Κανένας δεν ακούει κανέναν. Κανένας δεν συζητάει νηφάλια με τον απέναντί του. Είμαστε τόσο διχασμένοι και απελπισμένοι που περιμένουμε την πρώτη ευκαιρία να εκφράσουμε την έντονη αντίθεσή μας, όχι απλώς στα μέτρα που καθημερινά μας πλήττουν, αλλά πρωτίστως θέλουμε να δώσουμε καίριο κτύπημα στο πολιτικό σύστημα που καταρρέει.
Μετά την πτώση της δικτατορίας του 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έκανε μια μεγάλη στρατηγική επιλογή. Αποφάσισε να εντάξει την Ελλάδα στην ΕΟΚ (έτσι ονομαζόταν τότε η Ε.Ε.). Όποιος βρίσκεται σε ηλικία που μπορεί να θυμάται πολύ καλά το πολιτικό κλίμα της Μεταπολίτευσης (επιτρέψτε μου να είμαι ένας απ' αυτούς, δυστυχώς ανήκω κι εγώ σ' αυτήν την καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης), εντός του οποίου κινήθηκε τότε ο Καραμανλής, αλλά και λειτουργούσε το πολιτικό σύστημα, θα καταλάβει ότι κάθε άλλο παρά ο στόχος αυτός ήταν εύκολα επιτεύξιμος.
Οι Έλληνες μόλις είχαν βγει από τα μαύρα χρόνια της χούντας, με μία εθνική καταστροφή στην Κύπρο και με ισχυρότατες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις που πυροδοτούνταν κυρίως από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος βρισκόμενος σε συνεχή ανοδική εκλογική πορεία, επέβαλλε μέρα με τη μέρα τη πολιτική του ατζέντα. Συνθήματα- λάβαρα της Αριστεράς όπως "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", αλλά και εθνικιστικά του τύπου "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", υπονοώντας ότι η Δεξιά είχε πουλήσει τη Ελλάδα στη Δύση, ήταν κυρίαρχα στην κοινωνία, ενώ παράλληλα τα καραμανλικά αποφθέγματα του τύπου "Ανήκομεν εις την Δύσην" χλευάζονταν περίπου ως προδοτικά και μειοδοτικά.
Όταν ο Ανδρέας όδευε προς την εξουσία, λίγο πριν το '81, από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ κ.τ.λ." μετατοπίστηκε στην πιο μετριοπαθή θέση "δημοψήφισμα για την είσοδό μας στην ΕΟΚ", το οποίο, ως γνωστό, δεν έγινε ποτέ. Και βέβαια ο Καραμανλής ουδέποτε αποδέχτηκε το "δημοκρατικό" αυτό αίτημα, γιατί επ' ουδενί ήθελε να θέσει σε κίνδυνο μία μεγάλη στρατηγική επιλογή, που θα άλλαζε κυριολεκτικά την μοίρα της χώρας, επειδή είχε σχηματιστεί ένα συγκυριακό πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της μη εισόδου της χώρας μας στην ΕΟΚ.
Ο Καραμανλής προχώρησε και ολοκλήρωσε την εισδοχή μας στην Ευρώπη με την υπογραφή της συμφωνίας, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην αρχή του 1981, λίγο πριν την άνοδο του Ανδρέα στην εξουσία. Και όταν ο Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία, αμέσως εγκατέλειψε κάθε ιδέα για δημοψήφισμα με το αφοπλιστικό επιχείρημα ότι "η έξοδός μας από την ΕΟΚ θα είχε μεγαλύτερο κόστος από την παραμονή μας". Έτσι, παρά τα συνθήματα, παρά την συνεχή και αδιάλειπτη μέχρι σήμερα ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς από την πτώση της χούντας και μετά, την κρίσιμη στρατηγική επιλογή του Καραμανλή δεν μπόρεσε κανείς να την ακυρώσει.
Σήμερα ένας άλλος πρωθυπουργός, έρχεται, κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς και πιεστικές συνθήκες, την ώρα που έχει σχηματιστεί ισχυρό και πρωτοφανούς έντασης αντιευρωπαϊκό ρεύμα, να θέσει εν αμφιβόλω την μέχρι τώρα πορεία μας στην Ευρώπη. Γιατί, εγώ τουλάχιστον, καμία αμφιβολία δεν έχω ότι όποιο ερώτημα και να τεθεί στο δημοψήφισμα το όχι θα κυριαρχήσει συντριπτικά. Ακόμα και στα ερωτήματα "ναι ή όχι στο ευρώ" και "εντός ή εκτός της Ε.Ε.", πάλι το όχι θα κυριαρχήσει έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σήμερα. Κανένας δεν ακούει κανέναν. Κανένας δεν συζητάει νηφάλια με τον απέναντί του. Είμαστε τόσο διχασμένοι και απελπισμένοι που περιμένουμε την πρώτη ευκαιρία να εκφράσουμε την έντονη αντίθεσή μας, όχι απλώς στα μέτρα που καθημερινά μας πλήττουν, αλλά πρωτίστως θέλουμε να δώσουμε καίριο κτύπημα στο πολιτικό σύστημα που καταρρέει.Τέτοιου είδους ερωτήματα, που δίνουν την ευκαιρία να αμφισβητηθούν θεμελιώδεις επιλογές των κύριων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, οι οποίες μέχρι σήμερα κρατιόνταν εκτός των πολιτικών τριβών και αντιπαραθέσεών τους, είναι βέβαιο ότι θα πάρουν συντριπτική αρνητική απάντηση.
Κι έτσι θα κλείσει με θορυβώδη ή μάλλον παταγώδη τρόπο ένα κεφάλαιο της ιστορίας μας που άνοιξαν κάποιοι οραματιστές πολιτικοί του πρόσφατου παρελθόντος και θα ανοίξει ένα άλλο, που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε νέα Αλβανία. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα κούφια λόγια περί δήθεν δημοκρατικού δικαιώματος του ελληνικού λαού να εκφραστεί πάνω στη συμφωνία του Οκτωβρίου ή πίσω από τα ακατάληπτα και επίσης κούφια λόγια της αντιπολίτευσης που ακροβατεί πανικόβλητη πάνω στο τεντωμένο σχοινί των αντιφάσεών της. Ο κύβος ερρίφθη κι ο εξευτελισμός μας θα γίνει τέλειος.
Μετά την πτώση της δικτατορίας του 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έκανε μια μεγάλη στρατηγική επιλογή. Αποφάσισε να εντάξει την Ελλάδα στην ΕΟΚ (έτσι ονομαζόταν τότε η Ε.Ε.). Όποιος βρίσκεται σε ηλικία που μπορεί να θυμάται πολύ καλά το πολιτικό κλίμα της Μεταπολίτευσης (επιτρέψτε μου να είμαι ένας απ' αυτούς, δυστυχώς ανήκω κι εγώ σ' αυτήν την καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης), εντός του οποίου κινήθηκε τότε ο Καραμανλής, αλλά και λειτουργούσε το πολιτικό σύστημα, θα καταλάβει ότι κάθε άλλο παρά ο στόχος αυτός ήταν εύκολα επιτεύξιμος.
 |
| Η ιστορική φωτογραφία της υπογραφής από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή της εισδοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981. Τη μεγάλη στρατηγική επιλογή του κανείς δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ανατρέψει. Οι καταστροφικές επιλογές των σημερινών ηγετών μας τη θέτουν σε άμεσο κίνδυνο. |
Όταν ο Ανδρέας όδευε προς την εξουσία, λίγο πριν το '81, από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ κ.τ.λ." μετατοπίστηκε στην πιο μετριοπαθή θέση "δημοψήφισμα για την είσοδό μας στην ΕΟΚ", το οποίο, ως γνωστό, δεν έγινε ποτέ. Και βέβαια ο Καραμανλής ουδέποτε αποδέχτηκε το "δημοκρατικό" αυτό αίτημα, γιατί επ' ουδενί ήθελε να θέσει σε κίνδυνο μία μεγάλη στρατηγική επιλογή, που θα άλλαζε κυριολεκτικά την μοίρα της χώρας, επειδή είχε σχηματιστεί ένα συγκυριακό πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της μη εισόδου της χώρας μας στην ΕΟΚ.
Ο Καραμανλής προχώρησε και ολοκλήρωσε την εισδοχή μας στην Ευρώπη με την υπογραφή της συμφωνίας, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην αρχή του 1981, λίγο πριν την άνοδο του Ανδρέα στην εξουσία. Και όταν ο Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία, αμέσως εγκατέλειψε κάθε ιδέα για δημοψήφισμα με το αφοπλιστικό επιχείρημα ότι "η έξοδός μας από την ΕΟΚ θα είχε μεγαλύτερο κόστος από την παραμονή μας". Έτσι, παρά τα συνθήματα, παρά την συνεχή και αδιάλειπτη μέχρι σήμερα ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς από την πτώση της χούντας και μετά, την κρίσιμη στρατηγική επιλογή του Καραμανλή δεν μπόρεσε κανείς να την ακυρώσει.
Σήμερα ένας άλλος πρωθυπουργός, έρχεται, κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς και πιεστικές συνθήκες, την ώρα που έχει σχηματιστεί ισχυρό και πρωτοφανούς έντασης αντιευρωπαϊκό ρεύμα, να θέσει εν αμφιβόλω την μέχρι τώρα πορεία μας στην Ευρώπη. Γιατί, εγώ τουλάχιστον, καμία αμφιβολία δεν έχω ότι όποιο ερώτημα και να τεθεί στο δημοψήφισμα το όχι θα κυριαρχήσει συντριπτικά. Ακόμα και στα ερωτήματα "ναι ή όχι στο ευρώ" και "εντός ή εκτός της Ε.Ε.", πάλι το όχι θα κυριαρχήσει έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σήμερα. Κανένας δεν ακούει κανέναν. Κανένας δεν συζητάει νηφάλια με τον απέναντί του. Είμαστε τόσο διχασμένοι και απελπισμένοι που περιμένουμε την πρώτη ευκαιρία να εκφράσουμε την έντονη αντίθεσή μας, όχι απλώς στα μέτρα που καθημερινά μας πλήττουν, αλλά πρωτίστως θέλουμε να δώσουμε καίριο κτύπημα στο πολιτικό σύστημα που καταρρέει.Τέτοιου είδους ερωτήματα, που δίνουν την ευκαιρία να αμφισβητηθούν θεμελιώδεις επιλογές των κύριων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, οι οποίες μέχρι σήμερα κρατιόνταν εκτός των πολιτικών τριβών και αντιπαραθέσεών τους, είναι βέβαιο ότι θα πάρουν συντριπτική αρνητική απάντηση.
Κι έτσι θα κλείσει με θορυβώδη ή μάλλον παταγώδη τρόπο ένα κεφάλαιο της ιστορίας μας που άνοιξαν κάποιοι οραματιστές πολιτικοί του πρόσφατου παρελθόντος και θα ανοίξει ένα άλλο, που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε νέα Αλβανία. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα κούφια λόγια περί δήθεν δημοκρατικού δικαιώματος του ελληνικού λαού να εκφραστεί πάνω στη συμφωνία του Οκτωβρίου ή πίσω από τα ακατάληπτα και επίσης κούφια λόγια της αντιπολίτευσης που ακροβατεί πανικόβλητη πάνω στο τεντωμένο σχοινί των αντιφάσεών της. Ο κύβος ερρίφθη κι ο εξευτελισμός μας θα γίνει τέλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου