγο πολύ ένα τέτοιο σκεπτικό φαίνεται να είναι κυρίαρχο μεταξύ των πρώην πασόκων που έστρεψαν την πλάτη τους στο ΠΑΣΟΚ και κατά κύματα βρίσκουν νέα στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ ενώ στο πρόσωπο του Τσίπρα βλέπουν τον νέο Ανδρέα Παπανδρέου. 

Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, και επομένως ζούμε τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη στην ιστορία μας, τότε γιατί να προτιμήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ; Τι μπορούμε να περιμένουμε; Μία απλή διαπραγμάτευση μέχρι το σημείο που να μην μας πετάξουν έξω και να μας εξασφαλίσουν τη συνέχιση των πληρωμών των μισθών και των συντάξεων; Ή μήπως ελπίζουμε να αφήσουμε την κοινωνία μας και το πολιτικό επικοιδόμημα ως είχαν, αλλά χωρίς δανεικό χρήμα αυτή τη φορά; Να διαφυλάξουμε δηλαδή ως κόρη οφθαλμού τις πελατειακές σχέσεις, τον κρατισμό, τις πανίσχυρες συντεχνίες υπερπροστατευμένες, την παιδεία στο έλεος του κομματισμού και της αναξιοκρατίας, την επιχειρηματικότητα στο πυρ το εξώτερο και να σταματήσει μια για πάντα κάθε κουβέντα για μεταρρυθμίσεις και ριζικές αλλαγές.

Εσωτερική Υπόθεση

Πίσω από το βίαιο ξέσπασμα που παρακολουθήσαμε σε δημόσια προβολή, υποκρύπτεται ένας ανταγωνισμός τριών αντισυστημικών κομμάτων για το ποιος εκπροσωπεί τελικά, κατά τον καλύτερο τρόπο, τον πιο γνήσιο πολιτικό φορέα ανατροπής του συστήματος. 

Το πιθανότερο είναι ότι θα δούμε σκληρότερες σκηνές βίας

Τι είδαμε λοιπόν; Το νεοναζί βουλευτή Κασιδιάρη να επιτίθεται με βία κατά της Κανέλη του ΚΚΕ και της Δούρου, του ραγδαίως ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για εσωτερική υπόθεση τριών αντισυστημικών κομμάτων. Κάποτε οι διαφορές αυτές λυνόταν, μερικές φορές δια της βίας, στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Τώρα έρχονται στο επίκεντρο του πολιτικού βίου στην εποχή της γενικής κατάρρευσης της κοινωνίας μας.

Και ιδού τι εννοώ όταν λέω εσωτερική υπόθεση. 

Η εκδίωξη της Ελλάδας δεν θα φέρει την κάθαρση

• The New York Times
• By Simon Tilford*

Η διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος καθιστά κατανοητή τη δυσκολία για τις άλλες χώρες να κάνουν παραχωρήσεις στους Έλληνες ή να αισθάνονται εμπιστοσύνη προς αυτούς για τη χρήση του κοινού νομίσματος. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να σωθεί το ευρώ προϋποθέτουν μεγάλο βαθμό αλληλεγγύης, κάτι που θα είναι δύσκολο με την Ελλάδα να συνεχίζει να παραμένει εντός της νομισματικής ένωσης.

Ο τρόπος που η Ευρωζώνη χειρίζεται την Ελλάδα θα καθορίσει κατά πόσον θα επιβιώσει το ενιαίο νόμισμα - και συνεπώς και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της. Εάν μία ελληνική έξοδος από τη ζώνη του ευρώ γίνει με εσφαλμένους χειρισμούς, τότε η μετάδοση της μόλυνσης στα άλλα αγωνιζόμενα κράτη-μέλη μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη, οδηγώντας μοιραία στην κατάρρευση του ευρώ.

Ωστόσο, εάν η ελληνική εξόδος συνοδευτεί από μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, η νομισματική Ένωση θα μπορούσε να σωθεί. Πράγματι, η ελληνική αποχώρηση θα ήταν θετική για την Ευρωζώνη, αν απελευθέρωνε τον πολιτικό χώρο που απαιτείται ώστε οι γερμανικές αρχές να αγκαλιάσουν τις μεταρρυθμίσεις αυτές.

Ορισμένοι πολιτικοί ιθύνοντες πιστεύουν ότι μια ελληνική εξόδος θα ήταν ευεργετική - ότι αυτό θα αποδείκνυε, σε άλλες παραπαίουσες οικονομίες της ζώνης, τους κινδύνους που απορρέουν από την απομάκρυνση από τους δημοσιονομικούς τους στόχους ή από τους όρους για τα προγράμματα διάσωσης. Ο κίνδυνος μετάδοσης της μόλυνσης θα ήταν περιορισμένος, καθώς οι κυβερνήσεις δεν θα είχαν καμία επιλογή παρά να στρωθούν στη δουλειά, κάτι που θα καθησύχαζε τους επενδυτές σχετικά με τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών τους. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η απόρριψη της Ελλάδας θα απέτρεπε την ανάγκη για μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις της Νομισματικής Ένωσης, όπως η αμοιβαιότητα του χρέους ή η πανευρωπαϊκή τραπεζική προστασία.

Υπάρχουν ορισμένα προβλήματα με αυτή τη γραμμή συλλογιστικής. Πρώτον, υποθέτει ότι Ελλάδα και άλλα μέλη της ζώνης του ευρώ που πλήττονται σκληρά, θα μπορούσαν να εκπληρώσουν τους δημοσιονομικούς τους στόχους, μόνον εάν προσπαθούσαν σκληρά να το πράξουν. Ως εκ τούτου, έχουμε ένα παράδειγμα ατελούς λογικής, που είναι υπεύθυνη για την κρίση που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Δε φαίνεται να ταιριάζει

Η υπόθεση είναι ότι εάν οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στη νομισματική Ένωση, γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν: αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική, όσο συχνά απαιτείται, και να εφαρμόσουν τις συμφωνηθείσες οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα, βεβαίως, διοικείται πολύ άσχημα. Αλλά η υπόθεση αυτή εξακολουθεί να είναι παραπλανητική, επειδή η έκταση της δημοσιονομικής λιτότητας, που οφείλουν να ακολουθούν οι Έλληνες, υπήρξε ηττοπαθής, ωθώντας την οικονομία σε βαθιά ύφεση και προκαλώντας δραματική αύξηση του δημόσιου χρέους.