Δημοσιευστε στο Blog

Σχολιάστε όπως εσείς κρίνετε τις αναρτήσεις μας κάνοντας κλικ στην επιλογή "σχόλια" κάτω από κάθε ανάρτηση ή στείλτε το άρθρο σας στο email: giangais@aol.com

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Η Αραβική Άνοιξη και η περίπτωση του Ιράν

O αραβικός κόσμος συγκλονίζεται από ισχυρά δημοκρατικά κινήματα, που σε μερικές χώρες οδήγησαν σε ιστορικές ανατροπές ενώ σε άλλες ο αγώνας λαμβάνει χαρακτήρα εμφυλίου πολέμου. Επί πολλά χρόνια δύο μεγάλοι μύθοι είχαν καλλιεργηθεί: Από τη φιλελεύθερη Δύση ότι οι Άραβες δεν είναι ικανοί να εδραιώσουν τη δημοκρατία και την ελευθερία στον τόπο τους χωρίς να διακυβευτεί η σταθερότητα και η ασφάλεια στην περιοχή, πράγματα τα οποία εξασφαλίζονται με την υποστήριξη φιλοδυτικών αυταρχικών καθεστώτων. Από την Αριστερά και τις αντιδυτικές δυνάμεις ότι οι Άραβες δεν έχουν ανάγκη τη δημοκρατία - άλλωστε για ποια δημοκρατία μιλάμε; - γιατί αυτά είναι προϊόντα των δυτικών, παρακμασμένων, κοινωνιών ούτε  ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών είναι απαραίτητος για τις αραβικές κοινωνίες, αφού  οι έννοιες αυτές είναι δημιουργήματα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, προϊόντα δηλαδή καθαρά δυτικά και επομένως ξένα προς την παραδοσιακή αραβική κουλτούρα. Εκείνο που προέχει είναι η απεξάρτηση από τα δυτικά συμφέροντα γι αυτό ο μπααθισμός του Σαντάμ και του Ασάντ και η Τζαμαχιρία του Καντάφι αποτελούσαν ιδανικά πολιτικά συστήματα, τα οποία, παρόλο που ήταν στυγνές δικτατορίες και περιφρονούσαν κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα, άλλωστε οι έννοιες αυτές είναι σχετικές,  εξασφάλιζαν την εθνική ανεξαρτησία των χωρών τους και την αυτοδύναμη πορεία προς την ανάπτυξη.

Η πλατεία Tahrir του Καΐρου έγινε το σύμβολο της Αραβικής Ανοιξης.  Η αντίστροφη πορεία προς την κατάρρευση όλων των αυταρχικών καθεστωτων της περιοχής έχει αρχίσει. Οι αραβικοί λαοί απαίτησαν και πέτυχαν να μπούνε στο κάδρο

Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η κατάσταση πριν το ξέσπασμα των εξεγέρσεων τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους. Η Αραβική Άνοιξη ήταν ένα ξάφνιασμα για τους πάντες. Οι μύθοι που αναφέρθηκαν ανωτέρω κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι μπροστά στα κατάπληκτα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Οι μεν δυτικές χώρες και κυρίως οι ΗΠΑ αφού πέρασαν μία περίοδο έντονης αμηχανίας άρχισαν να επεξεργάζονται νέες πολιτικές προς τον αραβικό κόσμο, οι δε υποστηρικτές των "ασυμβίβαστων" μπααθικών καθεστώτων και της κανταφικής Τζαμαχιρίας έμειναν άφωνοι βλέποντας να αναπτύσσονται ταχύτατα γνήσια δημοκρατικά κινήματα που απειλούσαν ευθέως τα καθεστώτα.

Ο αραβικός λαός ήλθε σε πρώτο πλάνο. Ανεξάρτητα των αποτελεσμάτων των εξεγέρσεων - αλλού πέτυχαν, αλλού χύνονται ποταμοί αίματος - ένα είναι βέβαιο. Κανείς, από δω και πέρα, δεν μπορεί να αποφασίζει ερήμην των λαών. Οι Άραβες απαίτησαν και πέτυχαν να φύγουν από τα σκοτάδια των αζήτητων και να μπουν στο κάδρο. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που όλοι υποχρεώνονται να το λάβουν υπόψη τους.

Η αντίστροφη πορεία προς την ανατροπή των αυταρχικών καθεστώτων της περιοχής έχει αρχίσει. Και είναι μη αναστρέψιμη.Την τύχη των αυταρχικών αραβικών καθεστώτων δε θα αποφύγει και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Σε μία χώρα που διαθέτει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μορφωμένων ανθρώπων στον κόσμο, με πολύ υψηλά ποσοστά συνδέσεων στο διαδίκτυο, με άνω του 60% του πληθυσμού της κάτω από 30 ετών, δηλαδή με ανθρώπους που γεννήθηκαν μετά την επανάσταση του '79, το καθεστώς φαίνεται να έχει  χάσει σημαντικότατο μέρος από την υποστήριξη των πολιτών. Ιδίως μετά τις αμφισβητούμενες προεδρικές εκλογές του 2009 το δημοκρατικό κίνημα εμφανίζεται ιδιαίτερα ενισχυμένο, παρόλο που ακόμη δεν έχει βρει την κατάλληλη ηγεσία για να εκπροσωπηθεί. Το Πράσινο Κίνημα του Μουσαβί - υποψήφιου προέδρου το '09, που σήμερα βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό - έχει συσπειρώσει ευρύτατο τμήμα της ιρανικής κοινωνίας, αλλά δε φαίνεται να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της νεολαίας, που ζητάει ασυμβίβαστα την πτώση της θεοκρατίας, πλήρη αποκατάσταση των ατομικών ελευθεριών και εδραίωση της δημοκρατίας. Εν τούτοις σήμερα στο Ιράν υπάρχει διαρκής αναβρασμός, ο οποίος πολύ πιθανόν να οδηγήσει αργά η γρήγορα σε μία πλατεία Ταχρίρ, με τα ανάλογα αποτελέσματα.

Σε μια προσπάθεια να γνωρίσουμε καλύτερα όλον αυτόν τον κόσμο που είναι τόσο κοντά μας και ζει το δικό του δράμα, δημοσιεύουμε στο Τοπίο Πέρα από την Ομίχλη ένα άκρως ενδιαφέρον αναλυτικό άρθρο, που το γράφει Ιρανός που σπούδασε και ζει στις ΗΠΑ (Λος Άντζελες) και μας περιγράφει, από πρώτο χέρι, δραματικές ιστορικές στιγμές που πέρασε και περνάει ο ιρανικός λαός, που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές του σταλινισμού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου