Στροφή 180 μοιρών

Γιατί πριν ένα χρόνο η προοπτική εξόδου αποτελούσε το απόλυτο διαπραγματευτικό όπλο της χώρας μας και σήμερα το ισχυρότερο μέσο πίεσης προς εμάς; Εκτός από την παταγώδη αποτυχία του Παπανδρέου, που τον οδήγησε σε φυγή, κατά τα Καραμανλικά πρότυπα του '09, ποιες ήταν οι ευθύνες του Σαμαρά; Σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο συνέβαλε σε μια σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια από τη θέση ενός σύγχρονου κεντροδεξιού ηγέτη;

Ποιος δε θυμάται τον αξέχαστο Ηλιόπουλο στο ρόλο του Ψευτοθόδωρου, στο "Ζητείται Ψεύτης", όπου χρησιμοποιούσε το τηλέφωνο με το κομμένο καλώδιο και τον αξεπέραστο Κωνσταντάρα στο ρόλο του Μαυρογιαλούρου, στο "Υπάρχει και Φιλότιμο", με την περίφημη ατάκα "θα σας εξαφανίσωμεν...θα..θα..." κ.τ.λ.Άλλωστε ακόμη και τώρα τα παίζουν στη τηλεόραση και δεν κουραζόμαστε να τα βλέπουμε και να τα ξαναβλέπουμε.

Είχανε λοιπόν κομμένα τηλέφωνα και κοροϊδεύανε τον κόσμο; Βγάζανε λόγους και μπερδεύανε τα λόγια τους και αντί να λένε "θα σας εξασφαλίσωμεν" λέγανε " θα σας εξαφανίσωμεν"; Ασφαλώς όχι. Αλλά πολλές φορές ο ασφαλέστερος τρόπος για να καταδείξεις την δεινή πραγματικότητα είναι η υπερβολή. Εκείνο λοιπόν που λέω είναι ότι ακόμη και σήμερα, μέσα σ' αυτήν τη λαίλαπα που έχει ξεσπάσει, υπάρχουν πολιτικοί που εξακολουθούν να πολιτεύονται με μεθόδους περασμένων δεκαετιών και σαφέστατα ξεκομμένοι από τις ανάγκες της κοινωνίας.

Και ας αφήσουμε πια στην άκρη το επιχείρημα ότι οι συνθήκες και το διακύβευμα επιβάλλουν αναπροσαρμογή των πολιτικών επιλογών και άρα σήμερα δικαιούμαστε να λέμε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που λέγαμε χθες χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε ως κολωτούμπες.

Μια ματιά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου να ρίξουμε, θα βρούμε πλείστα όσα παραδείγματα πολιτικής αναστροφής - ας αποφύγω το όρο κολωτούμπα - με το απλούστατο και αφοπλιστικό επιχείρημα ότι "οι συνθήκες άλλαξαν" κ.τ.λ. κ.τ.λ. Πώς, π.χ., ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκατέλειψε την αντιευρωπαϊκή του ρητορία, με την οποία όμως είχε κατακτήσει προηγουμένως την εξουσία; Πώς ο γιος του Γιώργος από το περιβόητο " λεφτά υπάρχουν", με το οποίο επίσης αναρριχήθηκε στην εξουσία, έφτασε να εφαρμόζει αυτήν τη σκληρή - και ταυτόχρονα αναποτελεσματική - πολιτική; Μα με το επιχείρημα ότι οι συνθήκες αλλάζουν, το διακύβευμα είναι δυσανάλογο με την άσκοπη εμμονή σε διακυρηγμένες πολιτικές και διάφορα τέτοια που τα ακούσαμε άπειρες φορές, πάντοτε όμως μετά την επίτευξη του κύριου στόχου που ήταν η κατάκτηση ή νομή της εξουσίας.

Και έρχεται τώρα ο Σαμαράς, πιστός σ' αυτήν την πολιτική παράδοση, για την οποία πλέον μας κράζουν οι πάντες, και διαπιστώνει ότι αυτά που μας έλεγε περί επαναδιαπραγμάτευσης, μείωσης των φορολογικών συντελεστών και όλα τα συναφή, τελούν υπό την έγκριση της Τρόικας. Θα τρελλαθούμε. Υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να μην έχει αντιληφθεί, όχι τώρα, αλλά εδώ και ενάμιση χρονο, ότι τα πάντα τελούν υπό την υπέρτατη έγκριση και εποπτεία της Τρόικας; Ε λοιπόν αυτό που και ο τελευταίος Έλληνας αντιλαμβάνεται αυθόρμητα και αβίαστα έρχεται και το διαπιστώνει ο αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος, ένα βήμα πριν το άλμα προς την πρωθυπουργία. Είναι αυτό δείγμα πολιτικού ηγέτη, που μπορείς να τον εμπιστευτείς; Επειδή προφανώς διαπιστώνει ότι αυτός θα είναι που θα εφαρμόσει το νέο σκληρότερο μνημόνιο, από τον ακραίο αντιμνημονιακό λόγο, που του απέφερε όντως πολιτικά οφέλη, πέφτει τώρα στον απόλυτο συμβιβασμό.

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια στροφή 180 μοιρών, επειδή, όπως μας λέει, διακυβεύονται υπέρτερα αγαθά, όπως η έξοδός μας από τη ζώνη του ευρώ και την Ε.Ε. Κανείς όμως δεν αισθάνεται την ανάγκη να μας εξηγήσει γιατί φτάσαμε ως εδώ. Γιατί πριν ένα χρόνο η προοπτική εξόδου αποτελούσε το απόλυτο διαπραγματευτικό όπλο της χώρας μας και σήμερα το ισχυρότερο μέσο πίεσης προς εμάς; Εκτός από την παταγώδη αποτυχία του Παπανδρέου, που τον οδήγησε σε φυγή, κατά τα Καραμανλικά πρότυπα του '09, ποιες ήταν οι ευθύνες του Σαμαρά; Σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο συνέβαλε σε μια σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια από τη θέση ενός σύγχρονου κεντροδεξιού ηγέτη;

Δύο χρόνια τώρα κατακεραύνωνε τους πάντες και τα πάντα, από την Ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Ε.Ε. και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, προτιμούσε να οδηγείται σε απόλυτη πολιτική απομόνωση στα ευρωπαϊκά fora, προκειμένου να μη νοθεύει τον αντιμνημονιακό του λόγο, να μας μιλάει για εθνικές αξιοπρέπειες αρνούμενος να υπογράψει επιστολές προς τους δανειστές μας και σε μία βραδιά ν' αλλάζει άρδην την πολιτική του, για να να μη μας πετάξουν έξω από το ευρώ και την Ε.Ε. Αν αυτό δεν είναι η επιτομή του παλαιοκομματισμού και του λαϊκισμού τότε τι είναι; Αν η συλλογιστική του ¨όσα έλεγα χθες τα λέω και σήμερα, αλλά πρέπει να έχουμε και την έγκριση της Τρόικας¨ δεν είναι η βασική αρχή του Μακιαβελισμού, βάσει της οποίας ο ηγέτης δικαιούται να λέει και να κάνει ό, τι επιθυμεί αρκεί να εξυπηρετείται ο σκοπός του, τότε ζούμε σ' έναν όμορφο κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο.

Με λίγα λόγια, ο Σαμαράς οδεύει προς την πρωθυπουργία, αφού προηγουμένως ανακάλυψε την Αμερική, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η Τρόικα και διαπιστώνει, με πόνο ψυχής είναι αλήθεια, λόγω της εθνικής αξιοπρέπειας που τον διακρίνει, ότι πρέπει να ερωτάται πριν αποφασιστεί οτιδήποτε. Επομένως αν κάποιοι πίστευαν ότι με το Σαμαρά θα δούνε ένα άλλο "μείγμα πολιτικής" είναι καιρός ν' αρχίσουν να αναθεωρούν τις απόψεις τους. Το μόνο μείγμα που μπορούν να περιμένουν είναι ενας ιδιόμορφος πολιτικός αχταρμάς από μεγάλα λόγια περί εθνικής αξιοπρέπειας, επαναδιαπραγμάτευσης, φορολογικής αναπροσαρμογής μαζί με την σκληρή πραγματικότητα της Τρόικας.