Ένας αξέχαστος γκάνγκστερ...

Της Αγγελικής Γαϊσίδη*

Πριν από τρία περίπου χρόνια και μετά από ανυπόφορες πιέσεις της κολλητής μου που είχε ενθουσιαστεί αποφάσισα να αρχίσω να παρακολουθώ μια σειρά του '99, το "The Sopranos". Είχα την περιέργεια να δω ποιος είναι αυτός ο "Σοπράνο" που η φίλη μου χαρακτήριζε ως τον πιο γοητευτικό τηλεοπτικό αρχηγό μαφίας που έχει δει.

Ξεκίνησα λοιπόν τη σειρά με σκοπό να βλέπω ένα επεισόδιο τη μέρα για να χαλαρώνω πριν κοιμηθώ. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια, για μία ακόμα φορά, να κολλήσω στην tv και να μην μπορώ να πέσω για ύπνο αν δεν δω 3-4 επεισόδια. Ναι, γκανγκστερικές ταινίες και σειρές έχω δει αρκετές. Όμως υπήρχε κάτι σε αυτή τη σειρά που την έκανε ξεχωριστή: Ο James Gandolfini.

Τρίτης γενιάς Ιταλός, ο οποίος όμως διατήρησε την ιταλική αγγλόφωνη προφορά του, ένα από τα μεγάλα του ατού. Τι ήταν αυτό που τον έκανε διαφορετικό ως αρχηγό Μαφίας; Δεν ξέρω ακριβώς, ξέρω όμως ότι υπήρχαν στιγμές στη σειρά που είπα: αχ, τι τραβάνε κι αυτοί οι άνθρωποι! Όλα τα προβλήματα στο κεφάλι τους: να προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξυ "φαμίλιας" και οικογένειας, να τους κυνηγάει η έννομη τάξη, να τους χτυπάνε αντίπαλες εγκληματικές οργανώσεις, να ανακαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο κάποιο "καρφί" εκ των έσω, και να έχουν και τα ψυχολογικά τους προβλήματα, συνήθως προερχόμενα από τη μαμά.

Μετά από αυτή τη σειρά αγάπησα, λάτρεψα τους γάνγκστερς. Για την ακρίβεια λάτρεψα, όπως ολοι, τον Tonny Soprano. Βραβευμένος για αυτό το ρόλο του με 3 βραβεία Grammy, ο Gandolfini, μας έκανε να πιστέψουμε ότι οι γκάνγκστερς είναι άγγελοι. Τα καλύτερα και πιο τίμια παιδιά. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ειναι καλό, όσον αφορά κοινωνικούς παράγοντες, δημιουργία προτύπων στα παιδιά κλπ και δεν θα επικεντρωθώ σε αυτό. Θα εστιάσω σε αυτόν τον άνθρωπο που ξεκίνησε στην κυριολεξία από το μηδέν και δεν απασχόλησε ποτέ τα μέσα με την προσωπική ή κοινωνική του ζωή, παρά μόνο με τη δουλειά του.

Με μητέρα καντινιέρισα σε σχολείο και πατέρα χτίστη βετεράνο του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ο James κατάφερε να σπουδάσει, δουλεύοντας παράλληλα σε μία pub ως μπάρμαν, μέχρι που τα "λαγωνικά" της υποκριτικής μυρίστηκαν ένα πηγαίο ταλέντο. Ξεκινώντας, όπως οι περισσότεροι μεγάλοι ηθοποιοί, από παραστάσεις στο Broadway, σύντομα κατέληξε στο Hollywood πρωταγωνιστώντας σε διάφορες ταινίες μικρού και μεγαλύτερου badget. Και στη συνέχεια ήρθαν οι "Sopranos". Ο καθοριστικός ρόλος της καριέρας του, αυτός που τον απογίωσε και τον έκανε ιδιαίτερα συμπαθή στο κοινό.

Ο Gandolfini δεν είναι αυτό που λέμε "γόης", ούτε μπορεί κανείς να τον πει ωραίο άντρα. Μέσα από το ρόλο του, όμως, ως αρχηγός μαφίας γοήτευσε πολλές γυναίκες (κι εγώ μέσα σ´ αυτές). Καλός οικογενειάρχης, όπως άλλωστε και όλοι οι μαφιόζοι, ευγενικός και στοργικός με όσους αγαπούσε, αλλά σκληρός και εκδικητικός με όποιον τον πρόδιδε, γεμίζοντας μδ ακριβά δώρα γυναίκα και ερωμένες και περνώντας αρκετές ώρες στην ψυχίατρό του μιλώντας για τα παιδικά του τραύματα, κατάφερε να γίνει ερωτεύσιμος απο γυναίκες και συμπαθής από άντρες. 

Όντας ανήσυχο πνεύμα, επέκτεινε τις δραστηριότητές του και στην παραγωγή ντοκιμαντέρ σε συνεργασία με το αμερικανικό κανάλι HBO ιδρύοντας τη δική του εταιρεία παραγωγής. Τα θέματα που πραγματευόταν αφορούσαν, ως επί το πλείστον, τον πόλεμο στο Ιράκ, ένα γεγονός που φάνηκε να τον ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα, κυρίως για τις συνέπειές του στην ψυχολογία των νεαρών

στρατιωτών που γύρισαν από το μέτωπο, το πώς άλλαξε τη ζωή τους κλπ.

Ένα αστέρι που έσβησε πρόωρα, μόλις στα 52 του. Ένας ταλαντούχος άνθρωπος που διατήρησε τη σεμνότητα και την ταπεινότητά του παρόλη την επιτυχία του. Ένας ηθοποιός που μπήκε στην καρδιά μας, που όμως η δική του καρδιά τον πρόδωσε στις 19 Ιουνίου του 2013 κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Ιταλία, όπου κατέφθασε για να μεταβεί στη Σικελία προκειμένου να λάβει ακόμα ένα βραβείο για τη συμβολή του στη "μεγάλη" αλλά και στη "μικρή" οθόνη. Η ζωή σαφώς συνεχίζεται, όμως από τις οθόνες μας θα λείψει ο πιο γλυκός "μαφιόζος". 

Καλό ταξίδι James...

*Το άρθρο της Αγγελικής Γαϊσίδη είναι αναδημοσίευση από του blog τέχνης "Rainy Day---μια λέξη χίλιες εικόνες"