Απλές αντιφάσεις ή ολίσθηση στον εκφασισμό;

"Η ελληνική κοινωνία στα άκρα". Μ' αυτόν τον τίτλο παρουσιάζει το ΒΗΜΑ της Κυριακής την έρευνα της Κάπα Research για τις διαθέσεις της κοινής γνώμης αυτόν τον καιρό. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσο αντιφατικές είναι οι απαντήσεις των ερωτηθέντων πάνω σε κρίσιμα ερωτήματα.

Το κίνημα των Αγανακτησμένων εκφυλίστηκε βυθισμένο στις αντιφάσεις του. Το διαδέχεται η πόλωση και ο διχασμός.

"Είναι έτοιμοι να συγκρουσθούν με κάθε είδους εξουσία, νιώθουν καλά με τους προπηλακισμούς των βουλευτών, αλλά ταυτόχρονα θέλουν την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, δεν ανέχονται τους «αιώνιους» φοιτητές, δηλώνουν εξοργισμένοι με τους δημοσίους υπαλλήλους, θέλουν τον περιορισμό των προσλήψεων στο κράτος, ακόμη και την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Και ακόμη θεωρούν πρόκληση τα κλειστά επαγγέλματα, τα βάζουν με τους ταξιτζήδες και γενικώς απορρίπτουν τις συντεχνίες", αναλύει στο άρθρο της η εφημερίδα, όταν την ίδια στιγμή "αντιμετωπίζουν σε ποσοστό σχεδόν 50% αρνητικά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, επικρίνουν τους βουλευτές που το ψήφισαν και θεωρούν σε ποσοστό 58,1% ότι η επιλογή τους ορίστηκε κυρίως από την αγωνία για την πολιτική επιβίωσή τους παρά απ΄ οτιδήποτε άλλο, κρίνουν θετικά τη άρνηση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντ. Σαμαρά να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο, αλλά αποδίδουν τη στάση του, σε ποσοστό 68,4%, σε μικροπολιτικά κίνητρα" , γράφει χαρακτηριστικά το ΒΗΜΑ.


Με λίγα λόγια λέμε όχι στο Μεσοπρόθεσμο, αλλά λέμε ναι σε ό, τι περιέχει. Αν αυτό δε λέγεται πλήρης σύγχυση, η οποία απορρέει από την πλήρη (ναι πλήρη) έλλειψη ενημέρωσης για την πραγματική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε, τότε τι είναι; Μετά από 1,5 χρόνο μνημονίων, μεσοπρόθεσμων, συμφωνιών, δεσμεύσεων κ.τ.λ. δυστυχώς δεν έχουμε καταλάβει τίποτα για τη δεινή κατάσταση που έχουμε περιέλθει και για τα ασφυκτικά πλαίσια εντός των οποίων καλούμαστε ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα να κινηθούμε.

Έτσι, ενώ δεχόμαστε ότι η κοινωνία μας χρειάζεται έναν σαρωτικό και επώδυνο εξορθολογισμό, προτάσσουμε το όχι, όταν αυτά τα πράγματα πρέπει να ακολουθήσουν τη θεσμική και νόμιμη (εγώ λέω και δημοκρατική) οδό. Αλλά πώς να μην γίνει έτσι, όταν η μεν κυβέρνηση δείχνει απλώς να σέρνεται από τις εξελίξεις, τις οποίες παράγουν άλλα κέντρα, και να βυθίζεται είτε στην αδράνεια είτε στη λήψη ατελέσφορων μέτρων που δεν τα πιστεύει ούτε η ίδια; Από την άλλη η αντιπολίτευση είτε να περιορίζεται σε ένα ατέλειωτο και ξερό όχι (όρα Αριστερά) είτε πάλι σε όχι το οποίο το συνοδεύει δήθεν με Plan B (όρα ΝΔ);

Για άλλη μία φορά η ελληνική κοινωνία βυθίζεται στην πόλωση και το διχασμό. Αυτήν τη φορά δε διχάζεται σε μπλε και πράσινα καφενεία, αλλά σε ναι και όχι στα διάφορα σχέδια διάσωσης της χώρας. Και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις οι νηφάλιες φωνές δεν έχουν θέση στο προσκήνιο. Έχουν θέση μόνο οι δυνάμεις της σύγκρουσης και της πόλωσης. Αρχίζει να γίνεται πλέον μάταια κάθε προσπάθεια δημοκρατικού διαλόγου και ανοχής στην αντίθετη άποψη. Να γιατί καθυβρίζονται και λοιδορούνται οι πολιτικοί. Γιατί δυστυχώς βήμα βήμα βυθιζόμαστε σ' έναν κοινωνικό εκφασισμό, ο οποίος, επειδή διαθέτει κοινωνική αποδοχή, είναι πιο επικίνδυνος από τον απροκάλυπτο φασισμό. Και αυτός ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος από τον κίνδυνο της πτώχευσης.