Το συμπέρασμα που βγήκε από τις ομιλίες των αρχηγών, τουλάχιστον πριν μπουν στη Βουλή, είναι ότι δεν επιθυμούν καμία μεταρρύθμιση. Δε θα βγουν ποτέ μπροστά από τις εξελίξεις, αλλά πάντα θα ακολουθούν ασθαίνοντες και καταϊδρωμένοι τα γεγονότα, που άλλοι τα διαμορφώνουν. Και το χειρότερο, αφήνουν ελπίδες (φρούδες) ότι είναι δυνατόν να διαπραγματευθούν τη συντήρηση του συστήματος, που οι ίδιοι έχτισαν.
"Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ περίπλοκη και επιδεινώνεται περαιτέρω από την ύπαρξη αποστεωμένων πολιτικών δομών και μιας κλειστής αγοράς εργασίας που δεν επιτρέπει σε πολλούς ανέργους να βρουν δουλειά. Το άνοιγμα της αγοράς εργασίας θα πλήξει όσους ευνοήθηκαν από το σύστημα μέχρι σήμερα και παράλληλα θα δημιουργήσει σταδιακά ευκαιρίες εργασίας για όλους. Κανείς δεν θέλει να επιβάλει απ’ έξω μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή αντί των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών προκειμένου η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της."
 |
| Λίγο πριν την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή, οι ιστορικές ομιλίες του Λουκά Παπαδήμου αφήνουν κάποια ψήγματα αισιοδοξίας |
Έχει κανείς λόγους να μη συμφωνεί μ' αυτά; Είναι μήπως σύγχρονες οι πολιτικές δομές στη χώρα μας; Μήπως δεν υπάρχουν οι πελατειακές σχέσεις, ο κομματισμός, η αναξιοκρατία, η εξαγορά της εργασιακής ειρήνης με δανεικά χρήματα και, γενικά, όλα τα χαρακτηριστικά που συνιστούν αυτό που αποκαλείται "ελληνικός περονισμός"; Ας μην εθελοτυφλούμε, όλα όσα διαβάσατε στην προηγούμενη παράγραφο είναι απόλυτες αλήθειες. Τις λέει όμως η Μέρκελ. Κι αυτό δεν μας αρέσει. Τα λέει μια συντηρητική Ευρωπαία ηγέτις και δεν τα λέει κανένας Έλληνας πολιτικός, που έχει αναλάβει την πάσει θυσία συντήρηση των στρεβλώσεων που μας οδήγησαν στο σημείο που είμαστε σήμερα.
Κανένας από τους αρχηγούς των ελληνικών κομμάτων δεν τόλμησε, έστω κι αυτήν την ύστατη ώρα, να μας πει τα πράγματα όπως έχουν. Διεκτραγώδησαν την κατάσταση, επεχείρησαν να μιλήσουν στο συναίσθημα του Έλληνα, αλλά δεν τόλμησαν να πουν ότι πρέπει ν' αλλάξουμε άρδην τα πάντα, αν θέλουμε να επιβιώσουμε στοιχειωδώς μέσα σ' αυτήν τη λαίλαπα, ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν πάσει θυσία, όσο κι αν μας ματώνουν.
Μας είπαν ότι πρέπει να ψηφίσουν οι βουλευτές τους τις δανειακές συμβάσεις, έθεσαν ζητήματα κομματικής πειθαρχίας κραδαίνοντας την απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, χωρίς όμως να μας μιλήσουν για την ανάγκη ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, που θα μας οδηγήσουν στον εκσυγχρονισμό των οικονομικών, διοικητικών και πολιτικών δομών, που θα πάψουν να αναπαραγάγουν την κρίση.
Το συμπέρασμα που βγήκε από τις ομιλίες των αρχηγών, τουλάχιστον πριν μπουν στη Βουλή, είναι ότι δεν επιθυμούν καμία μεταρρύθμιση. Δε θα βγουν ποτέ μπροστά από τις εξελίξεις, αλλά πάντα θα ακολουθούν ασθαίνοντες και καταϊδρωμένοι τα γεγονότα, που άλλοι τα διαμορφώνουν. Και το χειρότερο, αφήνουν ελπίδες (φρούδες) ότι είναι δυνατόν να διαπραγματευθούν τη συντήρηση του συστήματος, που οι ίδιοι έχτισαν.
Παρουσίασαν την ανάγκη ψήφισης της δανειακής σύμβασης ως απαραίτητη διαδικασία, την οποία δεν επιθυμούμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς, γιατί οι συνθήκες και οι συγκυρίες το επιβάλλουν. Ο Σαμαράς προχώρησε ακόμη πιο πέρα. Είπε ότι θέλει νωπή λαϊκή εντολή για να διαπραγματευθεί πιο σκληρά με τους εταίρους μας, αφού μας θύμησε ότι μια γεύση σωστής διαπραγμάτευσης πήραμε τώρα, κατά τη διάρκεια δηλαδή των συνομιλιών του με τον Παπαδήμο και τους άλλους κυβερνητικούς συμμάχους του. Αποτέλεσμα: Το γιουρογκρούπ ζητάει τώρα και έγγραφες δεσμεύσεις του για την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης και των μεταρρυθμίσεων που ζητούνται. Μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι θα τις δώσει.
Την ίδια στιγμή η διάλυση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται αμείωτη, απελευθερώνοντας ετερόκλητες δυνάμεις, τις οποίες μέχρι σήμερα τις συνείχε η νομή της εξουσίας, βασισμένη στο δανεικό χρήμα. Το χαλί έχει τραβηχτεί κάτω από τα πόδια τους και αποκαλύφθηκαν οι εγγενείς αδυναμίες ενός κόμματος που υπήρξε προϊόν στρεβλώσεων και ψεύτικων προσδοκιών.
Όσο για την αριστερά - γενικά και σε όλες τις εκφράσεις της - συνεχίζει να αναπαράγει τον ίδιο ακριβώς υπερσυντηρητικό και ξενοφοβικό πολιτικό λόγο που παρήγαγε από δεκαετίες, εμφανιζόμενη όμως ιδιαίτερα ενισχυμένη, λογω της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ και της λαϊκίστικης πολιτικής της ΝΔ που δεν πείθει ευρεία κοινωνικά στρώματα, λόγω της ασυνέπειας στις στρατηγικές επιλογές της.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό τοπίο, αφήστε με να πω, ότι οι δύο ομιλίες του Λουκά Παπαδήμου - προς το υπουργικό συμβούλιο και το διάγγελμα του Σαββάτου - με άγγιξαν. Με άγγιξαν γιατί διέκρινα πρώτα τον πνευματικό ηγέτη, που έμαθε να μιλάει με ειλικρινή, λογικά και πειστικά επιχειρήματα και ύστερα έναν πολιτικό με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στο έθνος.
Στους λόγους του είδα τα καταλυτικά επιχειρήματα που απαντούν πρώτα σ ' αυτούς που έχουν ως στρατηγικό στόχο την ανεξέλεγκτη πτώχευση και ύστερα σ' αυτούς που επιχειρούν να μας πείσουν ότι είναι δυνατόν να συντηρήσουμε τις καταρρέουσες πολιτικές, διοικητικές και κοινωνικές δομές ανέπαφες, αρκεί να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο και τα κατάλληλα μέσα να διαπραγματευτούμε.
Ενώ ήδη έχει αρχίσει η συζήτηση στη Βουλή και λίγες ώρες πριν την κρίσιμη ψηφοφορία, σκέφτηκα ότι, ανεξάρτητα τι μέλλει γενέσθαι, είναι άδικο να τσουβαλιάζουμε τους πάντες και τα πάντα και κυρίως να κυριαρχούμαστε από μια μοιρολατρική νοοτροπία, που μόνο δεινά μπορεί να επισωρεύσει. Σ' αυτήν την ιστορικά πρωτοφανή κρίση που περνάμε, βρήκα μέσα στους λόγους του Παπαδήμου κάποια ψήγματα αισιοδοξίας και πείστηκα ότι αξίζει να δώσουμε έναν σκληρό αγώνα για να μην αφήσουμε τη νέα γενιά να ζήσει αυτά που περιγράφει με μοναδικό τρόπο ο πρωθυπουργός.
Κανένας από τους αρχηγούς των ελληνικών κομμάτων δεν τόλμησε, έστω κι αυτήν την ύστατη ώρα, να μας πει τα πράγματα όπως έχουν. Διεκτραγώδησαν την κατάσταση, επεχείρησαν να μιλήσουν στο συναίσθημα του Έλληνα, αλλά δεν τόλμησαν να πουν ότι πρέπει ν' αλλάξουμε άρδην τα πάντα, αν θέλουμε να επιβιώσουμε στοιχειωδώς μέσα σ' αυτήν τη λαίλαπα, ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν πάσει θυσία, όσο κι αν μας ματώνουν.
Μας είπαν ότι πρέπει να ψηφίσουν οι βουλευτές τους τις δανειακές συμβάσεις, έθεσαν ζητήματα κομματικής πειθαρχίας κραδαίνοντας την απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, χωρίς όμως να μας μιλήσουν για την ανάγκη ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, που θα μας οδηγήσουν στον εκσυγχρονισμό των οικονομικών, διοικητικών και πολιτικών δομών, που θα πάψουν να αναπαραγάγουν την κρίση.
Το συμπέρασμα που βγήκε από τις ομιλίες των αρχηγών, τουλάχιστον πριν μπουν στη Βουλή, είναι ότι δεν επιθυμούν καμία μεταρρύθμιση. Δε θα βγουν ποτέ μπροστά από τις εξελίξεις, αλλά πάντα θα ακολουθούν ασθαίνοντες και καταϊδρωμένοι τα γεγονότα, που άλλοι τα διαμορφώνουν. Και το χειρότερο, αφήνουν ελπίδες (φρούδες) ότι είναι δυνατόν να διαπραγματευθούν τη συντήρηση του συστήματος, που οι ίδιοι έχτισαν.
Παρουσίασαν την ανάγκη ψήφισης της δανειακής σύμβασης ως απαραίτητη διαδικασία, την οποία δεν επιθυμούμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς, γιατί οι συνθήκες και οι συγκυρίες το επιβάλλουν. Ο Σαμαράς προχώρησε ακόμη πιο πέρα. Είπε ότι θέλει νωπή λαϊκή εντολή για να διαπραγματευθεί πιο σκληρά με τους εταίρους μας, αφού μας θύμησε ότι μια γεύση σωστής διαπραγμάτευσης πήραμε τώρα, κατά τη διάρκεια δηλαδή των συνομιλιών του με τον Παπαδήμο και τους άλλους κυβερνητικούς συμμάχους του. Αποτέλεσμα: Το γιουρογκρούπ ζητάει τώρα και έγγραφες δεσμεύσεις του για την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης και των μεταρρυθμίσεων που ζητούνται. Μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι θα τις δώσει.
Την ίδια στιγμή η διάλυση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται αμείωτη, απελευθερώνοντας ετερόκλητες δυνάμεις, τις οποίες μέχρι σήμερα τις συνείχε η νομή της εξουσίας, βασισμένη στο δανεικό χρήμα. Το χαλί έχει τραβηχτεί κάτω από τα πόδια τους και αποκαλύφθηκαν οι εγγενείς αδυναμίες ενός κόμματος που υπήρξε προϊόν στρεβλώσεων και ψεύτικων προσδοκιών.
Όσο για την αριστερά - γενικά και σε όλες τις εκφράσεις της - συνεχίζει να αναπαράγει τον ίδιο ακριβώς υπερσυντηρητικό και ξενοφοβικό πολιτικό λόγο που παρήγαγε από δεκαετίες, εμφανιζόμενη όμως ιδιαίτερα ενισχυμένη, λογω της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ και της λαϊκίστικης πολιτικής της ΝΔ που δεν πείθει ευρεία κοινωνικά στρώματα, λόγω της ασυνέπειας στις στρατηγικές επιλογές της.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό τοπίο, αφήστε με να πω, ότι οι δύο ομιλίες του Λουκά Παπαδήμου - προς το υπουργικό συμβούλιο και το διάγγελμα του Σαββάτου - με άγγιξαν. Με άγγιξαν γιατί διέκρινα πρώτα τον πνευματικό ηγέτη, που έμαθε να μιλάει με ειλικρινή, λογικά και πειστικά επιχειρήματα και ύστερα έναν πολιτικό με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στο έθνος.
Στους λόγους του είδα τα καταλυτικά επιχειρήματα που απαντούν πρώτα σ ' αυτούς που έχουν ως στρατηγικό στόχο την ανεξέλεγκτη πτώχευση και ύστερα σ' αυτούς που επιχειρούν να μας πείσουν ότι είναι δυνατόν να συντηρήσουμε τις καταρρέουσες πολιτικές, διοικητικές και κοινωνικές δομές ανέπαφες, αρκεί να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο και τα κατάλληλα μέσα να διαπραγματευτούμε.
Ενώ ήδη έχει αρχίσει η συζήτηση στη Βουλή και λίγες ώρες πριν την κρίσιμη ψηφοφορία, σκέφτηκα ότι, ανεξάρτητα τι μέλλει γενέσθαι, είναι άδικο να τσουβαλιάζουμε τους πάντες και τα πάντα και κυρίως να κυριαρχούμαστε από μια μοιρολατρική νοοτροπία, που μόνο δεινά μπορεί να επισωρεύσει. Σ' αυτήν την ιστορικά πρωτοφανή κρίση που περνάμε, βρήκα μέσα στους λόγους του Παπαδήμου κάποια ψήγματα αισιοδοξίας και πείστηκα ότι αξίζει να δώσουμε έναν σκληρό αγώνα για να μην αφήσουμε τη νέα γενιά να ζήσει αυτά που περιγράφει με μοναδικό τρόπο ο πρωθυπουργός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου