"Η μεγάλη υστέρηση των εσόδων και η υπέρβαση των δαπανών στο επτάμηνο λόγω της επιδείνωσης της ύφεσης, αλλά και της καθυστέρησης των διαρθρωτικών αλλαγών θα έχουν άμεσες αρνητικές επιπτώσεις τόσο στο έλλειμμα όσο και στο χρέος". Ψέματα; Ναι, γιατί δεν το είπε η Τρόικα ούτε η Ε.Ε. ούτε κανένας Γιουγκέρ ή Σόιμπλε, για να βάλουμε την ουρά στα σκέλια. Τόλμησε και το είπε μια "ανεξάρτητη αρχή" - λέμε τώρα - το Γραφείο Προϋπολογισμού, που μόλις μάθαμε ότι υπάρχει πέσαμε όλοι στο Google να δούμε περί τίνος πρόκειται.
Και αφού λοιπόν το Γραφείο είπε με ήπιο ύφος αυτά που αύριο ή μεθαύριο θα πει η Τρόικα πολύ πιο ωμά, είναι "ανεύθυνο" γιατί "Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής είναι προφανές ότι δεν διαθέτει ακόμη τη γνώση, την εμπειρία και την υπευθυνότητα υπεύθυνων διεθνών οργανισμών. Το χθεσινό κείμενο, συνεπώς, δεν διαθέτει τα στοιχεία εγκυρότητας αντίστοιχων διεθνών εκθέσεων", μας λέει ο πολύς Βενιζέλος. Και ακολουθεί η καρατόμηση της προϊσταμένης του Γραφείου, σε μια, συνήθη για το ΠΑΣΟΚ όταν δεν πας με τα νερά του, επίδειξη πυγμής.
Τελικά θα πω ότι το ΠΑΣΟΚ πράγματι άλλαξε, προς το χειρότερο. Στην καθημερινότητά μας εμφανίζεται να είναι σκληρά κομματικό, την ίδια ώρα που μιλάει για OpenGove και δήθεν για βιογραφικά, τα οποία όμως πάντα καταλήγουν, όλως τυχαίως, σε καθαρά κομματικές επιλογές, τις οποίες τις συναντάμε μπροστά σε κάθε μας βήμα. Σε ανώτερο διοικητικό επίπεδο δεν τολμάει να αγγίξει ούτε τρίχα από τα "κεκτημένα" των κομματικών του φίλων στους οργανισμούς και στο στενό και ευρύτερο δημόσιο, την ίδια ώρα που μιλάει για κατάργηση ή συγχώνευση δημόσιων οργανισμών, για ιδιωτικοποιήσεις και για δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Βενιζέλο να λέει, με τα γνωστά σχήματα λόγου (πάντα κενού περιεχομένου), ότι πρέπει να εφαρμόσουμε με συνέπεια τις συμφωνίες. Το πώς θα τις εφαρμόσουμε όμως είναι ένα ζήτημα που ακόμη δε φαίνεται να τους απασχολεί σοβαρά.
Με λίγα λόγια, έχουμε μείνει απελπιστικά πίσω. Η Ελλάδα αρνείται, ή καλύτερα, αδυνατεί να εφαρμόσει στοιχειωδώς αυτά που υπόγραψε και έχει πέσει σ' έναν φαύλο κύκλο: Όσο δεν εφαρμόζει τα απαιτούμενα μέτρα και μεταρρυθμίσεις, θα μένει πίσω από τους στόχους που θέτουν οι συμφωνίες και θα επιβάλλονται νέα σκληρότερα μέτρα. Όσο θα επιβάλλονται τέτοια μέτρα, τόσο πιο δύσκολα και απρόθυμα θα τα εφαρμόζουμε και θα απομακρυνόμαστε από τους στόχους κ.ο.κ.. Το πού θα κλείσει ο κύκλος όλοι το διαισθανόμαστε. Στην έξοδο από τη Ζώνη και την Ε.Ε., γιατί αυτά πάνε μαζί.
Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στο τέλος θα μας σουτάρουν, αφού όμως πρώτα στεγανοποιήσουν τους υπόλοιπους και αποτρέψουν τη μόλυνση ή εκτιμήσουν ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο, γιατί το κόστος απομάκρυνσης της Ελλάδας από τα ευρωπαϊκά όργανα θα είναι μικρότερο από το κόστος παραμονής της, το οποίο ήδη το πληρώνουν πολύ ακριβά και άρχισαν μερικοί δύστροποι να γκρινιάζουν. Όμως οι φωνές για την απομάκρυνσή μας πολλαπλασιάζονται καθημερινά και είναι βέβαιο ότι στα συρτάρια της Μέρκελ και του Σαρκοζί υπάρχουν έτοιμα σχέδια για παν ενδεχόμενο. Γιατί έτσι λειτουργούν αυτοί. Δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση ή μήπως έχουμε υπερβεί το critical point πέραν του οποίου δεν υπάρχει σωτηρία; Με μια συστηματική ματιά στο διεθνή τύπο και σε άλλα κατάλληλα fora μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι η απάντηση είναι ότι το έχουμε υπερβεί. Σε τεχνοκρατικό επίπεδο προεξοφλείται ότι η Ελλάδα δυστυχώς δε θα επανέλθει. Θα συνεχίσει την κατηφόρα μέχρι την οριστική απομάκρυνσή της από την Ε.Ε. και επομένως την χρεοκοπία. Του χρόνου τέτοιο καιρό οι μεν μισθωτοί του δημοσίου θα διαπιστώνουν ότι θα έχουν χάσει πιθανόν άλλα 200 €, οι δε εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα βρίσκονται σε απόγνωση με την ανεργία να κτυπάει την πόρτα τους.
Και μη μου πείτε ότι δε θα υπάρχει Παπανδρέου, αλλά Σαμαράς και επομένως θα υπάρξει "επανεκκίνηση" της οικονομίας; Γιατί θα σας απαντήσω ότι η περίπτωση Σαμαρά είναι χειρότερη από τη λύση Παπανδρέου (φαντάσου που φτάσαμε). Ο Σαμαράς είναι επικίνδυνος. Απομονωμένος διεθνώς, εγκλωβισμένος στο περιβόητο "λεφτά υπάρχουν" με άλλα λόγια, περιχαρακωμένος σ' έναν ξεπερασμένο και επικίνδυνο εθνικισμό του περασμένου αιώνα, μιλάει για "επαναδιαπραγματεύσεις" και μειώσεις των φορολογικών συντελεστών σαν να μην τον αγγίζουν τα ελλείμματα και σαν να μη χρειάζεται τη βοήθεια κανενός, αφού γνωρίζει το σωστό "μίγμα πολιτικής".
Για το Σαμαρά όλοι όσοι χαράζουν και επεξεργάζονται πολιτική για την Ελλάδα, μέσα κι έξω από τη χώρα μας, κάνουν λάθος. Τους έχει διαφύγει το πολύ απλό, που μόνο ο Σαμαράς το κατάλαβε. Ότι για να βγούμε από την ύφεση και να "επανακκινήσει" η οικονομία μας πρέπει να τη χρηματοδοτήσουμε. Με ένα ασύμβατο μίγμα κεϋνσισμού και φιλελευθερισμού, θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, θα αυξήσει τις χαμηλές συντάξεις στα προ των μνημονίων επίπεδα, θα επιδοτήσει με 2% τα δάνεια πρώτης κατοικίας (δε ρωτάει βέβαια πρώτα αν οι τράπεζες έχουν διαθέσιμα για τέτοια δάνεια), τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν τόσο όσο να το αποδέχονται οι θιγόμενοι (δηλαδή καθόλου) και άλλα τέτοια, που, να είστε βέβαιοι, θα τα ακούσουμε εμβρόντητοι στην Έκθεση Θεσσαλονίκης. Και όταν θα τον ρωτάνε από που θα βρεθούν όλοι αυτοί οι πόροι, θα μας απαντάει στερεότυπα με τη λέξη "επαναδιαπραγμάτευση" σε όλες τις πτώσεις, λες και υπάρχουν τα παραμικρά περιθώρια επαναδιαπραγματεύσεων από μία χώρα της οποίας τα ελλείμματα δε μαζεύονται με τίποτα και έχει την απόλυτη ανάγκη των δανειστών της για να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις καθημερινές της υποχρεώσεις. Το πολύ πολύ να μας πει ότι θα πατάξει τη φοροδιαφυγή, όπως την πατάσουν εδώ και πολλές δεκαετίες οι πολιτικοί μας, αλλά μόνο στα λόγια.
Δυστυχώς αυτή είναι η σημερινή τραγωδία μας. Από τη μία έχουμε ένα αδιόρθωτο, αυταρχικό, ταυτισμένο με το κομματικό κράτος και το συντεχνιακό κατεστημένο ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη ένα ιδιόμορφο συντηρητικό κόμμα περιθωριοποιημένο διεθνώς, βυθισμένο στον παλαιοκομματισμό. Η Αριστερά σταθερά προσημωμένη στην καταστροφική στρατηγική τής συντήρησης του κρατικισμού, αδιαφορώντας αν αυτός οδηγεί κατ' ευθείαν στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Οι υπόλοιποι σχηματισμοί δε διαθέτουν καμία άξια λόγου δυναμική ενώ οι θέσεις του ΛΑΟΣ υπερκαλύπτονται σήμερα από τη ΝΔ. Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν;
Αφήνω να αιωρείται το κρίσιμο ερώτημα και ο καθένας ας δώσει στον εαυτό - και σε μας αν επιθυμεί - τη δική του απάντηση. Εγώ απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου, όπως αυτές σχηματοποιούνται, βλέποντας την πραγματικότητα με τα δικά μου μάτια. Σε ένα από τα προσεχή σχόλιά μου θα επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση.
 |
| Δε χρειαζόμαστε να μας υποδείξουν την έξοδο. Μπορούμε να οδηγηθούμε σ' αυτήν κι από μόνοι μας |
Και αφού λοιπόν το Γραφείο είπε με ήπιο ύφος αυτά που αύριο ή μεθαύριο θα πει η Τρόικα πολύ πιο ωμά, είναι "ανεύθυνο" γιατί "Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής είναι προφανές ότι δεν διαθέτει ακόμη τη γνώση, την εμπειρία και την υπευθυνότητα υπεύθυνων διεθνών οργανισμών. Το χθεσινό κείμενο, συνεπώς, δεν διαθέτει τα στοιχεία εγκυρότητας αντίστοιχων διεθνών εκθέσεων", μας λέει ο πολύς Βενιζέλος. Και ακολουθεί η καρατόμηση της προϊσταμένης του Γραφείου, σε μια, συνήθη για το ΠΑΣΟΚ όταν δεν πας με τα νερά του, επίδειξη πυγμής.
Τελικά θα πω ότι το ΠΑΣΟΚ πράγματι άλλαξε, προς το χειρότερο. Στην καθημερινότητά μας εμφανίζεται να είναι σκληρά κομματικό, την ίδια ώρα που μιλάει για OpenGove και δήθεν για βιογραφικά, τα οποία όμως πάντα καταλήγουν, όλως τυχαίως, σε καθαρά κομματικές επιλογές, τις οποίες τις συναντάμε μπροστά σε κάθε μας βήμα. Σε ανώτερο διοικητικό επίπεδο δεν τολμάει να αγγίξει ούτε τρίχα από τα "κεκτημένα" των κομματικών του φίλων στους οργανισμούς και στο στενό και ευρύτερο δημόσιο, την ίδια ώρα που μιλάει για κατάργηση ή συγχώνευση δημόσιων οργανισμών, για ιδιωτικοποιήσεις και για δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Βενιζέλο να λέει, με τα γνωστά σχήματα λόγου (πάντα κενού περιεχομένου), ότι πρέπει να εφαρμόσουμε με συνέπεια τις συμφωνίες. Το πώς θα τις εφαρμόσουμε όμως είναι ένα ζήτημα που ακόμη δε φαίνεται να τους απασχολεί σοβαρά.
Με λίγα λόγια, έχουμε μείνει απελπιστικά πίσω. Η Ελλάδα αρνείται, ή καλύτερα, αδυνατεί να εφαρμόσει στοιχειωδώς αυτά που υπόγραψε και έχει πέσει σ' έναν φαύλο κύκλο: Όσο δεν εφαρμόζει τα απαιτούμενα μέτρα και μεταρρυθμίσεις, θα μένει πίσω από τους στόχους που θέτουν οι συμφωνίες και θα επιβάλλονται νέα σκληρότερα μέτρα. Όσο θα επιβάλλονται τέτοια μέτρα, τόσο πιο δύσκολα και απρόθυμα θα τα εφαρμόζουμε και θα απομακρυνόμαστε από τους στόχους κ.ο.κ.. Το πού θα κλείσει ο κύκλος όλοι το διαισθανόμαστε. Στην έξοδο από τη Ζώνη και την Ε.Ε., γιατί αυτά πάνε μαζί.
Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στο τέλος θα μας σουτάρουν, αφού όμως πρώτα στεγανοποιήσουν τους υπόλοιπους και αποτρέψουν τη μόλυνση ή εκτιμήσουν ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο, γιατί το κόστος απομάκρυνσης της Ελλάδας από τα ευρωπαϊκά όργανα θα είναι μικρότερο από το κόστος παραμονής της, το οποίο ήδη το πληρώνουν πολύ ακριβά και άρχισαν μερικοί δύστροποι να γκρινιάζουν. Όμως οι φωνές για την απομάκρυνσή μας πολλαπλασιάζονται καθημερινά και είναι βέβαιο ότι στα συρτάρια της Μέρκελ και του Σαρκοζί υπάρχουν έτοιμα σχέδια για παν ενδεχόμενο. Γιατί έτσι λειτουργούν αυτοί. Δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση ή μήπως έχουμε υπερβεί το critical point πέραν του οποίου δεν υπάρχει σωτηρία; Με μια συστηματική ματιά στο διεθνή τύπο και σε άλλα κατάλληλα fora μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι η απάντηση είναι ότι το έχουμε υπερβεί. Σε τεχνοκρατικό επίπεδο προεξοφλείται ότι η Ελλάδα δυστυχώς δε θα επανέλθει. Θα συνεχίσει την κατηφόρα μέχρι την οριστική απομάκρυνσή της από την Ε.Ε. και επομένως την χρεοκοπία. Του χρόνου τέτοιο καιρό οι μεν μισθωτοί του δημοσίου θα διαπιστώνουν ότι θα έχουν χάσει πιθανόν άλλα 200 €, οι δε εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα βρίσκονται σε απόγνωση με την ανεργία να κτυπάει την πόρτα τους.
Και μη μου πείτε ότι δε θα υπάρχει Παπανδρέου, αλλά Σαμαράς και επομένως θα υπάρξει "επανεκκίνηση" της οικονομίας; Γιατί θα σας απαντήσω ότι η περίπτωση Σαμαρά είναι χειρότερη από τη λύση Παπανδρέου (φαντάσου που φτάσαμε). Ο Σαμαράς είναι επικίνδυνος. Απομονωμένος διεθνώς, εγκλωβισμένος στο περιβόητο "λεφτά υπάρχουν" με άλλα λόγια, περιχαρακωμένος σ' έναν ξεπερασμένο και επικίνδυνο εθνικισμό του περασμένου αιώνα, μιλάει για "επαναδιαπραγματεύσεις" και μειώσεις των φορολογικών συντελεστών σαν να μην τον αγγίζουν τα ελλείμματα και σαν να μη χρειάζεται τη βοήθεια κανενός, αφού γνωρίζει το σωστό "μίγμα πολιτικής".
Για το Σαμαρά όλοι όσοι χαράζουν και επεξεργάζονται πολιτική για την Ελλάδα, μέσα κι έξω από τη χώρα μας, κάνουν λάθος. Τους έχει διαφύγει το πολύ απλό, που μόνο ο Σαμαράς το κατάλαβε. Ότι για να βγούμε από την ύφεση και να "επανακκινήσει" η οικονομία μας πρέπει να τη χρηματοδοτήσουμε. Με ένα ασύμβατο μίγμα κεϋνσισμού και φιλελευθερισμού, θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, θα αυξήσει τις χαμηλές συντάξεις στα προ των μνημονίων επίπεδα, θα επιδοτήσει με 2% τα δάνεια πρώτης κατοικίας (δε ρωτάει βέβαια πρώτα αν οι τράπεζες έχουν διαθέσιμα για τέτοια δάνεια), τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν τόσο όσο να το αποδέχονται οι θιγόμενοι (δηλαδή καθόλου) και άλλα τέτοια, που, να είστε βέβαιοι, θα τα ακούσουμε εμβρόντητοι στην Έκθεση Θεσσαλονίκης. Και όταν θα τον ρωτάνε από που θα βρεθούν όλοι αυτοί οι πόροι, θα μας απαντάει στερεότυπα με τη λέξη "επαναδιαπραγμάτευση" σε όλες τις πτώσεις, λες και υπάρχουν τα παραμικρά περιθώρια επαναδιαπραγματεύσεων από μία χώρα της οποίας τα ελλείμματα δε μαζεύονται με τίποτα και έχει την απόλυτη ανάγκη των δανειστών της για να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις καθημερινές της υποχρεώσεις. Το πολύ πολύ να μας πει ότι θα πατάξει τη φοροδιαφυγή, όπως την πατάσουν εδώ και πολλές δεκαετίες οι πολιτικοί μας, αλλά μόνο στα λόγια.
Δυστυχώς αυτή είναι η σημερινή τραγωδία μας. Από τη μία έχουμε ένα αδιόρθωτο, αυταρχικό, ταυτισμένο με το κομματικό κράτος και το συντεχνιακό κατεστημένο ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη ένα ιδιόμορφο συντηρητικό κόμμα περιθωριοποιημένο διεθνώς, βυθισμένο στον παλαιοκομματισμό. Η Αριστερά σταθερά προσημωμένη στην καταστροφική στρατηγική τής συντήρησης του κρατικισμού, αδιαφορώντας αν αυτός οδηγεί κατ' ευθείαν στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Οι υπόλοιποι σχηματισμοί δε διαθέτουν καμία άξια λόγου δυναμική ενώ οι θέσεις του ΛΑΟΣ υπερκαλύπτονται σήμερα από τη ΝΔ. Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν;
Αφήνω να αιωρείται το κρίσιμο ερώτημα και ο καθένας ας δώσει στον εαυτό - και σε μας αν επιθυμεί - τη δική του απάντηση. Εγώ απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου, όπως αυτές σχηματοποιούνται, βλέποντας την πραγματικότητα με τα δικά μου μάτια. Σε ένα από τα προσεχή σχόλιά μου θα επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου