Κρατώντας την Ελλάδα στη Ζώνη του Ευρώ

• The Washington Post
• Η άποψη της εφημερίδας

Η κατάληξη είναι ότι η μοίρα του κόσμου — υπερβολικό για να αισθάνεται κανείς άνετα — είναι στα χέρια των Ελλήνων ψηφοφόρων. Η κυβέρνηση της καγκελαρίου της Γερμανίας Άνγκελας Μέρκελ κάνει τα πάντα για να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η Γερμανία δεν κάνει μπλόφα, όταν λέει ότι το πακέτο λιτότητας είναι ο μόνος δρόμος για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ.

Ιδού λοιπόν περίοδος έντασης για την παγκόσμια οικονομία. Η Κίνα φαίνεται να κατευθύνεται τουλάχιστον προς μια ήπια πτώση της προηγουμένη έντονης ανάπτυξης. Η Κεντρική Τράπεζα της Βραζιλίας λέει ότι η οικονομία της χώρας έχει κολλήσει κατά το πρώτο τρίμηνο του 2012. Οι οργανισμοί αξιολόγησης μόλις έχουν σημειώσει υποβάθμιση του χρέους της Ιαπωνίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν και σχετικά ισχυρή σε σύγκριση με άλλες βιομηχανικές χώρες, έχει οδηγηθεί σε μείωση των επιχειρηματικών παραγγελιών για τα κεφαλαιουχικά αγαθά. Και στην Ευρώπη, όπου η ύφεση συνεχίζεται, θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε χειρότερα, λόγω της απειλής να φύγει η Ελλάδα από το κοινό νόμισμα, το ευρώ.

Εκ των υστέρων, η επικείμενη φτώχευση της Ελλάδας επιβεβαιώνει τη σοφία εκείνων που προειδοποιούσαν ότι ενσωματώνοντας μια αναποτελεσματική Βαλκανική οικονομία στη γερμανική παραγωγική μηχανή ήταν μια συνταγή για καταστροφή. Πράγματι, ολόκληρο το κοινό νόμισμα τώρα μοιάζει σαν γέφυρα, πολύ μακρυά από τον άλλο στόχο, το φιλόδοξο έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αλλά αυτές οι καμπάνες δεν μπορούν να σιγούν. Εάν η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει μέσα στο ευρώ με αποδεκτό κόστος, οικονομικό και πολιτικό, τότε θα πρέπει να μείνει. Αλλιώς μια "Grexit", όπως η πιθανή επανεισαγωγή της δραχμής αποκαλείται, θα επιφέρει βαθύτερη ύφεση και εξάπλωση της χρηματοπιστωτικής αστάθειας σε όλη την Ευρώπη — και τον κόσμο. Μετά από μια Grexit, η ίδια η Ελλάδα θα βυθιζόταν στη φτώχεια και το θεσμικό χάος που θα σάρωνε ό, τι θα είχε απομείνει από μία κατεστραμμένη και ευάλωτη κατάσταση. Με τον καιρό, το υποτιμημένο νόμισμα θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της και να αναπτυχθεί, ακόμη και αν παρέμενε εκτός των χρηματοπιστωτικών αγορών. Αλλά, εν τω μεταξύ, η ελληνική πολιτική θα έκανε στροφή προς την ίδια λαϊκίστικη κατεύθυνση που ταξίδεψαν πρόσφατα χώρες όπως η Αργεντινή και η Βενεζουέλα. Ο πειρασμός για τους Έλληνες να αναζητήσουν βοήθεια από τη Μόσχα και για τους Ρώσους να τους δεσμεύσουν, σε αντάλλαγμα ενός φθηνού καταφύγιου στην Ευρώπη, θα μπορούσε να αποδειχθεί αδύνατο να του αντισταθούν.

Είναι τα ρέστα μας στο τραπέζι του πόκερ

Η Ελλάδα θα παρέμενε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η Ομοσπονδία, καθώς και το νόμισμα, θα είχαν τραυματιστεί ανεπανόρθωτα. Η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία ίσως χρειαζόταν να καταπολεμήσουν την κατάρρευση των τραπεζών και την υπόθεση ότι μπορεί να είναι οι επόμενες χώρες που θα εγκαταλείψουν το ευρώ. Χώρες που βρίσκονται σε διαδικασία να γίνουν μέλη της Ε.Ε. με τη σταθεροποιητική επίδραση που προσφέρει, συμπεριλαμβανομένων και βαλκανικών κρατών, πιθανόν να υποχωρήσουν. Οι ψηφοφόροι της Σερβίας ανέδειξαν ήδη αυτόν τον μήνα έναν ευρώ-σκεπτικιστή ως Πρόεδρο. Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας κλίνει προς το λαϊκισμό και την απολυταρχία. Σε μια αποδυναμωμένη Ένωση, θα μπορούσαν να ακολουθήσουν και άλλοι.

Ο Έλληνας πολιτικός αντιμέτωπος με την Ε.Ε.

• The New York Times
• By Rachel Donadio & Liz Alderman

Ωθώντας τη χώρα του έξω από το ευρώ θα καταρρεύσουν κι άλλοι, λέει ο αριστερός ηγέτης

"Οι υγιείς επιχειρήσεις εδώ δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από μια κυβέρνηση που πρόκειται να προσπαθήσει να σταματήσει αυτό το δηλητήριο''.

Καθώς οι ηγέτες των πλουσιότερων οικονομιών του κόσμου συγκεντρώθηκαν την Παρασκευή κοντά στην Ουάσιγκτον για να συζητήσουν τις μακροπρόθεσμες λύσεις στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, ο Αλέξης Τσίπρας, ο 37χρονος ανερχόμενος αστέρας της ελληνικής πολιτικής, είχε ένα μήνυμα για αυτούς από το μικρό γραφείο του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο: Αφήνοντας την Ελλάδα να φύγει αυτό θα σημάνει το τέλος του ενιαίου νομίσματος. 

Την ώρα που κερδίζει έδαφος η άποψη ότι η νομισματική ένωση του ευρώ των 17 χωρών θα μπορούσε να είναι καλύτερα χωρίς την Ελλάδα, ο κ.  Τσίπρας, ο ηγέτης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ, επιστρέφει την μπάλα πίσω στο τεραίν της Ευρώπης. Σε συνέντευξή του την Παρασκευή, είπε ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ευρωπαϊκό και ότι επιτρέποντας στην Ελλάδα να φτωχεύσει ή να εξέλθει από τη ζώνη του ευρώ θα οδηγήσει σε κατάρρευση κι άλλες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία'' .

"Στόχος μας δεν είναι να εκβιάσουμε ή να τρομοκρατήσουμε, στόχος μας είναι να τους ταρακουνήσουμε,'' είπε ο κ. Τσίπρας για τους ξένους δανειστές στους οποίους στηρίζεται η Ελλάδα για να επιβιώσει. " Θέλουμε να τους πείσουμε'' πρόσθεσε. '' Θα πρέπει να αλλάξουν τις πολιτικές στην Ελλάδα και να αλλάξουν τις  πολιτικές στην Ευρώπη, διαφορετικά η Ευρώπη θα βρεθεί σε πολύ μεγάλο κίνδυνο.'' 

Το αστέρι της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Το πόκερ άρχισε και εμείς ξαναζούμε 

τις ένδοξες στιγμές του 1981. Την απαρχή της πορείας μας προς την άβυσσο (...όχι πάλι)

Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε ενισχυμένος στις εκλογές της  6ης Μαΐου στην Ελλάδα με τη σκληρή του στάση, απορρίπτοντας τη δανειακή συμφωνία της Ελλάδας με τους ξένους πιστωτές της - την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - οι οποίοι ζητούν σκληρά μέτρα λιτότητας σε αντάλλαγμα για τα δάνεια έκτακτης ανάγκης για να μπορέσει η πτωχευμένη χώρα να παραμείνει στη ζωή. 

Ο αφανισμός που ποτέ δε θα ξεχαστεί

• Του Κώστα Καρατζά*

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και Σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι, που έχασαν τη ζωή τους,  ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 353.000.

Επρόκειτο για ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού, το οποίο ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, ήδη από τον 8ο π. Χ. αιώνα. Τόσο η διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453, όσο και η Άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν πέτυχαν να αλλοιώσουν το φρόνημα και την ελληνική συνείδηση των Ποντίων, παρότι μάλιστα ζούσαν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο εθνικό κορμό. 

Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα (το 40% του πληθυσμού του Πόντου), ωστόσο γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα (Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Σινώπη κ. ά).

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 ελληνικά σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία οι Έλληνες του Πόντου διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε στη Θεσσαλονίκη και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ τον Β΄. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς Τούρκους στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της ετοιμοθάνατης τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο πρωταθλητής της ελληνικής οργής

• The New York Times
• By Nicholas Gage

Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος επέβαλε στην Ελλάδα νέες εκλογές με την άρνησή του να ενταχθεί  ή να υποστηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση συνασπισμού, είναι ιδιαίτερα επιδέξιος στο μεγάλο ψέμα. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι Έλληνες μισούν τα μέτρα λιτότητας, αλλά δεν επιθυμούν να αφήσουν το ευρώ, ο κ. Τσίπρας διακήρυξε ότι αψηφά τις συμφωνίες, αλλά με παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, αν και η πιθανότητα αυτού του ενδεχόμενου είναι περίπου τόσο υψηλή όσο η πιθανότητα να δούμε να πέφτει χιόνι στην Αθήνα τον Ιούλιο.

Σε όλη την ιστορία τους οι Έλληνες σε περιόδους κρίσης έσπευδαν να αγκαλιάσουν χαρισματικούς δημαγωγούς όπως τα λέμινγκ (σ.μ. μικρά ζωάκια που ζουν στον αρκτικό κύκλο), που πέφτουν από μόνα τους στη θάλασσα.

Μετά τον θάνατο του Περικλή κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Αθηναίοι άφησαν τον γοητευτικό ανιψιό του, τον Αλκιβιάδη, 35 χρονών εκείνη την εποχή, να τους προτρέπει να σπαταλήσουν τους περισσότερους από τους στρατιωτικούς τους πόρους σε μία καταστροφική αποστολή στη Σικελία. Παρά τις τρομακτικές απώλειες που υπέστησαν με την πανωλεθρία, ακόμα και μετά την προδοσία του στους Σπαρτιάτες και Πέρσες, τον δέχτηκαν πίσω στους κόλπους τους δύο φορές.

Μετά τονΔεύτερο Παγκόσμιο , ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο δυναμικός 43χρονος ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, δεν ακολούθησε το παράδειγμα του πιο έξυπνου κομμουνιστή ηγέτη, όπως του Παλμίνο Τολιάτι στην Ιταλία, που εμπόδισε τους οπαδούς του να προχωρήσουν σε ένοπλη εξέγερση ακόμη και μετά από μια απόπειρα κατά της ζωή του.

Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ σε προεκλογική του ομιλία στις 3 Μαΐου.

(...ανακοινώνει τον τετραγωνισμό του κύκλου με την απλή μέθοδο των τριών)

Ο Ζαχαριάδης ξεκίνησε τον βίαιο εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα που έπληξαν τη χώρα, καθώς έβγαινε μέσα από την οδυνηρή ναζιστική κατοχή. Παρά τη ματαιότητα της σύγκρουσης, αρκετοί Έλληνες ακολούθησαν τον Ζαχαριάδη και παρέτειναν την εξέγερση για τέσσερα χρόνια. Η σύγκρουση δεν αφάνισε μόνο περισσότερες από 50.000 ζωές και έδιωξε το ένα δέκατο του πληθυσμού ως πρόσφυγες πολέμου, αλλά άφησε επίσης την Ελλάδα τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω από την Δυτική Ευρώπη που άρχιζε την ανασυγκρότησή της μετά τον πόλεμο.

Plan D

"Πιστεύουμε πραγματικά ότι αυτή τη στιγμή μια πιθανή έξοδος της ελληνικής οικονομίας από τη ζώνη του ευρώ θα έχει ένα πολύ, πολύ μεγάλο κόστος για το σύνολο της ευρωζώνης" δήλωσε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, οικονομικός συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ, χθες στους Times του Λονδίνου. Είπε και κάτι ακόμη, ότι:

"Έχουμε ένα σχέδιο Β καθώς και ένα σχέδιο C, αλλά πιστεύουμε στo σχέδιό μας Α. Πιστεύουμε ότι αν έχουμε μια διαπραγμάτευση θα κερδίσουμε ορισμένα πράγματα, επειδή είναι πολύ δύσκολο για αυτούς να μας πετάξουν εκτός της ζώνης του ευρώ".

Κόψε κάτι μεγάλε και άρχισε να λες και σε μας κανένα σχέδιο, γιατί εδώ κάτω ακόμη δεν έχουμε μάθει ούτε το σχέδιο Α. Κάτι για χέρι στις καταθέσεις μόνο ακούσαμε και κάτι για "εθελοντικές" προσφορές 100€ το μήνα, από το στόμα του διακεκριμένου οικονομολόγου Μανώλη Γλέζου και άρχισαν οι τράπεζες να καταρρέουν.

Πριν καλά καλά γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας άρχισε να κουνάει το δάκτυλό του στην Ευρώπη και να τους προειδοποιεί να κάτσουν καλά και να μας δίνουν τα φράγκα απρόσκοπτα και χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις, γιατί μη θυμώσει και εφαρμόσει τα άλλα σχέδια  τα B και τα C, που τα έχει ήδη έτοιμα στα συρτάρια του και γίνει χαμός.

 

Η ιστορική φωτογραφία της διαφυγής του αριστερού προέδρου της Αργεντινής 

Ντε Λα Ρούα στις 20 Δεκέμβρη του 2001

Θυμίζει τον Ναστραντίν Χότζα που απειλούσε τους συγχωριανούς του ότι αν δε βρουν το χαμένο του γάιδαρο θα κάνει ό, τι έκανε ο παππούς του. Και όταν του φέρανε τελικά το γάιδαρο και τον ρώτησαν με αγωνία τι έκανε ο παππούς του και θα το έκανε κι αυτός, η απάντηση ήταν "αγόρασε άλλον". 

Κάτι τέτοιο μου θύμησε η περίπτωση αυτή. Τώρα που ο Σακελλαρίδης τους απείλησε με τα σχέδια Β και C, μάλλον τους βλέπω να τρέχουν από πίσω μας και να μας παρακαλούν να πάρουμε την επόμενη δόση, όπως είπε και ο Στρατούλης, μετά τη δήλωσή του για τη δέσμευση των καταθέσεων.  

Και γω τώρα παιδιά  σας αποκαλύπτω ότι υπάρχει και ένα άλλο σχέδιο, το Plan D, που δεν ανέφερε ο οικονομικός συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην τους τρομάξει πιο πολύ απ' όσο τρόμαξαν και μόνο στο άκουσμα των σχεδίων B και C,αλλά, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, είναι σε φάση ολοκλήρωσης και έχει να κάνει με τη διαδικασία διαφυγής δια ελικοπτέρου από τη στέγη του Μέγαρου Μαξίμου. Φοβάμαι όμως ότι μέχρι τότε δε θα έχουν ούτε τη βενζίνη του να πληρώσουν.

Γιάννης Γαϊσίδης

giangais@aol.com

Η κρυφή ατζέντα

Ο Τσίπρας λοιπόν αντιπροσωπεύει τον καταλύτη που θα οδηγήσει στο κλείσιμο του κύκλου. Στα χέρια του θα σκάσει η βόμβα της εξόδου μας από το ευρώ, σε πρώτη φάση, και της εξόδου από την Ε.Ε. αργότερα, γιατί, ας μη γελιόμαστε, ο κύκλος δε τετραγωνίζεται με τίποτα. Το να καταγγέλεις το Μνημόνιο, το να αρνείσαι οποιαδήποτε υποχρέωση απορρέει από τις δανειακές συμβάσεις και ταυτόχρονα να λες ότι παραμένεις εντός ευρωζώνης ή δεν έχεις ιδέα που βρίσκεσαι ή έχεις κρυφή ατζεντα, που δε τολμάς προς το παρόν να αποκαλύψεις. Προσωπικώς πιστεύω το τελευταίο. 

Εκείνο που δημιουργεί τους νικητές και τους ηττημένους σε μία πολιτική μάχη είναι τελικά η πολιτική συγκυρία. Αν αυτή είναι ευνοϊκή για κάποιον, τότε δεν τον σταματάει τίποτα. Μπορεί να πάει σπίτι του και να περιμένει να του τηλεφωνήσουν για να του ανακοινώσουν ότι έγινε πρωθυπουργός ή ό, τι άλλο επιθυμεί. Αν πάλι δε σε θέλει η συγκυρία τότε δεν έχεις καμία ελπίδα, όποια μέθοδο κι αν ακολουθήσεις. 

Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι η πολιτική συγκυρία είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για το ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο ευνοϊκή που η πορεία του προς την εξουσία είναι αναπότρεπτη. Και μάλιστα, αφήστε με να πω, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. 

Στη παρούσα συγκυρία  έτσι και επενδύσεις - πολιτικά εννοείται - στην καταγγελία του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων κατακτάς την εξουσία δια περιπάτου. Κι αν μάλιστα υποσχεθείς ότι δεν εγκαταλείπεις το ευρώ και την Ε.Ε. τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο εύκολα. Υπόσχεσε δηλαδή ό, τι επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. 

Καθώς οδεύουμε προς την έξοδο, αυτές οι συνηθισμένες φωτογραφίες 

ίσως σύντομα αποκτήσουν αναμνηστικό χαρακτήρα

Σύμφωνα με τα γκάλοπ το 78% των Ελλήνων επιθυμεί παραμονή στο ευρώ ενώ, ίδιο ποσοστό περίπου, απορρίπτει τις υποχρεώσεις που προβλέπει το Μνημόνιο. Αντίφαση; Όχι βέβαια. Πολύ απλά όλοι ο Έλληνες επιθυμούμε να περνάμε όπως περνούσαμε πριν την κρίση. Την παλιά καλή εποχή, που μάλλον δεν πρόκειται να την ξαναδούμε για μερικές δεκαετίες ή - αρχίζω πια να σκέφτομαι - ποτέ.

Η Ελλάδα έχει ξεμείνει τελείως από ρευστό, αλλά όχι από προσδοκίες

• The Times (London)
• By Jason Manolopoulos*

Η υποστήριξη προς τα ακραία κόμματα ολοένα και διογκώνεται. Το υπερεθνικιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, έχει αυξήσει την επιρροή του μοιράζοντας δέματα τροφίμων σε φτωχούς Έλληνες. Ενώ οι εθνικιστές και η σκληρή αριστερά είναι κραυγαλλέα αντιευρωπαϊστές, δεν προσφέρουν μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση στη λιτότητα. Οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να δείχνουν υποστήριξη για παραμονή στο ευρώ.

Καθώς η λιτότητα δαγκώνει, οι θυμωμένοι και σε σύγχυση εκλογείς θα μπορούσαν να επιφέρουν χάος σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ.

Υπάρχουν δύο πράγματα που έχουν σημασία στην πολιτική. Το πρώτο είναι τα χρήματα και δεν θυμάμαι το δεύτερο. Αυτό το απόφθεγμα από τον Mark Hanna, το βιομήχανο που διεύθυνε την επιτυχή εκστρατεία προς το Λευκό Οίκο του William McKinley το 1896, ταιριάζει στην Ελλάδα σήμερα για έναν απλό λόγο: τα χρήματα εξαντλήθηκαν.

Οι αρχές της ΕΕ, έχοντας επιτρέψει αυτάρεσκα την αύξηση του δανεισμού κατά τα έτη της αλματώδους ανάπτυξης, τώρα επιμένουν στη σκληρή λιτότητα στην Ελλάδα. Ο πόνος που προκαλείται είναι προφανής: η ανεργία είναι στο ύψος του 21,8% , οι μισθοί μειώθηκαν κατά ένα τέταρτο σε πραγματικούς όρους πέρυσι, και λόγω της φυγής των κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες, οι καταθέσεις είναι σε χαμηλά επίπεδα.

Οι περικοπές είναι αισθητές με πολύ απτούς τρόπους. Στα τέλη του περασμένου έτους η αστυνομία έμεινε χωρίς βενζίνη για 24 ώρες. Οι ασφάλεια έχει μειωθεί στα μουσεία της Ελλάδας με προβλέψιμα αποτελέσματα: τον Φεβρουάριο μια συμμορία εξουδετέρωσε τη φρουρά στο Μουσείο της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Ολυμπίας και έκλεψε κειμήλια.

Πάνος Καμμένος: Θα μας σώσουν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι 

(...παιδιά εγώ λέω πρώτα να σώσουν τον εαυτό τους)

Η κρίση απειλεί την ελληνική κληρονομιά, απειλεί όμως και την Ελληνική Δημοκρατία; Την Κυριακή υπάρχουν γενικές εκλογές ενώ τα χρήματα έχουν εξαντληθεί και οι προσδοκίες όχι. Λίγοι στην Ευρώπη φαίνονται ανήσυχοι ότι το αποτέλεσμα μπορεί να οδηγήσει στο απόλυτο χάος την Αθήνα, ότι θα απειλήσει τα σχέδια διάσωσης και ότι μπορεί να οδηγήσει σε ελληνική έξοδο από το ευρώ, με όλες τις συνέπειες που αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει.

Μοιραία Σφάλματα

Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που κάποτε, ελέω δανεικού χρήματος και πελατειακών σχέσεων, εναπόθεταν τις ελπίδες τους στα μέχρι τώρα κόμματα εξουσίας, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και προστρέχουν στα κόμματα του αντιμνημονιακού μετώπου. Το ίδιο και η μεσαία τάξη, που η πτώση της είναι πιο εκωφαντική, αρνείται να στοιχηθεί πίσω από τον Σαμαρά ή το Βενιζέλο και όλα δείχνουν ότι και τα μεσαία στρώματα θα αναζητήσουν πολιτική στέγη στην Αριστερά και στα αντιμνημονιακά δεξιά κόμματα. Η πόλωση είναι προϊούσα.

Όλα δείχνουν ότι στις εκλογές της Κυριακής το αυτοαποκαλούμενο αντιμνημονιακό μπλοκ θα είναι η μεγάλη πλειοψηφία, η οποία όμως, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα απεικονιστεί και στην πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών εντός του Κοινοβουλίου. 

Κατά την άποψη μου κακώς. Θα ήταν πολιτικά ορθότερο αυτή η ετερόκλητη αντιμνημονιακή, αλλά συντριπτική, όπως φαίνεται, πλειοψηφία να έβρισκε τον τρόπο να μετουσιωθεί σε κυβερνητικό σχήμα και να οδηγούσε τη χώρα εκεί που επιθυμεί: Στην έξοδο από την Ευρώπη, στην εγκατάλειψη κάθε μεταρρυθμιστικού οράματος και στην οριστική τοποθέτηση της Ελλάδας στις παρυφές του Τρίτου Κόσμου.  

Γιατί παιδιά περί αυτού πρόκειται και μη θυμώνετε που σας το λέω ευθέως. Μη ρωτήσω τι κοινό έχει η Χρυσή Αυγή, ο Καρατζαφέρης,  ο Καμμένος, ο Τσίπρας, το ΚΚΕ, η Κατσέλη και ο Κουβέλης, που σήμερα αθροιζόμενοι είναι η μεγάλη πλειοψηφία μέσα στο εκλογικό σώμα, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που είχαμε στη διάθεσή μας πριν τις απαγορεύσουν. Την απάντηση την ξέρετε. Όμως να μη ξεχνάτε ποτέ ότι δεν είναι κοινός μόνο ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας τους, αλλά και η σταθερή επιδίωξή τους να συντηρηθεί πάσει θυσία το στρεβλό αναπτυξιακό και διοικητικό μοντέλο της χώρας, με ταυτόχρονη επιστροφή στη δραχμή και εγκατάλειψη κάθε ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.

Μια χαρά τους βλέπω. Μόνο μη ρωτάτε τι θα ψηφίσουν. 

Σας θυμίζω ότι η ψήφος είναι μυστική

Πώς φτάσαμε ως εδώ; 

Τα δύο - μέχρι πρότινος μεγάλα - κόμματα στέκονται ανίκανα και άνευρα μπροστά στην κρίση θεσμών και ιδεών που θυμίζει, όλο και περισσότερο τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, λίγο πριν την κατάρρευσή της. Τα φαινόμενα καθημερινής βίας, απαξίωσης των πολιτικών προσώπων και της πολιτικής, η διαρκώς εντεινόμενη πόλωση της ελληνικής κοινωνίας - το δράμα των πρόσφατων πολιτικών  αυτοκτονιών είναι μία πτυχή της - είναι σαφές ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τα δύο κόμματα που επιθυμούν να εκπροσωπούν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αδυνατούν, έστω και στοιχειωδώς, να απεμπλακούν από το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων, της αναξιοκρατίας, του κομματισμού και της αναποτελεσματικότητας.