Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να κατανοήσω αυτές τις έννοιες. Δηλώνω δημοσίως και ευθαρσώς ότι αδυνατώ να το κάνω. Ποια ακριβώς «εθνική κυριαρχία» εκχωρείται; Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς την έννοια της εθνικής κυριαρχίας σήμερα;

Τι είδους «εθνική κυριαρχία» έχει μια χώρα που του χρόνου θα χρωστά το 181% του ΑΕΠ της, μια χώρα που έχει εκχωρήσει τη νομισματική της πολιτική και αποτελεί τμήμα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ; Τι είδους «εθνική κυριαρχία» είναι αυτή που χάνεται όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός ζητά την άδεια του Βερολίνου και των Παρισίων για να...πραγματοποιήσει εκλογές;

Όλη αυτή η συζήτηση νομίζω πως όχι μόνο είναι λάθος αλλά και αποπροσανατολίζει παράλληλα. Το ζήτημα δεν είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας- είναι δεδομένο ότι την έχουμε χάσει προ καιρού. Το ουσιώδες που πρέπει να αναδειχθεί είναι το πόσο σύντομα μπορούμε να την ανακτήσουμε και με ποιον τρόπο.

Άλλωστε η ένταξη στο ΝΑΤΟ, στην ΕΟΚ/ΕΕ και την ΟΝΕ, είναι στρατηγικές επιλογές της χώρας τα τελευταία πενήντα χρόνια και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλες περιλαμβάνουν την εκχώρηση κάποιας μορφής κυριαρχίας. Αυτό το βιώνουν όλες οι χώρες που συμμετέχουν σε αντίστοιχους συνασπισμούς. Εκτός αν εμείς ως κοινωνία θέλουμε να αλλάξουμε τους όρους και να εγκαταλείψουμε αυτούς τους οργανισμούς και να μετατραπούμε σε μια Αλβανία του Χότζα, που θα είναι εθνικά κυρίαρχη μεν, απομονωμένη παντελώς δε..

Το να μη στεκόμαστε στα δημοσιονομικά μας προβλήματα και στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουμε αλλά να ασχολούμαστε με το «ξεπούλημα» της χώρας και το «κούρεμα», μου θυμίζει έντονα κάτι θεόχοντρες κυράτσες που επειδή αλλάξανε το κούρεμα και το χρώμα των μαλλιών, νομίζουν ότι δε χρειάζεται να χάσουν τα περιττά τους κιλά...


* Ο Γιώργος Κοκκόλης είναι πολιτικός επιστήμονας με σπουδές στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Μαζί με άλλους νέους/ες επιστήμονες  αποτελούν την Ελληνική ομάδα του CafeBabel.com και συνεργάζονται με ειδησεογραφικά sites και sites γνώμης.