Δημοσιευστε στο Blog

Σχολιάστε όπως εσείς κρίνετε τις αναρτήσεις μας κάνοντας κλικ στην επιλογή "σχόλια" κάτω από κάθε ανάρτηση ή στείλτε το άρθρο σας στο email: giangais@aol.com

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Πρωθυπουργός μέσω opengov.gr

Το πολιτικό σύστημα στα πρόθυρα κατάρρευσης και μαζί του καταρρέει και η Ελλάδα. Χωρίς ίχνος συναίσθησης ευθύνης, μόνο τα μεγάλα λόγια τους μάραναν και οι κορώνες περί δήθεν εθνικής αξιοπρέπειας, έφθασαν στο σημείο να συζητούν την περίπτωση πρωθυπουργοποίησης του Πετσάλνικου και του Κακλαμάνη (μη τρελαθούμε). 

Αν προς στιγμή δεχτούμε ότι αυτό που βλέπουμε εκεί έξω λέγεται συνεργασία, τότε όπου να 'ναι θα ξεχάσουμε γιατί τελικά προχώρησαν σ' αυτήν.
Ας θυμηθούμε σύντομα τα γεγονότα: Ο Παπανδρέου επιστρέφει από τις Βρυξέλλες μετά τη συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου και βρίσκεται μπροστά στο σκληρό αντιμνημονιακό μπλοκ σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Αρχίζουν να εκδηλώνονται "αυθόρμητες" κινήσεις αγανακτισμένων πολιτών, που γκρεμίζουν και τα τελευταία εναπομένοντα σύμβολα της εθνικής ενότητας, όπως ο εορτασμός της επετείου του ΟΧΙ και στέλνουν τον πρόεδρο της δημοκρατίας στο σπίτι του με τις κραυγές "προδότη, προδότη". Ο Παπανδρέου συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται πλέον σε τέλεια πολιτική απομόνωση, το κυβερνών κόμμα οδεύει σε άνευ προηγουμένου ιστορική συντριβή και, το χειρότερο, είναι αδύνατον, κάτω από αυτές τις συνθήκες, να περάσει το παραμικρό από αυτά που δεσμεύτηκε από τις συμφωνίες με τους εταίρους μας και το ΔΝΤ.

Οι συνομιλίες για κυβέρνηση εθνικής ασυνεννοησίας συνεχίζονται
Πιθανόν να πίστευε ακόμη ότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Σαμαράς θα ήταν ο φυσικός του σύμμαχος και τουλάχιστον θα δεχόταν συνολικά τη Συμφωνία του Οκτωβρίου, κάτι που θα του έδινε μερικά περιθώρια κινήσεων στο πεδίο της εφαρμογής των προβλεπόμενων από το Μεσοπρόθεσμο και τη νέα συμφωνία.

Δε συνέβη έτσι. Η ΝΔ εμφανίστηκε από απρόθυμη να πάρει καθαρή θέση μέχρι απορριπτική για τη συμφωνία και έθεσε πιο επιτακτικά το αίτημα για άμεσες εκλογές, κάνοντας ακόμη πιο σκληρό και ανυποχώρητο τον αντιμνημονιακό της λόγο.Την ίδια στιγμή ο Παπανδρέου δεχόταν από υπουργούς και βουλευτές του κόμματός του έντονες πιέσεις για να πάρει πολιτικές  πρωτοβουλίες που θα ανέστρεφαν την καταστροφική πορεία του κόμματος.

Και αποφασίζει να δράσει. Ανακοινώνει, μετά από εισηγήσεις στενού κύκλου συνεργατών του, δημοψήφισμα για την  έγκριση των συμφωνιών. Πίστεψε ότι έτσι θα πετύχει τους εξής δύο στόχους, σε περίπτωση που το αποτέλεσμα θα ήταν ευνοϊκό: Πρώτον, ο Σαμαράς θα εγκλωβιζόταν στο ΝΑΙ διότι δε θα έπαιρνε αντιευρωπαϊκή θέση και θα έσπαγε έτσι μια για πάντα  το συμπαγές αντιμνημονιακό στρατόπεδο και ο λαός θα έδινε την απάντησή του. Δεύτερον, θα απέφευγε τις εκλογές και τη συντριβή, δεδομένου ότι το αποτέλεσμα θα ισοδυναμούσε με καθαρή πολιτική νίκη και θα δημιουργούσε σοβαρά πολιτικά προβλήματα στο Σαμαρά.

Σε περίπτωση αρνητικής ετυμηγορίας, αν δηλαδή το δημοψήφισμα οδηγούσε σε απόρριψη των συμφωνιών του Οκτωβρίου, ο Παπανδρέου θα είχε στα χέρια του νωπή και ισχυρή τη λαϊκή βούληση για επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με τους εταίρους μας και το ΔΝΤ και θα πετύχαινε καλύτερους όρους και ηπιότερες συνθήκες εφαρμογής των μέτρων λιτότητας που επιβάλλουν τα διεθνή θεσμικά όργανα. Ταυτόχρονα, με την επαναδιαπραγμάτευση, η αντιπολίτευση θα έχανε το ισχυρότερο πολιτικό της όπλο, κυριολεκτικά θα περνούσε κρίση στρατηγικής και θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ και πάλι σε ηγετική θέση ανακτώντας τα κοινωνικά και πολιτικά ερείσματά του.Σε κάθε περίπτωση επομένως ο Παπανδρέου θα κατήγαγε πολιτική νίκη προς κάθε κατεύθυνση και το κλίμα θα έπαιρνε πλέον αντίστροφη και ευνοϊκή γι αυτόν πορεία.

Το τι ακολούθησε είναι ακόμη νωπό. Είναι φανερό εκ του αποτελέσματος, ότι το λάθος έγινε στο μέτρημα της αντίδρασης της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Προφανώς δεν αποτιμήθηκε στη σωστή της αξία η αντίδραση του Γαλλογερμανικού άξονα. Δεν εκτιμήθηκε, δυστυχώς για άλλη μία φορά - κι αυτό είναι πράγματι εντυπωσιακό - ότι η Γερμανία και η Γαλλία, αλλά και οι υπόλοιποι εταίροι μας δε συζητούν ούτε και την ελάχιστη επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών και των εφαρμοστικών όρων. Δε διδάχτηκαν από αυτό που συνέβη το Σεπτέμβριο, όταν σε μια προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης του Βενιζέλου η πανίσχυρη Τρόικα αποχώρησε και ακόμη δεν επέστρεψε, ενώ σταμάτησε η ομαλή ροή της δανειακής βοήθειας, μέχρι να εφαρμοστούν στο ακέραιο τα συμφωνηθέντα. Και αφού δε διδάχτηκαν, ο πρωθυπουργός μας υποχρεώθηκε σε άτακτη φυγή μετά τη ρητή δήλωση της Μέρκελ και του Σαρκοζί, ότι με το δημοψήφισμα μόνο ένα ερώτημα μπορεί να τεθεί: Μέσα ή έξω από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Δεν είναι επομένως ότι ο Παπανδρέου δε σκέφτηκε την περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Είναι γεγονός ότι το σκέφτηκε. Εξ άλλου δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν υπήρχαν δημοσιευμένα δημοψηφίσματα, όπου περίπου το 60% του ελληνικού λαού απέρριπτε τις συμφωνίες. Απλώς δεν υπολόγισε την αποφασιστικότητα των Ευρωπαίων ηγετών να θέσουν πλέον ανοιχτά το ζήτημα της εκδίωξής μας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Και αυτό έκοψε τα πόδια σε όλους.

Η ρητή δήλωση της Μέρκελ και του Σαρκοζί "take it or leave it" οδήγησε σε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και σε βαθιά κρίση στρατηγικής των κομμάτων εξουσίας, τα οποία μέχρι τώρα πίστευαν ότι το όπλο της απειλής της εξόδου από την ευρωζώνη αποτελούσε προνομιακό τακτικό όπλο δικό τους και ταυτόχρονα ταμπού για τους εταίρους μας, οι οποίοι δε θέλανε ούτε να το σκεφτούν.

Τα δεδομένα άλλαξαν.δραματικά Σήμερα έχουμε έναν παραιτημένο πρωθυπουργό ή υπο παραίτηση - για την ακρίβεια κανείς δεν ξέρει - τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να δηλώνει ότι στηρίζει τη συμφωνία του Οκτωβρίου, αλλά όχι όπως νομίζουμε, γιατί ναι μεν τη στηρίζει σε επίπεδο στόχων, δηλαδή το κούρεμα, τα δάνεια, τις βοήθειες και όλα όσο μας δίνουν, αλλά δε στηρίζει το "μίγμα" πολιτικής και θα "επαναδιαπραγματευτεί" και αυτός τις συμφωνίες (κούνια που τον κούναγε), ενώ την ίδια ώρα αναζητείται πρωθυπουργός "εθνικής ασυνεννοησίας" μέσω του opengov.gr, που δε θα κάνει απολύτως τίποτα μέχρι τις εκλογές που πρέπει να γίνουν μέχρι το Φεβρουάριο.

Φοβερά πράγματα αυτά που βλέπουμε να ξετυλίγονται μπροστά μας. Το πολιτικό σύστημα στα πρόθυρα κατάρρευσης και μαζί του καταρρέει και η Ελλάδα. Χωρίς ίχνος συναίσθησης ευθύνης, μόνο τα μεγάλα λόγια τους μάραναν και οι κορώνες περί δήθεν εθνικής αξιοπρέπειας, έφθασαν στο σημείο να συζητούν την περίπτωση πρωθυπουργοποίησης του Πετσάλνικου και του Κακλαμάνη (μη τρελλαθούμε). Τους βλέπομε να μαλώνουν μπροστά στις κάμερες για το ποιος πρότεινε ποιον και ποιος υπονομεύει τον άλλο, τη στιγμή που καταρρέουμε και τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα επάνω μας και στην Ιταλία, που έρχεται η σειρά της. Είναι βέβαιο ότι και η περίπτωση Παπαδήμου θα υπονομευτεί, γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι το ποιος θα πάρει καλύτερη θέση εν όψει των εκλογών.

Όμως μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό υπάρχει και κάτι που αφήνει μια χαραμάδα φωτός και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητo. Υπάρχει μια υγιής αντίδραση μεγάλης ομάδας βουλευτών από όλα τα κόμματα. Είναι αυτοί που υποχρέωσαν τον Παπανδρέου  να εγκαταλείψει το καταστροφικό δημοψήφισμα, τον οδήγησαν σε κινήσεις, έστω και ατελείς προς το παρόν, αναζήτησης συνθετικών λύσεων, οδήγησαν επίσης το Σαμαρά να βάλει, έστω και λίγο, νερό στο κρασί του και να αρχίσει να αναθεωρεί την στρατηγική του και είναι αυτοί που εμπόδισαν τη γελιοποίηση των θεσμών με την περίπτωση Κακλαμάνη και Πετσάλνικου. Λέτε να είμαστε μπροστά στην έναρξη της επανάστασης των βουλευτών; Εγώ λέω να τους δώσουμε ένα περιθώριο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου