Οχι, η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ποτέ μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, τουλάχιστον όσο υπάρχει η Μέρκελ. Μπορεί όμως να γίνει μια υποδειγματική νησίδα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη.
Λίγο πολύ η πρώτη προσπάθεια έγινε από τον αντιπρόεδρο της Βενεζουέλας, που δεν έχασε χρόνο να καταγγείλει αυτόματως τα αμερικανικά κέντρα που "ακτινοβολησαν με ραδιενέργεια τον κομαντάντε". Κι αυτό ήταν μια πρώτη προσπάθεια, η οποία-περιμένετε και θα δείτε- είναι βέβαιο ότι θα έχει follow up, αφού καταλαγιάσει λίγο ο κουρνιαχτός και εξευρεθούν τα πιο πρόσφατα μέσα προπαγάνδας, κατά προτίμηση από τη Δύση, προς μεγιστοποίηση της αριστερής αξιοπιστίας. Βέβαια η δεύτερη βολή, αυτή τη φορά προς την κατεύθυνση της αγιοποίησης του εκλιπόντος, ήλθε πάλι από τον ίδιο το διάδοχό του, ο οποίος είδε την ενθρόνιση του νέου Πάπα, ως μεσολάβηση του κομαντάντε προς το Θεό, μιας και πρόσφατα τον έβαλε εκ δεξιών στον παράδεισο.
Εν τάξει, ομολογώ ότι αυτά ήταν μερικά αρχικά αμοντάριστα πλάνα στην προσπάθεια που ήδη έχει ξεκινήσει διεθνώς για την τοποθέτηση ενός ακόμη ημίθεου της Αριστεράς - και άρα μεγάλου εμπνευστή των μαζικών κινημάτων ανά τον κόσμο - στο πάνθεο των μεγάλων επαναστατών ανά τους αιώνες. Δίπλα του θα βρείτε τη Ρόζα, τον Τσε, το Φιντέλ και παρά λίγο τον Καντάφι με τη Τζαμαχιρία του, αλλά ο τελευταίος αποκαθηλώθηκε πρόσφατα μετά το τραγικό τέλος του, έπειτα από λαϊκή εξέγερση και, εδώ που τα λέμε, με ολίγο σπρώξιμο της Δύσης.
Ο Τσάβες έφυγε νωρίς. Οι ιδέες του όμως αιωρούνται πάνω
από τα κεφάλια μας
Ο Τσάβες συνδύασε δύο βασικές προϋποθέσεις για να εδραιωθεί στο εν λόγω πάνθεο: βελτίωσε τη θέση των φτωχών στη χώρα του και ήταν πλέρια αντιαμερικανός. Δε χρειάζεται να εξετάσουμε τίποτα παραπάνω. Αυτά τα χαρακτηριστικά υπερεπαπαρκούν για να τον καταστήσουν είδωλο των απανταχού αριστερών, προεξάρχοντος του νέου μεγάλου αστέρα του παγκόσμιου λαϊκού κινήματος Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δε χάνει ευκαιρία να επισκέπτεται τη μακρινή χώρα και να την προβάλλει ως πρότυπο διακυβέρνησης, μαζί και με τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες όμως διατηρούν άσβεστο τον αντιαμερικανικό και επομένως επαναστατικό χαρακτήρα.
Οχι, η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ποτέ μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, τουλάχιστον όσο υπάρχει η Μέρκελ. Μπορεί όμως να γίνει μια υποδειγματική νησίδα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη.
Η Βενεζουέλα του μεγάλου Τσάβες είναι ο οδηγός σε κάθε βήμα μας. Ο εθνικός μας πλούτος θα μοιραστεί, όχι στους Γερμανούς της Μέρκελ, άλλά στους φτωχούς και καταφρονεμένους αυτού του τόπου. Ή, κατά τα νορβηγικά πρότυπα, θα αποθησαυριστεί προς όφελος των μελλοντικών γενεών και πάντως ούτε ευρώ - ή δραχμή, γιατί, ως γνωστόν, το ευρώ δεν είναι πανάκεια - προς τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Μπορούμε, με άρθρο μόνον, να επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό στα 751€ ή 715€ -εδώ υπάρχει προς το παρόν μία μικροδιαφωνία μεταξύ των οικονομικών εγκεφάλων της επαναστατικής αριστεράς που βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίσς στη χώρα μας. Να εμποδίσουμε τους διεθνείς "πειρατές" να επενδύσουν εδώ, να αρχίσουμε άμεσα την εκμετάλλευση του άφθονου ορυκτού πλούτου που διαθέτουμε, μέσω εταιριών του δημοσίου - είπαμε, έξω οι Γερμανοί και οι ξένοι γενικότερα .
Με μία κίνηση να αρχίσουμε να εισπράτουμε τους φόρους, που θα πληρώνουν πλέον μόνο οι πλούσιοι, με το μηχανισμό που διαθέτουμε εδώ και αρκετές δεκαετίες, αφού καμία απόλυση δε θα επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι θα δουν τους μισθούς τους να αποκαθίστανται στα προ τις κρίσεως επίπεδα.
Οι φτωχοί της Βενεζουέλας μπορεί να μην πέρασαν στον παραγωγικό
ιστό της χώρας τους, αλλά η τροφή δεν τους έλλειψε.
Τους τη μοίραζε ο Τσάβες.
Ο Τσάβες μοίραζε μέχρι και τρόφιμα στους φτωχούς, όπως η Χαμάς και Χεσμπολάχ. Η Χρυσή Αυγή μοιράζει και αυτή, αλλά μόνο σε πιστοποιημένους Ελληνες. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ότι η μέλλουσα προοδευτικής και σοσιαλιστικής κατεύθυνσης κυβέρνηση θα μοιράζει σε όλους, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος.
Μήπως είναι απαραίτητο να αλλάξουμε και να αναπροσαρμόσουμε τον παραγωγικό και διοικητικό μηχανισμό της χώρας μας, ώστε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και να αρχίσουμε να παράγουμε πλούτο; Ο κομαντάντε δείχνει το δρόμο. Οχι, οι φτωχοί και καταφρονεμένοι δε χρειάζεται να μάθουν να παράγουν τίποτα. Ούτε καν οι πλούσιοι. Αυτοί απλώς θα συνεισφέρουν είτε οικειοθελώς είτε με το ζόρι.
