Τι πανηγυρισμοί είναι αυτοί που ακολούθησαν μετά τη συναινετική ψήφιση του νόμου για τα ΑΕΙ; Μια απαστράπτουσα υπουργός, λες και μόλις βγήκε από κάποιο πολυτελές κέντρο ομορφιάς του Κολωνακίου (σπα, haute coiffure, μανικιούρ κ.α) δήλωνε "Η συναίνεση δεν είναι στιγμιαίο επίτευγμα, θέλει χρόνο και προετοιμασία", υπονοώντας προφανώς ότι όλα αυτά τα έκανε μόνη της και ιδού τα αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έφτυναν τον κόρφο τους - φτου κακά - υποσχόμενοι ότι άλλη φορά δεν θα ξαναγίνει αυτό, δηλαδή, κάναμε μια υποχώρηση για να μη φωνάζετε, αλλά μέχρι εδώ, πάμε πάλι στο ίδιο μοτίβο.
Ευτυχώς που άρχισαν να κάνουν τέτοιες δηλώσεις γιατί μερικοί αφελείς ίσως πίστεψαν προς στιγμή ότι οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος ξαφνικά ξεπεράστηκαν και όλοι μαζί, χέρι χέρι (στην προκειμένη περίπτωση και με τον Καρατζαφέρη) προχωρούν σε μια άλλη εποχή. Την εποχή των συνθέσεων, των συνεννοήσεων και της αποτελεσματικής δράσης.
Επειδή στην Ελλάδα ζούμε και επειδή η πείρα λέει να κρατάς πάντα μικρό καλάθι, γι αυτό ας μη βιαστούμε. Ας δούμε πως θα λειτουργήσει το σύστημα και μετά εδώ είμαστε. Μέχρι τότε καλά είναι να σταματήσουν τους πανηγυρισμούς για τη "συναίνεση" και για το ποιος τελικά πρέπει να την καρπωθεί και ας στρωθούν με σοβαρότητα στη δουλειά. Γιατί εκείνο που λείπει είναι η ουσία, δηλαδή η εφαρμογή όσων αποφασίζονται στη Βουλή ή οπουδήποτε αλλού. Να αρχίσω να λέω τι έχει ψηφίσει η Βουλή μέχρι τώρα και τι έχει μπει σε εφαρμογή; Καλά ντε, δε θα το κάνω. Ένα μόνο θα πω. Αν όσα έχουν ψηφίσει είχαν εφαρμοστεί κιόλας, δε θα υπήρχε κρίση σήμερα. Φινλανδία θα είμασταν. Θα ζητούσαμε εμπράγματες εγγυήσεις από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.
Επειδή λοιπόν έχουμε καεί (και θα καιγόμαστε για πολύ καιρό ακόμα) καλά είναι να φυσάμε και το γιαούρτι. Προς το παρόν και επί τη ευκαιρία, αν σας ρωτούσα να μου πείτε, με μία μόνο λέξη, ποιο είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, τι θα μου απαντούσατε; Παιδιά εγώ απαντώ αμέσως: Η αξιοκρατία. Αν λύναμε αυτό το ζήτημα, σας λέω ότι όλα τα υπόλοιπα θα λύνονταν αυτομάτως. Γιατί, δυστυχώς, οι χειρότεροι βρίσκονται στις καλύτερες θέσεις και αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον μας σ' όλους τους τομείς. Τους λόγους τους ξέρετε και δε χρειάζεται να τους αναπτύξουμε εδώ.
Και όταν λέω ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία συμπεριλαμβάνω όλη την κοινωνική ιεραρχία, όχι μόνο τη δημόσια διοίκηση. Γιατί δυστυχώς η διάβρωση έχει πάει πολύ βαθιά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Έχει μπει στην κουλούρα μας. Ρίξτε απλώς μια ματιά τι συμβαίνει στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά και τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε άλλες προηγμένες χώρες. Το μεγαλύτερο επίτευγμά τους είναι ακριβώς αυτό. Η εδραίωση της αξιοκρατίας παντού. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάποια αξία και να μην βρεις την ανάλογη κοινωνική αναγνώριση, χωρίς να σε ρωτούν ποιος είσαι, από πού είσαι και τι ψηφίζεις. Γι αυτό και μην απορείτε γιατί οι συμπατριώτες μας προοδεύουν και διακρίνονται σε όλους τους τομείς της δράσης τους στο εξωτερικό. Απλώς γιατί βρίσκουν περιβάλλον αξιοκρατικό και δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
Και ρωτώ: Νομίζετε ότι αυτός ο νόμος για τα ΑΕΙ θα φέρει αποτέλεσμα προς το καλύτερο ή θα πάει και αυτός εκεί που πήγαν και οι άλλοι, ακριβώς γιατί η αναξιοκρατία καλά κρατεί; Αν κρίνω από όσα βλέπω και συναντώ καθημερινά μπροστά μου, δυστυχώς, παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις, δεν έχουν γίνει σοβαρά βήματα προς την εδραίωση της αξιοκρατίας. Όπου και να κοιτάξω βλέπω και πάλι κυρίαρχο τον κομματισμό (μην ξεγελιέστε από μπαρούφες περί OpenGov και βιογραφικά και άλλα συναφή), την κυριαρχία των ανικάνων και την απογοήτευση των ικανών και προικισμένων - κυρίως νέων - ατόμων. Γι αυτό επιτρέψτε μου να μην είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς την έκβαση της προσπάθειας για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό των ΑΕΙ. Γιατί δεν έχω πειστεί ακόμη ότι είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους. Μακάρι να μην είναι έτσι.
Ευτυχώς που άρχισαν να κάνουν τέτοιες δηλώσεις γιατί μερικοί αφελείς ίσως πίστεψαν προς στιγμή ότι οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος ξαφνικά ξεπεράστηκαν και όλοι μαζί, χέρι χέρι (στην προκειμένη περίπτωση και με τον Καρατζαφέρη) προχωρούν σε μια άλλη εποχή. Την εποχή των συνθέσεων, των συνεννοήσεων και της αποτελεσματικής δράσης.
Επειδή στην Ελλάδα ζούμε και επειδή η πείρα λέει να κρατάς πάντα μικρό καλάθι, γι αυτό ας μη βιαστούμε. Ας δούμε πως θα λειτουργήσει το σύστημα και μετά εδώ είμαστε. Μέχρι τότε καλά είναι να σταματήσουν τους πανηγυρισμούς για τη "συναίνεση" και για το ποιος τελικά πρέπει να την καρπωθεί και ας στρωθούν με σοβαρότητα στη δουλειά. Γιατί εκείνο που λείπει είναι η ουσία, δηλαδή η εφαρμογή όσων αποφασίζονται στη Βουλή ή οπουδήποτε αλλού. Να αρχίσω να λέω τι έχει ψηφίσει η Βουλή μέχρι τώρα και τι έχει μπει σε εφαρμογή; Καλά ντε, δε θα το κάνω. Ένα μόνο θα πω. Αν όσα έχουν ψηφίσει είχαν εφαρμοστεί κιόλας, δε θα υπήρχε κρίση σήμερα. Φινλανδία θα είμασταν. Θα ζητούσαμε εμπράγματες εγγυήσεις από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.
Επειδή λοιπόν έχουμε καεί (και θα καιγόμαστε για πολύ καιρό ακόμα) καλά είναι να φυσάμε και το γιαούρτι. Προς το παρόν και επί τη ευκαιρία, αν σας ρωτούσα να μου πείτε, με μία μόνο λέξη, ποιο είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, τι θα μου απαντούσατε; Παιδιά εγώ απαντώ αμέσως: Η αξιοκρατία. Αν λύναμε αυτό το ζήτημα, σας λέω ότι όλα τα υπόλοιπα θα λύνονταν αυτομάτως. Γιατί, δυστυχώς, οι χειρότεροι βρίσκονται στις καλύτερες θέσεις και αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον μας σ' όλους τους τομείς. Τους λόγους τους ξέρετε και δε χρειάζεται να τους αναπτύξουμε εδώ.
Και όταν λέω ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία συμπεριλαμβάνω όλη την κοινωνική ιεραρχία, όχι μόνο τη δημόσια διοίκηση. Γιατί δυστυχώς η διάβρωση έχει πάει πολύ βαθιά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Έχει μπει στην κουλούρα μας. Ρίξτε απλώς μια ματιά τι συμβαίνει στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά και τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε άλλες προηγμένες χώρες. Το μεγαλύτερο επίτευγμά τους είναι ακριβώς αυτό. Η εδραίωση της αξιοκρατίας παντού. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάποια αξία και να μην βρεις την ανάλογη κοινωνική αναγνώριση, χωρίς να σε ρωτούν ποιος είσαι, από πού είσαι και τι ψηφίζεις. Γι αυτό και μην απορείτε γιατί οι συμπατριώτες μας προοδεύουν και διακρίνονται σε όλους τους τομείς της δράσης τους στο εξωτερικό. Απλώς γιατί βρίσκουν περιβάλλον αξιοκρατικό και δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
Και ρωτώ: Νομίζετε ότι αυτός ο νόμος για τα ΑΕΙ θα φέρει αποτέλεσμα προς το καλύτερο ή θα πάει και αυτός εκεί που πήγαν και οι άλλοι, ακριβώς γιατί η αναξιοκρατία καλά κρατεί; Αν κρίνω από όσα βλέπω και συναντώ καθημερινά μπροστά μου, δυστυχώς, παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις, δεν έχουν γίνει σοβαρά βήματα προς την εδραίωση της αξιοκρατίας. Όπου και να κοιτάξω βλέπω και πάλι κυρίαρχο τον κομματισμό (μην ξεγελιέστε από μπαρούφες περί OpenGov και βιογραφικά και άλλα συναφή), την κυριαρχία των ανικάνων και την απογοήτευση των ικανών και προικισμένων - κυρίως νέων - ατόμων. Γι αυτό επιτρέψτε μου να μην είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς την έκβαση της προσπάθειας για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό των ΑΕΙ. Γιατί δεν έχω πειστεί ακόμη ότι είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους. Μακάρι να μην είναι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου