"Μέχρι 3000 κυβικά αυτοκίνητο το τραβώ με το ένα χέρι. Μετά χρησιμοποιώ και τα δύο", ήταν τα λόγια του μεγάλου Γιώργου ( κι όχι Τζιμ, Τζάκ, Τζον ή οτιδήποτε άλλο από Τζ..) Τρομάρα.
Του "τρεις φορές πρωταθλητή Ελλάδας στην ελευθέρα πάλη και μία φορά πρωταθλητή Ευρώπης, το 1979" που εκτέλεσε τα νούμερά του, πριν λίγες μέρες, μπροστά στους μαθητές.
Δε χρειάστηκα τίποτα άλλο για να δω μπροστά μου την άλλη Ελλάδα. Αυτήν που ποτέ δεν ξέχασα, αλλά την είχα καταχωνιάσει στα βάθη της μνήμης μου ως μία προσωπική ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων.
Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτή η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Ότι ήταν μία φαντασίωση μία ψευδαίσθηση μία απόδραση από τα ερείπια του σήμερα. Ένα τοτέμ που είχα στήσει στη μέση της ερήμου για να προσκυνώ.
Δίπλα στον Πρωταθλητή
Όχι δεν υπήρξαν ποτέ ο Νίκος Σταυρίδης, ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Νίκος Ρίζος, ο Κώστας Βουτσάς, η Ζωΐτσα η Λάσκαρη, ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Κώστας Χατζηχρήστος, η Μάρθα Καραγιάννη.
Ο Γιώργος Τρομάρας ετοιμάζει το περιβόητο νούμερό του
με τον κατάλογο
Και ο Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, ο Γαβαλάς, η Μαρινέλλα, η Βίκυ Μοσχολιού; Αυτοί υπήρξαν; Ή μήπως κι αυτοί είναι αποκύημα νοσηρής φαντασίας, ενός ανώφελου ρομαντισμού που σήμερα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Ο Γίωργος Τρομάρας επανέφερε στην επιφάνεια με τρόπο θριαμβικό τη λίμπιντο των παιδικών μου χρόνων. Τις Κυριακάτικες κινηματογραφικές πρεμιέρες του Νίκου Ξανθόπουλου και της Μαρθας Βούρτση, που τις βλέπαμε όρθιοι στο κατάμεστο σινεμά. Τη γειτόνισσά μου την Κλεοπάτρα, τη μοδίστρα, που καθόταν με το στενό ταγιέρ της στο πίσω κάθισμα της μηχανής Γκρέϊντερ, που οδηγούσε ο κουστουματισμένος άνδρας της για να πάρουνε την κυριακάτικη βόλτα τους, πριν καταλήξουν στο σινεμά.
...η προσπάθεια
Σκέφτηκα ότι αυτά τα παιδιά που έβλεπαν μπροστά τους τον μεγάλο πρωταθλητή Γιώργο Τρομάρα, δεν έβαλαν ποτέ στα μαλιά τους Μπριλ Κριμ και δεν ήπιαν ποτέ τους Ταμ Ταμ στα διαλείμματα ενός θερινού σινεμά.
...ο θρίαμβος: Ο κατάλογος έγινε κομμάτια
Έβλεπαν απλώς - με σεβασμό είναι αλήθεια - έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες λαϊκούς ήρωες της show biz να αγωνιά, όπως όλοι οι Έλληνες, για το αύριο, αλλά να μη συμβιβάζεται στα 65 του. Να επιμένει να κάνει αυτό που έμαθε να κάνει και να λέει αυτά που ήξερε να λέει εδώ και 52 χρόνια.
Η μεγάλη στιγμή: Ο Πρωταθλητής τραβάει με τα δόντια
το φορτηγό του
Στάθηκε απέναντι μας με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια γιατί " ανέμισε την Ελληνική σημαία σε 13 χώρες ". Έσκισε τηλεφωνικούς καταλόγους, έσυρε με τα δόντια του το φορτηγό του, λύγισε σίδερα και κάρφωσε καρφιά με το χέρι του πάνω σε χοντρές σανίδες. Για να μας πει ότι είναι κι αυτός ένας κοινός άνθρωπος σας κι εμάς, αλλά " έμαθα να γυμνάζομαι από μικρός και να στέκομαι μακρυά από ουσίες" .
Ένα είναι βέβαιο. Αυτό το κεφάλι δε σπάει με τίποτα
Γιώργο Τρομάρα,πρωτοπαλαιστή, που έστειλες στο νοσοκομείο με "12 ράμματα τον Βούλγαρο" που τόλμησε να τα βάλει μαζί σου, πέρασες και μας άφησες μια ξεχασμένη γεύση από μία Ελλάδα γεμάτη αισιοδοξία και αθωότητα, που έσβησε και μένει μόνο ως μία γλυκιά ανάμνηση.
Σαν τα άπειρα φιλιά των αστέρων του Χολλιγουντ στο τέλος του " Σινεμάς ο Παράδεισος".
Σαν τα πρόσωπα στους στίχους του Γιώργου Χρονά:
Τα χαράματα έφυγαν για την Αλεξάνδρεια
Ο Αντίνοος, ο Νίκος ο Λυβικός, ο Καραϊσκάκης,
Ο χορευτής του "Saint Hille", ο Μάρκος Βαμβακάρης,
Ο Γιάννης Χρήστου, η Medilyn Monroe και ο κιθαριστής των φλαμέγκος
Γιάννης Γαϊσίδης
giangais@aol.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου