Δημοσιευστε στο Blog

Σχολιάστε όπως εσείς κρίνετε τις αναρτήσεις μας κάνοντας κλικ στην επιλογή "σχόλια" κάτω από κάθε ανάρτηση ή στείλτε το άρθρο σας στο email: giangais@aol.com
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελληνικός Τύπος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελληνικός Τύπος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Οι μικροί φασίστες

Το άρθρο της Καθημερινής αποτελεί σχόλιο επί του δημοσιεύματος της βρετανικής εφημερίδας The Independent που δημοσίευσε το "Τοπίο" αυτούσιο παρακάτω (κλικ εδώ)
  • Η Καθημερινή
  • Του Νίκου Χρυσολωρά 
Το κυριότερο πρόβλημα με τα παιδιά που μίλησαν στον Independent δεν είναι ότι με αυτά που λένε, είναι σαν να φτύνουν στους τάφους των παππούδων τους, οι οποίοι πολέμησαν για να υπερασπιστούν την Ελλάδα από τους ιδεολογικούς προγόνους της Χρυσής Αυγής. Ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η στάση τους είναι αντιπροσωπευτική μιας γενικότερης αντίληψης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία: ότι δεν είμαστε δηλαδή συνδιαμορφωτές, αλλά θύματα του πεπρωμένου μας.

Το ρεπορτάζ που δημοσίευσε το περασμένο Σάββατο η βρετανική εφημερίδα Independent για τον ρατσισμό στα ελληνικά σχολεία είναι ανατριχιαστικό. Πέρα από την εξιστόρηση περιστατικών βιαιοπραγίας εναντίον μεταναστών από παιδιά, το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο του δημοσιεύματος είναι οι απίστευτες ανοησίες που λένε στον συντάκτη της εφημερίδας οι Ελληνες έφηβοι και αυριανοί πολίτες της χώρας μας: "[τους πέταξα πέτρες]... γιατί θέλω να σεβαστούν την πατρίδα μου, που την αγαπώ τόσο πολύ", λέει χαρακτηριστικά ένας 16χρονος. 

Οταν τόσα πολλά Ελληνόπουλα (η απήχηση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία είναι μαζική) πιστεύουν ότι θα εμπνεύσουν σεβασμό προς την πατρίδα τους πετώντας πέτρες, λες και είναι άνθρωποι του Νεάντερταλ, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια την πλήρη αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι η παράνομη μετανάστευση δεν αποτελεί πρόβλημα. Και γι’ αυτό όμως, όπως και για τόσα άλλα από τα δεινά μας, είμαστε συνυπεύθυνοι. Γιατί ποια οικονομία βασίστηκε επί σχεδόν 20 χρόνια στην αδήλωτη εργασία μεταναστών για να αναπτυχθεί; Η ελληνική φυσικά! 

Τι εθνικότητας είναι εκείνοι που νοικιάζουν αχούρια στο κέντρο της Αθήνας, γνωρίζοντας ότι στοιβάζονται μέσα δεκάδες λαθρομετανάστες; Ελληνες φυσικά! Ποιο κράτος απέτυχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της φύλαξης των συνόρων του και αδυνατεί να απορροφήσει ακόμη και τα διαθέσιμα ευρωπαϊκά κονδύλια για τη διαχείριση του μεταναστευτικού; Το ελληνικό φυσικά! 

"..,Τα παιδιά που μίλησαν στον Independent, μ' αυτά που λένε
είναι σα να φτύνουν στον τάφο των προγόνων τους"

Ποια αστυνομία αποσύρθηκε από το κέντρο της πρωτεύουσας, εγκαταλείποντας τους πολίτες του έρμαια της εγκληματικότητας; Η ελληνική βέβαια! Ποιες εκλεγμένες κυβερνήσεις έκαναν τα στραβά μάτια όταν αγρότες, εργολάβοι και κυρίες της «καλής κοινωνίας» χρησιμοποιούσαν λαθρομετανάστες και λαθρομετανάστριες για να κάνουν, με μισθούς πείνας, τις δουλειές που αρνούνταν να κάνουν Ελληνες; 

Ποια πολιτεία ανέχεται (και άρα νομιμοποιεί) εγκληματικές συμμορίες νεοναζιστών που επιβάλλουν, δήθεν, τον νόμο; Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε. Ετσι προσκαλέσαμε, στο ξέφραγο αμπέλι της ανομίας, τους πεινασμένους και παγιδευμένους σήμερα σε μία χώρα χωρίς ψωμί λαθρομετανάστες, εγκληματίες και μη.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Το δίλημμα

  • Η Καθημερινή
  • Tου Αλεξη Παπαχελα

Τα ψέματα τελείωσαν. Ο κ. Παπανδρέου έχει να επιλέξει ανάμεσα στον γκρεμό και το... ρέμα. Ποιος είναι ο γκρεμός και ποιο είναι το ρέμα; Στον γκρεμό κινδυνεύει να πέσει ο ίδιος, ο κ. Βενιζέλος, αλλά και ολόκληρη η χώρα με το μπρα ντε φερ που επιχειρείται από το βράδυ της περασμένης Πέμπτης με τους δανειστές και εταίρους μας. Στην πράξη η κυβέρνηση θα δοκιμάσει το «μοντέλο Σαμαρά». Θα επιχειρήσει να επαναδιαπραγματευθεί πολιτικά τους στόχους του Μνημονίου, να εξουδετερώσει τις πιέσεις των Φινλανδών κ. ά. για εγγυήσεις και να κερδίσει χρόνο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση για έναν και μοναδικό λόγο: κανείς, μα κανείς δεν ξέρει έως πού ακριβώς φτάνουν τα όρια της υπομονής και αντοχής των εταίρων μας. Μέχρι τώρα και το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι έχουν κάνει τα «στραβά μάτια» γιατί ήταν πολύ μεγάλο το ρίσκο της δικής μας κατάρρευσης.

