Γιατί, τώρα ανακάλυψαν ότι υπάρχουν παιδιά που δε σιτεύονται επαρκώς; Τώρα είδαν παιδιά να λιποθυμούν στις αυλές των σχολείων; Δεν έχουν δει καθημερινά μικρά και μεγάλα δράματα παιδιών που ζουν στη δυστυχία και στην εγκατάλειψη; Ή μήπως δεν έχουν καμία πολιτική αξία για να αναδειχτούν σε μείζονα θέματα επικαιρότητας.
Εγώ ήθελα να τους έβλεπα πριν μερικά χρόνια, την εποχή του υπερκαταναλωτισμού και της ευδαιμονίας, εκείνη την ψεύτικη εποχή, που τα ανθρώπινα δράματα, τα δράματα των παιδιών, υπήρχαν δίπλα μας και δε δίναμε δεκάρα τσακιστή, αν κάποιοι λιποθυμούσαν ή ζούσαν ανείπωτες οικογενειακές δυστυχίες.
Σήμερα κάποιοι εκπαιδευτικοί κατέβηκαν στις αυλές των σχολείων τους, όχι για να σταθούν ως δάσκαλοι δίπλα στους μαθητές τους, αλλά για να αναζητήσουν τα πειστήρια του περάσματος του ΔΝΤ από τα σχολεία. Δεν τους άρκεσαν αυτά που διέθεταν μέχρι τώρα. Δεν τους άρκεσε ότι ακόμη δεν ήλθαν τα βιβλία στα σχολεία ή ότι ακόμη δεν έχουν οριστικοποιηθεί τα ωρολόγια προγράμματα ή ότι οι εκπαιδευτικοί είδαν τη ραγδαία συρρίκνωση του μισθού τους και την επιδείνωση των εργασιακών τους συνθηκών. Αυτά δεν αφορούν και δεν ενοχλούν την κοινωνία, γιατί όλοι, σε τελική ανάλυση, είναι βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα. Έπρεπε να αναδειχθεί ένα πιο σκληρό, πιο συγκλονιστικό και αδιαμφισβήτητο ζήτημα. Ένα ζήτημα που θα κτυπούσε κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων και θα αποσπούσε, έστω για λίγο, την προσοχή από τα δικά τους καθημερινά προβλήματα.
Οι μαθητές που λιποθυμούν στις αυλές των σχολείων από ασιστία, όχι στη Σομαλία ή σε κάποια υποσαχάρια χώρα, αλλά στο κέντρο της Αθήνας κτυπά κατ' ευθείαν στο στόχο. Οι μαθητές λιποθυμούν σήμερα, που έχει μπει στη ζωή μας το ΔΝΤ. Δε λιποθυμούσαν πριν. Δεν υπήρχαν οικογενειακά δράματα, που εικονίζονταν στα πρόσωπα των παιδιών κάθε πρωί μέσα στην τάξη και στην αυλή του σχολείου. Όχι, προ ΔΝΤ ευημερούσαμε και δεν είδαμε ποτέ κανένα παιδί να λιποθυμά στην τάξη ή στο διάλειμμα.
Έπρεπε λοιπόν να έλθει το ΔΝΤ, να βρεθούμε ένα βήμα πριν την τελική κατάρρευση για να ανακαλύψουν κάποιοι την Αμερική. Για να να ανακαλύψουν έναν άλλο κόσμο καθημερινών ανθρώπινων δραμάτων, που οδηγούν τα μικρά παιδιά και τους νέους ανθρώπους στη δυστυχία. Όμως αυτός ο κόσμος της δυστυχίας προϋπήρχε πολύ πριν μερικοί τον αντιληφθούν καθυστερημένα στις αυλές των σχολείων τους. Κάποιοι, σκαπανείς και πρωτοπόροι, πρόλαβαν και ανακάλυψαν την Αμερική σε χρόνους ανύποπτους. Όταν ο Κολόμβος ξεκινούσε δυτικά, αυτό ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα, που κανείς μέχρι τότε δεν το είχε σκεφτεί. Όλοι οι άλλοι απλώς ακολούθησαν το δρόμο που χάραξε ο μεγάλος θαλασσοπόρος, γι αυτό και η Ιστορία δεν τους ανέδειξε με την ίδια ένταση. Γι αυτό και όσοι σήμερα δήθεν κόπτονται για τα δυστυχισμένα παιδιά που υποφέρουν από ασιτία στο κέντρο της Αθήνας, αν δεν υποκρίνονται, τουλάχιστον θα πρέπει, πριν εκφράσουν την αμέριστη λύπη τους για τα παιδιά, να λυπηθούν τον εαυτό τους, γιατί τόσα χρόνια δίπλα τους εκτυλίσσονταν ανθρώπινα δράματα και δεν τα έπαιρναν χαμπάρι ή απλώς δεν τους ενδιέφεραν γιατί δεν ήταν πολιτικά αξιοποιήσιμα.
"Το ΔΝΤ προκαλεί λιποθυμίες των παιδιών στις αυλές των σχολείων". Αυτή είναι η βασική αρχή που πρέπει πάση θυσία να καταδειχτεί - για άλλη μία φορά, έλεος πια - για το εμπεδώσουν και οι πλέον δύσπιστοι. Και όταν πια θα έχει εμπεδωθεί από όλους για τα καλά, κάποιοι θα επιστρέψουν ικανοποιημένοι στα σπίτια τους - ή στα γραφεία τους, τραβώντας και τις κουρτίνες για να μη βλέπουν τις αυλές των σχολείων - αφού θα έχει επιτευχθεί ο στόχος τους. Ενώ τα παιδιά απ' έξω θα συνεχίσουν να λιποθυμούν από ασιτία ή άλλες αιτίες που προκαλούνται από οικογενειακά δράματα, αλλά αυτό δεν θα έχει πλέον καμία πολιτική αξία για να ασχοληθεί κανείς.
 |
| Αυτό το παιδί είναι πιο τυχερό από άλλα που δεν πρόλαβαν να δεχτούν κάποια βοήθεια. Το δράμα της ασιτίας είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τις υποσαχάριες χώρες. Το ίδιο δράμα κάποιοι το ανακαλύπτουν σήμερα, την εποχή του ΔΝΤ, στο κέντρο της Αθήνας. |
Εγώ ήθελα να τους έβλεπα πριν μερικά χρόνια, την εποχή του υπερκαταναλωτισμού και της ευδαιμονίας, εκείνη την ψεύτικη εποχή, που τα ανθρώπινα δράματα, τα δράματα των παιδιών, υπήρχαν δίπλα μας και δε δίναμε δεκάρα τσακιστή, αν κάποιοι λιποθυμούσαν ή ζούσαν ανείπωτες οικογενειακές δυστυχίες.
Σήμερα κάποιοι εκπαιδευτικοί κατέβηκαν στις αυλές των σχολείων τους, όχι για να σταθούν ως δάσκαλοι δίπλα στους μαθητές τους, αλλά για να αναζητήσουν τα πειστήρια του περάσματος του ΔΝΤ από τα σχολεία. Δεν τους άρκεσαν αυτά που διέθεταν μέχρι τώρα. Δεν τους άρκεσε ότι ακόμη δεν ήλθαν τα βιβλία στα σχολεία ή ότι ακόμη δεν έχουν οριστικοποιηθεί τα ωρολόγια προγράμματα ή ότι οι εκπαιδευτικοί είδαν τη ραγδαία συρρίκνωση του μισθού τους και την επιδείνωση των εργασιακών τους συνθηκών. Αυτά δεν αφορούν και δεν ενοχλούν την κοινωνία, γιατί όλοι, σε τελική ανάλυση, είναι βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα. Έπρεπε να αναδειχθεί ένα πιο σκληρό, πιο συγκλονιστικό και αδιαμφισβήτητο ζήτημα. Ένα ζήτημα που θα κτυπούσε κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων και θα αποσπούσε, έστω για λίγο, την προσοχή από τα δικά τους καθημερινά προβλήματα.
Οι μαθητές που λιποθυμούν στις αυλές των σχολείων από ασιστία, όχι στη Σομαλία ή σε κάποια υποσαχάρια χώρα, αλλά στο κέντρο της Αθήνας κτυπά κατ' ευθείαν στο στόχο. Οι μαθητές λιποθυμούν σήμερα, που έχει μπει στη ζωή μας το ΔΝΤ. Δε λιποθυμούσαν πριν. Δεν υπήρχαν οικογενειακά δράματα, που εικονίζονταν στα πρόσωπα των παιδιών κάθε πρωί μέσα στην τάξη και στην αυλή του σχολείου. Όχι, προ ΔΝΤ ευημερούσαμε και δεν είδαμε ποτέ κανένα παιδί να λιποθυμά στην τάξη ή στο διάλειμμα.
Έπρεπε λοιπόν να έλθει το ΔΝΤ, να βρεθούμε ένα βήμα πριν την τελική κατάρρευση για να ανακαλύψουν κάποιοι την Αμερική. Για να να ανακαλύψουν έναν άλλο κόσμο καθημερινών ανθρώπινων δραμάτων, που οδηγούν τα μικρά παιδιά και τους νέους ανθρώπους στη δυστυχία. Όμως αυτός ο κόσμος της δυστυχίας προϋπήρχε πολύ πριν μερικοί τον αντιληφθούν καθυστερημένα στις αυλές των σχολείων τους. Κάποιοι, σκαπανείς και πρωτοπόροι, πρόλαβαν και ανακάλυψαν την Αμερική σε χρόνους ανύποπτους. Όταν ο Κολόμβος ξεκινούσε δυτικά, αυτό ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα, που κανείς μέχρι τότε δεν το είχε σκεφτεί. Όλοι οι άλλοι απλώς ακολούθησαν το δρόμο που χάραξε ο μεγάλος θαλασσοπόρος, γι αυτό και η Ιστορία δεν τους ανέδειξε με την ίδια ένταση. Γι αυτό και όσοι σήμερα δήθεν κόπτονται για τα δυστυχισμένα παιδιά που υποφέρουν από ασιτία στο κέντρο της Αθήνας, αν δεν υποκρίνονται, τουλάχιστον θα πρέπει, πριν εκφράσουν την αμέριστη λύπη τους για τα παιδιά, να λυπηθούν τον εαυτό τους, γιατί τόσα χρόνια δίπλα τους εκτυλίσσονταν ανθρώπινα δράματα και δεν τα έπαιρναν χαμπάρι ή απλώς δεν τους ενδιέφεραν γιατί δεν ήταν πολιτικά αξιοποιήσιμα.
"Το ΔΝΤ προκαλεί λιποθυμίες των παιδιών στις αυλές των σχολείων". Αυτή είναι η βασική αρχή που πρέπει πάση θυσία να καταδειχτεί - για άλλη μία φορά, έλεος πια - για το εμπεδώσουν και οι πλέον δύσπιστοι. Και όταν πια θα έχει εμπεδωθεί από όλους για τα καλά, κάποιοι θα επιστρέψουν ικανοποιημένοι στα σπίτια τους - ή στα γραφεία τους, τραβώντας και τις κουρτίνες για να μη βλέπουν τις αυλές των σχολείων - αφού θα έχει επιτευχθεί ο στόχος τους. Ενώ τα παιδιά απ' έξω θα συνεχίσουν να λιποθυμούν από ασιτία ή άλλες αιτίες που προκαλούνται από οικογενειακά δράματα, αλλά αυτό δεν θα έχει πλέον καμία πολιτική αξία για να ασχοληθεί κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου