Δημοσιευστε στο Blog

Σχολιάστε όπως εσείς κρίνετε τις αναρτήσεις μας κάνοντας κλικ στην επιλογή "σχόλια" κάτω από κάθε ανάρτηση ή στείλτε το άρθρο σας στο email: giangais@aol.com

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Η τραγωδία της Αργεντινής

  • The Wall Street Journal
  • By Pierpaolo Barbieri*
Η υποτίμηση και η πτώχευση αφάνισαν τις αποταμιεύσεις δεκαετιών  της αργεντίνικης μεσαίας τάξης και των συνταξιούχων, ενώ επιβράβευσαν όσους είχαν κρύψει αρκετά δολάρια σε ξένες τράπεζες. Επίσης μπήκε ένα τέλος στις πολυπόθητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, φέρνοντας στην εξουσία ανθρώπους πρόθυμους να μεγενθύνουν το κράτος για να διαιωνίσουν την πολιτική εξουσία τους.

Η απόφαση της προέδρου Κριστίνα Κίρσνερ να εθνικοποιήσει την YPF, την πετρελαϊκή εταιρεία της Αργεντινής, που ελέγχεται από την Ισπανική Repsol, δημιούργησε σε πολλούς μεγάλη έκπληξη. Αλλά για κάποιον που μεγάλωσε στην Αργεντινή, ήταν απόλυτα προβλέψιμη. Η χώρα μου έχει ξαναγίνει συνώνυμο της οικονομικής ανοησίας. Αυτό που βρίσκω πραγματικά απίστευτο είναι ότι σοβαροί σχολιαστές, όπως ο οικονομολόγος Νοεριέλ Ρουμπινί, παρουσιάζουν την Αργεντινή ως πρότυπο για την Ελλάδα. 

Οι πρόσφατες σκηνές στους δρόμους της Αθήνας υπενθυμίζουν έντονα τους τελευταίους μήνες της ισοτιμίας του νομίσματος της Αργεντινής, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ωστόσο, στην έκκληση προς την Ελλάδα να ακολουθήσει τα βήματα της Αργεντινής - προς μια σκληρή πτώχευση, μια απότομη υποτίμηση και έξοδο από την Ευρωζώνη - οι σχολιαστές περιγράφουν όλα τα λάθος συμπεράσματα από την πρόσφατη ιστορία της πατρίδας μου. 

Όταν θεσπίστηκε το 1991 η πρόσδεση της Αργεντινής στο δολάριο ΗΠΑ ήταν έξυπνη οικονομική πολιτική: Τελείωσε ο κύκλος του υπερπληθωρισμού και των χρόνιων υποτιμήσεων που είχαν ανατρέψει την ανάπτυξη για δεκαετίες. Η Αργεντινή είχε διαφύγει τελικά την αναταραχή που προκαλούσε η αστάθεια της δημοκρατικής μεταπολίτευσης.

Μπουένος Άιρες 2002; .... ή Αθήνα 2012;

Οι μεταρρυθμίσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και η πρόσδεση στο δολάριο έδωσαν μια νέα νομιμοποίηση στην κυβέρνηση. Τα δύσκολα επιτεύξιμα χαμηλά επιτόκια, ωστόσο, οδήγησαν σε εγχώριο δανεισμό και σε κραιπάλη δαπανών, όχι διαφορετικά από την Ελλάδα μετά την ένταξή της στη ζώνη του ευρώ. Τη σταθερότητα των τιμών, την ανάπτυξη και την ανανεωμένη πίστη στις οικονομικές τύχες της χώρας διαδέχθηκε τελικά ο δρόμος προς την ασύλληπτα υψηλή ανεργία, την εκτεταμένη φτώχεια και τις πιστώσεις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. 

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Είμαστε πλέον όλοι Λεβαντίνοι

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ

  • Le Monde Diplomatique
  • by Philip Mansel*

Η Ανατολία, με τις εμπορικές πόλεις της Ανατολικής Μεσογείου, που άνθισαν χάρη στη Γαλλο-Οθωμανική Συμμαχία, ήταν ένα οικονομικό και διπλωματικό πείραμα που πρωτοξεκίνησε έναν τρόπο ζωής που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει σήμερα

Λεβάντες (Ανατολή) σημαίνει "εκεί όπου ο ήλιος ανατέλλει": Η Ανατολική Μεσόγειος. Λεβάντες είναι μια γεωγραφική λέξη, που δε συνδέεται με φυλές ή θρησκείες, οριοθετείται, όχι από ιθαγένειες, αλλά από τη θάλασσα. Οι μεγάλες πόλεις της Ανατολίας Σμύρνη, Αλεξάνδρεια και Βηρυτός ήταν παράθυρα στον κόσμο, θύρες πιο ανοικτές και κοσμοπολίτικες από τις πόλεις της ενδοχώρας όπως η Άγκυρα, η Δαμασκός και το Κάιρο. Εξ αρχής οι λεβαντίνικες πόλεις ήταν διεθνείς. Είχαν κοινά χαρακτηριστικά: γεωγραφία, διπλωματία, γλώσσα, εμπόριο, διασκέδαση, εκσυγχρονισμό και ευπάθεια. Όλες είναι παρούσες στην οικογένεια των σημερινών παγκόσμιων πόλεων.

Πάρτε τη διπλωματία: Ανατολίτικος είναι ο διάλογος— στην καρδιά αυτού που ο Gibbon ονομάζει "παγκόσμια αντιδικία", μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Στον ανατολίτικο συγκρουσιακό ψευδεπίγραφο διάλογο, οι συμφωνίες έρχονται πριν από τις ιδέες. Η σύγχρονη Ανατολία ήταν προϊόν μίας από τις πιο επιτυχημένες συμμαχίες στην ιστορία, για τριάμιση αιώνες μετά το 1535, μεταξύ της Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μεταξύ του Χαλίφη των Μουσουλμάνων και του Μεγάλου Χριστιανού Βασιλιά. Αυτή εδραιώθηκε με βάση την κοινή εχθρότητα των δύο μοναρχών απέναντι στην Ισπανία και στον Οίκο της Αυστρίας, αλλά σύντομα απέκτησε εμπορική και πολιτιστική δυναμική. Οι Γάλλοι ονομάζουν την Ανατολία "η Ινδία μας". Η Προβηγκία ζούσε από το εμπόριο με την Ανατολία.

Η Σμύρνη γύρω στο 1900

Με την Συμμαχία ήρθαν οι Συνομολογήσεις: συμφωνίες μεταξύ της Οθωμανικής και των ξένων κυβερνήσεων, που επέτρεπε στους αλλοδαπούς να ζουν και να εμπορεύονται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατά το μεγαλύτερο μέρος, υπό τα δικά τους νομικά συστήματα. Ως αποτέλεσμα της Γαλλο-Οθωμανικής Συμμαχίας, Γάλλοι πρόξενοι διορίστηκαν στις περισσότερες πόλεις της Ανατολίας. Το Λεβάντε ήταν μια πολύ κοντινή Ανατολή, όπου, χάρη στον Οθωμανικό νόμο και τάξη, τα ταξίδια ήταν σχετικά ασφαλή. Αυτά ήταν τα χρόνια των πρόξενων και στα λιμάνια της Ανατολίας υπήρχε δυαρχία μεταξύ των ξένων προξένων και των τοπικών αξιωματούχων. Πολλοί ντόπιοι προτιμούσαν να χρησιμοποιούν ακόμα και τα προξενικά δικαστήρια, επειδή ήταν λιγότερο διεφθαρμένα. Το 1694 και 1770, οι πρόξενοι στη Σμύρνη έπεισαν τους διοικητές των Ενετικών και Ρωσικών ναυτικών δυνάμεων να μην επιτεθούν στην πόλη, για να προλάβουν τα αντίποινα των μουσουλμάνων κατά των ντόπιων χριστιανών.

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Γ. Τρομάρας: Μια Ελλάδα που αρνείται να χαθεί

"Μέχρι 3000 κυβικά αυτοκίνητο το τραβώ με το ένα χέρι. Μετά χρησιμοποιώ και τα δύο", ήταν τα λόγια του μεγάλου Γιώργου ( κι όχι Τζιμ, Τζάκ, Τζον ή οτιδήποτε άλλο από Τζ..) Τρομάρα. 

Του "τρεις φορές πρωταθλητή Ελλάδας στην ελευθέρα πάλη και μία φορά πρωταθλητή Ευρώπης, το 1979" που εκτέλεσε τα νούμερά του, πριν λίγες μέρες, μπροστά στους μαθητές.

Δε χρειάστηκα τίποτα άλλο για να δω μπροστά μου την άλλη Ελλάδα. Αυτήν που ποτέ δεν ξέχασα, αλλά την είχα καταχωνιάσει στα βάθη της μνήμης μου ως μία προσωπική ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων.

Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτή η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Ότι ήταν μία φαντασίωση μία ψευδαίσθηση  μία απόδραση από τα ερείπια του σήμερα. Ένα τοτέμ που είχα στήσει στη μέση της ερήμου για να προσκυνώ. 
Δίπλα στον Πρωταθλητή

Όχι δεν υπήρξαν ποτέ ο Νίκος Σταυρίδης, ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Νίκος Ρίζος, ο Κώστας Βουτσάς, η Ζωΐτσα η Λάσκαρη, ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Κώστας Χατζηχρήστος, η Μάρθα Καραγιάννη. 



Ο Γιώργος Τρομάρας ετοιμάζει το περιβόητο νούμερό του 
με τον κατάλογο

Και ο Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, ο Γαβαλάς, η Μαρινέλλα, η Βίκυ Μοσχολιού; Αυτοί υπήρξαν; Ή μήπως κι αυτοί είναι αποκύημα νοσηρής φαντασίας, ενός ανώφελου ρομαντισμού που σήμερα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Ο Πολιτισμός στο Περιθώριο: Εν μέσω της κρίσης του χρέους η Αθήνα καταρρέει

  • Der Spiegel
  • By Julia Amalia Heyer
Ενώ η Ελλάδα αγωνίζεται να τιθασεύσει το καταστροφικό πρόβλημα του χρέους της, δεκαετίες κακοδιαχείρισης έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην κάποτε υπερήφανη πρωτεύουσα της χώρας. Η Αθήνα έχει εκφυλιστεί σε ένα θερμοκήπιο χάους και εγκληματικότητας, όπου οι εντάσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών έχουν οδηγήσει σε επιθέσεις κατά των αλλοδαπών από την άκρα δεξιά. 

Ο Μασούντ αρχίζει να περπατά πιο γρήγορα καθώς οι σκιές μακραίνουν. Ρίχνει ματιές στη γδαρμένη οθόνη του κινητού του τηλέφωνου. Είναι 7.15 μ.μ. 

Ο ήλιος δύει πίσω από τις μεγάλες πολυκατοικίες της οδού Πατησίων, εξαφανίζεται πίσω από τις λιγοστές κλασικές προσόψεις που απέμειναν, όπου ο σοβάς έχει αρχίσει να καταρρέει. Πινακίδες "Προς ενοικίαση" και "Προς πώληση" είναι αναρτημένες πάνω σε κλειστά με σανίδες παράθυρα ή πίσω από φύλλα αδιαφανούς γυαλιού. 

Ο Μασούντ είναι βιαστικός. Θέλει να πάει σπίτι πριν από το σκοτάδι, επειδή αυτοί που μπορεί να του επιτεθούν είναι έξω. Οι συμμορίες των ακροδεξιών τραμπούκων, μερικές φορές έως και 20 κάθε φορά, προσεγγίζουν τα θύματά τους με τα πόδια ή με μοτοποδήλατα, κρατώντας γκλοπ και μαχαίρια. Είναι κουκουλοφόροι, απρόσωποι και γρήγοροι. Εμφανίζονται ξαφνικά και σιωπηλά πριν κτυπήσουν. 

Ένας παράνομος Αφγανός πρόσφυγας περπατάει σε έρημο δρόμο στο κέντρο 
της Αθήνας (...πιο πολύ για Καμπούλ μου μοιάζει)

Οι νεο-φασίστες κυνηγούν τους μετανάστες στη μέση του κέντρου της Αθήνας, στους δρόμους βόρεια της κεντρικής πλατείας της Ομόνοιας. Ζητούν να καθαρίσει. Κυνηγούν ανθρώπους σαν τον Μασούντ, ένα 25χρονο Αφγανό από την Καμπούλ. Ζει στην Αθήνα για πέντε χρόνια χωρίς άδεια παραμονής, αν και μιλάει άπταιστα ελληνικά. Σπούδασε γεωγραφία στην Καμπούλ, αλλά στην Αθήνα εργάζεται ως εργάτης.