Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που κάποτε, ελέω δανεικού χρήματος και πελατειακών σχέσεων, εναπόθεταν τις ελπίδες τους στα μέχρι τώρα κόμματα εξουσίας, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και προστρέχουν στα κόμματα του αντιμνημονιακού μετώπου. Το ίδιο και η μεσαία τάξη, που η πτώση της είναι πιο εκωφαντική, αρνείται να στοιχηθεί πίσω από τον Σαμαρά ή το Βενιζέλο και όλα δείχνουν ότι και τα μεσαία στρώματα θα αναζητήσουν πολιτική στέγη στην Αριστερά και στα αντιμνημονιακά δεξιά κόμματα. Η πόλωση είναι προϊούσα.
Όλα δείχνουν ότι στις εκλογές της Κυριακής το αυτοαποκαλούμενο αντιμνημονιακό μπλοκ θα είναι η μεγάλη πλειοψηφία, η οποία όμως, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα απεικονιστεί και στην πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών εντός του Κοινοβουλίου.
Κατά την άποψη μου κακώς. Θα ήταν πολιτικά ορθότερο αυτή η ετερόκλητη αντιμνημονιακή, αλλά συντριπτική, όπως φαίνεται, πλειοψηφία να έβρισκε τον τρόπο να μετουσιωθεί σε κυβερνητικό σχήμα και να οδηγούσε τη χώρα εκεί που επιθυμεί: Στην έξοδο από την Ευρώπη, στην εγκατάλειψη κάθε μεταρρυθμιστικού οράματος και στην οριστική τοποθέτηση της Ελλάδας στις παρυφές του Τρίτου Κόσμου.
Γιατί παιδιά περί αυτού πρόκειται και μη θυμώνετε που σας το λέω ευθέως. Μη ρωτήσω τι κοινό έχει η Χρυσή Αυγή, ο Καρατζαφέρης, ο Καμμένος, ο Τσίπρας, το ΚΚΕ, η Κατσέλη και ο Κουβέλης, που σήμερα αθροιζόμενοι είναι η μεγάλη πλειοψηφία μέσα στο εκλογικό σώμα, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που είχαμε στη διάθεσή μας πριν τις απαγορεύσουν. Την απάντηση την ξέρετε. Όμως να μη ξεχνάτε ποτέ ότι δεν είναι κοινός μόνο ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας τους, αλλά και η σταθερή επιδίωξή τους να συντηρηθεί πάσει θυσία το στρεβλό αναπτυξιακό και διοικητικό μοντέλο της χώρας, με ταυτόχρονη επιστροφή στη δραχμή και εγκατάλειψη κάθε ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.
Μια χαρά τους βλέπω. Μόνο μη ρωτάτε τι θα ψηφίσουν.
Σας θυμίζω ότι η ψήφος είναι μυστική
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Τα δύο - μέχρι πρότινος μεγάλα - κόμματα στέκονται ανίκανα και άνευρα μπροστά στην κρίση θεσμών και ιδεών που θυμίζει, όλο και περισσότερο τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, λίγο πριν την κατάρρευσή της. Τα φαινόμενα καθημερινής βίας, απαξίωσης των πολιτικών προσώπων και της πολιτικής, η διαρκώς εντεινόμενη πόλωση της ελληνικής κοινωνίας - το δράμα των πρόσφατων πολιτικών αυτοκτονιών είναι μία πτυχή της - είναι σαφές ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τα δύο κόμματα που επιθυμούν να εκπροσωπούν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αδυνατούν, έστω και στοιχειωδώς, να απεμπλακούν από το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων, της αναξιοκρατίας, του κομματισμού και της αναποτελεσματικότητας.
Δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα, μπροστά στο φάσμα της κατάρρευσης, να χαράξουν μία αξιόπιστη στρατηγική εξόδου από την κρίση και μία σταθερή και αποτελεσματική μεταρρυθμιστική πολιτική, που θα έδινε όραμα και ελπίδα στον ελληνικό λαό για μία άλλη πορεία, πάντα όμως μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που κάποτε, ελέω δανεικού χρήματος και πελατειακών σχέσεων, εναπόθεταν τις ελπίδες τους στα μέχρι τώρα κόμματα εξουσίας, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και προστρέχουν στα κόμματα του αντιμνημονιακού μετώπου. Το ίδιο και η μεσαία τάξη, που η πτώση της είναι πιο εκωφαντική, αρνείται να στοιχηθεί πίσω από τον Σαμαρά ή το Βενιζέλο και όλα δείχνουν ότι και τα μεσαία στρώματα θα αναζητήσουν πολιτική στέγη στην Αριστερά και στα αντιμνημονιακά δεξιά κόμματα. Η πόλωση είναι προϊούσα.
Την ευθύνη αφήστε με να την αποδώσω πρώτα στο Σαμαρά και ύστερα στο Βενιζέλο. Να σας εξηγήσω γιατί.
Ο Σαμαράς έκανε το μοιραίο σφάλμα να παίξει με μείζονα στρατηγικά ζητήματα, αγνοώντας ότι αυτά δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά αποτελούν πολιτικές σταθερές που διαμορφώθηκαν μέσα από την εμπειρία ετών και την ιδεολογκή και πολιτική διαπάλη στα πλαίσια της λειτουργίας της δημοκρατίας.
Για να γίνω πιο σαφής, σας θυμίζω τη μεγάλη στρατηγική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ε (τότε ΕΟΚ ). Ήταν μία επιλογή τόσο στέρεη και καλά στηριγμένη πολιτικά, ώστε ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου, μεγάλος πολέμιος, στην αρχή, της επιλογής αυτής, δεν τόλμησε να την ακυρώσει. Άλλο τώρα αν ο Ανδρέας - πρώτα αυτός και ύστερα οι άλλοι - είδε την ευρωπαϊκή μας ένταξη ως ευκαιρία άκρατου καταναλωτισμού και όχι ως ευκαιρία ριζικής αναμόρφωσης του αναπτυξιακού και διοικητικού μας μοντέλου.
Ο Σαμαράς, λοιπόν, κυριολεκτικά έπαιξε με πολύ σοβαρά ζητήματα στρατηγικής. Πήρε ευθύς εξ αρχής αντιευρωπαϊκή θέση και εμφανίστηκε ως υπερασπιστής ενός χρεοκοπημένου κρατικιστικού, πελατειακού και διεφθαρμένου μοντέλου, αρνούμενος οποιαδήποτε μεταρρύθμισή του.
Συνήθιζε να δικαιολογεί αυτή τη ριζική αλλαγή στρατηγικής του μεγάλου κεντροδεξιού κόμματος με όρους πολιτικής τακτικής - άλλο ένα ολέθριο λάθος του. Έτσι ο σκληρός αντιμνημονιακός του λόγος δικαιολογήθηκε ως "ανάχωμα προς την Αριστερά". Και είναι αλήθεια ότι η τακτική αυτή του είχε αποφέρει μεγάλα και γρήγορα πολιτικά οφέλη, αφού, με τη βοήθειά του, διαμορφώθηκε μία σταθερή και ευρεία αντιμνημονική πλειοψηφία στο λαό και κάθε συζήτηση για ουσιαστικές και ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές σταμάτησε ή, όταν επιχειρείτο κάποια, συναντούσε ευρύτατο κοινωνικό μέτωπο αντίδρασης.
Ήμουν αυτός που επανειλλημένως είπα - αναζητήστε κάποια προηγούμενα άρθρα μου στο blog - ότι ο Σαμαράς ακολουθούσε μεν αδιέξοδη, για τον χώρο που εκπροσωπεί, πολιτική, αλλά αυτός ο σκληρός αντιμνημονιακός του λόγος και η απομόνωσή του από τους ευρωπαίους ομοϊδεάτες του, θα τον οδηγούσε, με μαθηματική ακρίβεια, ακόμη και σε αυτοδυναμία στις εκλογές, δεδομένου του αντιευρωπαϊκού και αντιμνημονιακού κλίματος που είχε αρχίσει να εδραιώνεται στη χώρα μας.
Τα γεγονότα όμως που ακολούθησαν - οι παιδαριώδεις χειρισμοί του Παπανδρέου, εκείνες οι ολέθριες απόπειρες επαναδιαπραγμάτευσης του Βενιζέλου με την Τρόικα τον περασμένο Σεπτέμβριο, με αποκορύφωμα το δημοψηφίσμα και το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου - οδήγησαν σε πλήρη κατάρρευση της πολιτικής του Σαμαρά.
Όχι μόνον δεν έγινε το "ανάχωμα προς την Αριστερά", αλλά ούτε καν προς την Άκρα Δεξιά. Σήμερα, λίγες μόνο μέρες πριν τις εκλογές, με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπό του, εκληπαρεί για αυτοδυναμία, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αδύνατον, αλλά, το χειρότερο, έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια ειλικρινούς ενημέρωσης των πολιτών για το τι μέλλει γενέσθαι αμέσως μετά τις εκλογές και αρκείται στο μοίρασμα ψεύτικων υπόσχέσεων προς όλους, μειώνοντας ακόμη περισσότερο τη αξιοπιστία του.
Όσο για το Βενιζέλο, έχω πάψει να παρακολουθώ τα κουραστικά σχήματα λόγου και τους δαιδαλώδεις, αλλά ανούσιους σύλλογισμούς του, που πάντα οδηγούν στο πουθενά. Το μόνο που διακρίνω είναι η αγωνία του μη τυχόν και μείνει εκτός κυβέρνησης.
Ένα πράγμα μόνο θα σας πω. Οι πασόκοι - εννοείται οι ασκούντες την εξουσία - εδώ και πολλά χρόνια έχουν μάθει πάρα πολύ καλά να παίζουν δύο αντίθετους ρόλους. Του αξιολύπητου και αδικημένου, όταν κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός εξουσίας και του σκληρού και αδίστακτου κομματικού, όταν βρίσκονται στην εξουσία. Μη νομίζετε ότι έχουν αλλάξει στο ελάχιστο. Εξ άλλου, μη το ξεχνάτε ποτέ, αυτά πληρώνουμε σήμερα.
Παιδιά, κάντε ό, τι θέλετε στις εκλογές, αν, βεβαίως, πάτε να ψηφίσετε. Ό, τι και να βγει, όποιος κι αν βγει, κοινή είναι η μοίρα μας. Εδώ, μαζί θα τα περάσουμε όλα. Ή όλοι μαζί θα καταστραφούμε ή όλοι μαζί θα σωθούμε. Αλλά και να μας σώσει κανείς, παρά τη θέλησή μας, δε γίνεται. Αυτό το τελευταίο δεν το λέω εγώ. Το είχε πει ο Καραμανλής. Εγώ απλώς το έχω, μαζί με μερικά άλλα, ως κεντρικό σύνθημα στη ζωή μου.
Θα τα πούμε από Δευτέρα.
Καλή δύναμη αδέλφια.
giangais@aol.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου