Πίσω από το βίαιο ξέσπασμα που παρακολουθήσαμε σε δημόσια προβολή, υποκρύπτεται ένας ανταγωνισμός τριών αντισυστημικών κομμάτων για το ποιος εκπροσωπεί τελικά, κατά τον καλύτερο τρόπο, τον πιο γνήσιο πολιτικό φορέα ανατροπής του συστήματος.
Γιάννης Γαϊσίδης
Το πιθανότερο είναι ότι θα δούμε σκληρότερες σκηνές βίας
Τι είδαμε λοιπόν; Το νεοναζί βουλευτή Κασιδιάρη να επιτίθεται με βία κατά της Κανέλη του ΚΚΕ και της Δούρου, του ραγδαίως ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για εσωτερική υπόθεση τριών αντισυστημικών κομμάτων. Κάποτε οι διαφορές αυτές λυνόταν, μερικές φορές δια της βίας, στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Τώρα έρχονται στο επίκεντρο του πολιτικού βίου στην εποχή της γενικής κατάρρευσης της κοινωνίας μας.
Και ιδού τι εννοώ όταν λέω εσωτερική υπόθεση.
Αν προσέξατε - και για διευκόλυνσή σας δίνω και το video - η έκρηξη επήλθε πάνω στη διαφωνία για το ποιος είναι ο " συνεργάτης της αστυνομίας", για το ποιος ιστορικά "έσφαξε εργάτες" και τέλος, μετά από την πολύ πρωτότυπη παρατήρηση της Δούρου ότι ¨η δημοκρατία κινδυνεύει", αφού όμως προηγουμένως ρώτησε αν ο Κασιδίαρης "πήρε αναβολή" από κάποιο δικαστήριο που εκκρεμεί σε βάρος του. Μετά τους χαρακτηρισμούς " φασισταριά", " παλιοκουμούνι", " χαφιέφες της αστυνομίας" και άλλα, ο Κασιδιάρης ασυγκράτητος επετέθηκε κατά της Δούρου και της Κανέλη, για να μας θυμίσει αντίστοιχες εικόνες από τις ανώριμες δημοκρατίες της Άπω Ανατολής.
Εκείνο όμως που εκνεύρισε και τους τρεις πρωταγωνιστές του επεισοδίου ήταν η αμφισβήτιση του αντισυστημικού χαρακτήρα του κόμματος που εκπροσωπούσε. Και ο χαρακτήρας αυτός προσμετρήθηκε με το ποια στάση κρατάει το κάθε κόμμα απέναντι στην αστυνομία, η οποία στα μάτια τους εκπροσωπεί τον κύριο στηλοβάτη του συστήματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι μία από τις πιο θεαματικές εξαγγελίες του Τσίπρα είναι η διάλυση των ΜΑΤ, ως βασικού μοχλού καταστολής του λαϊκού κινήματος. Είναι προφανές ότι και οι τρεις πρωταγωνιστές του επεισοδίου στο ζήτημα της πλήρους αποδυνάμωσης των δυνάμεων καταστολής ταυτίζονται απόλυτα. Δε διαφωνούν στο αν πρέπει να υπάρχουν σε μία δημοκρατία κατασταλτικές δυνάμεις. Όλοι μαζί λένε όχι. Εξ άλλου ας μη ξεχνάμε ότι ο βασικός λόγος ενδυνάμωσης της Χρυσής Αυγής είναι ακριβώς αυτή η υποκατάσταση της αστυνομίας από τα μέλη της και προς αυτήν την κατεύθυνση σαφώς βοηθάει και η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τα ΜΑΤ.
Άρα πίσω από το βίαιο ξέσπασμα που παρακολουθήσαμε σε δημόσια προβολή, υποκρύπτεται ένας ανταγωνισμός τριών αντισυστημικών κομμάτων για το ποιος εκπροσωπεί τελικά, κατά τον καλύτερο τρόπο, τον πιο γνήσιο πολιτικό φορέα ανατροπής του συστήματος.
Και όσο βλέπουν ότι η πολιτική και κοινωνική αποσύνθεση που βιώνουμε τους βγάζει από το πολιτικό περιθώριο - που υπό κανονικές συνθήκες θα βρίσκονταν - και τους φέρνει στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής, αυτό τους δημιουργεί ένα άγχος για το ποιος θα ηγηθεί της διαδικασίας της ανατροπής, σε πρώτη φάση, και της επιβολής της νέας τάξης πραγμάτων, σε δεύτερη φάση. Και ακριβώς αυτό το άγχος τους οδηγεί
στις οξύτατες αντιπαραθέσεις που αρχίζουν πλέον να μετατρέπονται σε βίαια ξεσπάσματα.
Γυρνώντας από εκεί που ξεκίνησα, λέω λοιπόν ότι αυτές οι σχετικά ήπιες σκηνές δημόσιας βίας - να είστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσουν πολύ πιο σκληρές - αποτελούν "εσωτερική υπόθεση", στο βαθμό που αφορούν στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ σχηματισμών που διεκδικούν, ο καθένας για τον εαυτό του, την πρωτοκαθεδρία στη διαδικασία της ανατροπής, αλλά δεν αφορούν τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, που είναι βυθισμένος στην πρωτοφανή και πολύπλευρη κρίση και παλεύει για την καθημερινή του επιβίωση.
Από την άποψη ότι τέτοια γεγονότα μπορούν να συμβάλλουν, έστω και κατ' ελάχιστο, στη γενικότερη αφύπνισή μας, θα έλεγα ότι είναι καλοδεχούμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου