Μεσημέρι Τρίτης πέρασα από το περίπτερο να πάρω το ΦΩΣ (γαύρος γαρ) να δω κανένα σχόλιο για το χάλι μας της Κυριακής. (Μου φαίνεται ότι κάτι πρέπει να κάνει για τα ακραία χαφ ο πρόεδρος). Με το που πάω να φύγω ακούω τον περιπτερά να με φωνάζει και μου δίνει τρεις σελίδες Α4 τυπωμένες από το κομπιούτερ και μου λέει "πριν φύγεις διάβασε αυτά".
Τι ήταν παρακαλώ; Ήταν το άρθρο της Ζούγκλας, το οποίο αν θέλετε με ένα κλικ εδώ μπορείτε να το διαβάσετε και σεις. Και αν τώρα κάθομαι και το σχολιάζω, είναι γιατί μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (μεσάνυχτα Τρίτης), πήρα μερικά email φίλων, που μου το έστειλαν και είδα μερικές δημοσιεύσεις του ίδιου άρθρου, επίσης καλών φίλων, στο facebook.
Με λίγα λόγια μέσα σ' αυτές τις λίγες γραμμές του άρθρου της Ζούγκλας, που έκανε το γύρω των social nets ανά την Ελλάδα, πιθανόν και ανά τον κόσμο (και τώρα που μιλάμε κατά πάσα πιθανότητα, βρίσκεται πάνω στο γραφείο του Σόιμπλε) βρέθηκε επιτέλους, όχι μόνον η λύση της χρεοκοπίας μας, αλλά και ο δρόμος για να ξαναρχίσουμε το πάρτι από κει που το αφήσαμε πριν από δύο χρόνια. 30 τρις € είναι αυτά, που μας χαρίζει η οικογένεια Σώρρα - να 'ναι καλά οι άνθρωποι - και μεις καθόμαστε; Μιλάμε για πάνω από δύο φορές ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ για το 2012 (14 τρις $ ήταν). Παιδιά, μου κόπηκε η ανάσα. Τρέχω να πιω λίγο νερό και συνεχίζω....
Λοιπόν, τόσο απελπισμένοι είμαστε. Αρχίσαμε να ζούμε με τα φαντάσματα και να περιμένουμε το θαύμα. Αμέσως, με το που το διάβασα - ο περιπτεράς δεν με άφηνε με τίποτα να φύγω αν δεν το διάβαζα - ήλθε στο μυαλό μου η εικόνα της Πόλης, λίγο πριν την άλωσή της.
Έξω από τα τείχη τα στρατεύματα του Μωάμεθ του Πολιορκητή, έτοιμα να κάνουν την τελική επίθεση. Μέσα οι Βυζαντινοί γέμιζαν τις εκκλησίες έψελναν και προσεύχονταν για να γίνει το θαύμα και να κατανικηθεί ο εχθρός, ενώ ο κλήρος διέδιδε στον κόσμο ότι τελικά θα κατέβουν οι άγγελοι με τις πύρινες ρομφαίες και θα προστατέψουν τους πιστούς. Για να πιάσουν κανένα όπλο και να αμυνθούν απέναντι στον εχθρό, αυτό δεν το συζητούσαν καν. Έτσι η άμυνα της Κωνσταντινούπολης αφέθηκε στα χέρια ολιγάριθμων μαχητών, με πρώτο απ' όλους τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και όλοι οι άλλοι περίμεναν το θαύμα, που ήταν βέβαιο ότι θα γίνει.
Έχω την αίσθηση ότι περνάμε ακριβώς αυτήν τη φάση. Λίγο πριν την κατάρρευση αρχίσαμε να βλέπουμε θαύματα και λύσεις προφανείς και απλές που τόσο καιρό κανένας οικονομολόγος, κανένας διεθνής οργανισμός και κανένας εξειδικευμένος φορέας δεν είχε σκεφτεί. Έτσι δε χρειάζεται καμία απολύτως οργανωμένη προσπάθεια. Η λύση έρχεται μέσα από την ελληνική καπατσοσύνη και το δαιμόνιο της φυλής.
Ένα συνεχές και εκκωφαντικό brainstorming σαρώνει την Ελλάδα απ' άκρο σ' άκρο. Τι δεν ακούμε τελευταία. Όλα βέβαια οδηγούν σε λύση του προβλήματος χωρίς κανέναν απολύτως κόπο. Τι ότι οι Κινέζοι είναι έτοιμοι ν' αγοράσουν μεγάλο μέρος του χρέους μας και μεις τους λέμε όχι. Τι ότι διώξαμε τους Ρώσους που μας χάριζαν κι αυτοί 25 δις €. Μέχρι και ιδέες να τζογάρουμε σε ασιατικά στοιχήματα την επόμενη δόση των 8 δις € έπεσαν στο τραπέζι των καταιγιστικών ιδεών, ώστε να βγάλουμε την ίδια μέρα 350 δις και να τελειώνουμε.
Κάποτε ο Ζισκάρ Ντ' Εσταίν, πρόεδρος της Γαλλίας την περίοδο της Χούντας, ρώτησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αν οι σημερινοί Έλληνες είναι πράγματι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων ή μήπως τελικά, μέσα στην Ιστορία, με τις τόσες κατακτήσεις που υπέστη η Ελλάδα, χάθηκαν τα ίχνη τους. Η απάντηση του Καραμανλή ήταν: "Αν κρίνουμε από τα εyλαττώματα των σημερινών Ελλήνων, είναι βέβαιο ότι είναι απόγονοι των αρχαίων". Σοφός άνθρωπος ήταν ο Καραμανλής και καλά είναι κάπου κάπου να θυμόμαστε και ποιοι πέρασαν από την ηγεσία αυτού του τόπου, έτσι ως ανάμνηση μια καλύτερης εποχής που πια δε θα ξαναζήσουμε ως λαός.
Γιατί τελικά τι άλλο είναι από εγγενές ελάττωμα το ότι είμαστε επιρρεπείς στους μύθους, για να δικαιολογήσουμε την ήσσονα προσπάθεια; Τα πάντα μπορούμε να σκεφτούμε εκτός από το να εργαστούμε σκληρά και μεθοδικά για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Μια μοιρολατρία και ένας μεταφυσικός εφησυχασμός μας διακρίνει από την κορυφή ως τη βάση. Η πολιτική ηγεσία μας, ακόμη και τώρα που ο Μωάμεθ ο Πολιορκητής βρίσκεται προ των πυλών,στέκεται άπραγη και ανύμπορη και σέρνεται από τα γεγονότα, περιμένοντας κι αυτή, μαζί με όλους εμάς το θαύμα, που αργεί και κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνει ποτέ.
Όταν ο Μισέλ Πλατινί, θρύλος του ποδοσφαίρου και σημερινός πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ρωτήθηκε γιατί το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές σε κάθε γωνιά του κόσμου, απάντησε "μα γιατί είναι το πιο άδικο παιχνίδι". Σοφή κουβέντα από έναν σοφό (γιατί πάνω απ' όλα οι μεγάλοι παίχτες ήταν και είναι ευφυείς). Επειδή είναι ένα άδικο παιχνίδι δίνει ελπίδα για νίκη στους πάντες. Και στους πιο αδύνατους Και επειδή η ζωή ποτέ δεν το επιτρέπει αυτό, αλλά νικάει πάντα ο πιο οργανωμένος και ο πιο δυνατός, το ποδόσφαιρο είναι το καταφύγιο όλων των αδυνάτων που ταυτίζονται με την ομάδα τους ελπίζοντας στη νίκη. Αλλά είπαμε. Η ζωή δεν είναι ποδόσφαιρο. Χρειάζεται μια σταθερή και διαρκή προσπάθεια, όχι για να νικήσουμε, απλά για να ζήσουμε ανθρώπινα.
Όλα αυτά μου πέρασαν σαν αστραπή την ώρα που επέστρεφα το τρισέλιδο στον περιπτερά, ο οποίος περίμενε με αγωνία την αντίδρασή μου. "Αύριο θα σου φέρω ιδέα για 70 τρις" του είπα και έπεσα με τα μούτρα στην οπαδική φυλλάδα μου μπας και μάθω γιατί ο Μοντέστο, μετά το τέλος του παιχνιδιού, έφυγε θυμωμένος στα αποδυτήρια.
Τι ήταν παρακαλώ; Ήταν το άρθρο της Ζούγκλας, το οποίο αν θέλετε με ένα κλικ εδώ μπορείτε να το διαβάσετε και σεις. Και αν τώρα κάθομαι και το σχολιάζω, είναι γιατί μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (μεσάνυχτα Τρίτης), πήρα μερικά email φίλων, που μου το έστειλαν και είδα μερικές δημοσιεύσεις του ίδιου άρθρου, επίσης καλών φίλων, στο facebook.
 |
| Μπροστά σας η απόλυτη λύση του προβλήματος. Αυτό που βλέπετε είναι δύο φορές ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ. Εγώ λέω να τα πάρουμε. |
Λοιπόν, τόσο απελπισμένοι είμαστε. Αρχίσαμε να ζούμε με τα φαντάσματα και να περιμένουμε το θαύμα. Αμέσως, με το που το διάβασα - ο περιπτεράς δεν με άφηνε με τίποτα να φύγω αν δεν το διάβαζα - ήλθε στο μυαλό μου η εικόνα της Πόλης, λίγο πριν την άλωσή της.
Έξω από τα τείχη τα στρατεύματα του Μωάμεθ του Πολιορκητή, έτοιμα να κάνουν την τελική επίθεση. Μέσα οι Βυζαντινοί γέμιζαν τις εκκλησίες έψελναν και προσεύχονταν για να γίνει το θαύμα και να κατανικηθεί ο εχθρός, ενώ ο κλήρος διέδιδε στον κόσμο ότι τελικά θα κατέβουν οι άγγελοι με τις πύρινες ρομφαίες και θα προστατέψουν τους πιστούς. Για να πιάσουν κανένα όπλο και να αμυνθούν απέναντι στον εχθρό, αυτό δεν το συζητούσαν καν. Έτσι η άμυνα της Κωνσταντινούπολης αφέθηκε στα χέρια ολιγάριθμων μαχητών, με πρώτο απ' όλους τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και όλοι οι άλλοι περίμεναν το θαύμα, που ήταν βέβαιο ότι θα γίνει.
Έχω την αίσθηση ότι περνάμε ακριβώς αυτήν τη φάση. Λίγο πριν την κατάρρευση αρχίσαμε να βλέπουμε θαύματα και λύσεις προφανείς και απλές που τόσο καιρό κανένας οικονομολόγος, κανένας διεθνής οργανισμός και κανένας εξειδικευμένος φορέας δεν είχε σκεφτεί. Έτσι δε χρειάζεται καμία απολύτως οργανωμένη προσπάθεια. Η λύση έρχεται μέσα από την ελληνική καπατσοσύνη και το δαιμόνιο της φυλής.
Ένα συνεχές και εκκωφαντικό brainstorming σαρώνει την Ελλάδα απ' άκρο σ' άκρο. Τι δεν ακούμε τελευταία. Όλα βέβαια οδηγούν σε λύση του προβλήματος χωρίς κανέναν απολύτως κόπο. Τι ότι οι Κινέζοι είναι έτοιμοι ν' αγοράσουν μεγάλο μέρος του χρέους μας και μεις τους λέμε όχι. Τι ότι διώξαμε τους Ρώσους που μας χάριζαν κι αυτοί 25 δις €. Μέχρι και ιδέες να τζογάρουμε σε ασιατικά στοιχήματα την επόμενη δόση των 8 δις € έπεσαν στο τραπέζι των καταιγιστικών ιδεών, ώστε να βγάλουμε την ίδια μέρα 350 δις και να τελειώνουμε.
Κάποτε ο Ζισκάρ Ντ' Εσταίν, πρόεδρος της Γαλλίας την περίοδο της Χούντας, ρώτησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αν οι σημερινοί Έλληνες είναι πράγματι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων ή μήπως τελικά, μέσα στην Ιστορία, με τις τόσες κατακτήσεις που υπέστη η Ελλάδα, χάθηκαν τα ίχνη τους. Η απάντηση του Καραμανλή ήταν: "Αν κρίνουμε από τα εyλαττώματα των σημερινών Ελλήνων, είναι βέβαιο ότι είναι απόγονοι των αρχαίων". Σοφός άνθρωπος ήταν ο Καραμανλής και καλά είναι κάπου κάπου να θυμόμαστε και ποιοι πέρασαν από την ηγεσία αυτού του τόπου, έτσι ως ανάμνηση μια καλύτερης εποχής που πια δε θα ξαναζήσουμε ως λαός.
Γιατί τελικά τι άλλο είναι από εγγενές ελάττωμα το ότι είμαστε επιρρεπείς στους μύθους, για να δικαιολογήσουμε την ήσσονα προσπάθεια; Τα πάντα μπορούμε να σκεφτούμε εκτός από το να εργαστούμε σκληρά και μεθοδικά για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Μια μοιρολατρία και ένας μεταφυσικός εφησυχασμός μας διακρίνει από την κορυφή ως τη βάση. Η πολιτική ηγεσία μας, ακόμη και τώρα που ο Μωάμεθ ο Πολιορκητής βρίσκεται προ των πυλών,στέκεται άπραγη και ανύμπορη και σέρνεται από τα γεγονότα, περιμένοντας κι αυτή, μαζί με όλους εμάς το θαύμα, που αργεί και κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνει ποτέ.
Όταν ο Μισέλ Πλατινί, θρύλος του ποδοσφαίρου και σημερινός πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ρωτήθηκε γιατί το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές σε κάθε γωνιά του κόσμου, απάντησε "μα γιατί είναι το πιο άδικο παιχνίδι". Σοφή κουβέντα από έναν σοφό (γιατί πάνω απ' όλα οι μεγάλοι παίχτες ήταν και είναι ευφυείς). Επειδή είναι ένα άδικο παιχνίδι δίνει ελπίδα για νίκη στους πάντες. Και στους πιο αδύνατους Και επειδή η ζωή ποτέ δεν το επιτρέπει αυτό, αλλά νικάει πάντα ο πιο οργανωμένος και ο πιο δυνατός, το ποδόσφαιρο είναι το καταφύγιο όλων των αδυνάτων που ταυτίζονται με την ομάδα τους ελπίζοντας στη νίκη. Αλλά είπαμε. Η ζωή δεν είναι ποδόσφαιρο. Χρειάζεται μια σταθερή και διαρκή προσπάθεια, όχι για να νικήσουμε, απλά για να ζήσουμε ανθρώπινα.
Όλα αυτά μου πέρασαν σαν αστραπή την ώρα που επέστρεφα το τρισέλιδο στον περιπτερά, ο οποίος περίμενε με αγωνία την αντίδρασή μου. "Αύριο θα σου φέρω ιδέα για 70 τρις" του είπα και έπεσα με τα μούτρα στην οπαδική φυλλάδα μου μπας και μάθω γιατί ο Μοντέστο, μετά το τέλος του παιχνιδιού, έφυγε θυμωμένος στα αποδυτήρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου