"Η ευμάρεια της Γερμανίας είναι άρρηκτα δεμενη με την ευημερία των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης", ήταν οι δηλώσεις της Μέρκελ μετά τη συνάντησή της με το Σαρκοζί στο Βερολίνο. Και πάλι politically correct η δήλωσή της. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της Γερμανίας απέναντί μας και απέναντι των υπολοίπων χωρών της ζώνης του ευρώ, που αντιμετωπίζουν ογκώδη δημοσιονομικά προβλήματα. Είναι προφανές ότι εξέφραζε και τις απόψεις του Σαρκοζί, που ήταν δίπλα της. Και αυτά τα λέω, γιατί πολλοί εδώ πέρα έχουν την εντύπωση ότι όλοι μας χρωστούν και μεις δε χρωστούμε σε κανέναν. Ή στην καλύτερη περίπτωση, υποτιμούν, για να μην πω εκμηδενίζουν, τις ευρωπαϊκές προσπάθειες για να διασωθεί η χώρα μας, λέγοντας ότι και καλά "μας δίνουν, όχι γιατί μας αγαπούν, αλλά γιατί σκέφτονται το συμφέρον τους", λες και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και οι εταίροι μας είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα και οφείλουν να διαθέτουν έναν άσβεστο και αγνό φιλελληνισμό και να είναι έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να δώσουν τα πάντα για μας, όπως ο Λόρδος Μπάιρον.
Αλλά ανεξαρτήτως πώς θα χαρακτήριζε κανείς ή πώς θα έκρινε τις ευρωπαϊκές προσπάθειες για τη διασωσή μας, εκείνο που αναδεικνύεται ξεκάθαρα είναι ότι η μοίρα της πατρίδας μας είναι κοινή με αυτή της Ευρώπης και αντιστρόφως, λόγω της πλήρους ταύτισης των αμοιβαίων συμφερόντων.
Το δεύτερο σημείο των δηλώσεων της Μέρκελ και του Σαρκοζί, που δεν έτυχε της δέουσας προσοχής, είναι ότι και οι δύο δήλωσαν πλήρη υποστήριξη προς την ελληνική κυβέρνηση και η Μέρκελ, επί πλέον, κάλεσε ευθέως την ελληνική αντιπολίτευση (βλ. Σαμαρά) να συνεισφέρει με τη συναίνεσή της στις προσπάθειες αυτές. Έρχεται μετά καπάκι και ο Μπαρόζο και κάνει περίπου τις ίδιες δηλώσεις με τη Μέρκελ και ζητάει και αυτός, με τη σειρά του, από την ελληνική αντιπολίτευση (βλ. και πάλι Σαμαρά) να συμβάλλει στη γενική προσπαθεια. Τα ίδια περίπου πριν από λίγες μέρες είπε και ο Όλι Ρεν με τη διαφορά ότι αυτός είπε και κάτι ακόμα: "Περιμένουμε από την ελληνική βουλή να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, όπως ακριβώς έχει συμφωνηθεί". Πώς αλλιώς να μας το πούνε ρε παιδιά; Μας το έχουν πει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Μάλλιασε η γλώσσα τους να μας λένε ότι πρέπει η όλη προσπάθεια για τη διάσωση να έχει, πάνω από όλα, τη συναίνεση τουλάχιστον των μεγάλων κομμάτων και, μέσω αυτών, του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Γιατί; Είναι απαραίτητο; Δεν τους αρκεί να υπάρχει μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που να περνάει τα Μνημόνια και όλες τις συμφωνίες;
Μην αμφιβάλλει κανείς, εγώ τουλάχιστον δεν αμφιβάλλω ούτε κατ' ελάχιστον, ότι αν δεν υπάρξουν ευρύτερες συγκλήσεις και συνεργασίες πάνω στο γενικότερο σχέδιο διάσωσης, η χρεοκοπία είναι εδώ. Και μάλιστα πολύ πιο σύντομα απ' ότι περιμένουμε. Και ιδού γιατί:
Υπάρχει μία κεντροαριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς ανέλαβε να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο έργο της σύγχρονης ιστορίας μας. Παιδιά εγώ λέω ευτυχώς, γιατί αν δεν τους είχαμε στην κυβέρνηση θα τους είχαμε στην Πλατεία Συντάγματος να ηγούνται του κινήματος των Αγανακτισμένων και να μουτζώνουν τη Βουλή.(Τώρα τους έχουμε μέσα στη Βουλή και τρώνε και αυτοί τις μούτζες). Το δυστυχώς όμως πάει στο ότι, αφενός μεν δεν πιστεύουν σ' αυτά που καλούνται να εφαρμόσουν και προσπαθούν, εδώ και 1,5 χρόνο, να ξεγελάσουν όσο μπορούν την Ε.Ε., το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, αφετέρου, σε ηγετικό επίπεδο, χαρακτηρίζονται από αναποτελεσματικότητα και ερασιτεχνισμό.
Απόρροια των ανωτέρω είναι η γενική απογοήτευση των εταίρων μας και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, την οποία βλέπουν να μην μπορεί να προωθήσει καμία μεταρρύθμιση και διαρθρωτική αλλαγή. Αυτή όμως η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν εκφράζεται ευθέως και ούτε θα συμβεί ποτέ αυτό, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν με αυτήν την κυβέρνηση, μέχρι τουλάχιστον που θα διαπιστώσουν ότι δεν πάει άλλο και θα μας κάτσουν επιτρόπους στα υπουργεία και θα έχουμε τους υπουργούς μας να τους πηγαίνουν τον καφέ.
Ακριβώς λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή μας, στρέφονται προς το Σαμαρά μπας και τον πείσουν να γίνει πιο αξιόπιστη λύση για την έξοδο από την κρίση. Έχουν φάει όμως τα μούτρα τους. Και έχουν οδηγηθεί στην απόλυτη απογοήτευση και απόγνωση. Κυριολεκτικά δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Βλέπουν τον ηγέτη της κεντροδεξιάς να απορρίπτει συνολικά ό, τι συμφωνία και ό, τι μνημόνιο έχει συμφωνηθεί μέχρι τώρα.
Κάνουν την εξής υπόθεση εργασίας: Έστω ότι ο Σαμαράς κερδίζει τις εκλογές, πράγμα πολύ πιθανόν, εδώ που τα λέμε, γιατί αυτοί, όπου νάναι, θα πέσουν από μόνοι τους. Τι θα συμβεί;
Πρώτον, μπορεί να ζητήσει "επαναδιαπραγμάτευση" των συμφωνιών και του Μεσοπρόθεσμου. Αν δεχτούμε ότι αυτά που μας λέει τα εννοεί, θα ζητήσει μείωση των φόρων, επαναφορά των συντάξεων στα προ του Μνημονίου Ι επίπεδα, επίδοτηση κατά 2% του επιτοκίου δανεισμού για την πρώτη κατοικία, λιγότερες ιδιωτικοποιήσεις (θυμίζω ότι διαφωνεί με την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ και ζητάει μόνο τη διανομή του ρεύματος να εκχωρήσει η ΔΕΗ) και όσα άλλα είπε στο Ζάππειο ΙΙ. Τι σημαίνουν αυτά; Πολύ απλά να μας δώσουν οι εταίροι μας και το ΔΝΤ πιο πολλά λεφτά. Δηλαδή να έλθει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, αλλά και οι "δύστροποι" Ολλανδοί και Φιλανδοί και να πούνε "εν τάξει ρε παιδί μου, δε χάθηκε ο κόσμος, να τους δώσουμε κι άλλα". Είμαστε σοβαροί; Είναι δυνατόν να συμφωνήσουν όλοι αυτοί σε κάτι τέτοιο; Έχουν και αυτοί κοινοβούλια, έχουν και αυτοί δημοκρατικά θεσμικά όργανα και λαμβάνουν υπόψη τις διαθέσεις των πολιτών τους και βλέπουμε όλοι με τι δυσκολία περνούν τη βοήθεια προς την Ελλάδα. Και μεις θα τους πούμε "παιδιά αν θέλετε μη μας δίνετε εσείς θα χάσετε". Αυτά και η πιο νοσηρή φαντασία δεν μπορεί να τα σκεφτεί.
Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι βρισκόμαστε σε ισχυρή διαπραγματευτική θέση για να επιβάλλουμε τέτοιους όρους. Και μη σκεφτείτε προς στιγμή ότι οι εταίροι μας, επειδή φοβούνται την χρεοκοπία της Ελλάδας πιο πολύ από εμάς, δεν έχουν τα μέσα να επιβάλλουν τους όρους τους. Ένα μόνο θα σας πω. Σε περίπτωση που προχθές ερχόταν πράγματι σε συμφωνία ο Παπανδρέου με το Σαμαρά και συμφωνούσαν, όπως είπαν αρχικά, σε επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου, το πιο απλό που μπορούσαν να μας πούνε είναι ότι "εν τάξει παιδιά, αρχίζουμε να επαναδιαπραγματευόμαστε από την αρχή. Αλλά όσο συμβαίνει αυτό καμία χρηματοδότηση δεν υπάρχει προς τα εσάς. Με την ησυχία σας" . Και πες τε μου τώρα εσείς τι θα γινόταν εδώ κάτω. Θα τρέχαμε και δε θα φτάναμε. Όλοι έχουν δηλώσει ότι τα λεφτά μας φτάνουν μέχρι τις 10 Ιουλίου. Μετά ανοίγουμε το στόμα στο βορειά να φάμε αέρα. Θα πηγαίναμε να πάρουμε το μισθό μας και θα βλέπαμε ότι δεν υπήρχε τίποτα. Θα γινόταν το έλα να δεις.
Άρα η διαπραγματευτική μας ισχύς δεν είναι ασθενής, είναι παντελώς ανύπαρκτη. Και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Και πρώτος απ' όλους ο Σαμαράς. Τότε γιατί τα λέει;
Και ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος. Μα γιατί πιστεύει ότι, όταν αναλάβει την πρωθυπουργία θα οχυρωθεί πίσω από αυτό που λέει μόνον όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό και τον κράζουν σύσσωμοι οι κεντροδεξιοί της Ευρώπης. Ότι "θα τιμήσουμε την υπογραφή της Ελλάδας, γιατί, έστω κι αν τα υπόγραψαν οι κυβερνήσεις του Παπανδρέου, δεν παύει να είναι η υπογραφή της Ελλάδας". Αυτά λέει παιδιά προς τα έξω και εμείς εδώ τρέχουμε να βρούμε κανένα ηρεμηστικό μπας και γλυτώσουμε το ψυχιατρείο. Οι δύο θέσεις του, "επαναδιαπραγμάτευση" και ότι "τιμά την υπογραφή της Ελλάδας" είναι η μεγαλύτερη αντίφαση ( και κοροϊδία) που έχω δει στη ζωή μου. Το "λεφτά υπάρχουν" ωχριά μπροστά στην αντίφαση αυτή. Γιατί ή επαναδιαπραγμάτευση θα κάνεις ή θα κάτσεις στα αυγά σου και θα "τιμήσεις" τις υπογραφές των προηγούμενων, δηλαδή δε θα επαναδιαπραγματευτείς. Και τα δύο μαζί δε γίνονται. Και πάντως σίγουρα δε γίνεται το πρώτο. Το δεύτερο, δηλαδή να μην κάνεις τίποτα και να προσπαθήσεις να "τηρήσεις" τις δεσμεύσεις του Μεσοπρόθεσμου είναι το πλέον βέβαιο ότι θα συμβεί. Αλλά τότε θα γίνει χαμός στο ίσωμα και θα τον πάρουν με τις πέτρες για την κοροϊδία που έκανε στον κόσμο. Κι αν αυτοί έκατσαν ή θα κάτσουν πάνω από δύο χρόνια στην εξουσία, αυτόν δεν τον βλέπω να μένει πάνω από 6 μήνες, γιατί θα έχει οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια την Ελλάδα στην πλήρη χρεκοπία, αφού θα είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει μία πολιτική που καταδίκαζε συστηματικά και στρατηγικά πριν τις εκλογές και επομένως δεν έχει προετοιμαστεί καθόλου για να την εφαρμόσει. Θα έχουμε μεταβληθεί αυτόματα σε Αργεντινή, όπου εκεί άλλαζαν κυβερνήσεις κάθε μήνα και ακόμη να συνέλθουν γιατί από την πρώτη μέρα που αναλάμβαναν έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που είχαν υποσχεθεί.
Αυτός είναι λοιπόν και λόγος που η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και οι πάντες έξω δίνουν πολύ βαρύτητα στις διαδικασίες συναίνεσης, γαιτί βλέπουν από τη μία να υπάρχει κυβέρνηση αναποτελεσματική και έτοιμη να καταρρεύσει εκ των έσω και από την άλλη να μην μπορούν να εμπιστευτούν άλλη αξιόπιστη πολιτική δύναμη, που να προωθήσει αποτελεσματικά τις διαδικασίες διάσωσης.
Μέσα σ' αυτήν την πραγματικότητα οι άνθρωποι έξω ανάσαναν βαθιά με ανακούφιση όταν είδαν ότι τελικά δεν ευοδώθηκε η προσπάθεια (ευτυχώς για όλους, ερασιτεχνική) του πρωθυπουργού για κυβέρνηση προσωπικοτήτων κοινής αποδοχής και με αποδοχή των όρων του Σαμαρά για επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου. Γι αυτό μετά βγήκαν οι Μέρκελ - Σαρκοζί και έκαναν μετριοπαθείς δηλώσεις συμπαράστασης, αφού ήλθε η καρδιά στη θέση της και, προς το παρόν, εξέλειπε ο κίνδυνος για άμεση χρεοκοπία, γιατί, μην αμφιβάλλετε καθόλου, περί αυτού επρόκειτο, αν προχωρούσε η περίπτωση κυβέρνησης κοινής αποδοχής, όπως πήγαινε να στηθεί.
Και εδώ, για να είμαστε ξεκάθαροι, διευκρινίζουμε ότι μακάρι να μπορούσε το πολιτικό μας σύστημα (που μέρα με τη μέρα καταρρέει) να μας δώσει κυβερνήσεις σνεργασίας κυρίως σε τέτοιες κρίσιμες για το μέλλον μας περιόδους. Αλλά τέτοιες κυβερνήσεις πρέπει να εδράζονται σε ρεαλιστικές βάσεις, τα συνεργαζόμενα μέρη να διαθέτουν κοινούς στρατηγικούς στόχους και να είναι εφικτή μία μίνιμουμ κοινή προγραμματική πλατφόρμα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχουν σήμερα ως προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Γι αυτό συνεχίζουμε τη μοναχική μας πορεία προς το άγνωστο και με λυμμένα τα φρένα.
 |
| Θεός φυλάξοι....φθηνά τη γλυτώσαμε |
Το δεύτερο σημείο των δηλώσεων της Μέρκελ και του Σαρκοζί, που δεν έτυχε της δέουσας προσοχής, είναι ότι και οι δύο δήλωσαν πλήρη υποστήριξη προς την ελληνική κυβέρνηση και η Μέρκελ, επί πλέον, κάλεσε ευθέως την ελληνική αντιπολίτευση (βλ. Σαμαρά) να συνεισφέρει με τη συναίνεσή της στις προσπάθειες αυτές. Έρχεται μετά καπάκι και ο Μπαρόζο και κάνει περίπου τις ίδιες δηλώσεις με τη Μέρκελ και ζητάει και αυτός, με τη σειρά του, από την ελληνική αντιπολίτευση (βλ. και πάλι Σαμαρά) να συμβάλλει στη γενική προσπαθεια. Τα ίδια περίπου πριν από λίγες μέρες είπε και ο Όλι Ρεν με τη διαφορά ότι αυτός είπε και κάτι ακόμα: "Περιμένουμε από την ελληνική βουλή να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, όπως ακριβώς έχει συμφωνηθεί". Πώς αλλιώς να μας το πούνε ρε παιδιά; Μας το έχουν πει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Μάλλιασε η γλώσσα τους να μας λένε ότι πρέπει η όλη προσπάθεια για τη διάσωση να έχει, πάνω από όλα, τη συναίνεση τουλάχιστον των μεγάλων κομμάτων και, μέσω αυτών, του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Γιατί; Είναι απαραίτητο; Δεν τους αρκεί να υπάρχει μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που να περνάει τα Μνημόνια και όλες τις συμφωνίες;
Μην αμφιβάλλει κανείς, εγώ τουλάχιστον δεν αμφιβάλλω ούτε κατ' ελάχιστον, ότι αν δεν υπάρξουν ευρύτερες συγκλήσεις και συνεργασίες πάνω στο γενικότερο σχέδιο διάσωσης, η χρεοκοπία είναι εδώ. Και μάλιστα πολύ πιο σύντομα απ' ότι περιμένουμε. Και ιδού γιατί:
Υπάρχει μία κεντροαριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς ανέλαβε να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο έργο της σύγχρονης ιστορίας μας. Παιδιά εγώ λέω ευτυχώς, γιατί αν δεν τους είχαμε στην κυβέρνηση θα τους είχαμε στην Πλατεία Συντάγματος να ηγούνται του κινήματος των Αγανακτισμένων και να μουτζώνουν τη Βουλή.(Τώρα τους έχουμε μέσα στη Βουλή και τρώνε και αυτοί τις μούτζες). Το δυστυχώς όμως πάει στο ότι, αφενός μεν δεν πιστεύουν σ' αυτά που καλούνται να εφαρμόσουν και προσπαθούν, εδώ και 1,5 χρόνο, να ξεγελάσουν όσο μπορούν την Ε.Ε., το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, αφετέρου, σε ηγετικό επίπεδο, χαρακτηρίζονται από αναποτελεσματικότητα και ερασιτεχνισμό.
Απόρροια των ανωτέρω είναι η γενική απογοήτευση των εταίρων μας και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, την οποία βλέπουν να μην μπορεί να προωθήσει καμία μεταρρύθμιση και διαρθρωτική αλλαγή. Αυτή όμως η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν εκφράζεται ευθέως και ούτε θα συμβεί ποτέ αυτό, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν με αυτήν την κυβέρνηση, μέχρι τουλάχιστον που θα διαπιστώσουν ότι δεν πάει άλλο και θα μας κάτσουν επιτρόπους στα υπουργεία και θα έχουμε τους υπουργούς μας να τους πηγαίνουν τον καφέ.
Ακριβώς λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή μας, στρέφονται προς το Σαμαρά μπας και τον πείσουν να γίνει πιο αξιόπιστη λύση για την έξοδο από την κρίση. Έχουν φάει όμως τα μούτρα τους. Και έχουν οδηγηθεί στην απόλυτη απογοήτευση και απόγνωση. Κυριολεκτικά δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Βλέπουν τον ηγέτη της κεντροδεξιάς να απορρίπτει συνολικά ό, τι συμφωνία και ό, τι μνημόνιο έχει συμφωνηθεί μέχρι τώρα.
Κάνουν την εξής υπόθεση εργασίας: Έστω ότι ο Σαμαράς κερδίζει τις εκλογές, πράγμα πολύ πιθανόν, εδώ που τα λέμε, γιατί αυτοί, όπου νάναι, θα πέσουν από μόνοι τους. Τι θα συμβεί;
Πρώτον, μπορεί να ζητήσει "επαναδιαπραγμάτευση" των συμφωνιών και του Μεσοπρόθεσμου. Αν δεχτούμε ότι αυτά που μας λέει τα εννοεί, θα ζητήσει μείωση των φόρων, επαναφορά των συντάξεων στα προ του Μνημονίου Ι επίπεδα, επίδοτηση κατά 2% του επιτοκίου δανεισμού για την πρώτη κατοικία, λιγότερες ιδιωτικοποιήσεις (θυμίζω ότι διαφωνεί με την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ και ζητάει μόνο τη διανομή του ρεύματος να εκχωρήσει η ΔΕΗ) και όσα άλλα είπε στο Ζάππειο ΙΙ. Τι σημαίνουν αυτά; Πολύ απλά να μας δώσουν οι εταίροι μας και το ΔΝΤ πιο πολλά λεφτά. Δηλαδή να έλθει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, αλλά και οι "δύστροποι" Ολλανδοί και Φιλανδοί και να πούνε "εν τάξει ρε παιδί μου, δε χάθηκε ο κόσμος, να τους δώσουμε κι άλλα". Είμαστε σοβαροί; Είναι δυνατόν να συμφωνήσουν όλοι αυτοί σε κάτι τέτοιο; Έχουν και αυτοί κοινοβούλια, έχουν και αυτοί δημοκρατικά θεσμικά όργανα και λαμβάνουν υπόψη τις διαθέσεις των πολιτών τους και βλέπουμε όλοι με τι δυσκολία περνούν τη βοήθεια προς την Ελλάδα. Και μεις θα τους πούμε "παιδιά αν θέλετε μη μας δίνετε εσείς θα χάσετε". Αυτά και η πιο νοσηρή φαντασία δεν μπορεί να τα σκεφτεί.
Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι βρισκόμαστε σε ισχυρή διαπραγματευτική θέση για να επιβάλλουμε τέτοιους όρους. Και μη σκεφτείτε προς στιγμή ότι οι εταίροι μας, επειδή φοβούνται την χρεοκοπία της Ελλάδας πιο πολύ από εμάς, δεν έχουν τα μέσα να επιβάλλουν τους όρους τους. Ένα μόνο θα σας πω. Σε περίπτωση που προχθές ερχόταν πράγματι σε συμφωνία ο Παπανδρέου με το Σαμαρά και συμφωνούσαν, όπως είπαν αρχικά, σε επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου, το πιο απλό που μπορούσαν να μας πούνε είναι ότι "εν τάξει παιδιά, αρχίζουμε να επαναδιαπραγματευόμαστε από την αρχή. Αλλά όσο συμβαίνει αυτό καμία χρηματοδότηση δεν υπάρχει προς τα εσάς. Με την ησυχία σας" . Και πες τε μου τώρα εσείς τι θα γινόταν εδώ κάτω. Θα τρέχαμε και δε θα φτάναμε. Όλοι έχουν δηλώσει ότι τα λεφτά μας φτάνουν μέχρι τις 10 Ιουλίου. Μετά ανοίγουμε το στόμα στο βορειά να φάμε αέρα. Θα πηγαίναμε να πάρουμε το μισθό μας και θα βλέπαμε ότι δεν υπήρχε τίποτα. Θα γινόταν το έλα να δεις.
Άρα η διαπραγματευτική μας ισχύς δεν είναι ασθενής, είναι παντελώς ανύπαρκτη. Και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Και πρώτος απ' όλους ο Σαμαράς. Τότε γιατί τα λέει;
Και ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος. Μα γιατί πιστεύει ότι, όταν αναλάβει την πρωθυπουργία θα οχυρωθεί πίσω από αυτό που λέει μόνον όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό και τον κράζουν σύσσωμοι οι κεντροδεξιοί της Ευρώπης. Ότι "θα τιμήσουμε την υπογραφή της Ελλάδας, γιατί, έστω κι αν τα υπόγραψαν οι κυβερνήσεις του Παπανδρέου, δεν παύει να είναι η υπογραφή της Ελλάδας". Αυτά λέει παιδιά προς τα έξω και εμείς εδώ τρέχουμε να βρούμε κανένα ηρεμηστικό μπας και γλυτώσουμε το ψυχιατρείο. Οι δύο θέσεις του, "επαναδιαπραγμάτευση" και ότι "τιμά την υπογραφή της Ελλάδας" είναι η μεγαλύτερη αντίφαση ( και κοροϊδία) που έχω δει στη ζωή μου. Το "λεφτά υπάρχουν" ωχριά μπροστά στην αντίφαση αυτή. Γιατί ή επαναδιαπραγμάτευση θα κάνεις ή θα κάτσεις στα αυγά σου και θα "τιμήσεις" τις υπογραφές των προηγούμενων, δηλαδή δε θα επαναδιαπραγματευτείς. Και τα δύο μαζί δε γίνονται. Και πάντως σίγουρα δε γίνεται το πρώτο. Το δεύτερο, δηλαδή να μην κάνεις τίποτα και να προσπαθήσεις να "τηρήσεις" τις δεσμεύσεις του Μεσοπρόθεσμου είναι το πλέον βέβαιο ότι θα συμβεί. Αλλά τότε θα γίνει χαμός στο ίσωμα και θα τον πάρουν με τις πέτρες για την κοροϊδία που έκανε στον κόσμο. Κι αν αυτοί έκατσαν ή θα κάτσουν πάνω από δύο χρόνια στην εξουσία, αυτόν δεν τον βλέπω να μένει πάνω από 6 μήνες, γιατί θα έχει οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια την Ελλάδα στην πλήρη χρεκοπία, αφού θα είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει μία πολιτική που καταδίκαζε συστηματικά και στρατηγικά πριν τις εκλογές και επομένως δεν έχει προετοιμαστεί καθόλου για να την εφαρμόσει. Θα έχουμε μεταβληθεί αυτόματα σε Αργεντινή, όπου εκεί άλλαζαν κυβερνήσεις κάθε μήνα και ακόμη να συνέλθουν γιατί από την πρώτη μέρα που αναλάμβαναν έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που είχαν υποσχεθεί.
Αυτός είναι λοιπόν και λόγος που η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και οι πάντες έξω δίνουν πολύ βαρύτητα στις διαδικασίες συναίνεσης, γαιτί βλέπουν από τη μία να υπάρχει κυβέρνηση αναποτελεσματική και έτοιμη να καταρρεύσει εκ των έσω και από την άλλη να μην μπορούν να εμπιστευτούν άλλη αξιόπιστη πολιτική δύναμη, που να προωθήσει αποτελεσματικά τις διαδικασίες διάσωσης.
Μέσα σ' αυτήν την πραγματικότητα οι άνθρωποι έξω ανάσαναν βαθιά με ανακούφιση όταν είδαν ότι τελικά δεν ευοδώθηκε η προσπάθεια (ευτυχώς για όλους, ερασιτεχνική) του πρωθυπουργού για κυβέρνηση προσωπικοτήτων κοινής αποδοχής και με αποδοχή των όρων του Σαμαρά για επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου. Γι αυτό μετά βγήκαν οι Μέρκελ - Σαρκοζί και έκαναν μετριοπαθείς δηλώσεις συμπαράστασης, αφού ήλθε η καρδιά στη θέση της και, προς το παρόν, εξέλειπε ο κίνδυνος για άμεση χρεοκοπία, γιατί, μην αμφιβάλλετε καθόλου, περί αυτού επρόκειτο, αν προχωρούσε η περίπτωση κυβέρνησης κοινής αποδοχής, όπως πήγαινε να στηθεί.
Και εδώ, για να είμαστε ξεκάθαροι, διευκρινίζουμε ότι μακάρι να μπορούσε το πολιτικό μας σύστημα (που μέρα με τη μέρα καταρρέει) να μας δώσει κυβερνήσεις σνεργασίας κυρίως σε τέτοιες κρίσιμες για το μέλλον μας περιόδους. Αλλά τέτοιες κυβερνήσεις πρέπει να εδράζονται σε ρεαλιστικές βάσεις, τα συνεργαζόμενα μέρη να διαθέτουν κοινούς στρατηγικούς στόχους και να είναι εφικτή μία μίνιμουμ κοινή προγραμματική πλατφόρμα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχουν σήμερα ως προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Γι αυτό συνεχίζουμε τη μοναχική μας πορεία προς το άγνωστο και με λυμμένα τα φρένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου