- The Wall Street Journal
- By Pierpaolo Barbieri*
Η απόφαση της προέδρου Κριστίνα Κίρσνερ να εθνικοποιήσει την YPF, την πετρελαϊκή εταιρεία της Αργεντινής, που ελέγχεται από την Ισπανική Repsol, δημιούργησε σε πολλούς μεγάλη έκπληξη. Αλλά για κάποιον που μεγάλωσε στην Αργεντινή, ήταν απόλυτα προβλέψιμη. Η χώρα μου έχει ξαναγίνει συνώνυμο της οικονομικής ανοησίας. Αυτό που βρίσκω πραγματικά απίστευτο είναι ότι σοβαροί σχολιαστές, όπως ο οικονομολόγος Νοεριέλ Ρουμπινί, παρουσιάζουν την Αργεντινή ως πρότυπο για την Ελλάδα.
Οι πρόσφατες σκηνές στους δρόμους της Αθήνας υπενθυμίζουν έντονα τους τελευταίους μήνες της ισοτιμίας του νομίσματος της Αργεντινής, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ωστόσο, στην έκκληση προς την Ελλάδα να ακολουθήσει τα βήματα της Αργεντινής - προς μια σκληρή πτώχευση, μια απότομη υποτίμηση και έξοδο από την Ευρωζώνη - οι σχολιαστές περιγράφουν όλα τα λάθος συμπεράσματα από την πρόσφατη ιστορία της πατρίδας μου.
Όταν θεσπίστηκε το 1991 η πρόσδεση της Αργεντινής στο δολάριο ΗΠΑ ήταν έξυπνη οικονομική πολιτική: Τελείωσε ο κύκλος του υπερπληθωρισμού και των χρόνιων υποτιμήσεων που είχαν ανατρέψει την ανάπτυξη για δεκαετίες. Η Αργεντινή είχε διαφύγει τελικά την αναταραχή που προκαλούσε η αστάθεια της δημοκρατικής μεταπολίτευσης.
Μπουένος Άιρες 2002; .... ή Αθήνα 2012;
Οι μεταρρυθμίσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και η πρόσδεση στο δολάριο έδωσαν μια νέα νομιμοποίηση στην κυβέρνηση. Τα δύσκολα επιτεύξιμα χαμηλά επιτόκια, ωστόσο, οδήγησαν σε εγχώριο δανεισμό και σε κραιπάλη δαπανών, όχι διαφορετικά από την Ελλάδα μετά την ένταξή της στη ζώνη του ευρώ. Τη σταθερότητα των τιμών, την ανάπτυξη και την ανανεωμένη πίστη στις οικονομικές τύχες της χώρας διαδέχθηκε τελικά ο δρόμος προς την ασύλληπτα υψηλή ανεργία, την εκτεταμένη φτώχεια και τις πιστώσεις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.