Αντελήφθησαν επίσης πολύ γρήγορα όλοι οι ειδικοί ότι η Ελλάδα δεν ήταν η περίπτωση μιας χώρας που χρειαζόταν απλώς δάνεια και λίγη τεχνική βοήθεια, αλλά η περίπτωση ενός κράτους που πρέπει να ξανακτισθεί από τα θεμέλιά του. Δεν είναι τυχαία η φράση Γερμανού κυβερνητικού αξιωματούχου που μιλούσε για «επαναδημιουργία του κράτους» (nation building) ούτε και η διαπίστωση ανώτατου στελέχους της Κομισιόν που έλεγε πως «όπου και να ακουμπήσεις σε αυτήν τη χώρα, κάτι σάπιο υπάρχει από κάτω».

Τώρα, όμως, διαισθάνονται ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί, έτσι απλά, να φέρει εις πέρας το εγχείρημα. Ταυτοχρόνως καταλαβαίνουν ότι ούτε και κανένα άλλο κόμμα εξουσίας, δηλαδή η Ν.Δ., μπορεί να το κάνει. Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την περίπτωσή μας. Θα δώσουν και άλλο τράτο και περιθώρια στον κ. Παπανδρέου ή θα του πουν «αρκετά! Αυτοί είναι ο όροι μας, είτε τους ικανοποιείτε είτε, προφανώς, δεν αντέχετε να είστε μέλος της Ευρωζώνης». Εδώ, λοιπόν, ελλοχεύει ο κίνδυνος ο κ. Παπανδρέου να προσπαθήσει να αποφύγει τον γκρεμό της κόκκινης κάρτας από τους έξω, αλλά να πέσει στο ρέμα του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Οι εταίροι μας ζητούν μια «μεγάλη κίνηση» που θα αποδείξει ότι πράγματι η Αθήνα κάνει τα πάντα για να μειώσει τις δαπάνες της. Αλλη κίνηση δεν υπάρχει εκτός από τις απολύσεις από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση ταλανίζεται επί μήνες γύρω από αυτό το θέμα. Το συζητάει, το ξανασυζητάει, αλλά είναι βαθύτατα διχασμένη. Λοβέρδος, Παπακωνσταντίνου, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Μόσιαλος βρίσκονται από τη μία πλευρά. Ρέππας, όντας πανίσχυρος ως αρμόδιος υπουργός, και παλαιά στελέχη είναι εντελώς αντίθετα.

Ολοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα αναπόφευκτο μέτρο. Οι περισσότεροι, όμως, κάνουν ό, τι μπορούν για να το καθυστερήσουν και να το τορπιλίσουν, με περίπλοκες διαδικασίες, καθυστέρηση αποφάσεων, επιβολή εννεάμηνης προθεσμίας, που προέκυψε ξαφνικά, και άλλα τερτίπια. Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να αποφασίσει. Οι μισοί του λένε «πρόεδρε, θα πέσουμε που θα πέσουμε, ας κρατήσουμε τον σκληρό πυρήνα μας προστατευμένο για να έχουμε μια μαγιά στις επόμενες εκλογές και άσε τον Σαμαρά να βγάλει το φίδι από την τρύπα». Οι άλλοι μισοί του λένε «έχουμε χάσει όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που τρελαίνονται ζώντας μέσα στην ανασφάλεια, εκεί πρέπει να ποντάρουμε». Δεν είναι μια εύκολη απόφαση. Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη από τη ραχοκοκαλιά του βαθέος ΠΑΣΟΚ και ο κ. Βενιζέλος ξέρει ότι θα το χρειαστεί αν (ή μάλλον όταν) θα θελήσει να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Ετσι, λοιπόν, βρισκόμαστε σήμερα στο παρά πέντε της κατάρρευσης. Περιμένουμε να δούμε πόσο θα μας αντέξουν ακόμη οι εταίροι μας. Αν καταλάβει ότι ξεπερνάμε την κόκκινη γραμμή τους, ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να αποφασίσει να τα βάλει με τα σπλάχνα της παράταξής του διατρέχοντας τον σοβαρότατο κίνδυνο να πέσει.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Ανοιξε η πόρτα της Σουμελά στους Πόντιους

  • Η Καθημερινή
  • Tου ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

«...Οι πεθαμένοι θα μας περιμένουν εκεί για να γίνει η Ανάσταση, να γυρίσει ο ξενητεμένος και να χτυπήσουν οι καμπάνες της Σουμελά...». Κωδωνοκρουσίες δεν πρόκειται να υπάρξουν, τουλάχιστον τις επόμενες ημέρες στον Πόντο, ούτε αναστάσεις νεκρών, όπως θα ήθελε ο ποιητής, όμως στο μοναστήρι μύθο για τον ποντιακό ελληνισμό, την Παναγία Σουμελά, αναμένεται τον Δεκαπενταύγουστο συρροή προσκυνητών από την Ελλάδα και τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας. Ορθόδοξοι χριστιανοί, με ποντιακές ρίζες και ψυχή, θα καταφθάσουν με αεροπλάνα, πλοία και λεωφορεία στην Τραπεζούντα και από εκεί θα σκαρφαλώσουν στις πλαγιές του «ιερού βουνού» για να αποτίσουν φόρο τιμής στη δική τους Ιερουσαλήμ. Για τον ποντιακό ελληνισμό ένα προσκύνημα Σου Μελά, στου Μελά δηλαδή, αποτελεί ύψιστο χρέος. Είναι το τάμα που κάθε μέλος της «φυλής» πρέπει να εκπληρώσει. Ενα σακουλάκι χώμα από τον Πόντο που θα απλωθεί πάνω στο μνήμα, αποτελεί την ύστατη επιθυμία και δέσμευση των γερόντων προς τους νεότερους.
Ορθόδοξοι χριστιανοί, με ποντιακές ρίζες, θα καταφθάσουν με αεροπλάνα, πλοία, λεωφορεία στην Τραπεζούντα και από εκεί θα σκαρφαλώσουν στις πλαγιές του «ιερού βουνού» για να αποτίσουν φόρο τιμής στη δική τους Ιερουσαλήμ.


Για τους Τούρκους η παρουσία χιλιάδων επισκεπτών τέτοιες μέρες στην Τραπεζούντα σημαίνει τόνωση της τοπικής οικονομίας και γι’ αυτό προωθούν το ιστορικό μοναστήρι ψηλά στην ατζέντα της τουριστικής τους ατραξιόν. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος θα τελέσει τη θεία λειτουργία στο προαύλιο της μονής που λειτουργεί ως μουσείο. Στο πλευρό του, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος και ένας ακόμα επίσκοπος από τις ΗΠΑ. Δεν θα συλλειτουργήσει φέτος με ιερωμένο της Ρωσικής Εκκλησίας, όπως έγινε πέρυσι με τον βοηθό επισκόπου Μόσχας κ. Τίχονα, κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο απ’ όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην υπόθεση και το θρησκευτικοδιπλωματικό παιχνίδι του ρωσικού παράγοντα.

Οι συνθήκες για το ποντιακό προσκύνημα είναι ευνοϊκότερες από κάθε άλλη φορά, καθώς όλες οι εκδηλώσεις θα διεξαχθούν νόμιμα, με την τουρκική πλευρά να δίνει χωρίς δυσκολία την έγκριση. Δεν ήταν ωστόσο στρωμένη με λουλούδια η διαδρομή προς το άνοιγμα της ιστορικής μονής για τους ορθοδόξους χριστιανούς. Προηγήθηκε μακρόχρονη δραστηριότητα των ποντιακών σωματείων στα διεθνή φόρα, η οποία συναντούσε τη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας, ειδικά όταν το αίτημα συνοδευόταν από ζητήματα γενοκτονίας, αποζημιώσεων, ή διακινούνταν από ακραίους κύκλους γραφικότητες περί «κράτους του Πόντου», κ.λπ. Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά κρύβει ισχυρούς συμβολισμούς και για τις δύο πλευρές και μέχρι πριν από μερικά χρόνια εθεωρείτο αδιανόητη η τέλεση χριστιανικής λειτουργίας ακόμη και στο προαύλιό του. Πολύ περισσότερο όταν σε ρόλο κορυφαίου θα εμφανιζόταν ο προκαθήμενος των ορθοδόξων και μη αναγνωριζόμενος από την Τουρκία ως Οικουμενικός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Η πρώτη ποντιακή «απόβαση» στην Τραπεζούντα έγινε την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου του 1996, όταν με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων επιχειρήθηκε προσκύνημα σε συνθήκες ημιπαρανομίας. Καθώς οι γενικότερες γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή άλλαζαν το κλίμα και στην Τουρκία συντελούνταν σημαντικές πολιτικές αλλαγές, τα σύννεφα πάνω από το όρος Μελάς σιγά σιγά διαλύονταν. Και ενώ το ρεύμα των Ποντίων προσκυνητών με τον μανδύα των τουριστών αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο, στο παιγνίδι από το 2007 μπαίνει και ο ιστορικά ασκών εξωτερική πολιτική μέσω της θρησκείας στην περιοχή του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας, ρωσικός παράγοντας. Ενας ομογενής βουλευτής της Δούμα με ποντιακές ρίζες, φίλος του Βλαντιμίρ Πούτιν και πρόεδρος των ελληνικών κοινοτήτων της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, ο Ιβαν Σαββίδης, δραστηριοποιείται έντονα και το 2008 σε μια μάλλον παράτολμη πρωτοβουλία μεταφέρει ο ίδιος, ακολουθούμενος από χιλιάδες Ποντίους, αντίγραφο της ιστορικής εικόνας της Παναγίας στο μοναστήρι. Η πρόκληση για τον τουρκικό εθνικισμό ήταν μεγάλη, αλλά η επίσημη Τουρκία δεν αντιδρά. Απεναντίας οι αρχές τον υποδέχονται με τιμές στην Τραπεζούντα και οι πόρτες του ανοίγουν διάπλατα στα κυβερνητικά κτίρια της Αγκυρας.

Πούτιν και Λαβρόφ

Ο Ερντογάν που στο πλαίσιο του ανοίγματος της Τουρκίας στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες έχει αρχίσει να χαλαρώνει τους περιορισμούς γύρω από τις θρησκευτικές ελευθερίες, γνωρίζει ότι ο περίεργος αυτός τύπος έχει τις πλάτες του Πούτιν και προσδοκά στην πανίσχυρη θρησκευτική τουριστική ρωσική βιομηχανία, που ελέγχει η ρωσική εκκλησία. Πούτιν και Λαβρόφ στέλνουν στον Ερντογάν επιστολές και ζητούν, στο όνομα των άριστων σχέσεων των χωρών τους, να επιτρέψει την τέλεση θρησκευτικών εκδηλώσεων στο μοναστήρι και εκείνος ανταποκρίνεται. Κάπου εκεί παρεμβαίνει το Φανάρι που για ευνόητους λόγους δεν μπορούσε μέχρι τότε να βγει μπροστά, μολονότι ο κ. Βαρθολομαίος μονίμως έθετε το ζήτημα της Σουμελά στο πλαίσιο του αιτήματος για επαναλειτουργία των χριστιανικών τόπων λατρείας. Στο πλευρό του αναλαμβάνει δράση παρασκηνιακά ο αμερικανικός παράγοντας που δεν είδε με καθόλου καλό μάτι τη ρωσική εμπλοκή σ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα και η βαριά αμπαρωμένη επί 89 χρόνια πόρτα της Σουμελά άνοιξε.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Η Ελλάδα είναι η νέα Ανατολική Γερμανία της Ευρώπης

  • STERN - BHMA

Διαλυμένο κράτος, οικονομική κακοδιαχείριση, κατεστραμμένες επιχειρήσεις 

Εκτενές ρεπορτάζ στο εβδομαδιαίο περιοδικό STERN φέρει τον τίτλο «Η νέα DDR της Ευρώπης» και τον υπότιτλο «Ένα κράτος διαλυμένο από την οικονομική κακοδιαχείριση, οι επιχειρήσεις του είναι κατεστραμμένες. Η διάσωση: βαρέλι χωρίς πάτο. Ο λαός επιθυμεί διακαώς κάτι νέο κι ωστόσο το φοβάται. Όλα αυτά τα ξέρουμε: Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει μοιραία την Ανατολική Γερμανία πριν από 20 χρόνια».



Το ρεπορτάζ υπενθυμίζει αρχικά τη διαδικασία ίδρυσης του ιδρύματος ιδιωτικοποιήσεων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας „Treuhandanstalt“, για να περάσει στο καλοκαίρι του 2011, όπου οι ευρωπαίοι Υπ. Οικονομικών στις Βρυξέλλες συσκέπτονται για την ίδρυση μιας εταιρείας ιδιωτικοποιήσεων για την Ελλάδα κατά το πρότυπο της „Treuhand“, προκειμένου να εισπραχθεί ζεστό χρήμα για την «παραπαίουσα» ελληνική οικονομία.

Στη συνέχεια παρατίθενται δηλώσεις του Διονύση Νικολόπουλου, τεχνικού στο εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, που λέει ότι φοβάται την ιδιωτικοποίηση, τους Γερμανούς και προπάντων τη γερμανική εταιρεία RWE: «Η RWE περιμένει την ευκαιρία να τα βγάλει όλα στο σφυρί. Τούτο εδώ είναι ‘φιλέτο’», λέει για το εργοστάσιο.

Ακολουθεί αναφορά στο πανίσχυρο συνδικάτο της ΔΕΗ, τη ΓΕΝΟΠ και στον πρόεδρό της Νίκο Φωτόπουλο, που – όπως λένε οι συνάδελφοί του – έχει γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο μέσω εντός βίντεο στο YouTube, όπου μαινόμενος μπαίνει στο γραφείο του διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΗ, τον καθυβρίζει και τον απειλεί γιατί τόλμησε να αναζητήσει επενδυτές. Κι όμως, αναφέρει το STERN, στην πραγματικότητα μάλλον δεν υπάρχει ο αντίπαλος του Φωτόπουλου, γιατί το υποτιθέμενο ‘φιλέτο’ μοιάζει περισσότερο με «σάπιο κρέας» και θυμίζει το εργοστάσιο της DDR VEB Leuna-Werke Walter Ulbricht κατά τη δεκαετία του ’90.

«Η ΔΕΗ έχει τη φήμη του περιβαλλοντικού ρυπαντή. Τα πιο βρώμικα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας της Ευρώπης της ανήκουν». Πριν από 3 χρόνια περίπου, η RWE έστειλε εμπειρογνώμονες να εξετάσουν την επιχείρηση και έκτοτε ο όμιλος αρνείται οποιοδήποτε ενδιαφέρον επένδυσης στην Ελλάδα. Εκτός των άλλων, η ΓΕΝΟΠ επιμένει στα προνόμιά της, που περιλαμβάνουν από διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία μέχρι κάλυψη των καυσίμων των παιδιών των εργαζομένων της.

Αλλά και ο διευθυντής του Γερμανο-Ελληνικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου Αθηνών Martin Knapp δηλώνει ότι δεν υπάρχουν μέχρι τώρα γερμανοί επενδυτές, που να έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα: «Σε μας τουλάχιστον δεν εμφανίστηκε κανείς να ρωτήσει», λέει.

«Η ΔΕΗ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για την κατάσταση της ελληνικής κρατικής οικονομίας. Τα τρένα, τα ΜΜΜ της Αθήνας, η ΕΥΔΑΠ, τα σκουπίδια – παντού η κατάσταση μοιάζει με αυτήν που επικρατεί στο εργοστάσιο του Κερατσινίου στον Πειραιά. Κι όμως, τα έσοδα από την ιδιωτικοποίηση αυτών των ΔΕΚΟ αποτελούν κομμάτι του πακέτου εξυγίανσης, χωρίς το οποίο η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν θα είχαν εγκρίνει τα νέα δάνεια. ‘Τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι οι επόμενες επιταγές χωρίς αντίκρισμα’», λέει ο M. Knapp».

Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας στην Ελλάδα μοιάζει πολύ με την οικονομική κατάσταση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας – γράφει το STERN:
Οι βασικοί θεσμοί του κράτους έχουν αποτύχει, η φοροδιαφυγή είναι παροιμιώδης, τα πρόστιμα για φόρους ή κλήσεις δεν πληρώνονται και οι οφειλέτες ποντάρουν στην κωλυσιεργία των δικαστηρίων, ενώ κτηματολόγιο δεν υπάρχει. Το ίδρυμα για τις ιδιωτικοποιήσεις θα χρειαστεί – όπως λέει ο ειδικός του CDU Markus Grübel, που συνετέλεσε στην οργάνωση της „Treuhand“ – πολλά χρόνια. Ο υπεύθυνος οργανισμός για τα δημόσια ακίνητα στην Ελλάδα, η ΚΕΔ, «είναι ένας οργανισμός φάντασμα», λέει ο Παναγιώτης Γεννηματάς, που ξέρει καλά τους ελληνικούς θεσμούς και από το 1994 έως το 2000 διετέλεσε αντιπρόεδρος της ευρωπαϊκής επενδυτικής τράπεζας στο Λουξεμβούργο. «Η ΚΕΔ δεν έχει αρμοδιότητα για τίποτα. Κανείς δεν την διευθύνει. Δεν είναι Υπηρεσία, είναι ένα ψέμα».

Στη συνέχεια γίνεται λόγος για το «πολύφερνο» πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. «Το πολυτιμότερο ελληνικό ακίνητο σαπίζει, εδώ και 10 χρόνια», γράφει το STERN. Αρχικά επρόκειτο να γίνει το μεγαλύτερο πάρκο αναψυχής του κόσμου. Αλλά γεωλογικά δεν ευνοείται εκεί η δενδροφύτευση. «Το πάρκο δεν ήταν καλή ιδέα», λέει ο Σπύρος Πολλάλης, ο ελληνοαμερικανός καθηγητής πολεοδομικής ανάπτυξης του Χάρβαρντ, που είναι επικεφαλής από τον Ιούνιο για την ανάπτυξη του Ελληνικού. Το Ελληνικό είναι ο κατάλληλος χώρος για το «πρότζεκτ του αιώνα»: κατασκευή γραφείων και κατοικιών. Αλλά αυτό για να γίνει, θα χρειαστεί δεκαετίες, όχι χρόνια, λέει ο Πολλάλης. Υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται σεϊχηδες από το Κατάρ να επενδύσουν εκεί, αλλά ο Πολλάλης δεν θέλει να τους πουλήσει την έκταση, αλλά να την μισθώσει. «Αν πουλήσουμε, θα εκχωρήσουμε τον έλεγχο. Για ένα εγχείρημα αυτού του μεγέθους το κράτος δεν επιτρέπεται να πουλήσει. Δεν ψάχνουμε αγοραστές, αλλά επενδυτές», τονίζει ο Πολλάλης. Κι όμως, στα σχέδια διάσωσης της ΕΕ η πώληση του Ελληνικού έχει συμπεριληφθεί με έσοδα 5 δις. ευρώ.

Ο Πολλάλης λέει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους σαν κι αυτόν, με ειδική εκπαίδευση, που θα σταλούν στις εφορίες, στη Διοίκηση και στα δικαστήρια, για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της χώρας. Αλλά και ο Παναγιώτης Γεννηματάς τονίζει ότι «η Ελλάδα δεν έχει την τεχνογνωσία για να λύσει μόνη της τα προβλήματά της». «Χρειαζόμαστε μια τελείως καινούργια ελίτ», λέει. «Αλλά δεν έχουμε καν την πρώτη ύλη γι’ αυτό»..

Κατά τον Γεννηματά, η εικόνα ερήμωσης και εγκατάλειψης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων μαρτυρεί την παρακμή της χώρας. Και αυτές οι εγκαταστάσεις είναι στη λίστα των ιδιωτικοποιήσεων. Αλλά: «Όποιος πιστεύει ότι θα πάρει απ’ αυτές πολλά λεφτά, πλανάται», λέει η Αυγή Μαρκοπούλου, πρόεδρος της εταιρείας Ολυμπιακών Ακινήτων.

Η Γερμανία ξέρει καλά από την εμπειρία της DDR ότι η ανασυγκρότηση μιας χώρας παίρνει πολύ καιρό και κοστίζει πολύ ακριβότερα απ’ ό,τι αρχικά υπολογιζόταν – παρατηρεί το STERN. Η ευνοιοκρατία, που καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα, δεν επέτρεψε την ανάδειξη άξιων στελεχών, ενώ διόγκωσε τον δημόσιο τομέα, ιδίως με συμβασιούχους στους Δήμους. Σύμφωνα με δηλώσεις του δημάρχου Καισαριανής Αντώνη Καμπακά, δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις εργαζομένων, παρά τις διαμαρτυρίες και τις προσφυγές τους. Αλλά και ο αντιδήμαρχος της Αθήνας Ανδρέας Βαρελάς διαμαρτύρεται για την πληθώρα συμβασιούχων, που δεν έχουν καν συγκεκριμένα καθήκοντα, αφού διορίστηκαν με προεκλογικά ρουσφέτια. «Μου λείπουν εξειδικευμένα στελέχη, που γνωρίζουν από οικονομία αποκομιδής απορριμμάτων», λέει. «Προς το παρόν θάβουμε τα σκουπίδια, κάτι που είναι καταστροφικό. Στείλτε μου, σας παρακαλώ, δέκα ειδικούς από το εξωτερικό, που ξέρουν από αποκομιδή σκουπιδιών». Ο Βαρελάς αναγνωρίζει ότι τότε τα συνδικάτα θα αντιδράσουν. «Είδατε το βίντεο με τον Φωτόπουλο;», ρωτά και η συζήτηση τελειώνει εκεί.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Η απομόνωση Σαμαρά

  • Η Καθημερινή
  • TΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΛΛΙΣ 

Οι προκάτοχοί του αξιοποίησαν τις φιλίες τους με ηγέτες όπως ο Σμιτ, ο Ζισκάρ, ο Κολ, ο Σαρκοζί . Αντιθέτως, ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έχει σχέσεις εμπιστοσύνης στην Ε.Ε.

Πρωτοφανείς διαστάσεις λαμβάνει η ιδιότυπη απομόνωση του Α. Σαμαρά στους κόλπους της Ε. Ε. λόγω της έντονης δυσφορίας των Ευρωπαίων ηγετών, και ιδιαίτερα αυτών που πρόσκεινται ιδεολογικά στη Ν.Δ., για την απόφαση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταψηφίσει αρχικά το Μνημόνιο και στη συνέχεια το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας.

Πολιτικός τσαμπουκάς
Τους τελευταίους μήνες το κλίμα έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό που πολιτικοί και ΜΜΕ χαρακτηρίζουν τον κ. Σαμαρά ως «λαϊκιστή» που λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό και κομματικό όφελος, αγνοώντας το εθνικό συμφέρον. Κάποιοι, μάλιστα, χρησιμοποιούν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και τον περιγράφουν ως «εθνικιστή», «εγωπαθή» κ. ά. Στο ίδιο πνεύμα, επικαλούνται τη στάση του στο ζήτημα των Σκοπίων, όταν ως υπ. Εξωτερικών το 1992 διαφοροποιήθηκε από την πιο διαλλακτική προσέγγιση του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη. Στο πλαίσιο αυτό, οι επικριτές του τον κατηγορούν ότι «τότε ανέτρεψε την κεντροδεξιά κυβέρνηση της χώρας για να προωθήσει την προσωπική του ατζέντα».

Σε συζητήσεις με πολιτικούς και διπλωμάτες ευρωπαϊκών χωρών το τελευταίο διάστημα, ο γράφων έχει εισπράξει μια καθόλου κολακευτική εικόνα για τον πρόεδρο της Ν. Δ. Κάποια στελέχη της Ν.Δ. την αποδίδουν σε δάκτυλο της κυβέρνησης. Ο, τι και αν λένε ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του στους ξένους συνομιλητές τους, οι τελευταίοι αναπτύσσουν μια δική τους συλλογιστική, προβάλλουν επιχειρήματα και δεν περιορίζονται στη μεταφορά μιας ενδεχομένως διαστρεβλωμένης περιγραφής του κ. Σαμαρά, από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Σε αυτούς που θα σπεύσουν να προβάλουν το επιφανειακό επιχείρημα ότι δεν έχει σημασία τι λένε οι ξένοι, η απάντηση είναι απλή. Στον σημερινό αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, η προσέγγιση αυτή δεν είναι όχι μόνο άτοπη, αλλά στη σημερινή συγκυρία για την Ελλάδα καθίσταται και εθνικά επικίνδυνη. Το συντηρητικό αστικό κόμμα της χώρας που ίδρυσε ο Κων. Καραμανλής, ο οποίος κόντρα στον λαϊκισμό των πολιτικών του αντιπάλων ενέταξε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια πριν από τρεις δεκαετίες, βρίσκεται σήμερα χωρίς συμμάχους.

Ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία Ελληνας κεντροδεξιός ηγέτης δεν ήταν τόσο μόνος. Είναι γνωστό το πόσο συνέβαλε στον εξευρωπαϊσμό της Ελλάδας η φιλία του Κων. Καραμανλή με τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν και τον Χέλ. Σμιτ, ενώ οι σχέσεις του Κων. Μητσοτάκη με τον Χέλμουτ Κολ, όπως και του Κώστα Καραμανλή με τον Ζ. Μπαρόζο ή τον Ν. Σαρκοζί, (ακόμη και του Α. Παπανδρέου με τον Μιτεράν ή του Κ. Σημίτη με τον Σρέντερ και τον Ζοσπέν) απέφεραν συγκεκριμένα οφέλη, είτε αυτά αφορούσαν χρηματοδότηση της Ελλάδας από τον κοινοτικό προϋπολογισμό είτε στήριξη στη μοναχική πορεία της χώρας μας σε ζητήματα όπως αυτό της ονομασίας των Σκοπίων.
Τώρα, για πρώτη φορά στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ηγέτης της Ν. Δ. εμφανίζεται τόσο απομονωμένος εντός της Ε. Ε, εξέλιξη που εγείρει ερωτήματα σε ό, τι αφορά τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει αυτό το τόσο αρνητικό κλίμα στην περίπτωση που ο κ. Σαμαράς αναρριχηθεί στην πρωθυπουργία. Κανείς Ελληνας πολίτης, ακόμη και αν ψηφίζει άλλο κόμμα, δεν μπορεί να χαίρεται για το γεγονός ότι το ένα από τα δυο κόμματα εξουσίας της χώρας έχει απολέσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης με την Ε. Ε.

Το ζήτημα δεν αφορά προσωπικά τον κ. Σαμαρά, αλλά την Ελλάδα. Εάν ο πρόεδρος της Ν.Δ. πιστεύει ότι αφού κερδίσει τις εκλογές οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να τον αποδεχθούν και θα αγνοήσουν το παρελθόν, πλανάται. Εάν δεν προβεί σύντομα σε πρωτοβουλίες προσέγγισης -όποιες αυτός κρίνει αναγκαίες-τη στάση του ίσως πληρώσει η χώρα στο μέλλον.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Η Δημοκρατία ανάμεσα στην αμφισβήτηση και την ανικανότητά της

  • Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
  • Tου Στέφανου Kασιμάτη 

...Ο καλύτερος τρόπος που έχω για να συμπυκνώσω το πρόβλημα το οποίο εμποδίζει τώρα την ανόρθωση είναι ότι βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, από τη μια πλευρά, και στην καταφανή ανικανότητα της Δημοκρατίας, από την άλλη. Η μεν πρώτη είναι έκδηλη στο χυδαίο σύνθημα: «Να καεί, να καεί το μπορντέλο η Βουλή». Είναι, δε, ενδεικτικό της πνευματικής ρηχότητας των ταγών του έθνους ότι οι περισσότεροι -και δη οι καθωσπρέπει τηλεαστέρες- δείχνουν να σοκάρονται περισσότερο από τον χαρακτηρισμό της Βουλής με τον όρο «μπορντέλο», παρά από την ανατριχιαστική έκκληση για την πυρπόλησή της. Να την κάψουμε, λοιπόν, τη ρημάδα! Μετά τι θα κάνουμε; «Αμεση Δημοκρατία», όπου ο καθένας θα έχει γνώμη για τα πάντα; Μα, εδώ έχουμε σήμερα τριακόσιους αντιπροσώπους και μας βγαίνει το λάδι, ώσπου να συνεννοηθούν και να πάρουν μια απόφαση για τα στοιχειώδη! Θα τα καταφέρουμε καλύτερα, αν κάθε τρεις και λίγο επιχειρούμε τον συγκερασμό μερικών εκατομμυρίων γνωμών για κάθε τι; Προς Θεού, όχι. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον επιδείνωση του σημερινού προβλήματος, παρά η λύση του.

Η ανικανότητα της σημερινής Δημοκρατίας οφείλεται κυρίως στην ενδοτικότητα της ηγεσίας στις λαϊκιστικές πιέσεις. Χαμηλώσαμε όσο ήταν δυνατόν τον διαιρέτη του κλάσματος, ώστε να χωράμε όσο γίνεται περισσότεροι στο πηλίκον. Αποκτήσαμε, φερ’ ειπείν, πενήντα υπουργούς, εκεί όπου κάποτε κάναμε δουλειά με είκοσι πέντε· εβδομήντα αρεοπαγίτες, ενώ το 1995 ήσαν μόλις τριάντα πέντε· έχουμε και πενήντα στρατηγούς, όσους δηλαδή έχει και ο στρατός των ΗΠΑ και δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ακόμη συνταξιούχους στρατηγούς. Συνοπτικά, από όποια πλευρά και αν εξετάσουμε τη Δημοκρατίας μας (που, ως γνωστόν, δεν έχει αδιέξοδα...) διαπιστώνουμε ότι την έχουμε ξεχειλώσει. Από πού, λοιπόν, θα προέλθει το πνεύμα της ανόρθωσης; Λυπάμαι, αλλά έτοιμη απάντηση στο ερώτημα δεν έχω. Εχω μόνον τη βεβαιότητα ότι όσο και αν είναι δίκαια η οργή μας με τους πολιτικούς, η λύση για την πατρίδα μας μπορεί να έλθει μόνο μέσα από τη Δημοκρατία - αλλά μια Δημοκρατία απαλλαγμένη από τον λαϊκισμό. Αλίμονο αν, προκειμένου να ανασκουμπωθούμε, πρέπει πρώτα να ζήσουμε κυβέρνηση Χατζηνικολάου, με υπουργό Οικονομικών Αυτιά και Πολιτισμού τον Τράγκα!
 

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Το Πέταγμα μιας Πεταλούδας στη Βουλή

  • Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 
  • Tου Κωστα Kαλλίτση 
Το αφορολόγητο όριο στη Γαλλία είναι 5.852 ευρώ, στην Ισπανία 5.151, στην Πορτογαλία 4.755. Και στην υπό πτώχευση Ελλάδα, μεγάλη η οργή επειδή το όριο μειώνεται από 12.000 στα 8.000 ευρώ και έτσι, όποιος έχει ετήσιο εισόδημα 12.000 ευρώ θα πληρώνει φόρο 400 ευρώ (περίπου 1,5 ευρώ την ημέρα) κι όποιος έχει 10.000 ευρώ θα πληρώνει 200 ευρώ φόρο. Η διοίκηση του ΔΝΤ σταθερά αποκρούει τις πιέσεις Ρωσίας, Ινδίας και Βραζιλίας, που ζητούν να περικοπεί το μεγάλο ύψος βοήθειας που μας χορηγεί. Κι εμείς δηλώνουμε αγανακτισμένοι από τους «ληστρικούς» όρους του. Η κ. Μέρκελ προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους της ότι τους συμφέρει να βοηθήσουν την Ελλάδα. Και ο αρχηγός της Ν. Δ. τριγυρίζει στην Ευρώπη διαμηνύοντάς τους ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας «δεν βγαίνει» – άρα, ότι τα λεφτά τους θα πάνε χαμένα. Η κ. Παπαρήγα δηλώνει ότι θα ήταν καταστροφή αν σήμερα βγαίναμε από το ευρώ. Και η «σύγχρονη Aριστερά» την κατακεραυνώνει ότι, έτσι, εγκαταλείπει την επανάσταση και συντάσσεται με το μεγάλο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα;..

Είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Το βράδυ της Τρίτης, μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, ο κ. Σόιμπλε δήλωσε: «Η συμβουλή μας είναι να ακολουθήσει η Ελλάδα το μονοπάτι που συμφωνήσαμε, αλλά θα σεβαστούμε κάθε άλλη απόφαση που θα πάρει. Είμαστε προετοιμασμένοι για όλα». Η δήλωση πέρασε «στα ψιλά». Δεν αξιολογήθηκε τόσο σημαντική όσο μια δήλωση κάποιου γραφικού πολιτευτή που σέβεται τους «πελάτες» του περισσότερο από το συμφέρον της χώρας. Προφανώς, δεν ήταν γνωστό ότι η γερμανική Kαγκελαρία έχει επεξεργαστεί σχέδιο ελαχιστοποίησης των συνεπειών για τη Γερμανία και την Ευρωζώνη αν η Ελλάδα βγει εκτός Eυρωζώνης και επιστρέψει στη δραχμή. Αυτή είναι η αλήθεια. Ειπώθηκε στο Eurogroup. Η Αθήνα το γνωρίζει. Μακάρι να μη δικαιωθούν οι ανησυχίες της κ. Μ. Δαμανάκη. Εξαρτάται από εμάς. Αλλά εμείς δεν έχουμε αποδείξει ότι δεν θέλουμε να αυτοκτονήσουμε.
Αντιθέτως. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη και η Αμερική, όλος ο κόσμος, μπλοφάρουν για να μας «λυγίσουν». Oτι δεν υπάρχει περίπτωση να μη μας δώσουν την πέμπτη δόση, τα 12 δισ. ευρώ. «Δεν μασάμε την απειλή ότι δεν θα πάρουμε την πέμπτη δόση», λένε περιοδεύοντας ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς – που σκουπίζουν την αγορά, να βρουν γραφικούς τύπους για να διασκεδάσουν το ακροατήριο και το φιλοθεάμον κοινό των «8». Σιγά, λένε, μη μας αφήσουν να πτωχεύσουμε! Σιγά μην αυτοκτονήσει η Ευρωζώνη με αφορμή την Ελλάδα! Σιγά μη μας αφήσουν να γίνουμε ο σπινθήρας μιας παγκόσμιας κρίσης χρέους! Θα μας σώσουν θέλοντας και μη – ρητορεύουν.
Είμαι βέβαιος ότι αυτοί οι τύποι έχουν άγνοια κινδύνου. Αντιθέτως, δεν είμαι διόλου βέβαιος πως δεν θα επιβεβαιωθεί ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Διότι κάποιοι, επειδή βρέθηκαν στη Βουλή, έχουν πράγματι τη δυνατότητα να τεστάρουν την υπόθεσή τους. Να τεστάρουν αν όλος ο κόσμος μπλοφάρει ή δεν μπλοφάρει, καταψηφίζοντας το Mεσοπρόθεσμο! Κι αν δεν μπλοφάρει –όπως είναι βέβαιο– αυτοί οι τζάμπα μάγκες θα μας υποχρεώσουν όλους (σίγουρα την Ελλάδα, ίσως και πολλούς άλλους...) να υποστούμε τις συνέπειες που θα έχει «το πέταγμα μιας πεταλούδας» (ή περισσοτέρων), μεθαύριο, στη Βουλή. Τι λέτε; Δεν είναι υπερβολικά άδικο;..