Περιμένοντας...(τι ακριβώς;)

Ενώ δηλαδή οι πάντες προειδοποιούν ότι είναι ζήτημα χρόνου η άτακτη χρεοκοπία - ο ξένος τύπος σε κεντρικές αρθρογραφίες δε θέτει πλέον το ερώτημα αν θα βγούμε από τη Ζώνη, αλλά πότε- το ΠΑΣΟΚ, όμως και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού δυστυχώς, ομφαλοσκοπούν και διευρύνουν το χάσμα μεταξύ του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας.

Ιδού δύο τίτλοι στη διάθεση σας: "Περιμένοντας τους βαρβάρους" του Καβάφη και "Περιμένοντας τον Γκοντώ" του Σάμιουλ Μπέκετ. Διαλέξτε αυτόν που νομίζετε ότι ταιριάζει στο κλίμα των ημερών, εν όψει της άφιξης της Τρόικας στις 16 Ιανουαρίου. Αν ο Τόμσεν και η ομάδα του έρχονται να καταστρέψουν ό τι έχει απομείνει όρθιο μετά από έναν σεισμό 9 Ρίχτερ, βάλτε τον πρώτο. Αν πάλι σ' όλα αυτά βλέπετε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου όμως κρύβονται αληθινά και βαθύτατα νοήματα, διαλέξτε το δεύτερο. Προσωπικώς, λόγω ταπεραμέντου, διαλέγω τον δεύτερο.

Μία συνηθισμένη βόλτα στην ηλιόλουστη Αθήνα

Τώρα θα μου πείτε, καλά δεν βλέπεις τη λαίλαπα που πέρασε από τη χώρα μας; Δε βλέπεις τα ερείπια που άφησε πίσω του ο καταστροφικός σεισμός των μνημονίων; Για να είμαι ειλικρινής σας λέω ότι τα βλέπω. Βλέπω αυτό που βλέπει και ο κάθε Έλληνας. Τα ερείπια μιας χώρας, όπου έχουν καταρρεύσει όλες οι υποδομές της εν μέσω ειρήνης και εν μέσω μιας περιόδου, όπου καμία μεγάλη, ή τουλάχιστον άξια λόγου φυσική καταστροφή, δε συνέβη. Τώρα, γιατί καταρρεύσαμε, αυτό είναι ένα ερώτημα που ο καθένας μας πρέπει να απαντήσει. Προς το παρόν ρίξτε μία ματιά σ' αυτά που συμβαίνουν τώρα γύρω μας και μετά πέστε μου αν σήμερα ζούσε ο Ιονέσκο, ο πατέρας του Θέατρου του Παραλόγου, δε θα εμπνέονταν από την ελληνική πραγματικότητα και δε θα διεκδικούσε επάξια ένα δεύτερο βραβείο Νόμπελ;

Τι συμβαίνει λοιπόν γύρω μας;

Πρώτον, έχουμε συνεχείς και δραματικές συνεδριάσεις των "οργάνων" του ΠΑΣΟΚ με σκοπό, προσέξτε, να διερευνηθούν οι προθέσεις του ιδιοκτήτη του. Τι ακριβώς δηλαδή προτίθεται να κάνει. Προς το παρόν κανείς δεν έχει καταλάβει. Για να καταλάβουμε, αλλά και να καταλάβει ο ίδιος, θα συνεχίσουν οι συνεδριάσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Εννοείται της χώρας, όχι του ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτό, εδώ και καιρό, βρίσκεται υπό διάλυση και φροντίζουν απλώς να πάρει γρηγορότερους ρυθμούς. Γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται. Ενώ δηλαδή οι πάντες προειδοποιούν ότι είναι ζήτημα χρόνου η άτακτη χρεοκοπία - ο ξένος τύπος σε κεντρικές αρθρογραφίες δε θέτει πλέον το ερώτημα αν θα βγούμε από τη Ζώνη, αλλά πότε- το ΠΑΣΟΚ, όμως και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού δυστυχώς, ομφαλοσκοπούν και διευρύνουν το χάσμα μεταξύ του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας.

Εν τω μεταξύ σε λίγες μέρες έρχεται η Τρόικα και αυτό βεβαίως οι πάντες το εκλαμβάνουν ως απειλή. Είναι πλέον ή βέβαιον ότι για άλλη μία φορά η πολιτική μας ελίτ θα εκτεθεί, όπως συμβαίνει κάθε φορά που μας επισκέπτονται.

Προσέξτε τη μέθοδο που ακολουθούν.

Πρώτα κάνουν μία γρήγορη επίσκεψη και αποχωρούν χωρίς να κάνουν καμία δήλωση, εκτός του ότι, αφήνουν προς τα έξω να εννοηθεί ότι, φεύγουν, για άλλη μία φορά, απογοητευμένοι για τις άθλιες επιδόσεις της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία δεν προχώρησε καμία μεταρρύθμιση από αυτές που έχουν συμφωνηθεί. Μετά την αποχώρησή τους διοχετεύεται στον τύπο, από ελληνικής πλευράς πάντα, ότι η κυβέρνηση πρέπει να πάρει δυστυχώς και πάλι πρόσθετα μέτρα για να καλύψει τις μαύρες τρύπες που και πάλι εμφανίστηκαν, παρά τις προσπάθειες.

Και τι γίνεται μετά; Μα αυτό που παρακολουθούμε εδώ και 2 περίπου χρόνια. Βγαίνει η ΝΔ, με τα εξαπτέρυγα του αρχηγού και δηλώνει, μέσα σε κλίμα εθνικού πατριωτισμού, ότι δε θα επιτρέψει ποτέ νέα συρρίκνωση των εισόδημάτων, δε θα υπογράψει ποτέ καμία δάνειακή σύμβαση που να περιέχει το "μείγμα" πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και, τελευταία, δε θα επιτρέψει τη μείωση των επικουρικών συντάξεων. Αλλά, πάντα μας θυμίζει ότι, συμφωνεί με το γενικό στόχο να "εκμηδενιστούν τα ελλείμματα, να μειωθεί το χρέος και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα". Τώρα, αν εσείς μου βρείτε κανέναν Έλληνα να μην τα θέλει όλα αυτά, ελάτε να μου το πείτε, γιατί μεχρι τώρα δε γνώρισα κανέναν τέτοιο.

Ακολουθεί γενική αγωνία και συναγερμός τι θα γίνει με τις δόσεις. Θα μας τις δώσουν τελικά ή θα χτυπήσουν νταούλια, αφού οι δανειστές μας απαιτούν γενική συμμόρφωση στις συμφωνίες. Η αγωνία συνεχίζεται μέχρι την άφιξη της Τρόικας και αφού έχουν προηγηθεί διάφορες δηλώσεις και προειδοποιήσεις από όλη την κλίμακα της Ευρωπαϊκής ιεραρχίας, μέχρι την τελική προειδοποίηση της Μέρκελ, η οποία ξεκαθαρίζει το τοπίο και σταματάει η κουβέντα. Ακολουθούν οι κωλοτούμπες, εν μέσω και πάλι συναισθημάτων εθνικής αξιοπρέπειας, αυτή τη φορά όμως για το ακριβώς αντίθετο από αυτά που μας έλεγαν οι εθνικά αξιοπρεπείς πολιτικοί μας, γιατί τώρα μας σώζουν επειδή συμφώνησαν με αυτά που εξ αρχής ζητούσε η Τρόικα, αλλά τότε δε συμφωνούσαν ενώ τώρα άλλαξαν οι συνθήκες.

Και αφού τελικά οι δήθεν δύστροποι συμφωνούν σε όλα, ακολουθεί ένας νέος κύκλος αναποτελεσματικότητας και εξεύρεσης τρόπων διαφυγής από τα συμφωνηθέντα, ώστε να έρθουμε και πάλι μπροστά στην επόμενη δόση και να ξαναρχίζει ο ίδιος κύκλος από την αρχή.

Αυτό δυστυχώς ειναι το σενάριο που συνεχώς επαναλαμβάνεται, αλλά έπαψε πια να έχει κάποιο ενδιαφέρον, εκτός από την αγωνία όλων μας για το πότε θα μας σουτάρουν έξω από τα πάντα. Και για να λέμε την αλήθεια υπάρχουν και αρκετοί συμπατριώτες μας που το εύχονται κι αυτό, επειδή πιστεύουν, αφελώς, ότι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού είναι δυνατόν να οδηγήσει στο να αναλάβουν κεντρικό ρόλο κάποιες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες, στα πλαίσια της ομαλής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, θα παρέμεναν ως απλά κινήματα διαμαρτυρίας.

Και αυτά σας τα λέω για να κάνετε λίγη υπομονή και να δείτε τι θα συμβεί μετά τις 16 Ιανουαρίου, ημερομηνία άφιξης της Τρόικας. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου και να τους ακούω.

Το πρώτο πράγμα που θα ζητήσουν είναι να τους πουν ποια είναι τα πρόσθετα μέτρα για την κάλυψη των νέων μαύρων τρυπών. Το δεύτερο είναι να απαιτήσουν την χωρίς όρους και συνθήκες άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων, επιστρέφοντας πίσω κάθε νομοσχέδιο και υπουργική ή κομματική πρόταση για παρατάσεις, για μεταβατικές περιόδους και διάφορα τέτοια. Το τρίτο, και καλύτερο, είναι ότι θα απαιτήσουν την άμεση μείωση των επικουρικών συντάξεων, όπως είχε συμφωνηθεί στις 26 Οκτωβρίου. Και το τελευταίο, και ακόμη πιο καλό, είναι ότι θα απαιτήσουν εδώ και τώρα την υπογραφή του πρωθυπουργού και των αρχηγών των δύο κομμάτων στην νέα δανειακή σύμβαση. Και τότε θα δείτε τον οργισμένο Σαμαρά, στην αρχή να αρνείται λάβρος κάθε ιδέα για κάτι τέτοιο, μετά θα πει ότι "εν τάξει θα κάνω μία μικρή υποχώρηση στο ζήτημα των επικουρικών συντάξεων" και τέλος, μετά τη δήλωση του Σόιμπλε και της Μέρκελ, που είναι βέβαιο ότι θα γίνει, θα τρέχει να αναζητάει το χαρτί της δανειακής σύμβασης να το υπογράψει, γιατί θα του φορτώσουν όλη την αποχώρηση από τη Ζώνη.

Εδώ είμαι και εδώ είστε, περιμένετε και θα δείτε. Τελικά έχουν γίνει πολύ προβλέψιμοι και, αν δε βρισκόμασταν σ' αυτή τη δεινή κατάσταση, που δεν αφήνει κανέναν ανέγγιχτο, θάλεγα ότι η πολιτική έχει χάσει πια το ενδιαφέρον της.

Δε σας κρύβω ότι αυτο που περιμένω είναι να δω έναν Ουΐνστον Τσώρτσιλ. Έναν πολιτικό που δε θα χαϊδεύει τ' αυτιά μου αλλά θα υπόσχεται δάκρυα και αίμα, αλλά στο τέλος τη βέβαιη νίκη. Ζητάω πολλά;

Καλή Χρονιά ( ...εγώ λέω, παρόλα αυτά, να μη χάσουμε το κέφι και την αισιοδοξία μας)

Γιάννης Γαϊσίδης

giangais@aol.com