Πτυχία στους πάντες

   Γιάννης Γαϊσίδης

    giangais@aol.com

 

Το πανηγύρι

   Γιάννης Γαϊσίδης

    giangais@aol.com

 

Το πέταγμα της πεταλούδας

Κάτω κάτω αριστερά βρίσκεται η ομάδα "Far Left" της Ευρωβουλής, όπου περιλαμβάνονται και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Σύνολο 47. Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι ευρωσκεπτικιστές μαζί με τα ακροδεξιά κόμματα (Λε Πεν, Φάραντζ κ.α) και ναζιστικά μορφώματα, όπως η Χ.Α. Όπως παρατηρεί ο καθένας, και τα δύο άκρα του Κοινοβουλίου, δεν αποτελούν ακόμη ισχυρά πολιτικά ρεύματα. Δεν παύουν όμως να προκαλούν την ανησυχία των μετριοπαθών, δημοκρατικών δυνάμεων, κυρίως η άνοδος της Λε Πεν. 

Η Άκρα Αριστερά (εδώ τη λέμε "ριζοσπαστική"), παρόλο που ενισχύθηκε με 12 έδρες σε σχέση με την προηγούμενη Ευρωβουλή, κυρίως λόγω της συμβολής του ΣΥΡΙΖΑ και της ανόδου της άκρα Αριστεράς στην Ισπανία, συνεχίζει να αποτελεί μικρή πολιτική ομάδα στα όρια του αμελητέου, η οποία δε φαίνεται να είναι σε θέση να επηρέασει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις καθοριστικά. Και ασφαλώς η περίπτωση να διεκδικήσει ο Τσίπρας την προεδρία της Ε.Ε. δεν υφίσταται ούτε ως υπόθεση εργασίας. 

Επομένως οι θριαμβικές δηλώσεις Τσίπρα, ότι "όλη η Ευρώπη μιλάει για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και οι λαοί πανηγυρίζουν γι αυτό", μόνο ως συνεπής αριστερή προπαγάνδα μπορεί να εκληφθεί, βγαλμένη από τις σταλινικές παραδόσεις της.  

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη μιλάει για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με την ίδια ανησυχία που μιλάει για την άνοδο του ευρωσκεπτικιστή Φάραντζ στη Βρετανία, της Λε Πεν στη Γαλλία και την άνοδο της Χ.Α στην Ελλάδα και της ακροδεξιάς στην Αυστρία και Δανία. Και βέβαια, μακράν από κάθε πανηγυρισμό, προσπαθούν να κατανοήσουν τις αιτίες που ένα ακροαριστερό κόμμα, στην Ευρώπη του Φιλελευθερισμού και του Διαφωτισμού, κτυπάει την πόρτα της εξουσίας σε μία μόνο Ευρωπαϊκή χώρα, ενώ στις υπόλοιπες τέτοια κόμματα αποτελούν τις έσχατες μειοψηφίες. 

Σήμερα Δευτέρα, την επόμενη μέρα των Ευρωεκλογών το σύνολο του ευρωπαϊκού τύπου μιλάει για νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων. Κάνει λόγο για την άνοδο των ακραίων δεξιών και αριστερών κομμάτων, αλλά θεωρεί ότι μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο εξακολουθούν να μην αποτελούν σοβαρές απειλές για τις δημοκρατικές κατακτήσεις και παραδόσεις των ευρωπαϊκών λαών. 

Ο μεγάλος νικητής και σχεδόν βέβαιος επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούγκερ δήλωσε ότι "στην σημερινή Ευρωβουλή υπάρχει σαφής φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία. Η εκστρεμιστική δεξιά, παρόλες τις προβλέψεις του τύπου για νίκη της, απέτυχε".

Ο έτερος υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν Μάρτιν Σουλτς δήλωσε ότι " αποτελεί ντροπή για την Ευρώπη η νίκη στη Γαλλία ενός ρατσιστικού και αντισημιτικού κόμματος" . 

 Όχι, δηλώσεις, και πολύ περισσότερο, πανηγύρια για το ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρθηκαν πουθενά. Οι πανηγυρισμοί των ευρωπαϊκών λαών για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον περιορίζονται στην Ομόνοια και στον αύλειο χώρο του Ζαππείου. Η δε πολυπόθητη συντριβή της Μέρκελ και της πολιτικής της, που θα επιφέρει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, εξακολουθεί να θυμίζει το πέταγμα της πεταλούδας στο Πεκίνο, που είναι δυνατόν να δημιουργήσει τυφώνα στη Νέα Υόρκη.

     Γιάννης Γαϊσίδης

    giangais@aol.com

Για πρώτη φορά...

 Του Γιάννη ΓαΪσίδη

Μήπως έχει επανέλθει το περιβόητο "λεφτά υπάρχουν", σε πολύ χειρότερη μορφή, από αυτήν του αρχικού εμπνευστή της; Όχι, η Ελλάδα ψηφίζει "για πρώτη φορά" Αριστερά και το επαναστατικό προτσές που θα οδηγήσει στην ανώτερη μορφή σοσιαλισμού, αυτήν που ποτέ δε ζήσαμε ως Έλληνες στην ιστορία μας, θα δώσει την οριστική λύση. Και όχι μόνο εδώ σε μας. Αλλά θα συμπαρασύρει στο διάβα του, πρώτα τους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου και μετά τους πολιτικά απαίδευτους Βόρειους, που στενάζουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, κάτω από την ανάλγητη πολιτική της Μέρκελ και των συμμάχων της. 


Κατά  κάποιο (παράδοξο;) τρόπο στο μυαλό μου έχουν κολλήσει εικόνες μιας παλιάς (πλέον) εποχής, που οι συνέπειές της όμως σφραγίζουν, για να μην πω καθοδηγούν, τις πολιτικές εξελίξεις των ημερών μας.

Λίγο πριν την κρίσιμη Κυριακή κάνω μια αποτίμηση των πολιτικών επιχειρημάτων και των ισχυρών διλλημάτων που μας βάζουν τα κόμματα και οι αυτοδιοικητικοί σχηματισμοί και βρίσκω μια πλήρη αναλογία με τα διλλήματα που μας έθετε πριν από 30 χρόνια το πανίσχυρο και πολιτικά κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ, κάθε φορά που βρισκόμασταν μπροστά στις κάλπες. 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε χαράξει μια βαθύτατη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της "Δεξιάς" και των "Προοδευτικών και Δημοκρατικών δυνάμεων". Αυτό αρκούσε. Έτσι σε αυτοδιοικητικές εκλογές, αν στον πρώτο γύρο ο εκπρόσωπος της "Δεξιάς" συγκέντρωνε το 49%,  στο δεύτερο γύρο ήταν χαμένος από χέρι. Το μπλοκ των "δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων" ήταν εκεί. Και κανένας δε ρωτούσε, ούτε νοιαζόταν, ποιος θα είναι ο επόμενος δήμαρχος. Δήλωνες πασόκος, αριστερός, προοδευτικός; Έβγαινες. Δήλωνες - δε θα πω "δεξιός", γιατί δεν τολμούσες, είχαν ενοχοποιηθεί όχι μόνο οι παπούδες σου, αλλά και συ ο ίδιος- απλά εκτός "δημοκρατικού" στρατοπέδου; Έχανες κατά κράτος, ακόμη κι από το 49% του πρώτου γύρου. Αυτό ήταν το διακύβευμα σε όλες τις εκλογές και σε όλα τα επίπεδα. 

Αλλάξτε λοιπόν τώρα και βάλετε όπου Δεξιός, Μνημονιακός και όπου Δημοκρατικός και Προοδευτικός, Αντιμνημονιακός. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις εκφάνσεις τις τακτικές του πρώιμου, πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Επιχειρεί, και το έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό είναι αλήθεια, να χαράξει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή στην πλάτη του ελληνικού λαού. Μια γραμμή που δεν επιδέχεται ούτε συζήτηση ούτε τεκμηρίωση ούτε λογική ερμηνεία. Μνημονιακοί-Αντιμνημονιακοί. Τέλος. Δεν έχει γιατί και πώς. Ή είσαι ή δεν είσαι. Αποτελεί περιττή πολυτέλεια να εξηγήσει κανείς τι θα πει αντιμνημονιακός. Η πηγή του κακού δεν είναι η χρεοκοπία μας, αλλά το μνημόνιο. Η Ελλάδα δε χρωστάει σε κανέναν. Αλλά και να χρωστάει δεν είναι υποχρεωμένη να τα πληρώσει στους τοκογλύφους. 

Κάποιος μπέρδεψε τις ταμπέλες. Έπρεπε να δείχνουν αντίθετα

Η εικόνα του κοινοβουλίου της Αργεντινής προ 12ετίσς, όπου όρθιοι χειροκροτούσαν τον πρόεδρο που ανακοίνωνε τη στάση πληρωμών προς τους δανειστές της, περνάει από μπροστά μου σαν αστραπή, βάζοντας στη θέση των βουλευτών τους δικούς μας αντιμνημονιακούς και στη θέση του προέδρου, τον μέλλοντα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, που δεν έχει κρύψει ποτέ το θαυμασμό του προς την πολύπαθη και δυστυχή αυτή χώρα της Λ. Αμερικής. 

Την επόμενη μέρα, ο κατώτατος μισθός θα γίνει και πάλι 751€ και θα αποκατασταθούν οι χαμηλές συντάξεις στα προ του 09 επίπεδα. Οι απολυθέντες από το δημόσιο θα επαναπροσληφθούν, με πρώτους της ΕΡΤ. Θα επανέλθει ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων και η αστυνομία θα εξαφανιστεί από το κέντρο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Και όλα αυτά αφού θα έχει εκδιωχθεί η Τρόικα με ουρανομήκη "ουουουου". 

Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Πώς θα χρηματοδοτηθούν; Και μόνο που ρωτάς θέτεις εαυτόν εκτός της ιδιότυπης νομιμότητας που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας. Έχεις περάσει απέναντι, στους μνημονιακούς και δε δικαιούσαι ούτε καν να ρωτάς, τη στιγμή που χιλιάδες Έλληνες αυτοκτονούν και εκατομμύρια είναι άνεργοι. 

Μήπως έχει επανέλθει το περιβόητο "λεφτά υπάρχουν", σε πολύ χειρότερη μορφή, από αυτήν του αρχικού εμπνευστή της; Όχι, η Ελλάδα ψηφίζει "για πρώτη φορά" Αριστερά και το επαναστατικό προτσές που θα οδηγήσει στην ανώτερη μορφή σοσιαλισμού, αυτήν που ποτέ δε ζήσαμε ως Έλληνες στην ιστορία μας, θα δώσει την οριστική λύση. Και όχι μόνο εδώ σε μας. Αλλά θα συμπαρασύρει στο διάβα του, πρώτα τους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου και μετά τους πολιτικά απαίδευτους Βόρειους, που στενάζουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, κάτω από την ανάλγητη πολιτική της Μέρκελ και των συμμάχων της. 

Μέσα σε μια τέτοια Ευρώπη, έχει νόημα να υπάρχεις. Στην Ευρώπη των λαών και του σοσιαλισμού. Στην Ευρώπη, όπου τα μέσα παραγωγής έχουν φύγει από τα χέρια της ολιγαρχίας και έχουν γίνει κτήμα των λαών. Στην Ευρώπη όμως τη σημερινή, αυτή που σέρνεται πίσω από τις επιλογές της Μέρκελ δεν έχουμε κανένα λόγο να συνυπάρχουμε. Όσο και να μας παρακαλάνε να μείνουμε, οφείλουμε να φύγουμε και να ακολουθήσουμε τον δικό μας, εθνικά υπερήφανο, δρόμο προς την αυτοδύναμη ανάπτυξη και το σοσιαλισμό.

Οταν προσπαθώ να δώσω μια λογική (με τη δική μου λογική, ομολογώ) εξήγηση τι ακριβώς σημαίνει Αντιμνημονιακός και τι ακριβώς εννοούν όταν λένε "για πρώτη φορά Αριστερά"  δεν έρχονται μόνο αυτά στο μυαλό μου. Έρχονται και μερικά άλλα, ακόμη πιο σημαντικά, που αφορούν στη δημοκρατία, στους θεσμούς και στα θεμελιώδη ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Τι θα γίνει με το κοινοβουλευτικό σύστημα; Αποτελεί θεμέλιο του αστικού καθεστώτος που κατέρρευσε και επομένως έκλεισε ο ιστορικός του κύκλος; Τι θα γίνει με την ελευθερία να εκφράζεις ελεύθερα τις απόψεις σου και να διεκδικείς, μέσα από την οργανωμένη πάλη καλύτερους όρους διαβίωσης; Ο διεκδικητής της δημαρχίας των Αθηναίων και ανερχόμενο αστέρι του ΣΥΡΙΖΑ Σακελλαρίδης είχε πει ότι με μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα χρειάζονται διαδηλώσεις και διεκδικήσεις. Τι άλλο να μας πουν για να μας πείσουν ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών αποτελούν δευτερεύουσες αξίες στο εποικοδόμημα, όπου βάση είναι οι σχέσεις παραγωγής; 

Δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορεί να εννοούν με το "πρώτη φορά". Τι άλλο υπάρχει που δεν το έχουμε ξαναδεί και να είναι αριστερό; Το να παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ και στην Ε.Ε. ασφαλώς και δεν αποτελεί κυρίαρχο στόχο, αφού αυτά υπήρξαν οι βασικές επιλογές της Δεξιάς και των πάσης φύσεως συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατιών κυβερνήσεων, που πέρασαν απο την εξουσία και μας βύθισαν στην αέναη κρίση. Το σύστημα πρέπει να ανατραπεί. Τι καινοτόμο όμως προτείνουν για να το αντικαταστήσουν; Τίποτα έξω από κάτι μισόλογα του Γλέζου, του Λαφαζάνη και άλλων στελεχών τους που μας γυρίζουν στην εποχή του μεσοπολέμου και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτό εννοούν με το "πρώτη φορά Αριστερά". 

Η Ελλάδα, μπορεί να έζησε διαφόρων ειδών σοσιαλισμούς, μπορεί στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας να έζησε τις χειρότερες περιόδους εξάρτησης, αλλά δε γεύτηκε τα φρούτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, που άφησε πίσω του τη μισή Ευρώπη κατεστραμμένη. Κάποιοι πιστεύουν ότι ήρθε καιρός να το ζήσουμε κι αυτό. Ανεβείτε λοιπόν στο Αντιμνημονιακό όχημα, χωρίς να ρωτάτε απολύτως τίποτα. Το πολύ πολύ αντί να σας βγάλει στον σοσιαλιστικό παράδεισο να σας πάει κατ' ευθείαν στην κόλαση του ναζισμού. Οι πόρτες είναι δίπλα δίπλα και δεν υπάρχει καμία ταμπέλα καρφωμένη πάνω τους. Ανοίξτε μία στην τύχη.   

      Γιάννης Γαϊσίδης

    giangais@aol.com