Περί αξιοπρέπειας ορισμένων ευαίσθητων πολιτικών

Σε μια κοινωνία που γαλουχήθηκε στα ιδεώδη του κρατισμού, του μίσους προς την επιχειρηματικότητα και τον προσωπικό πλουτισμό, στην αποθέωση του κομματισμού και της ελάσσονος προσπάθειας, πώς ήταν δυνατόν να αποτραπεί αυτή η πορεία;

Πώς θα σας φαινόταν σαν ιδέα; Βγαίνω ξαφνικά στη βεράντα του σπιτιού μου κρατώντας στο χέρι μια σημαντική ποσότητα εκρηκτικών και αρχίζω να απειλώ ότι θα τινάξω στον αέρα το σπίτι μου, μαζί με όλη την οικογένειά μου και όχι μόνο. Μαζί με το σπίτι μου θα τινάξω και όλη τη γειτονιά. Τι λέτε να συμβεί; Δε θα μου την πέσουν όλοι ν' αλλάξω γνώμη; Στην αρχή θα προσπαθήσουν να με πείσουν με το καλό. Μετά θ' αρχίσουν να με απειλούν με όποιον τρόπο κρίνουν πιο πρόσφορο. Στο τέλος με πείθουν και δεν προχωρώ στο απονενοημένο διάβημα. Σας λέω ότι αμέσως θα με ανακηρύξουν ήρωα της πόλης, γιατί μόλις έσωσα από βέβαιη εξαφάνιση ανθρώπους και σπίτια. Το πιθανότερο είναι να με τιμήσει και η Ακαδημία με το ετήσιο βραβείο αλτρουισμού σε ένδειξη απεριόριστης ευγνωμοσύνης για τη συμβολή μου στη αποτροπή μιας διαφαινόμενης καταστροφής.

Αυτοί που βρίσκονται μπροστά στον Παπανδρέου φταίνε για όλα, γιατί είναι συντηρητικοί. Έτσι είπε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, πριν λίγες μέρες. ,,, Όχι οι σοσιαλιστές δε φταίνε ποτέ και σε τίποτα.

Ε λοιπόν μόλις σας περιέγραψα τις πρόσφατες πολιτικές κινήσεις του Σαμαρά. Γιατί ακριβώς αυτό έκανε. Αφού μας ζάλισε για μερικές βδομάδες με δήθεν εθνικές αξιοπρέπειες, που θίγονται βάναυσα από την υπογραφή, υπόγραψε μια χαρά, όπως όλοι περιμέναμε άλλωστε, και άρχισε αμέσως μετά, την επιχείρηση ανάδειξης της πράξης του ως άκρως εθνικής και διαπνεόμενης από πνεύμα αυταπάρνησης και προσφοράς προς τον τόπο. Δηλαδή, όταν δεν υπέγραφε με τίποτα επιτελούσε άκρως εθνική πράξη. Και όταν τελικά υπόγραψε επιτέλεσε ακόμη πιο εθνικά αξιοπρεπή πράξη, γιατί συνέβαλε - ας περιμένουμε όμως και λίγο, οι καιροί πονηροί είναι - στην εκταμίευση της 6ης Δόσης.

Εγώ σας το λέω ευθέως, σε καμία περίπτωση δεν αισθάνθηκα ότι θίγεται η εθνική αξιοπρέπειά μου επειδή τρέχανε πίσω από έναν ιδιόρρυθμο Έλληνα πολιτικό, με μία επιστολή και ένα στυλό και τον παρακαλούσαν να υπογράψει. Δεν είχα καμία απολύτως αμφιβολία ότι τελικά θα υπόγραφε. Πιο πολύ θίγομαι από το γεγονός ότι αυτός ο πολιτικός θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας και από την άλλη μέρα θα ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες, γιατί θα μας λένε "αφού έχετε τέτοιο πρωθυπουργό ίδιοι είστε κι εσείς" - εκ του γνωστού "κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει" . Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό μας το λένε και για τον προηγούμενο, που το 'ριξε τώρα στον ακτιβισμό και τρέχει στα διεθνή σοσιαλιστικά fora, διαπιστώνοντας ότι για την ευρωπαϊκή κρίση "φταίνε οι συντηρητικές κυβερνήσεις", ενώ οι σοσιαλιστές μας σώσανε, όπως διαπιστώνει κανείς ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην ελληνική πραγματικότητα.

Τελικά, αν για κάτι αισθάνομαι ότι θίγεται βάναυσα η αξιοπρέπειά μου - επιτρέψτε μου να μιλώ σε πρώτο πρόσωπο, για να εκφράσω πιο ελεύθερα τις προσωπικές μου απόψεις - είναι ο εξευτελισμός που δεχόμαστε ως λαός και ως έθνος από παντού εξ αιτίας μιας γενιάς πολιτικών, ναι αυτής της καταραμένης γενιάς του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, που οδήγησε τον τόπο στην απόλυτη καταστροφή.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας. Κοντεύουμε 40 χρόνια μετά την πτώση της χούντας και είναι καιρός να απομυθοποιήσουμε μερικά πράγματα, τώρα που μπροστά στα πόδια μας σωριάζονται τα ερείπια της χώρας, όταν όλα έχουν διαλυθεί και είναι επιτακτική η ανάγκη ανασυγκρότησης των πάντων.Όσο εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι εκείνη η γενιά, που πράγματι ήταν μια γενιά αδικημένη - όχι όμως πιο αδικημένη από των γονέων τους που πέρασε τα φρικτά χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου - δικαιούται να καθορίζει το μέλλον του τόπου ως ανταμοιβή για τα δύσκολα χρόνια που βίωσε στην επταετία '67-'74, η έξοδος από το τούνελ θ' αργήσει πολύ να φανεί. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην πρωτοφανή ιδεολογική καταδυνάστευση του ελληνικού λαού που επέβαλε τη θεοποίηση του κράτους και του κρατισμού, την κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας, στο όνομα δήθεν της κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία όμως στην πραγματικότητα ήταν άκρατος κομματισμός και άρα ακραία μορφή αδικίας.

Μερικές φορές διερωτώμαι αν ήταν δυνατόν να αποφύγουμε αυτήν την καταστροφή. Μερικοί, μετά Χριστόν προφήτες, λένε ότι αν οι κυβερνήσεις που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες έπαιρναν έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα δε θα φτάναμε εδώ που είμαστε τώρα. Τελικά καταλήγω ότι πεπρωμένου φυγείν αδύνατον. Αν δει κανείς ιστορικά πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Ελλάδα μετά την πτώση της Χούντας γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι η πορεία μας προς την καταστροφή ήταν μονόδρομος. Σε μια κοινωνία που γαλουχήθηκε στα ιδεώδη του κρατισμού, του μίσους προς την επιχειρηματικότητα και τον προσωπικό πλουτισμό, στην αποθέωση του κομματισμού και της ελάσσονος προσπάθειας, πώς ήταν δυνατόν να αποτραπεί αυτή η πορεία; Όταν οι άλλοι λαοί, μπροστά στις κατακλυσμιαίες παγκόσμιες ανατροπές του τέλους της δεκαετίας του '80 προετοιμάζονταν για το αβέβαιο μέλλον της παγκοσμιοποίησης και του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος, εμείς εδώ και μόνο στο άκουσμα των λέξεων παγκοσμιοποίηση, ελεύθερη αγορά, ανταγωνισμός, επιχειρηματικότητα, βγάζαμε ιλαρά και ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερο κάθε φωνή που έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου.

Αυτή είναι η Γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης. Πίσω από τις ψευδεπίγραφες δήθεν ιδεολογικές διαφορές, πίσω από το δήθεν χάσμα Δεξιάς - Αριστεράς, στην πραγματικότητα υπήρχε η πλήρης ταύτιση στην πολιτική τους: Το κρατικό χρήμα στην υπηρεσία των πελατειακών σχέσεων. Και αυτήν την κεντρική πολιτική επιλογή τους την επένδυαν είτε με σοσιαλιστικές μεγαλοστομίες για κοινωνική δικαιοσύνη είτε με αερολογίες περί λαϊκής δεξιάς και διάφορα ελληνικού τύπου ιδεολογικά κατασκευάσματα, που στην πραγματικότητα ήταν η ελληνική έκδοση του περονισμού, ενός συνονθυλεύματος δηλαδή αριστερού εθνικιστικού σοσιαλισμού και δεξιού λαϊκισμού. Η οποιαδήποτε απόπειρα μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού, που άφηνε υπόνοιες περιορισμού και μόνον των πελατειακών σχέσεων, επί των οποίων το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο είχε εδραιώσει την κυριαρχία του και την αναπαραγωγή του, ήταν καταδικασμένη και ο εμπνευστής της πήγαινε κατ´ ευθείαν στο πολιτικό περιθώριο.

Κάτω απ' αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες η πορεία μας προς την καταστροφή ήταν αναπότρεπτη και μη αναστρέψιμη. Νομοτελειακά θα καταλήγαμε κάπου εδώ να μαζεύουμε "σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν" όπως είπε και ο νομπελίστας Σεφέρης - για να θυμόμαστε κάπου κάπου, μέσα σ' αυτήν την έρημο, ότι από εδώ πέρασαν κάποτε μεγάλα πνεύματα...έτσι για να έχουμε έναν πρόσθετο λόγο να μελαγχολούμε.

Και ενώ βαδίζουμε, όλο και πιο γοργά, το δρόμο που πάει ντογρού στην κατηφόρα τη μεγάλη, κάποιοι πολιτικοί μας, είτε γιατί δεν το αντιλαμβάνονται είτε γιατί αυτό μόνο μπορούν να κάνουν, γίνονται μέρος του προβλήματος, προσπαθώντας να συντηρήσουν πολιτικές και πρακτικές που μας έχουν φέρει εδώ που είμαστε. Γι αυτό όταν ακούω αυτές τις ανοησίες του Σαμαρά περί αξιοπρέπειας και περί δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης, τη στιγμή που είμαστε με το ένα πόδι έξω από την Ευρώπη και δεν γνωρίζουμε αν τα Χριστούγεννα θα πάρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις μας, εκείνο που σκέφτομαι είναι ότι κάθε βιώσιμη λύση του προβλήματος θα πρέπει να περνάει και από την απαλλαγή μας από κάποιους πολιτικούς σαν κι αυτόν.