Της Αγγελικής Γαϊσίδη*
Ήταν χειμώνας του 1997, 11 χρονών παιδάκι, όταν απέκτησα το πρώτο μου κινηματογραφικό είδωλο, μέσα στο τοπικό σινεμά, όπου οι θέσεις δεν έφταναν για όλους και πίσω πίσω θεατές παρακολουθούσαν όρθιοι για 3 ώρες και κάτι τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών: Τον «Τιτανικό», του James Cameron. Δεν θα εκθειάσω την ταινία. Το έχουν κάνει από μόνα τους τα 11 Όσκαρ που κέρδισε. Θα αναφερθώ σε μια καριέρα που απογειώθηκε από αυτή την ταινία. Σε ένα όμορφο παιδί που εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο ηθοποιό, ισάξιο του Robert DeNiro και του Al Pacino, προσαρμοσμένων βέβαια στη σύγχρονη εποχή.
Η καριέρα του «Leo» δεν ξεκίνησε απο τον «Τιτανικό». Απλά με αυτή την ταινία έγινε παγκοσμίως γνωστός, και κατέκτησε τις καρδιές εκατομμυρίων κοριτσιών όπως τη δικιά μου. Πίσω όμως απ´ αυτό το χαριτωμένο πρόσωπο και το στυλάκι του «πιο δημοφιλούς αγοριού» του κολλεγίου, πάντα φαινόταν ότι κρύβεται ένα σπάνιο ταλέντο, ένα ανερχόμενο αστέρι του Hollywood. Υπήρξε μάλιστα κι ένας σκηνοθέτης ταινίας το 1993, και συγκεκριμένα του «Τι βασανίζει τον Γκιλμπερτ Γκρέιπ», που παραδέχτηκε ότι αρχικά δεν είχε σκοπό να επιλέξει τον 19 χρονο τότε Leonardo, γιατί έψαχνε έναν λιγότερο όμορφο ηθοποιό, αλλά τελικά δεν κατάφερε να βρει πιο αποδοτικό ανάμεσα σε όσους πέρασαν απο οντισιόν. Η ερμηνεία του δίπλα στον πρωταγωνιστή Johnny Depp ήταν αυτή που του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ και για Χρυσή Σφαίρα.
Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι απο τότε ακολούθησαν άλλες 9 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και άλλες 3 για Όσκαρ και απ αυτές κέρδισε μόνο μία: Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού για την ταινία «The Aviator». Βέβαια έχει βραβευτεί και σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου. Κάθε ταινία που πρωταγωνιστεί κερδίζει αυτομάτως υποψηφιότητες σε διαφόρων ειδών βραβεία, αλλά ακόμα δεν έχει κατακτήσει τον «Βασιλιά των Βραβείων» , το Όσκαρ.
Πιστεύω ότι αυτό που τον κρατούσε αρκετά πίσω στην καριέρα του ήταν η ομορφιά του. Τα τελευταία χρόνια που έχει αποβάλει αρκετά το πρόσωπο του «γόη» νομίζω πως η καριέρα του ακολουθεί εξαιρετικά βήματα. Καταρχήν άλλαξε την εμφάνισή του: πάχυνε, άφησε λίγο μουσάκι, έκοψε το μαλλί-καπελάκι που τρέλαινε τον γυναικείο πληθυσμό. Και μετά άρχισαν και οι προτάσεις από μεγάλους σκηνοθέτες, όπως τον Martin Scorsese, τον Steven Spielberg, τον Christopher Nolan κ.α. Προσωπικά θεωρώ αποκορύφωμα στις ερμηνείες του τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην ταινία «Ματωμένο Διαμάντι». Εκεί πείστηκα ότι μιλάμε πλέον για έναν μεγάλο ηθοποιό.
Οι αγαπημένες μου ταινίες του Leo, πέρα από το «Ματωμένο Διαμάντι» είναι, εννοείται, ο «Τιτανικός» – την οποία είδα 3 φορές στο σινεμά και άλλες 30-40 σε βιντεοκασέτα (αλήθεια, χωρίς υπερβολές) και ακόμα αν την πετύχω στην τηλεόραση την παρακολουθώ με αγωνία και συγκίνηση σαν να είναι η πρώτη φορά – το «Πιάσε με αν μπορείς», το «Νησί των Καταραμένων», που εκτός από την άπιαστη ερμηνεία του είχε και ένα πολύ ενδιαφέρον και ανατρεπτικό σενάριο, ο «Δρόμος της Επανάστασης» στον οποίο επανασυνδέθηκε με το κινηματογραφικό του ταίρι στον «Τιτανικό» και φίλη του στην πραγματικότητα Kate Winslet, οι «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» με τον εξίσου ασυναγώνιστο Daniel Day Lewis, και η τελευταία του Quentin Tarantino, από τη οποία πήρα και αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, «Django, o Τιμωρός». Άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας σε ένα δεύτερο ρόλο.
Το συμπέρασμά μου γι αυτόν τον ηθοποιό; Πολύ σωστά βήματα στην καριέρα του και καλά μελετημένα, μεγάλο ταλέντο, το οποίο με τις σωστές επιλογές του ξεδιπλώνεται όλο και πιο πολύ και μια συμπαθέστατη φάτσα. Όλα αυτά τον έκαναν να παραμένει το είδωλό μου μέχρι και σήμερα…
Άντε Leo, συνέχισε έτσι και το ´Οσκαρ παραμονεύει. Μόνο μία παράκληση στους σκηνοθέτες που τον επιλέγουν: Σταματήστε επιτέλους να τον σκοτώνετε στο τέλος κάθε ταινίας!!!
* Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το νέο μπλοκ τέχνης Rainy Day..μια λέξη χίλιες εικόνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου