Δημοσιευστε στο Blog

Σχολιάστε όπως εσείς κρίνετε τις αναρτήσεις μας κάνοντας κλικ στην επιλογή "σχόλια" κάτω από κάθε ανάρτηση ή στείλτε το άρθρο σας στο email: giangais@aol.com

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Το σχέδιο διάσωσης της Ε.Ε.μπλοκάρεται από ένα μικρό αλλά θορυβώδες κράτος

  • International Herald Tribune(ΝΥ Times)
  • BY JACK EWING AND LOUISE STORY 

Η Φινλανδικές απαιτήσεις για εγγυήσεις θέτουν σε κίνδυνο την εύθραυστη συναίνεση για τη διατήρηση της Ελλάδας στην επιφάνεια.

Η Γαλλία και η Γερμανία μπορεί να ηγούνται αποτελεσματικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η Φινλανδία έχει αποδείξει πως ακόμη και μια μικρή χώρα μπορεί να διαταράξει τα μεγάλα σχέδια τους.

Επιμένοντας να λάβει εγγυήσεις από την Ελλάδα με αντάλλαγμα τη βοήθεια, η Φινλανδία απειλεί να ανατρέψει τη συμφωνία μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης, που με επικεφαλής τη Γαλλία και τη Γερμανία, έγινε τον Ιούλιο για να επεκταθεί το ταμείο διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Φινλανδία θα συμβάλει λιγότερο από 2 % των εγγυήσεων που παρέχονται στο ταμείο, που είναι γνωστό ως το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αλλά οι απαιτήσεις της χώρας, που έγιναν αντικείμενο έντονων διαπραγματεύσεων τις τελευταίες ημέρες, απειλεί να εκτροχιάσει την εύθραυστη συναίνεση που αποτρέπει την Ελλάδα από την αθέτηση του χρέους της.

Η Φινλανδία είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η εσωτερική πολιτική μπορεί να γίνει πρόβλημα της Ηπείρου, που απειλεί την ενότητα των 17 κρατών μελών της ευρωζώνης καθώς αντιμετωπίζουν την πιο βαθιά κρίση τους από ποτέ. Αλλά η Γερμανία, η Ολλανδία και η Αυστρία - όλες πλούσιες χώρες με ισχυρές οικονομίες - αντιμετωπίζουν στο εσωτερικό τους σκληρή αντιπολίτευση για τη διάσωση της Ελλάδας, της Πορτογαλία, της Ιρλανδία ή οποιαδήποτε άλλης χώρας που μπορεί να ταλαιπωρείται από το χρέος.

''Σε χώρες όπως η Φινλανδία, η αντιπολίτευση σε αυτό που περιγράφεται ως διάσωση είναι τεράστια,''είπε ο Philip Whyte, ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης του Λονδίνου. ''Οι κυβερνήσεις πολιτικά περιορίζονται.''
Στη Φινλανδία, ο πρωθυπουργός Jyrki Katainen αντιμετωπίζει δυσαρέσκεια στο εσωτερικό του κυβερνώντος συνασπισμού, καθώς και πιέσεις από μια εθνικιστική ομάδα της αντιπολίτευσης, τους Πραγματικούς Φινλανδούς, η οποία οδήγησε τους ευρώ-σκεπτικιστές σε μεγάλα κέρδη τον Απρίλιο στις βουλευτικές εκλογές .

Η Φινλανδία είναι μία μόνο από 17 χώρες της ευρωζώνης όπου η έγκριση του Κοινοβουλίου είναι απαραίτητη για τη διεύρυνση του ταμείου διάσωσης και των οποίων η εσωτερική πολιτική θα μπορούσε να διαταράξει τη διαδικασία. Η περίπτωση της Φινλανδίας σηματοδοτεί ένα μεγαλύτερο πρόβλημα της διακυβέρνησης στην Ευρώπη, δήλωσε ο James D. Savage, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, που έχει δημοσιεύσει ένα βιβλίο για την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση.

''Υπάρχουν όλα αυτά τα πολλαπλά σημεία αρνησικυρίας, έτσι ώστε να μην μπορούν να καταλήξουν σε ένα λογικό συμπέρασμα, τουλάχιστον όχι εύκολα,''είπε ο κ. Savage. ''Υπάρχουν όλο και λιγότερο αποτελεσματικές αποφάσεις από αυτές που θα μπορούσαν να παρθούν''.


Η Ευρωπαϊκή αντιπαράθεση έχει προκαλέσει αναταραχή στην αγορά σε όλο τον κόσμο και ανησυχεί τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής.
Το ενδεχόμενο μέλη της Ευρωζώνης να μη συμφωνήσουν με μια επέκταση του ταμείου διάσωσης είναι μια ανησυχία της Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης, σύμφωνα με καλά ενημερωμένους κύκλους για τα θέματα αυτά. Ο Matthew Ward, εκπρόσωπος της New York Fed, αρνήθηκε να σχολιάσει.

Οι διαφωνίες μας παρέχουν ένα ακόμη μέτρο της αβεβαιότητας στην αγορά αυτή την εβδομάδα η άκρα νηνεμία του καλοκαιριού τελειώνει και οι συναλλαγές επανακτούν μια πιο φυσιολογική ένταση.
Αξιωματούχοι ευρωπαϊκών υπουργείων οικονομικών αφιέρωσαν μεγάλο μέρος της Παρασκευής σε τηλεδιαπραγματεύσεις για το θέμα των εγγυήσεων, αλλά δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αντικρουόμενες πληροφορίες σχετικά με τις διαπραγματεύσεις έχουν προκαλέσει σύγχυση στην αγορά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Γερμανία και άλλες χώρες ανέφεραν την Παρασκευή ότι η Φινλανδία είχε ρίξει τις απαιτήσεις της, αλλά τα ρεπορτάζ γρήγορα διαψεύστηκαν από Φινλανδούς αξιωματούχους.

Το κλίμα που δημιουργείται από τις απαιτήσεις για εγγυήσεις θα μπορούσε να κάνει πιο δύσκολο το έργο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να συνεχίσει να υπερασπίζεται την Ιταλία και την Ισπανία στις αγορές ομολόγων και να απορροφά το κόστος δανεισμού τους. Αυτό το μήνα η ΕΚΤ έχει δαπανήσει € 36 δις, ή $ 52.2 δις, παρεμβαίνοντας στις αγορές χρέους, σε μια προσπάθεια, μέχρι στιγμής επιτυχή, θέτοντας όριο στις αποδόσεις των ομολόγων για τις δύο χώρες. Το καθήκον
της ΕΚΤ θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο δύσκολο όταν ο όγκος των συναλλαγών αυξηθεί, ιδίως επειδή τόσο η Ισπανία όσο η Ιταλία έχουν προγραμματίσει να κάνουν μία προσπάθεια να πουλήσουν τίτλους του δημοσίου αυτή την εβδομάδα. ''Η κρίσιμη δοκιμασία ως προς την αποτελεσματικότητα του προγράμματος της ΕΚΤ για την αγορά ομολόγων είναι στον ορίζοντα'' έγραψε σε ένα σημείωμα ο Rainer Guntermann, αναλυτής της Commerzbank, .

Μια ακόμη σταγόνα κακών οικονομικών ειδήσεων έχει οδηγήσει περαιτέρω στη μείωση των διαθέσεων των επενδυτών, πιο πρόσφατα, την Παρασκευή, όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κυκλοφόρησε στοιχεία που δείχνουν ότι οι τραπεζικές καταθέσεις και τα δάνεια παρέμειναν αδύναμα. Εν τω μεταξύ, συνεχίζουν να υπάρχουν ενδείξεις ότι οι τράπεζες είναι όλο και πιο ύποπτες στην πιστοληπτική ικανότητα τους και διστάζουν να δανείσουν η μία στην άλλη. Τα λεγόμενα Libor-OIS, spead τριών μηνών, που θεωρούνται δείκτες της έντασης στη διατραπεζική, έχουν διπλασιαστεί αυτό το μήνα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Bloomberg. Μια περαιτέρω αύξηση των spread θα μεγαλώσει την ένταση.

Οι Φινλανδοί επίσημοι λένε ότι θέλουν να επιλύσουν το ζήτημα των εγγυήσεων και να συνεισφέρουν στο ταμείο διάσωσης. Αλλά είναι επίσης ανυποχώρητοι στο ότι η χώρα τους πρέπει να λάβει εγγυήσεις.
''Πρέπει να ακούσουμε το λαό της Φινλανδίας,''είπε κυβερνητικός παράγοντας, που ζήτησε ανωνυμία, λόγω της ευαισθησίας του θέματος. ''Οι εγγυήσεις αποτελούν την απόλυτη προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Φινλανδίας.''

Δεν είναι σαφές τι μπορεί να περιλαμβάνει η εγγύηση - κάποια αστεία, που κάνουν το γύρο, λένε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βάλει ενέχυρο την Ακρόπολη ή το νησί της Κέρκυρας. Και κάθε παραχώρηση προς τη Φινλανδία πιθανώς στη συνέχεια να οδηγούσε και άλλες χώρες να ζητήσουν εγγυήσεις, όπως η Αυστρία, όπου οι πολίτες είναι επίσης γκρινιάρηδες για το αν πρέπει να παρέχουν τα χρήματα των φορολογουμένων για να στηρίξουν την Ελλάδα. Η δυσαρέσκεια τροφοδοτείται από ταμπλόιντ και  μέσα μαζικής ενημέρωσης που παριστάνουν τους Έλληνες ως ανέντιμους και τεμπέληδες. (Στην πραγματικότητα, έρευνες δείχνουν ότι οι Έλληνες εργάζονται περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς.)

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε σε συνέντευξή της που δημοσιεύθηκε την Κυριακή ότι η Φινλανδία δεν θα έχει ειδικές εγγυήσεις. Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Bild am Sonntag, η κ. Μέρκελ είπε ότι είναι βέβαιη ότι το γερμανικό Κοινοβούλιο θα εγκρίνει το σχέδιο διάσωσης, παρά τους ψίθυρους δυσαρέσκειας στο κυβερνητικό συνασπισμό της. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ως στόχο όλα κράτη της 17-μελούς ζώνης του ευρώ να εγκρίνουν το πακέτο μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου.  η για τις εγγυήσεις δεν είναι η μόνη απειλή για το πακέτο διάσωσης. Το σχέδιο που εκπόνησαν οι ηγέτες τον Ιούλιο καλεί επίσης τις τράπεζες και άλλους επενδυτές να ανταλλάξουν μερικές από τις ήδη υπάρχουσες συμμετοχές τους, με τα νέα ομόλογα, που θα άξιζαν λιγότερο, αλλά δίνονται εγγυήσεις. Το πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί για να μειώσει το ελληνικό χρέος κατά 37 δις €. Όμως, την Παρασκευή, σε μια προσπάθεια, που ήταν πιθανώς μια κίνηση τακτικής για να ασκήσει πίεση στους κατόχους ομολόγων να αποδεχθούν τη συμφωνία, η Ελλάδα δήλωσε ότι θα υπαναχωρήσει από το σχέδιο μείωσης του χρέους, εκτός αν το 90 % των επενδυτών συμφωνήσουν, ανέφερε το Reuters.Η εναλλακτική λύση θα ήταν πιθανώς μια αθέτηση από την Ελλάδα, με πιο σοβαρές απώλειες για τους πιστωτές.

Δεδομένης της εμβάθυνσης των διαιρέσεων στο εσωτερικό της Ευρώπης, ορισμένοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι μια αθέτηση θα είναι η καλύτερη λύση, για να αποτρέψει την Ελλάδα από το να σύρει προς τα κάτω τους υπόλοιπους της ζώνης του ευρώ.
''Η Ελλάδα θα πρέπει να αφεθεί να αποτύχει''δήλωσε ο Robert J. Aumann, ο οποίος έχει ένα Νόμπελ στα οικονομικά,  σε πρόσφατο συνέδριο στο Lindau στη Γερμανία, σύμφωνα με κείμενο των παρατηρήσεών του. ''Θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη που αισθάνεται ότι είναι σε θέση να πληρώσει και να μην πληρώσει τα υπόλοιπα.''

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Η Αντι-Κοινωνική Ευρώπη

  • Le Monde Diplomatique
  • by Chris J Bickerton
Καθώς η κρίση στην Ευρωζώνη εντείνεται, μήπως διαπιστώνουμε μια αγγελία θανάτου για την "Κοινωνική Ευρώπη";

Όταν, στις αρχές του έτους, η Γερμανία και η Γαλλία πρότειναν ένα «σύμφωνο για την ανταγωνιστικότητα», η οποία περιελάμβανε διατάξεις για την εξάλειψη των συστημάτων τιμαριθμικής προσαρμογής μισθών και αναμόρφωση των εθνικών νόμων για τις συντάξεις, ο ασκών χρέη πρωθυπουργού στο Βέλγιο Yves Leterne απάντησε οργισμένα : «Δεν πρέπει να αφήσουμε το κοινωνικό μας μοντέλο να αναιρεθεί ". Καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει μετατραπεί ήσυχα σε δανειστή της τελευταίας λύσης για κράτη μέλη της ευρωζώνης, έχει επεκτείνει την ανάμιξή της στις εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές, συνηγορώντας υπέρ ριζικών, κοινωνικά διχαστικών μέτρων λιτότητας.
Η δημοσιονομική κρίση της Ευρωζώνης αποκαλύπτει πολλές από τις αδικίες που ήταν μέχρι τώρα θαμμένες
 Η Ιταλία είναι ένα παράδειγμα. Όταν η χώρα αμφιταλαντευόταν πρόσφατα, με τον πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι να λέει ότι η πολιτική υπάρχει για να κερδίζεις ψήφους, όχι απλώς για να κόβεις τα ελλείμματα, οι διεθνείς αγορές απάντησαν σκληρά με την αύξηση του κόστους δανεισμού για την κυβέρνηση της Ιταλίας και την προσθήκη στη γλώσσα τους του όρου attaco speculativo (σ.μ. κερδοσκοπική επίθεση). Η ΕΚΤ παρενέβη αγοράζοντας ιταλικά κρατικά ομόλογα σε φθηνότερη τιμή, αλλά έστειλε επιστολή στη Ρώμη δηλώνοντας ότι η βοήθειά της ήταν ένα αντιστάθμισμα για μια ταχεία και αποτελεσματική εκτέλεση του προϋπολογισμού λιτότητας της Ιταλίας.
 
Η κρίση της Ευρωζώνης έχει αποκαλύψει πολλές από τις αδικίες που ήταν θαμμένες βαθιά στην ευρωπαϊκή πολιτική οικονομία. Αλλά θα ήταν λάθος να θεωρηθεί η ΕΕ ως νεοφιλελεύθερη απειλή για την κοινωνική δημοκρατική κληρονομιά της Ευρώπης. Η  "Κοινωνική Ευρώπη" εμφανίστηκε μετά την ήττα αυτής της κληρονομιάς, όχι ως η επέκτασή της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Βλέπουμε την τρέχουσα κρίση ως την εμβάθυνση της προϋπάρχουσας αντι-κοινωνικής τάσης στο εσωτερικό της Ευρώπης.

Η αιτία όλων αυτών δεν είναι η ΕΕ, αλλά οι εθνικές κυβερνήσεις της. Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που έχουν προσπαθήσει να διατηρήσουν την Ευρωζώνη ως έχει, για να μη θίξουν τα ισχυρά συμφέροντα των τραπεζών και, επίσης, γιατί η ζωή έξω από την Ευρωζώνη είναι αδιανόητη για τα μέλη της. Το Ευρώ είναι όχι μόνο ένα νόμισμα, είναι επίσης ένας ξεχωριστός τρόπος χάραξης πολιτικής όπου η ευθύνη για τις αποφάσεις διαχέεται σε μια συγκλονιστική σειρά από επιτροπές φορέων και θεσμών και όπου οι εθνικές κυβερνήσεις είναι θωρακισμένες στο εσωτερικό τους από τις προκλήσεις που προέρχονται από τους πληθυσμούς τους.
 
Μπορούμε να εντοπίσουμε την ιδέα της "Κοινωνικής Ευρώπης" πίσω στον Jacques Delors. Ως υπουργός Οικονομικών στην πρώτη κυβέρνηση Μιτεράν στις αρχές του 1980, ο Delors προήδρευσε στην αποτυχημένη κεϋνσιανή επανεκκίνηση της γαλλικής οικονομίας. Πιστεύοντας ότι η κοινωνική δημοκρατία χρειάζεται να συμφιλιωθεί με την αγορά, αλλά και η ίδια να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Delors επεδίωξε αυτό το στόχο, όταν έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1985. Αν και ήταν σε θέση να εισαγάγει την ανακατανομή του πλούτου σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέσω των διαρθρωτικών ταμείων, η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από την ιστορική ήττα του οργανωμένου εργατικού δυναμικού σε όλη την Ευρώπη.
 
Το μεταπολεμικό κεϋνσιανό μοντέλο είχε επικεντρωθεί στην πλήρη απασχόληση και στη χορήγηση στις εργατικές τάξεις μεγαλύτερου μεριδίου του εθνικού πλούτου μέσω της αύξησης των μισθών. Αυτό διαλύθηκε προοδευτικά και αντικαταστάθηκε από ένα εναλλακτικό σχέδιο που έδινε προτεραιότητα στη σταθερότητα των τιμών έναντι των θέσεων εργασίας και επικεντρωνόταν στην συγκράτηση των μισθών και την μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας ως την κύρια οδό για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας.
 
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην Ιταλία και στη Γερμανία, αυτή η αλλαγή στην κατεύθυνση επιδιώχθηκε μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων στις συντεχνίες της κεϋνσιανής εποχής. Σε άλλες περιπτώσεις και κυρίως στη Βρετανία, η αλλαγή ήρθε με απευθείας σύγκρουση μεταξύ του οργανωμένου εργατικού δυναμικού και του κράτους. Παρόλα αυτά κοινή για όλους ήταν η χρήση της "Ευρώπης" ως μια διαδρομή μέσω της οποίας οι κοινωνικοί δεσμοί και οι υποχρεώσεις της "Χρυσής Εποχής" του κεϋνσισμού είχαν εγκαταλειφθεί. Οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών σε όλη την Ευρώπη ήρθαν περίπου ως αποτέλεσμα αποφάσεων των εθνικών κυβερνήσεων. Ωστόσο, οι πολιτικές αυτές στη συνέχεια υλοποιούνταν υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ενιαίας Αγοράς και με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκειμένου να περιορίσουν τις δυνατότητες για τους αντιπάλους να κινητοποιηθούν σε εθνικό επίπεδο.

Οι ηγέτες της Κοινωνικής Ευρώπης

Κοιτάζοντας τους ηγέτες της "Κοινωνικής Ευρώπης", όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, τα στοιχεία δείχνουν πως οι χώρες αυτές έχουν κάνει χρήση των αντι-κοινωνικών μοντέλων ανάπτυξης. Στη Γερμανία, η ικανότητα της κυβέρνησης να εξασφαλίσει τη συγκράτηση των μισθών από τα συνδικάτα που εκπροσωπούσαν τις εξαγωγικές βιομηχανίες της ήταν κρίσιμη για την έξοδο της χώρας από την ύφεση των αρχών της δεκαετίας του 2000. Παρόμοιες πολιτικές ακολουθήθηκαν στην Ολλανδία, τη χώρα με τη χαμηλότερη ανεργία στην Ευρώπη, αλλά και με το υψηλότερο ποσοστό των εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου (δηλαδή όχι μόνιμη εργασία) χρόνου.
 
Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης διαμόρφωσε το μέσο ετήσιο ΑΕΠ της Ευρωζώνης, αλλά δημιούργησε συγκρούσεις μεταξύ των κρατών μελών, που ήταν σε θέση να πετύχουν αυτά τα είδη των εσωτερικών ανταγωνιστικών υποτιμήσεων και αυτών, στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, όπου η τροφοδοτούμενη με δάνεια ανάπτυξη οδήγησε σε πληθωρισμό μισθών. Βλέπουμε αυτές τις ασυμμετρίες να αντικατοπτρίζονται στα στοιχεία για το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών ως ποσοστό της ετήσιας ανάπτυξης που προβλέπονται από τον ΟΟΣΑ. Ο μέσος όρος για την περίοδο 2000-2008 στη Γερμανία είναι 0,6%, στην Ολλανδία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 1%. Στην Ισπανία, είναι 3,1%, στην Ιρλανδία (για την περίοδο 2003-2008) είναι 3,8%.
 
Το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης ήταν μια προέκταση αυτής της Αντι-κοινωνικής Ευρώπης: Προλαβαίνοντας τις χώρες να χρησιμοποιούν τις νομισματικές υποτιμήσεις ως μέσα για την επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, όλη την πίεση για προσαρμογή μεταφέρθηκε στις αγορές εργασίας. Με δημοσιονομικούς πόρους δεμένους στην διάσωση των τραπεζών, η πραγματικότητα αυτής της μεταφοράς άρχισε να τσιμπάει. Η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας είναι το κύριο εργαλείο που διατίθεται για τη χάραξη πολιτικής σήμερα, με προβλέψιμες συνέπειες τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά. Οι διαμαρτυρίες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, από την Αθήνα μέχρι τη Μαδρίτη, έχουν καταστεί σύνηθες στοιχείο των ευρωπαϊκών ειδήσεων το 2011, ενώ τη χάραξη πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που απομονώνεται από τις διαμαρτυρίες και τα παράπονα των εθνικών πληθυσμών, έχει ενταθεί.
 
Γιατί οι κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη είναι τόσο αποφασισμένες να διατηρήσουν τη νομισματική ένωση ως έχει; Είναι γιατί η πολιτική έχει μεγαλύτερη σημασία. Από την πλευρά των ιδιωτών επενδυτών, μια ελληνική έξοδος από την Ευρωζώνη θα έχει κάποιο νόημα: αντιπροσωπεύοντας λιγότερο από το 3% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης και όμως απειλώντας να φέρει κάτω το σύνολο του νομισματικού μπλοκ μέσα από τις επιπτώσεις της μόλυνσης, ισχυρά επιχειρήματα μπορούν να αντιπαρατεθούν σε μια ελληνική έξοδο. Δεν θα ήταν όμορφο, αλλά ούτε και θα είχε ως αποτέλεσμα θανάσιμο πλήγμα στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, όπως το έθεσε (υπερβολικά) ο Τζορτζ Σόρος.
 
Αυτό που ξεχωρίζει είναι η προσκόλληση των εθνικών πολιτικών αποφάσεων στην ένταξη στην Ευρωζώνη. Κοιτάζοντας τις ενέργειες και τα λόγια του κ. Παπανδρέου, Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, είναι σαφές ότι κανένας από αυτούς δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή έξω από την ευρωζώνη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το να είσαι μέλος της κοινής νομισματικής ζώνης έχει γίνει βασικό χαρακτηριστικό των κυβερνήσεων στον τρόπο διακυβέρνησης των κοινωνιών τους, δηλαδή μέσω εξωτερικών πλαισίων, κανόνων και προτύπων. Όταν η Ιταλία αντιμετώπισε υψηλότερο κόστος δανεισμού λόγω της αμφιβολίας για την ικανότητά της να εφαρμόσει περικοπές των δαπανών, ο Μπερλουσκόνι επέκρινε τη Γαλλία και τη Γερμανία ότι θέλουν να διατηρήσουν τον πολιτικό έλεγχο επί των αποφάσεων της ΕΚΤ να παρεμβαίνει στις αγορές ομολόγων. Μόνο δίνοντας στην ΕΚΤ ανεξάρτητη εξουσία να εμπλέκεται στις αγορές ομολόγων κατά την κρίση της, αυτό που ονομάζει ο Μπερλουσκόνι σωστή "Κοινοτική Διακυβέρνηση", θα κέρδιζαν οι αγορές. Για έναν ηγέτη που δεν ντρέπεται να παίζει το εθνικό-λαϊκιστικό χαρτί, η αντίδραση του Μπερλουσκόνι αυτήν την στιγμή ήταν ενστικτώδης απέναντι σε μια εξωτερική αρχή.
 
Αλλά δεν είναι οι εξωτερικές αρχές που έχουν την εξουσία κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης. Οι αρμοδιότητες της ΕΚΤ και των άλλων φορέων, όπως το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι καλύτερα κατανοητές ως μέρος μιας βαθύτερης και πιο μακροχρόνιας διαδικασίας, που η ίδια η ΕΕ είναι η καλύτερη έκφραση. Είναι η προτίμηση που έχουν οι εθνικές κυβερνήσεις για την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους, έμμεσα, μέσω ανεξάρτητων φορέων. Η ιδέα της επιβολής ορίων στο τι μπορούν να κάνουν οι εθνικές κυβερνήσεις, μέσω των εθνικών δημοσιονομικών κανονισμών που έχουν συνταγματική ισχύ και η ενίσχυση των δημοσιονομικών εξουσιών εποπτείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχει γίνει ο μόνος τρόπος με τον οποίο πολιτική δράση μπορεί να κατανοηθεί σήμερα στην Ευρώπη.
 
Αυτή είναι η κληρονομιά της διάλυσης της κεϋνσιανής συναίνεσης στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και του 1980: Η απώλεια της πίστης στις εθνικές οικονομικές στρατηγικές που συνοδεύτηκε από μια ευρύτερη κατάρρευση της πίστης στην αποτελεσματικότητα της συλλογικής πολιτικής αντίδρασης στις διεθνείς οικονομικές δυνάμεις. Εκείνη την εποχή, η στροφή στην εξωτερική υποστήριξη ήταν μια συνειδητή και ενδεχόμενη στρατηγική για να υπονομεύσουν τη δύναμη της οργανωμένης εργασίας. Με την πάροδο του χρόνου, έχει γίνει μια αιώνια αλήθεια για τα όρια της δημόσιας πολιτικής σε ένα παγκοσμιοποιημένο και ταραχώδη κόσμο.
 
Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά μεταφέρουν την ευθύνη μακριά από τις εθνικές κυβερνήσεις και επενδύουν σε αόριστους και αφηρημένους κανόνες. Αν η κρίση εμβαθύνει ακόμη περισσότερο, ποιος ακριβώς θα κατηγορηθεί; Είναι επειδή η συμμετοχή στην Ευρωζώνη διαχέει τόσο αποτελεσματικά την πολιτική ευθύνη σε ένα μεγάλο πλήθος ιδιωτικών συνεδριάσεων, επιτροπών και θεσμών που είναι πολύ ευπρόσδεκτο στους εθνικούς ηγέτες. Η δυναμική που καθοδηγεί την κρίση της Ευρωζώνης ήταν ένας συνδυασμός εμβάθυνσης της Αντι-κοινωνικής Ευρώπης και μιας συνεχιζόμενης υπεκφυγής των εθνικών κυβερνήσεων από την άσκηση της δικής της εξουσίας και δύναμης.

Η κρίση στην Ευρωζώνη με ημερομηνίες

Νοέμβρίοος 2009 - Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, ανακοινώνει ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το έτος είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο προηγουμένως νομίζαμε, διαμορφώθηκε σε 12,7% του ΑΕΠ
Απρίλιος 2010 -Η Ελλάδα στρέφεται προς την ΕΕ και το ΔΝΤ για ένα σχέδιο διάσωσης 110 δισεκατομμυρίων ευρώ
Μάιος 2010 - Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ανακοινώνουν 750δις € πακέτο διάσωσης  (500 δις από την ΕΕ και 250 δις ευρώ από το ΔΝΤ). Η ΕΚΤ αρχίζει να αγοράζει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.
Οκτώβριος 2010 - Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης  αποφασίσουν την ίδρυση μόνιμου ταμείου που θα χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη προβληματικών οικονομιών της Ευρωζώνης. Οι εξουσίες της ΕΕ για την εποπτεία επί των εθνικών προϋπολογισμών, επίσης, θα επεκταθούν.
Νοέμβριος 2010 - Η Ιρλανδία στρέφεται προς την ΕΕ για μια συμφωνία διάσωσης ύψους έως 85 δισ. ευρώ
Μαρτίου 2011 - Το αποτυχημένο γαλλογερμανικό Σύμφωνο για την Ανταγωνιστικότητα ακολουθείται από ένα πιο επιτυχημένο Σύμφωνο για το ευρώ, που θα εποπτεύεται από την Επιτροπή και όχι από τις εθνικές κυβερνήσεις. Η δανειοδοτική ικανότητα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αυξάνεται έως 440 δισ. ευρώ και τα κονδύλια για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας στο ποσό των 500 δισ. ευρώ
Μάης 2011 - Η Πορτογαλία φτάνει σε συμφωνία διάσωσης με την ΕΕ της τάξης των 78 δισ. ευρώ
Ιούνιος 2011 -Εκτιμάται ότι η ΕΚΤ είναι εκτεθειμένη στο χρέος της Πορτογαλίας, της Ιρλανδία, της Ελλάδας και της Ισπανίας σε 444 δις € (στοιχεία από την Open Europe)
Ιούλιος 2011 - Συμφωνείται ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα το οποίο ανέρχεται σε 109 δις €. Το σχέδιο επίσης βλέπει μια μείωση των επιτοκίων για τα δάνεια έκτακτης ανάγκης στην Ελλάδα και κάποια συμμετοχή στο σχέδιο του ιδιωτικού τομέα  (που συνεπάγονται απώλεια του ιδιωτικού τομέα της τάξης του 20% των δανείων τους στην Ελλάδα)
Αύγουστος του 2011 - η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαντά στην αύξηση του κόστους δανεισμού στα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα, παρεμβαίνοντας και αγοράζοντας μερικά από τα ομόλογα των χωρών αυτών η ίδια, αυξάνοντας περαιτέρω την έκθεσή της στο δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Μικρό καλάθι

Τι πανηγυρισμοί είναι αυτοί που ακολούθησαν μετά τη συναινετική ψήφιση του νόμου για τα ΑΕΙ; Μια απαστράπτουσα υπουργός, λες και μόλις βγήκε από κάποιο πολυτελές κέντρο ομορφιάς του Κολωνακίου (σπα, haute coiffure, μανικιούρ κ.α) δήλωνε "Η συναίνεση δεν είναι στιγμιαίο επίτευγμα, θέλει χρόνο και προετοιμασία", υπονοώντας προφανώς ότι όλα αυτά τα έκανε μόνη της και ιδού τα αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έφτυναν τον κόρφο τους  - φτου κακά - υποσχόμενοι ότι άλλη φορά δεν θα ξαναγίνει αυτό, δηλαδή, κάναμε μια υποχώρηση για να μη φωνάζετε, αλλά μέχρι εδώ, πάμε πάλι στο ίδιο μοτίβο.

Ευτυχώς που άρχισαν να κάνουν τέτοιες δηλώσεις γιατί μερικοί αφελείς ίσως πίστεψαν προς στιγμή ότι οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος ξαφνικά ξεπεράστηκαν και όλοι μαζί, χέρι χέρι (στην προκειμένη περίπτωση και με τον Καρατζαφέρη) προχωρούν σε μια άλλη εποχή. Την εποχή των συνθέσεων, των συνεννοήσεων και της αποτελεσματικής δράσης.

Επειδή στην Ελλάδα ζούμε και επειδή η πείρα λέει να κρατάς πάντα μικρό καλάθι, γι αυτό ας μη βιαστούμε. Ας δούμε πως θα λειτουργήσει το σύστημα και μετά εδώ είμαστε. Μέχρι τότε καλά είναι να σταματήσουν τους πανηγυρισμούς για τη "συναίνεση" και για το ποιος τελικά πρέπει να την καρπωθεί και ας στρωθούν με σοβαρότητα στη δουλειά. Γιατί εκείνο που λείπει είναι η ουσία, δηλαδή η εφαρμογή όσων αποφασίζονται στη Βουλή ή οπουδήποτε αλλού. Να αρχίσω να λέω τι έχει ψηφίσει η Βουλή μέχρι τώρα και τι έχει μπει σε εφαρμογή; Καλά ντε, δε θα το κάνω. Ένα μόνο θα πω. Αν όσα έχουν ψηφίσει είχαν εφαρμοστεί κιόλας, δε θα υπήρχε κρίση σήμερα. Φινλανδία θα είμασταν. Θα ζητούσαμε εμπράγματες εγγυήσεις από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.

Επειδή λοιπόν έχουμε καεί (και θα καιγόμαστε για πολύ καιρό ακόμα) καλά είναι να φυσάμε και το γιαούρτι. Προς το παρόν και επί τη ευκαιρία, αν σας ρωτούσα να μου πείτε, με μία μόνο λέξη, ποιο είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, τι θα μου απαντούσατε; Παιδιά εγώ απαντώ αμέσως: Η αξιοκρατία. Αν λύναμε αυτό το ζήτημα, σας λέω ότι όλα τα υπόλοιπα θα λύνονταν αυτομάτως. Γιατί, δυστυχώς, οι χειρότεροι βρίσκονται στις καλύτερες θέσεις και αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον μας σ' όλους τους τομείς. Τους λόγους τους ξέρετε και δε χρειάζεται να τους αναπτύξουμε εδώ.

Και όταν λέω ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία συμπεριλαμβάνω όλη την κοινωνική ιεραρχία, όχι μόνο τη δημόσια διοίκηση. Γιατί δυστυχώς η διάβρωση έχει πάει πολύ  βαθιά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Έχει μπει στην κουλούρα μας. Ρίξτε απλώς μια ματιά τι συμβαίνει στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά και τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε άλλες προηγμένες χώρες. Το μεγαλύτερο επίτευγμά τους είναι ακριβώς αυτό. Η εδραίωση της αξιοκρατίας παντού. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάποια αξία και να μην βρεις την ανάλογη κοινωνική αναγνώριση, χωρίς να σε ρωτούν ποιος είσαι, από πού είσαι και τι ψηφίζεις. Γι αυτό και μην απορείτε γιατί οι συμπατριώτες μας προοδεύουν και διακρίνονται σε όλους τους τομείς της δράσης τους στο εξωτερικό. Απλώς γιατί βρίσκουν περιβάλλον αξιοκρατικό και δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

Και ρωτώ: Νομίζετε ότι αυτός ο νόμος για τα ΑΕΙ θα φέρει αποτέλεσμα προς το καλύτερο ή θα πάει και αυτός εκεί που πήγαν και οι άλλοι, ακριβώς γιατί  η αναξιοκρατία καλά κρατεί; Αν κρίνω από όσα βλέπω και συναντώ καθημερινά μπροστά μου, δυστυχώς, παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις, δεν έχουν γίνει σοβαρά βήματα προς την εδραίωση της αξιοκρατίας.  Όπου και να κοιτάξω βλέπω και πάλι κυρίαρχο τον κομματισμό (μην ξεγελιέστε από μπαρούφες περί OpenGov και βιογραφικά και άλλα συναφή), την κυριαρχία των ανικάνων και την απογοήτευση των ικανών και προικισμένων - κυρίως νέων - ατόμων. Γι αυτό επιτρέψτε μου να μην είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς την έκβαση της προσπάθειας για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό των ΑΕΙ. Γιατί δεν έχω πειστεί ακόμη ότι είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους. Μακάρι να μην είναι έτσι.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Λιβύη: Η ελευθερία είναι στον αέρα

  • Al Jazeera
  • Larbi Sadiki
Η κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι σημαίνει ότι 100 εκατομμύρια άνθρωποι στη Βόρεια Αφρική, από την Τυνησία ως την Αίγυπτο, θα είναι ελεύθεροι.

Μου είχαν πει κάποιοι φίλοι από το Εθνικό Μέτωπο για τη σωτηρία της Λιβύης (NFSL) ότι το καθεστώς του Καντάφι θα ήταν νεκρό στα τέλη Αυγούστου. Σήμερα μπορώ να πω ότι με προειδοποίησαν, και έχουν δίκιο. Είχα κάποιες αμφιβολίες - πίστευα από την αρχή της Λυβικής εξέγερσης ότι το τέλος του Καντάφι ήταν κοντά, αλλά όχι τόσο πολύ κοντά.
Οι Λίβυοι γιόρτασαν το βράδυ της Κυριακής όταν άκουσαν ότι ο γιος του Καντάφι Σαΐφ αλ-Ισλάμ αιχμαλωτίστηκε από τις δυνάμεις των ανταρτών
Σήμερα ο επικός θρίαμβος  της Λιβύης είναι σχεδόν εδώ - ώρα μηδέν, όπως ορισμένοι ηγέτες τον ονομάζουν. Οι Λίβυοι είναι έτοιμοι να αναπνεύσουν την ελευθερία και το γλυκό αέρα της Λιβύης όπως ποτέ πριν, χωρίς τον Καντάφι.

Καθώς οι Λίβυοι προετοιμάζονται να τραβήξουν την κουρτίνα πίσω προς τη μία πλευρά, παρασύροντας τη χυδαία δικτατορία τους, θα ανοίξουν και την αψίδα των δυνατοτήτων, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο.
 
Το διπλό Λιβυκό Eid  (σ.μ. Eid=η τριήμερη αργία του τέλους του Ραμαζανιού)

Τι τρομερή ώρα να ξεφορτωθείς την εξουσία του Καντάφι στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Θα είναι το τελευταίο Ραμαζάνι του Καντάφι - τουλάχιστον στο τιμόνι. Οι Λίβυοι, όταν η Τρίπολη τελικά θα παραδίνεται, θα γιορτάσει δύο Eids, το τέλος του μήνα της νηστείας και το τέλος μιας εποχής στην οποία επί 42 χρόνια στερήθηκαν το οξυγόνο της ελευθερίας, την οργάνωση, την αυτοδιοίκηση και είδαν την τεράστια συσσώρευση πλούτου της χώρας να σπαταλάται στα πάντα - ειδικά στον εξοπλισμό και σε απρόβλεπτα γεγονότα - εκτός απ' την ευημερία του Λιβυκού λαού.
 
Θα υπάρχει αγαλλίαση δίπλα στην Αίγυπτο, όπου το Eid επιστρέφει χωρίς τον Μουμπάρακ. Και οι ανατολικοί και οι δυτικοί γείτονες της Λιβύης - οι Αιγύπτιοι και οι Τυνήσιοι, αντίστοιχα - θα συμμετάσχουν στον εορτασμό σε ό, τι έχει να κάνει με το καλύτερο Αραβικό Eid από τον πόλεμο του Ραμαζανιού του 1973.
 
Η παροχή ελευθερίας είναι πιο δύσκολο πράγμα από το να ξεφύγουν οι άνθρωποι από την αποικιοκρατία και τον αυταρχισμό, όπως φαίνεται και από τις απογοητευτικές εθνικές ιστορίες των αραβικών εθνων - και από την οικοδόμηση κρατών από τη Λιβύη μέχρι την Υεμένη.
 
Για να αποκτήσουν την ελευθερία οι προκλήσεις θα είναι ιδιαίτερα φοβερές - όταν η νίκη των Λίβυων καταλαγιάσει και σιγήσουν τα όπλα. Αλλά θα είναι η ανοικοδόμηση μιας δημοκρατικής Λιβύης η μεγαλύτερη μάχη της Λιβύης στη μετά-Καντάφι εποχή.
 
Οι απαιτήσεις της ανοικοδόμησης
 
Η ανασυγκρότηση σε οποιαδήποτε εποχή, σε κάθε γη πρέπει να αποφασίσει για την τύχη των κακών που δέσμευαν την ελευθερία κάποιων ανθρώπων. Η ανασυγκρότηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποφάσισε τη μοίρα του φασισμού, η μετα-σοβιετική την τύχη του ολοκληρωτισμού και πριν από αυτά, η αμερικανική και η γαλλική επανάσταση έδωσε τέλος στη δουλεία και στο μοναρχικό απολυταρχισμό.
 
Οι Λίβυοι γνωρίζουν καλύτερα τη Λιβύη. Αυτοί, και όχι οποιαδήποτε άλλη δύναμη στη γη, μπορεί να υπαγορεύσει πώς θα καταφέρουν να ανοικοδομήσουν μια χώρα που έχει ασυναγώνιστο πλούτο στην περιοχή τους: ανθεκτικούς και σκληρούς ανθρώπους, μία παράδοση αγώνων ενάντια στο φασισμό και τώρα στον αυταρχισμό, μια πλούσια και ποικίλη ιστορία, μία μεγάλη χώρα, πλούσιες θαλάσσιες ακτές και τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου.
 
Τρεις άμεσες απαιτήσεις πρέπει να βρίσκονται στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης της ανασυγκρότησης.
 
Όταν ο λαός πει την τελευταία λέξη του, ανακτήσουν την Τρίπολη και  ενώσουν όλους τους Λίβυους από όλες τις φυλές και όλες τις περιοχές, τη στιγμή του θριάμβου τους, θα πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στη συμφιλίωση. Αντεγκλήσεις, ανταποδόσεις και τιμωρίες πρέπει να συγκρατηθούν από την πιο επιτακτική επείγουσα ανάγκη να επιδιωχθεί προσφυγή στη δικαιοσύνη, προστασία και στη θέα σε μια νέα εποχή, όπου έχει ως διαιτητή της την ειρήνη και το καλό. Όλοι πρέπει να σταθούν πάνω από βραχυπρόθεσμες ικανοποιήσεις, από εκδικητικότητες και αίμα. Αυτό θα είναι μια σκληρή δοκιμασία.
 
Η γενναιοδωρία του πνεύματος στο θρίαμβο αποτελεί μονόδρομο. Το τέλος του Καντάφι είναι μια στιγμή που πρέπει να μοιραστεί και απαιτεί συλλογική ιδιοκτησία. Όλοι οι Λίβυοι, σύμφωνα με τους διαθέσιμους πόρους τους και σε διαφορετικό βαθμό, έχουν κάνει αυτή τη στιγμή δυνατή. Η αποκλειστικότητα στην διεκδίκηση της νίκης και η αναζήτηση κέρδους για μια περιοχή, ομάδα, ιδεολογία ή η επιβολή επί των υπολοίπων, θα χαλούσε τη στιγμή. Το NTC (σ.μ. η προσωρινή κυβέρνηση των εξεγερμένων στη Βεγγάζη) έπαιξε το ρόλο της, ειδικά υπό την ηγεσία του Μουσταφά Αμπντ Αλ Τζαλίλ, έντιμου ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει κίνητρο το κέρδος για τον εαυτό του ή την αυτο-ενδυνάμωση.
 
Ο κ. Αμπντ Αλ Τζαλίλ έχει το ηθικό θάρρος να ξέρει τι να κάνει, όταν η θέση και ο ρόλος του NTC επιβάλουν είτε να τελειώσει είτε να ανανεώσει προσωρινά και να διευρύνει το χειρισμό των υπηρεσιακών καθηκόντων στο άμεσο χρονικό διάστημα μετά την κατάρρευση του Καντάφι. Υπάρχουν πλέον αρκετές ομάδες που έχουν ανασυγκροτηθεί αυτή τη στιγμή, συμπεριλαμβανομένης και της NFSL, της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του Δημοκρατικού Κόμματος της Λιβύης, μεταξύ άλλων.
 
Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για αλληλεγγύη, συνεργασία και συνέργεια για τους σκοπούς της διοίκησης της Λιβύης την περίοδο αυτή της ρευστότητας και του κενού εξουσίας με αντικείμενο την ασφάλεια της συνεργασίας, την αντιπροσωπευτική, νόμιμη και οργανωμένη ανασυγκρότηση του κράτους και του λαού, μέχρι τη στιγμή της εκλογής της Συντακτικής Συνέλευσης , όπως προβλέπεται από το NFSL, το Δημοκρατικό Κόμμα της Λιβύης, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το ίδιο το NTC.
 
Ένας θρίαμβος εναντίον Καντάφι χωρίς νίκη στα τρία αυτά μέτωπα θα σημάνει ένα ελλιπές επίτευγμα.
 
Το τι θα συμβεί στο άμεσο χρονικό διάστημα της κατάρρευσης του καθεστώτος θα κριθεί από το πώς οι νέοι ηγέτες της Λιβύης θα προσεγγίσουν το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης του μεγάλου Λιβυκού λαού σε ένα παραγωγικά και αυτοδιοικούμενο ανθρώπινο δυναμικό, έτοιμο για την ωδίνες της βιώσιμης, δημοκρατικής, ισότιμης και ειρηνικής ανάπτυξης . Ο John Stuart Mill είναι ακριβώς εδώ: δεν υπάρχει ανάπτυξη, δημοκρατική και οικονομική, χωρίς μορφωμένους πολίτες.
 
Η βασιλεία του Καντάφι σπατάλησε όχι μόνο χρήματα, αλλά και πολύτιμο χρόνο: 42 χρόνια αδράνειας. Το πέρασμα του χρόνου υπάρχει για την ανοικοδόμηση και όχι για την καταστροφή.
 
Ένας Σύνδεσμος Αραβικών δημοκρατιών: Nabil Al-Arabi
 
Σε περιφερειακό επίπεδο, τις καρδιές των περισσότερων Αράβων σφυροκόπησε το θάρρος του Λιβυκού λαού. Τώρα ο Σύνδεσμο Αραβικών Κρατών έχει μια σπάνια ευκαιρία για την ανασύνθεσή του σε  Σύνδεσμο Αραβικών Δημοκρατιών. Πριν από λίγο καιρό οι Σαουδάραβες κάλεσαν τους Ιορδανούς και τους Μαροκινούς να ενταχθούν στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Δεν είναι ακόμα σαφές ποια ήταν τα κίνητρα μιας τέτοιας κίνησης, έξω από τη μοναρχική συγγένεια.
 
Η στιγμή τώρα ευνοεί τη δημοκρατική συνέργεια. Ο Nabil Al-Arabi, ο επικεφαλής  του Αραβικού Συνδέσμου, θα πρέπει να εμπνευστεί από την επερχόμενη νίκη του Λιβυκού λαού, για την αναδιάρθρωση της οργάνωσης που προεδρεύει, ακόμα κι αν δημιουργήσει ένα δεύτερο σώμα χάριν της μεγαλύτερης συνεργασίας μεταξύ των νέων δημοκρατιών του αραβικού κόσμου.
 
Οι Λίβυοι δεν άρχισαν την αραβική επανάσταση. Ωστόσο, πρόκειται να κλείσουν έναν κρίκο στην αλυσίδα της αραβικής επανάστασης: τρεις γειτονικές χώρες με συνολικό πληθυσμό 100 εκατ. αραβόφωνων ανθρώπων, που καλύπτουν επιφάνεια μεγαλύτερη των 3 ​​εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων, είναι ελεύθερες. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωσαν όταν οι άποικοι άφησαν την Αλγερία να συναντηθεί με το Μαρόκο ή την Τυνησία ή όταν οι ελεύθεροι αξιωματικοί ήρθαν, ένας ένας, να ξεφορτωθούν τις μοναρχικές εξουσίες σε διάφορα αραβικά κράτη.
 
Οι τρεις χώρες θα πρέπει να πειραματιστούν με ανοικτά σύνορα και την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, των αγαθών και των ιδεών για να δείξουν ότι η αυγή των Αραβικών δημοκρατιών δεν θα έχει καμία ομοιότητα με την εποχή του Καντάφι, του Μουμπάρακ και του Μπεν Άλι. Ο κ. Al-Arabi έχει μια χρυσή ευκαιρία να το κάνει πραγματικότητα. Ακριβώς όπως η αραβική νεολαία είναι σταθερή στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, οι γέροντες πολιτικοί τους θα πρέπει να τους συναντήσουν στα μισά του δρόμου στην προσπάθεια ανασύστασης ενός καλύτερου αραβικού κόσμου.
 
Τύνιδα, Κάιρο και τώρα Τρίπολη: το κάλεσμα της ελευθερίας
 
Η Πράσινη Πλατεία της Τρίπολης, περιμένει με ανυπομονησία να ενωθεί με την πλατεία Ταχρίρ και τη Λεωφόρο Χαμπίμπ Μπουργκίμπα σε μια επική έκκληση για την ελευθερία σε όλη την αραβική γεωγραφία. Αύριο θα είναι η σειρά της πλατείας Μαργιάχ  και της Γιουσούφ Αλ Αζμ της Συρίας καθώς ο κύκλος γίνεται ευρύτερος και ο χορός της ελευθερίας  πιο δυνατός πνίγοντας και κατασιγάζοντας τα όπλα της βαρβαρότητας για τα καλά.
 
Ο Larbi Sadiki είναι λέκτορας στην έδρα Πολιτική της Μέσης Ανατολής στο Πανεπιστήμιο του Exeter.

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Βενιζέλος: Πολιτικό το πρόβλημά του

Όσο κι αν με ενοχλεί η αντιπολιτευτική τακτική της ΝΔ, σε σημείο που κάθε έναν που στοχοποιεί να τον καθιστά συμπαθή σε μένα, δεν αντέχω να μην πω ότι ο Βενιζέλος μ' απογοητεύει καθημερινά, παρόλο που αρχικά είχα μια θετική στάση απέναντί του. Πείθομαι ότι όχι μόνον είναι αναποτελεσματικός, αλλά και επικίνδυνος, αν κρίνω από τους χειρισμούς με τη Φινλανδία, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει συνολικά την κρίση. Άρχισε πάλι η συζήτηση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την Ε.Ε. και οι εκτιμήσεις αξιόπιστων χρηματοπιστωτικών οίκων ότι επίκειται η χρεοκοπία της Ελλάδας πριν το τέλος του '11. Τυχαίο; Δε νομίζω. Οπότε αρχίζω και αναρωτιέμαι. Μετά τον πολύ Βενιζέλο ποιον άλλο να βάλει; Ρίχνω μια ματιά στον πάγκο και μελαγχολώ. Σαβούρα.
Η κ. Ουρπιλάινεν, η Φινλανδή υπουργός οικονομικών. Άνω κάτω μας έκανε. Ανάδειξε όμως ένα κατ' εξοχήν πολιτικό πρόβλημα: Την ανεπάρκεια του Βενιζέλου (σαν να την πήρε το μάτι μου στο Φαληράκι της Ρόδου)

Και να γιατί τα λέω αυτά. Δες τε πρώτα πώς χειρίστηκε το ζήτημα των Φινλανδών. Αντί να θέσει το πρόβλημα στα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα, πήγε και διαπραγματεύτηκε μαζί τους για να κάνει μια τρύπα στο νερό. Για την ακρίβεια τους εξαίρεσε από τους δανειστές μας, οπότε άρχισαν όλοι οι δύστροποι να φωνάζουν ότι και αυτοί θέλουν την ίδια μεταχείριση. Άντε τώρα να ξεμπερδέψεις.

Χρειαζόταν πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι αυτό θα γινόταν; Με την ευκαιρία καταλήγω  για άλλη μία φορά στο συμπέρασμα ότι τελικά ένα μέσο μυαλό, ενός μέσου ανθρώπου, τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνεται καλύτερα τα πράγματα από τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν πέσει, ως γνωστόν, σε μεγάλη παρακμή και δε χάνουν ευκαιρία καθημερινά να το επιβεβαιώνουν. Κρίμα γιατί στεναχωριέμαι, επειδή τους έχουμε αναθέσει να χειριστούν πολύ δύσκολες καταστάσεις και μας δημιουργούν συνεχώς ανασφάλεια λόγω της ανεπάρκειάς τους. Ακόμη και τον κοινό νου λοιπόν δε το διαθέτουν.

Αλλά εδώ, στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει και ένας άλλος επιβαρυντικός παράγοντας. Ο Βενιζέλος είναι σαφές ότι έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του. Επειδή έχει φτιάξει στο εσωτερικό ένα γενικά θετικό προφίλ, βοηθούντων των ΜΜΕ, της χαμηλής ποιότητας των υπολοίπων συναδέλφων του και μιας άνεσης στο χειρισμό του λόγου, πίστεψε ότι όλα αυτά είναι αρκετά για να ελιχθεί στα ευρωπαϊκά και διεθνή fora και να εντυπωσιάσει το διεθνές ακροατήριό του (γιατί δυστυχώς τέτοιο είναι το ακροατήριό μας πλέον). Έτσι οδηγήθηκε σε διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Φινλανδία με σκοπό, το συντομότερο δυνατόν, να κλείσει το ζήτημα των απαιτήσεών τους για εμπράγματες εγγυήσεις έναντι της χρηματοδότησής τους προς εμάς. Πίστεψε - θα το πω - ο αφελής, ότι η ρητορική δεινότητα που τον χαρακτηρίζει (για να λέμε τη σκληρή αλήθεια δεινότητα μόνο σε αερολογίες,που κάποιοι εδώ τις ακούνε με ανοιχτό το στόμα) και οι λαβυρινθώδεις συλλογισμοί του (που πάντα όμως οδηγούν από το μηδέν στο μηδέν μέσω του απείρου) θα έδιναν την ενδεδειγμένη για μας λύση. Και να τα αποτελέσματα, που δε χρειάζεται να τα ξαναλέμε. Αναγκάστηκε, άρον άρον, να ζητήσει την πυροσβεστική επέμβαση των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων παραγόντων για να σωθούν από την κατάρρευση όλες οι συμφωνίες που έγιναν πριν 1,5 μήνα.

Αλλά, όπως είπα και πιο πάνω, ο τρόπος που ο Βενιζέλος συνολικά προσεγγίζει την κρίση είναι απογοητευτικός και μας παραπέμπει κατ' ευθείαν στο παλιό ΠΑΣΟΚ, της ένδοξης εποχής, που ήταν και η απαρχή της μεγάλης κατηφόρας που μας οδήγησε σ' αυτό το χάλι, όπου το κάθε τι θεωρούνταν πολιτικό και επομένως τα πάντα επιδέχονταν πολιτικές λύσεις. Και αν αυτό τότε είχε μία λογική (πάντα πασόκικη) στα πλαίσια μιας ατελούς και πρωτόγονης προσέγγισης του μαρξισμού, που χαρακτήριζε τότε το ΠΑΣΟΚ και με την οποία παραμύθιαζε του αριστερούς και τους τσουβάλιαζε στο άρμα του, σήμερα, θα λέγαμε ότι θα είχε έναν γραφικό χαρακτήρα, αν δεν είμασταν μπλεγμένοι σ' αυτήν την τρομερή περιπέτεια που αλλάζει ριζικά τη ζωή μας.

Έρχεται λοιπόν ο πληθωρικός και φέρελπις πολιτικός και αρχίζει να μας βομβαρδίζει με "πολιτικές" σαχλαμάρες την ώρα που το σκάφος έχει ήδη βουλιάξει μέχρι τη μέση. Το ζήτημα με τα ελλείμματα, τα οποία για άλλη μία φορά μας ξέφυγαν, είναι "πολιτικό" μας λέει και έτσι θα το θέσει στην Τρόικα που εντός ολίγου έρχεται. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ "η Τρόικα έπεσε έξω στις προβλέψεις της" και επομένως ο Βενιζέλος θα ζητήσει να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, το ΦΠΑ κ.α, γιατί - προσέξτε - η Τρόικα μας οδήγησε σε ύφεση πιο μεγάλη από την προβλεπόμενη. Το ζήτημα που προέκυψε με τη Φινλανδία είναι επίσης "πολιτικό" και έτσι θα το θέσει στα ευρωπαϊκά όργανα. Στοπ. Παιδιά σταματήστε τον. Σταματήστε τον πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε τα xanax. Σταματήστε τους όλους πριν τρελαθούμε κι άλλο, μ' αυτά που ακούμε και βλέπουμε. Η πλήρης ανικανότητα και η αδυναμία να αποβάλλουν, έστω για λίγο ρε παιδί μου, αυτόν το κακό εαυτό τους και να αρχίσουν να δουλεύουν σοβαρά, κάτι να κάνουν, ώστε να δούμε μία μικρή χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι, είναι απογοητευτική. Και απογοητεύει τους πάντες. Και εμάς εδώ που τους τρώμε στη μάπα θέλουμε δε θέλουμε, αλλά και τους εταίρους μας που παλεύουν κι αυτοί να μας σώσουν με νύχια και με δόντια για λόγους ευρύτερης στρατηγικής.

Αλήθεια τι έγιναν εκείνοι οι Ευρωπαίοι επίτροποι, που τους είχαν ονομάσει Task Force, όπως τα κομμάντα, και θα αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση της χώρας. Τι να πω πια. Είναι η τελευταία μας ελπίδα μπας και σώσουμε μερικά ψήγματα σοβαρότητας στο απώτερο μέλλον. Μπας και δούμε κάτι να κινείται μέσα στο πλήρες τέλμα και την  απελπισία που μας έχει καταλάβει.Γιατί είναι κρίμα ρε παιδιά έτσι τζάμπα να χαθούν οι επόμενες γενιές. Όπως είπε και ο μεγάλος αρθρογράφος Thomas Friedman, των New York Times, η σημερινή μεταπολεμική γενιά (baby boomers) των Ελλήνων θα είναι η γενιά που έζησε πολύ καλύτερα από τους γονείς της, αλλά παραδίδει την Ελλάδα στην επόμενη γενιά που θα ζήσει πολύ χειρότερα απ' αυτήν. Και αυτό είναι κρίμα. Κάτι πρέπει να κάνουμε.

Γερμανία παραμένει σταθερά προσκολλημένη στη θέση της απέναντι στο ευρωομόλογο

  • International Herald Tribune (NY Times)
  • BY JACK EWING 
H Μέρκελ υπεραμύνεται της στάσης της ισχυριζόμενη ότι προστατεύει τους πολίτες από την πίεση της αγοράς

''Μπορούμε μόνο να πάμε τόσο γρήγορα και τόσο μακρυά όσο μπορούμε να πείσουμε τους πολίτες και τους εκπροσώπους τους στο Κοινοβούλιο.''

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, την Κυριακή, υπογράμμισε και πάλι την αντίθεσή της στην έκδοση ομολόγων, που υποστηρίζεται από όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ, μια θέση που θα γινόταν δεκτή με ενθουσιασμό από αρκετούς από τους συμπολίτες της, αλλά θα μπορούσε να διαταράξει τους επενδυτές κατά την έναρξη αυτού που θα μπορούσε να είναι μία άλλη δύσκολη εβδομάδα στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές.
Μέρκελ: "Οι πολιτικοί δεν μπορούν και δεν θα τρέχουν απλώς πίσω από τις αγορές"

Σόιμπλε: "Αν το χρέος γινόταν κοινό, τούτο θα καθιστούσε ευκολότερο για τις κυβερνήσεις να αποφύγουν την επιδίωξη υπεύθυνης δημοσιονομικής πολιτικής"

Η κα Μέρκελ είπε στον τηλεοπτικό σταθμό ZDF σε συνέντευξη, που μεταδόθηκε την Κυριακή, ότι τα αποκαλούμενα ευρωομόλογα θα ήταν μια επιλογή μόνο στο απώτερο μέλλον.
''Δεν θα ήταν δυνατή η επίλυση της τρέχουσας κρίσης με τα ευρωομόλογα,''είπε η κα Μέρκελ. Πρόσθεσε ότι''οι πολιτικοί δεν μπορούν και δεν θα τρέχουν απλώς πίσω από τις αγορές.''
''Οι αγορές θέλουν να μας αναγκάσουν να κάνουμε ορισμένα πράγματα,''είπε. ''Αυτό δεν θα το κάνουμε. Οι πολιτικοί πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι είμαστε απρόσβλητοι, ότι μπορούμε να κάνουμε πολιτική για το λαό.''

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schäuble, σχολιάζοντας τις δηλώσεις της κυρίας Μέρκελ, είπε ότι αν το χρέος γινόταν κοινό, τούτο θα καθιστούσε ευκολότερο για τις κυβερνήσεις να αποφύγουν την επιδίωξη υπεύθυνης δημοσιονομικής πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση, είπε στην εφημερίδα Welt am Sonntag, ότι θα πάρει πολύ χρόνο για τις χώρες της ζώνης του ευρώ για την τροποποίηση της Συνθήκης για την νομισματική ένωση, η οποία πιθανώς θα πρέπει να επιτρέπει την έκδοση τέτοιων ομολόγων.
''Πρέπει να επιλύσουμε την κρίση στο πλαίσιο της ισχύουσας Συνθήκης,''είπε.

Οι δηλώσεις από τους Γερμανούς ηγέτες είναι σε αρμονία με την κοινή γνώμη στη Γερμανία, καθώς και σε άλλες χώρες, όπως η Ολλανδία. Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών, Jan Kees de Jager, δήλωσε στο περιοδικό Der Spiegel, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που δημοσιεύθηκε την Κυριακή, ότι η κ. Μέρκελ θα πρέπει να παραμείνει σταθερή στην αντίθεσή της στα ευρωομόλογα.
Αυτό όμως δεν είναι ό, τι θέλουν να ακούσουν οι επενδυτές .

Τα αποθεματικά σε όλο τον κόσμο βυθίστηκαν την περασμένη εβδομάδα, εν μέσω ευρέως διαδεδομένης ανησυχίας, ότι οι πολιτικοί ηγέτες ήταν απρόθυμοι να λάβουν τολμηρά μέτρα για να επιτεθούν στην ευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους, την ίδια στιγμή που οι δείκτες δείχνουν απότομη επιβράδυνση της ανάπτυξης στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το σημείο αναφοράς, ο δείκτης Stoxx Europe 600,  υποχώρησε 6,1 % την περασμένη εβδομάδα στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Ιούλιο του 2009, με τις τράπεζες να υποφέρουν μερικές από τις μεγαλύτερες μειώσεις.
Τυχόν περαιτέρω πτώση στην εμπιστοσύνη των επενδυτών θα μπορούσε να ασκήσει πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία έχει παρέμβει στις αγορές ομολόγων για να κρατήσει συμπιεσμένες τις αποδόσεις στην ιταλική και ισπανική αγορά χρέους και να περιορίσει το κόστος δανεισμού για τις χώρες αυτές που έφτασε σε επικίνδυνα επίπεδα.

Η Γαλλία και η Γερμανία έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν ευρωομόλογα για να κρατήσουν συμπιεσμένο το κόστος δανεισμού για χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία,''τουλάχιστον όχι άμεσα", έγραψε ο Φρανκ Ένγκελς, αναλυτής της Barclays Capital στη Φρανκφούρτη,  σε ένα σημείωμα που εκδόθηκε πριν από τις συνεντεύξεις της κα Μέρκελ και του κ. Schäuble που μεταδόθηκαν και δημοσιεύθηκαν.

Μέχρι στιγμής η παρέμβαση της κεντρικής τράπεζας στην αγορά ομολόγων, η οποία ξεκίνησε πριν από δύο εβδομάδες, έχει κρατήσει τις ιταλικές και ισπανικές αποδόσεις κάτω από 5 %,  σημείωσε ο κ. Ένγκελς. Τον Οκτώβριο, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ταμείο διάσωσης της Ένωσης, θα είναι σε θέση να αγοράζει κρατικά ομόλογα. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αρκετό για να κρατήσει τις αποδόσεις εντός ορίων, είπε.
''Είναι βιώσιμες αυτές οι διευκολύνσεις;'' ρωτάει ο κ. Ένγκελς. ''Έχουμε τις αμφιβολίες μας, οι αντοχές της ΕΚΤ είναι πιθανότατα περιορισμένες και το ισοζύγιο του EFSF βρίσκεται στο ανώτατο όριο.''

Ο κ. Σόιμπλε είπε στην Die Welt ότι δε θεωρεί απαραίτητο να αυξηθεί το μέγεθος του ταμείου διάσωσης. Τέτοια σχόλια μπορεί να έρχονται ως ιδιαίτερα απογοητευτικά για τους επενδυτές, επειδή ο κ. Σόιμπλε θεωρείται ως ένας από τα πιο φιλο-ευρωπαϊκά μέλη του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου, καθώς και μεταξύ των πιο πρόθυμων να συμφωνήσουν με εθνικές θυσίες προς το συμφέρον της διάσωσης του κοινού νομίσματος.Αλλά ο κ. de Jager, ο Ολλανδός Υπουργός Οικονομικών, είπε ότι θα ήταν διατεθειμένος να αυξήσει το μέγεθος του ταμείου διάσωσης.

Από την αρχή της κρίσης του χρέους η κα Μέρκελ έχει αντισταθεί στις πιέσεις που δεχόταν από τους επενδυτές ομολόγων. Περίμενε μέχρις ότου η πίεση να γίνει έντονη πριν να συμφωνήσει με τις ενισχύσεις για την Ελλάδα και τα άλλα μέτρα που ήταν αντιδημοφιλή στους Γερμανούς ψηφοφόρους.
Είπε επίσης ότι δεν είδε τίποτα ''που να οδηγεί σε ύφεση στη Γερμανία.'' Παραδέχτηκε ότι οι πολιτικοί ηγέτες απαιτείται να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, αλλά δήλωσε ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν να μειωθεί το χρέος.

Η κα Μέρκελ είχε εκφράσει νωρίτερα την αντίθεσή της στα ευρωομόλογα μετά από τη συνάντηση στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα με τον Γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, κατά την οποία δεσμεύτηκαν να βελτιώσουν το συντονισμό των οικονομιών μεταξύ των μελών του ευρώ.
Στη συνέντευξη στην Die Welt, ο κ. ΣόιμπλεΕυρωπαίο υπουργό οικονομικών, όπως έχει προτείνει ο Jean-Claude Trichet, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Αλλά ο κ. Σόιμπλε πρόσθεσε:''Μπορούμε μόνο να πάμε τόσο γρήγορα και τόσο μακρυά όσο μπορούμε να πείσουμε τους πολίτες και τους εκπροσώπους τους στο Κοινοβούλιο.''

Ξεχωριστά,το Der Spiegel αναφέρει ότι το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών είχε υπολογίσει ότι τα ευρωομόλογα θα κόστιζαν στη Γερμανία επιπλέον € 2.5 δις ( $ 3,6 δις) σε πληρωμές τόκων κατά το πρώτο έτος της έκδοσης και 10 φορές το ποσό αυτό κάθε χρόνο μετά από μια δεκαετία. Το κόστος δανεισμού της Γερμανίας είναι συνήθως από τα χαμηλότερα στον κόσμο, αλλά θα μπορούσε να αυξηθεί αν η φήμη της για δημοσιονομική σύνεση εξουδετερωνόταν λόγω της στενότερης σύνδεσης με χώρες όπως η Ιταλία.
Ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Οικονομικών είπε ότι δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει την έκθεση του Spiegel, την οποία το περιοδικό είπε ότι βασίζεται στις εκτιμήσεις ανώνυμων  εμπειρογνωμόνων του υπουργείου.

Η αντίθεση στα ευρωομόλογα είναι ισχυρή μεταξύ των γερμανικών πολιτικών κύκλων και μεταξύ του συντηρητικού οικονομικού κατεστημένου της χώρας, λόγω της αντίληψης ότι η χώρα θα καταρρεύσει αν επιδοτεί τους γείτονές της.Αλλά ορισμένοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι τα ευρωομόλογα θα είναι φθηνότερα ακόμα και για τη Γερμανία, επειδή ο όγκος της αγοράς ομολόγων θα αντιμάχονταν την αγορά των ΗΠΑ για ομόλογα και θα προωθούσε το ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα. Αυτό θα αύξανε τη ζήτηση για τα ομόλογα και θα μείωνε τα επιτόκια.

Υπάρχει κάποια υποστήριξη για τα ευρωομόλογα στη Γερμανία. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινο Κόμμα, έχουν ταχθεί υπέρ του κοινού ευρωπαϊκού χρέους. Επιπλέον, η εφημερίδα Frankfurt Allgemeine ανέφερε ότι διάφορα μέλη του κυβερνητικού συνασπισμού της κα Μέρκελ στο Κοινοβούλιο την Κυριακή έλεγαν ότι η Γερμανία δεν θα πρέπει να αποκλείσει τα ευρωομόλογα.

Ενώ ο κ. Σόιμπλε απορρίπτει τα ομόλογα, δήλωσε ότι η Γερμανία θα υπερασπιστεί το ευρώ ''κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες'' και ότι η κυβέρνηση απέρριψε κατηγορηματικά τις προτάσεις ότι η Ελλάδα πρέπει να αφήσει τη ζώνη του ευρώ, όπως έχουν προτείνει ορισμένοι οικονομολόγοι.

Αν η Ελλάδα πέσει έξω, είπε, η Ευρώπη θα υποστεί ''μια δραματική απώλεια της εμπιστοσύνης και επιρροής της''.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Πολιτική διαπραγμάτευση με τους λογιστές

Ιδού η μεγάλη είδηση: Εντός ολίγου θα αρχίσει η "πολιτική" διαπραγμάτευση - έτσι την ονόμασε ο Βενιζέλος - με την Τρόικα για το - προσέξτε τίτλο - Εθνικό Φορολογικό Σύστημα. Έρχεται και αυτό να προστεθεί δίπλα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, στο Νέο Σχολείο, στο Νέο Πανεπιστήμιο, στην OpenGov και άλλα τέτοια ευρήματα, στα οποία οι πασόκοι, κακά τα ψέμματα είναι μανούλες (εννοείται μόνο στα ονόματα και τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς).
Βαριές τσάντες κρατούν....δεν είναι καλό αυτό. Νέα μέτρα προβλέπω

Δηλαδή, θα γίνει πολιτική διαπραγμάτευση με τους λογιστές του ΔΝΤ/Ε.Ε./ΕΚΤ με σκοπό να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, το ΦΠΑ και άλλα. Στην ουσία επανερχόμαστε εκεί που είχε σταματήσει ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, θυμίζω, έφαγε τα μούτρα του, όταν τόλμησε να προχωρήσει μονομερώς σε τέτοιες μειώσεις, μετά την πίεση που δέχτηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και όταν ήλθε η Τρόικα, όχι μόνο δε δέχτηκε αυτά που σχεδίαζε ο υπουργός, αλλά προχώρησε και σε περαιτέρω αυξήσεις των συντελεστών στα επίπεδα που θα ισχύσουν από την 1η Σεπτεμβρίου.

Και έρχεται τώρα ο πολύς Βενιζέλος και τι μας λέει; Ότι η Τρόικα θα πάρει πίσω αυτά που επέβαλε πριν λίγους μήνες. Θυμηθείτε γιατί τα επέβαλε. Γιατί, ως συνήθως, είχαμε πέσει έξω στα έσοδα και στις δαπάνες. Με λίγα λόγια, διαπίστωσαν μαύρη τρύπα στον προϋπολογισμό περίπου 3,4 δις και, όταν τους είπαμε ότι θα τα βρούμε από την πάταξη της φοροδιαφυγής, μας είπαν ευχαριστούμε αλλά δε θα πάρουμε, γι αυτό πάρτε προς το παρόν, για σιγουριά, μερικές αυξήσεις στους συντελεστές του ΦΠΑ, πάρτε και ακόμη μία περαίωση, πάρτε και μερικούς φόρους στα ακίνητα κ.τ.λ.

Και ερχόμαστε σήμερα δήθεν να διαπραγματευτούμε και πάλι με την Τρόικα. Ωχ! Εγώ αυτό ξέρω να λέω, όταν ακούω διαπραγμάτευση και επαναδιαπραγμάτευση. Γιατί η πείρα διδάσκει, ότι, πάντα μετά από τέτοιες διαδικασίες, μας έρχονται χειρότερες τσουκιές από αυτές που είχαμε. Και εδώ είμαι και εδώ είστε. Αν δείτε εσείς μειώσεις σε κανένα συντελεστή να μου τρυπήσετε τη μύτη. Το πιθανότερο είναι να έλθουν άλλα παλούκια, αφού πηγαίνουμε να μιλήσουμε μαζί τους με νέα ελλείμματα της τάξεως των 4,5 δις αυτή τη φορά. Αλλά ο πληθωρικός - και  εγώ θα το πω - αμετροεπής Βενιζέλος πέταξε ένα "πολιτική" διαπραγμάτευση πιστεύοντας ότι μιλάει προς αφελείς Έλληνες και όχι προς τις γάτες της Τρόικας. Ποια πολιτική κύριε; Απλή λογιστική κάνουμε. Πετύχατε τους στόχους που προβλέπονται από τις συμφωνίες; Έχει καλώς. Αποτύχατε; Νέα μέτρα. Απλή αριθμητική κάνουμε. Και σεις μόνο αποτυχίες έχετε να επιδείξετε μέχρι σήμερα, γι αυτό και έρχονται βροχή τα μέτρα και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα.

Ο Βενιζέλος, επειδή έξυπνος άνθρωπος είναι, πιστεύει ότι το ισχυρό διαπραγματευτικό του χαρτί είναι η βαθιά ύφεση, στην οποία έχει πέσει η οικονομία μας. Αναμένεται ότι θα πάει πάνω από 5% για φέτος, όταν προβλεπόταν γύρω στο 2%. (Θυμίζω ότι ύφεση είναι η αρνητική ανάπτυξη, ας το πούμε έτσι. Επομένως αν έχουμε ύφεση 5% σημαίνει ανάπτυξη -5%, δηλαδή συρρίκνωση του ΑΕΠ, με ό, τι αυτό συνεπάγεται). Και περιμένει ο αντιπρόεδρός μας να κατατροπώσει, με αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα, την Τρόικα και να μας πούνε, εν τάξει αφού υπάρχει συρρίκνωση ας μειώσουμε τους φορολογικούς συντελεστές, να μη φωνάζει και ο Σαμαράς, τους οποίους ακόμη δεν τους εφαρμόσατε, γιατί, όπως είπαμε, θα εφαρμοστούν από 1η Σεπτεμβρίου. Απ' αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε. Πολύ απλά θα αρχίσουν την αριθμητική - γιατί τελικά καταλήγω ότι η πολιτική έχει τελειώσει και έμειναν μόνο οι αριθμοί - και μετά ερωτήσεις του τύπου: Ξέρετε πόσο έχετε πέσει έξω στα έσοδα; Ξέρετε πόσο έχετε πέσει έξω στις δαπάνες; Τι προτείνετε για να κλείσετε και αυτήν την μαύρη τρύπα; Γιατί δεν προχωρήσατε στις ιδιωτικοποιήσεις, όπως είχαμε συμφωνήσει; Γιατί δεν κλείσατε δημόσιους οργανισμούς; Γιατί δεν απολύσατε κόσμο; Γιατί το ένα, γιατί το άλλο;

Παιδιά, αμείλικτα είναι τα ερωτήματα. Και δεν επιδέχονται πειστική απάντηση. Γι αυτό τελευταία ακούμε το Βενιζέλο να βγαίνει στα media και να λέει - προς ποιον άραγε; - "δεν πρέπει να επιβαρύνουμε άλλο τα μέσα και χαμηλά εισοδήματα" και διάφορα τέτοια. Και μόνο που λέει τέτοια πράγματα σημαίνει ότι έρχονται, δυστυχώς, νέα μέτρα και επειδή γνωρίζει ότι αυτός δεν αποφασίζει αλλά οι άλλοι, επιχειρεί να πετύχει δύο πράγματα: Πρώτον, να ασκήσει πιέσεις προς την Τρόικα να μην επιβάλλει άλλα σκληρά μέτρα και δεύτερον, να δείξει προς το εσωτερικό ότι μάχεται για την υπεράσπιση των μέσων και χαμηλών εισοδημάτων. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Μετά τους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν τις αποφάσεις των ηγετών της ευρωζώνης πριν 1,5 μήνα περίπου, προσγειωθήκαμε στην ελληνική πραγματικότητα της καλοκαιρινής ραστώνης, όπου τίποτα δεν κινείται και τίποτα δεν παράγεται. Το μόνα που βρίσκονται σε αφθονία είναι τα λόγια. Αλλά με τέτοια κανείς ποτέ δε χόρτασε.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Παρέχοντας ένα γαλλο-γερμανικό μπουκέτο ειρωνείας

  • The Wall Street Journal Europe
  • BY ALEN MATTICH 

H γαλλογερμανική συμφωνία της βδομάδας αυτής  για τη διάσωση του ευρώ είναι μια συλλογή από ειρωνείες, αν μη τι άλλο είναι πιθανό να επισπεύσουν την πρόωρη αποχώρηση από το κοινό νόμισμα  μερικών κρατών μελών που βρίσκονται υπό πολιορκία.
Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κατάρτισαν ένα σχέδιο για να διορθώσουν τα προβλήματα της ζώνης του ευρώ και να εξασφαλίσουν ότι οι χώρες μέλη θα επιμείνουν σε υγιείς δημοσιονομικές πολιτικές. Με θόρυβο διακήρυξαν τα δημοσιονομικά ελλείμματα να μην υπερβαίνουν το 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, με στόχο να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους κατά τη διάρκεια του οικονομικού κύκλου, και το μικτό ποσοστό του χρέους κάτω του 60% του ΑΕΠ.Και στην πορεία, η φορολογική και οικονομική πολιτική πρέπει να συντονίζεται και τα κράτη μέλη πρέπει να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους.

Πρότειναν, επίσης, κυρώσεις σε περίπτωση αποτυχίας. Οι προσβαλλόμενες χώρες θα τιμωρούνται με την παρακράτηση των πληρωμών του Ταμείου Συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ταμεία αυτά λειτουργούν ως σχετικά μέτριοι δημοσιονομικοί μεταβιβαστές από πλουσιότερες περιοχές της ΕΕ προς τις φτωχότερες. Όμως, αν και μέτριοι ως προς το συνολικό ΑΕΠ της ΕΕ, το ταμείο αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι των δαπανών του. Κοστίζουν € 347 δισεκατομμύρια ($ 496 δις) για την πενταετία έως το 2013, ή περισσότερο από το ένα τρίτο του συνολικού προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι επίσης μη αμελητέο για τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης. Για παράδειγμα, το μερίδιό του στην Ελλάδα είναι αξίας περίπου 1,8% του ΑΕΠ της ανά περίοδο.

Το χτύπημα των χωρών που ήδη δεν μπορούν να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους με απόσυρση περαιτέρω κεφαλαίων συνιστά από μόνο του ένα μεγάλο πρόβλημα.
Και, φυσικά, αγνοεί, επίσης, μια μεγάλη ειρωνεία. Ο κανόνας του 3% / 60%  της ζώνης του ευρώ δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι ενσωματωμένος στις υποχρεώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχ που προετοίμασε το έδαφος για το κοινό νόμισμα. Και η Γαλλία και η Γερμανία είναι δύο από τους κυριότερους παραβάτες του. Το ετήσιο έλλειμμα της Γερμανίας ήταν πάνω από 3% από το 2002 έως και το 2005, ενώ για τη Γαλλία ήταν πάνω από το όριο αυτό το διάστημα 2002 - 2004. Ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ της Γερμανίας ήταν πάνω από το 60% από το 2002 και από της Γαλλίας από το 2003.

Αναμφισβήτητα, η καρδιά του προβλήματος της ευρωζώνης δεν είναι ζήτημα κουλτούρας ή  διοίκησης ή οι παραμένοντες φραγμοί στο εμπόριο αγαθών. Μάλλον, είναι το τεράστιο εμπόδιο που υπήρχε ανέκαθεν: Η πολλαπλότητα των γλωσσών της Ευρώπης . Το γεγονός ότι λίγοι Έλληνες ή Πορτογάλοι κατέχουν αρκετά γερμανικά ώστε να αναλαμβάνουν επαγγέλματα ή ακόμα και ημι-ειδικευμένες θέσεις εργασίας στη Γερμανία καταργεί το είδος της βαλβίδας ασφαλείας που βασίζονται σωστά οι ομοσπονδίες.


Ένα παράδειγμα είναι το τεξανό οικονομικό θαύμα, αντικείμενο πολλών συζητήσεων στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή. Οι Τεξανοί πολιτικοί προβαίνουν σε δυνατούς ισχυρισμούς για τις επιδόσεις της πολιτείας σε σχέση με το υπόλοιπο των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της ανάκαμψης. Οι αμφισβητίες επισημαίνουν το γεγονός ότι η ανεργία στο Τέξας παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
Αλλά μια προσεκτική ανάγνωση των δεδομένων από τον Matthias Shapiro για το blog του Political Math  αναδεικνύει κάτι πολύ ενδιαφέρον. H ανεργία του Τέξας έρχεται σε αντίθεση με τη ενδυνάμωση της οικονομίας της πολιτείας, διότι υπήρξε σημαντική αύξηση του πληθυσμού κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Η έντονη αύξηση της απασχόλησης στο Τέξας έχει εμπνεύσει τους ανθρώπους να συρρέουν στην πολιτεία-σε τέτοιο βαθμό που το πραγματικό ποσοστό από την αγορά εργασίας δεν έχει μειωθεί τόσο γρήγορα όσο θα μπορούσε να γίνει σε διαφορετική περίπτωση.

Από την έναρξη της ύφεσης τον Δεκέμβριο του 2007, το εργατικό δυναμικό του Τέξας έχει αυξηθεί κατά 6%, εκπληκτικά γρήγορα για μία τόσο μεγάλη πολιτεία-περισσότερο από δύο φορές πιο γρήγορα σε σχέση με την επόμενη-ταχύτερη πολιτεία. Όταν οι άνθρωποι πλήττονται από δυσμενείς οικονομικές περιόδους σε ένα μέρος των ΗΠΑ, παίρνουν τις βαλίτσες τους και μετακινούνται προς τα εκεί που υπάρχουν θέσεις εργασίας. Δε συμβαίνει το ίδιο στην Ευρώπη.

Για παράδειγμα, ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός στη Γερμανία, την οικονομική δύναμη της Ευρώπης, έχει συρρικνωθεί κατά περίπου μισή ποσοστιαία μονάδα την ίδια ώρα που στο Τέξας εκτινάσσεται. Αυτός είναι ο λόγος που το ποσοστό ανεργίας στη Γερμανία έχει υποχωρήσει πολύ πιο γρήγορα από ότι του Τέξας, ακόμη κι αν η ανεργία παραμένει σε στρατοσφαιρικά επίπεδα σε χώρες όπως η Ισπανία.

Ακόμη και στα χρόνια πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση, η μετανάστευση στη Γερμανία από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιστοιχούσε μόνο στο 0,4% περίπου του πληθυσμού της Γερμανίας, και το μεγαλύτερο μέρος υπό μορφή φθηνού εργατικού δυναμικού από τη γειτονική Πολωνία.

Επειδή είναι πιο δύσκολο για τους ανθρώπους από τις φτωχότερες χώρες της ευρωζώνης να προχωρήσουν στον πυρήνα, όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας, οι δημοσιονομικές μεταφορές είναι ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση των ανισορροπιών μεταξύ των οικονομιών. Αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχει πολύ λίγο περιθώριο για αυτά στην Ευρώπη. Οι δαπάνες της ΕΕ ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι μικρότερες από το ένα δέκατο της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Ένας τρόπος για να μετριάσουν την έλλειψη άμεσης δημοσιονομικές μεταφοράς θα ήταν η καθιέρωση κοινών ευρωομολόγων, ως μέσο για τη μείωση του κόστους των τόκων για τις περιφερειακές χώρες. Αλλά παρόλο που η Γερμανία έχει αμβλύνει την άρνησή της να το υποστηρίξει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Σαρκοζί δήλωσε, ότι, για να συμβεί αυτό, πρώτα απαιτείται δημοσιονομική ενοποίηση.
Θα εγγράψει η Γερμανία τα ευρωομόλογα, ακόμη και τότε; Η αγορά επικαλείται το τίμημα της δέσμευσης της Γερμανίας στην Ευρώπη. Το κόστος ασφάλισης του χρέους της με τα CDS έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια του περασμένου 1,5 μήνα, μέχρι το σημείο όπου πενταετή CDS του Ηνωμένου Βασιλείου είναι τώρα φθηνότερα σε σχέση με τα αντίστοιχα γερμανικά. Αν και οι πτήσεις προς ασφαλείς συναλλαγές έχουν στηρίξει τη ζήτηση για τα γερμανικά ομόλογα, η αγορά των CDS υποδηλώνει ότι δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ, αν η Γερμανία δεσμευόταν στη μη υποστήριξη των ευρωομολόγων.

Υπάρχει μια περαιτέρω ειρωνεία στις γαλλο-γερμανικές απαιτήσεις όλες οι χώρες στο μπλοκ να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Μία από τις μεγαλύτερες ανισορροπίες στο κοινό νόμισμα είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας των περιφερειακών χωρών σε σχέση με τον πυρήνα. Εκτός αν ο πυρήνας είναι διατεθειμένος να χάσει έδαφος εδώ, η περιοχή είναι σε αδιέξοδο. Λέγοντας ότι κάθε χώρα της ζώνης του ευρώ θα πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστική είναι σαν να λέμε κάθε παιδί στο Lake Wobegon είναι άνω του μέσου όρου. Είναι μια ωραία ιδέα, αλλά αψηφά τα μαθηματικά.

Αντ 'αυτού, εκείνο που η γαλλο - γερμανική συμφωνία φαίνεται να έχει δημιουργήσει είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι περιφερειακές χώρες θα αναγκαζόταν να αποσυρθούν από το νόμισμα. Κατόπιν πάλι, τα πράγματα πιθανώς να στραφούν προς αυτή την κατεύθυνση ούτως ή άλλως.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Μαϊμού;

Κοιτάξτε τι είπε ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μανώλης Όθωνας, μετά την απαλλακτική απόφαση της επιτροπής εφέσεων για τον Ολυμπιακό Βόλου και την Καβάλα, για το σκάνδαλο των στημένων. Είπε:

"Οδηγούμαστε σε πρωτάθλημα μαϊμού που δημιουργεί εκρηκτικό κλίμα".


Είπε κι άλλα, αλλά δε χρειάζεται να τα πούμε. Αυτό που σας έγραψα αρκεί, για να συγχυστούμε πάλι μέρες που είναι. Είναι να τρελαίνεσαι με τους πασόκους που μπλέξαμε. Θα μου πεις οι άλλοι καλύτεροι είναι; Είναι ένα θέμα κι αυτό. Αλλά οι άνθρωποι έχουν πάψει προ πολλού να κυβερνούν. Αν μάλιστα κάνετε μια ιστορική αναδρομή τα τελευταία 30 χρόνια, κάτω από το φως πλέον των δραματικών γεγονότων που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας, θα δείτε ότι ποτέ δεν κυβέρνησαν. Είχαν βάλει στον "αυτόματο" τη χώρα και έκαναν μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Δηλαδή, "αξιοποιούσαν" το δημόσιο χρήμα για τις πελατειακές τους σχέσεις και πουλούσαν κουραφέξαλα περί δήθεν υπερήφανης εθνικής πολιτικής, περί δήθεν κοινωνικού κράτους και διάφορα άλλα, κάνοντας τσιφλίκι τους το δημόσιο και υποθηκεύοντας το μέλλον όλων. Και τώρα που κατέρρευσαν τα πάντα, το παραμύθι τέλειωσε, μας έχουν πάρει χαμπάρι και μας έχουν βάλει ξένους επιτρόπους παντού για να μας καθοδηγούν και να μας κυβερνούν, αρχίζουμε να λέμε "όχι στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου", υπονοώντας "αφήστε μας ήσυχους να τον φάμε εμείς όπως ξέρουμε και σεις να μας δίνετε μόνο τα φράγκα σας".

Και ο "αυτόματος" αποδίδει όταν όλα πάνε ρολόι. Όταν δηλαδή οι ξένοι μας δανείζουν με χαμηλά επιτόκια, όταν οι κυβερνώντες μάς διορίζουν στο δημόσιο, όταν, τέλος πάντων, συνεχίζουμε να επιτελούμε όλοι μας (πού είσαι ρε Πάγκαλε;) το θεάρεστο έργο της κατασπατάλησης όλων των πόρων που διαθέτει αυτή η χώρα.Όταν όμως προκύψει κανένα ζόρικο ζήτημα, παίρνουν όλοι τις αποστάσεις τους και μιλούν από καθ' έδρας λες και δεν κυβερνούν αυτοί αλλά άλλοι.

Έρχεται τώρα ο Όθωνας, πιστός στην πασόκικη παράδοση, και μας λέει ότι πάμε για πρωτάθλημα μαϊμού. Γιατί μας το λέει ρε παιδιά; Δεν το ξέρουμε; Δεν το καταλάβαμε; Αν όμως ο υφυπουργός τώρα το κατάλαβε είναι για τα μπάζα, αλλά αυτό πρέπει να το καταλάβει και ο πρωθυπουργός για να τον πετάξει, πράγμα που μάλλον δύσκολο το βλέπω.

Και τι έκανες κ. Όθωνα για να μην έχουμε πρωτάθλημα μαϊμού, πέραν της διαπίστωσής σου, που κι αυτή ήλθε κσθυστερημένα; Τίποτα. Απλώς έκανες κάποιες δηλώσεις για να μάθουμε ότι υπάρχεις. Εγώ παιδιά τώρα έμαθα ότι υπάρχει υφυπουργός που φέρει αυτό το όνομα. Είμαι βέβαιος ούτε κι εσείς τον ξέρατε. Αν δεν έκανε και τις δηλώσεις αυτές να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, πιθανόν ούτε η και η μάνα του να μην τον ήξερε.

Συμπέρασμα: Πέραν της αποδεδειγμένης ανικανότητας που χαρακτηρίζει αυτήν την κυβέρνηση, την οποία την έχουν αντιληφθεί οι εταίροι μας και μας στέλνουν επειγόντως επιτρόπους να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, το πιο επικίνδυνο είναι ότι είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η νοοτροπία της κοροϊδίας που δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για ανάκαμψη στο ορατό μέλλον.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ΙΡΑΝ -Το Αιματοβαμμένο Κόκκινο καλοκαίρι του 1988: Σοβαρά Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας


  • by MUHAMMAD SAHIMI in Los Angeles 

Μεταξύ του Ιουλίου και του Σεπτεμβρίου του 1988, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν στο Ιράν. Οι εκτελέσεις δεν ήταν ούτε τα πρώτα ούτε τα τελευταία τέτοια τραγικά γεγονότα που έλαβαν χώρα. Όπως έχει αναφερθεί από το Γραφείο της Τεχεράνης, αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων αντιφρονούντων, εκτελέστηκαν μετά το τέλος των προεδρικών εκλογών του Ιουνίου 2009, κοντά στους 110 άλλοι δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή κατά τη φυλάκισή τους στο Kahrizak, κέντρο κράτησης στο νότιο άκρο της Τεχεράνης, και δεκάδες πολιτικοί αντιφρονούντες δολοφονήθηκαν στις διαβόητες Μαζικές Δολοφονίες του 1988-1998.

 
Οι εκτελέσεις του 1988 διακρίνονται για τον ειδεχθή χαρακτήρα τους. Οι άνθρωποι που εκτελέστηκαν είχαν καταδικαστεί, ως επί το πλείστον σε δίκες παρωδία, αλλά δεν είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από τα δικαστήρια. Πολλοί είχαν υπηρετήσει στην πραγματικότητα πλήρως τις ποινές τους, αλλά εξακολουθούσαν να παραμένουν υπό κράτηση. Κατά τη γνώμη μου, το θέμα αυτό από μόνο του κάνει τις εκτελέσεις μια κλασική περίπτωση ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Το νεκροταφείο του  Khavaran, όπου πολλοί από αυτούς που εκτελέστηκαν είναι θαμμένα

Το παρακάτω είναι μια ενημερωμένη και διευρυμένη έκδοση ενός άρθρου που αρχικά δημοσιεύθηκε από το Γραφείο της Τεχεράνης στις 25 Αυγούστου του 2009.

***

Η δεκαετία του 1980, ιδιαίτερα η περίοδος μεταξύ 1980 και 1988, αποτελεί την πιο σκοτεινή και πιο αιματηρή εποχή στην ιστορία του σύγχρονου Ιράν. Το 1980, η χώρα ήταν ακόμα στο έλεος του χάους της Επανάστασης του 1979. Ο Σάχης Mohammad Reza Pahlavi είχε ανατραπεί, και η προσωρινή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Mehdi Bazargan δεν κράτησε πολύ. Ο Bazargan και η κυβέρνησή του παραιτήθηκαν στις 5 Νοεμβρίου 1979, μία ημέρα μετά που οι Ισλαμιστές αριστεροί φοιτητές κατέλαβαν την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Τεχεράνη.
 
Η αντιδραστική δεξιά, η οποία άρχισε να εμφανίζεται αυτή τη στιγμή, ήταν πρόθυμη να πατάξει κάθε διαφωνία. Οι πολιτικές ελευθερίες άρχισαν να φθίνουν μόλις ένα χρόνο μετά την επανάσταση. Καθώς όλο και περισσότεροι περιορισμοί άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή, η εσωτερική διαμάχη άρχισε επίσης να αυξάνεται δραματικά. Όπως πάντα, τα πανεπιστήμια αποτελούσαν το επίκεντρο της διαφωνίας. Οι κοσμικοί αριστεροί φοιτητές ήταν ιδιαίτερα ισχυροί και καλά οργανωμένοι στις πανεπιστημιουπόλεις. Η Αντιδραστική Δεξιά κατάφερε να πείσει την Ισλαμική Αριστερά για την αναγκαιότητα της καταστολής.
 
Για να πατάξει την διαφωνία και για να εξολοθρεύσει την κοσμική αριστερά από τα πανεπιστήμια, το πολιτικό κατεστημένο άρχισε να μιλά για την αναγκαιότητα μιας "πολιτιστικής επανάστασης". Για να το επισημοποιήσουν, στις 18 Απριλίου 1980, μετά την προσευχή της Παρασκευής, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί σε ομιλία του επέκρινε έντονα τα πανεπιστήμια . Είπε:

"Δεν φοβόμαστε τις οικονομικές κυρώσεις ή τη στρατιωτική επέμβαση. Αυτό που φοβόμαστε είναι τα Δυτικά πανεπιστήμια και την εκπαίδευση της νεολαίας μας προς το συμφέρον της Δύσης και Ανατολής". 

Πολλοί ερμήνευσαν την ομιλία ως έναυσμα για επιθέσεις κατά των πανεπιστημίων. Εκείνο το βράδυ, οι δεξιές παραστρατιωτικές δυνάμεις που ονομάζονταν Φαλαγγίτες, μετά τους Λιβανέζους Φαλαγγίτες που πολεμούσαν κατά των αριστερών δυνάμεων στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας αυτής, πολιόρκησαν το Κολέγιο Κατάρτισης Εκπαιδευτικών της Τεχεράνης. Η πανεπιστημιούπολη έμοιαζε με "εμπόλεμη ζώνη", σύμφωνα με Βρετανό δημοσιογράφο και ένας φοιτητής αναφέρεται ότι λυντσαρίστηκε.

Άλλες πανεπιστημιουπόλεις σε όλη τη χώρα δεν είχαν καλύτερη τύχη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών, τα γραφεία των αριστερών φοιτητών στα πανεπιστήμια Αχβάζ, Ισφαχάν, Mashhad και Shiraz λεηλατήθηκαν, αφήνοντας εκατοντάδες τραυματίες και τουλάχιστον 20 νεκρούς. Η βία μετά εξαπλώθηκε σε πολλά πανεπιστήμια στην Τεχεράνη, ιδιαίτερα στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, το οποίο ήταν πάντα φυτώριο πολιτικής διαφωνίας.
 
Όλα τα πανεπιστήμια έκλεισαν στις 12 Ιουνίου 1980 και άνοιξαν εκ νέου μετά από δύο χρόνια. Επισήμως, ο στόχος ήταν ο "εξισλαμισμός" των πανεπιστημίων, μια παράλογη ιδέα. Πώς, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να "Ισλαμίσει" θετικές και ιατρικές επιστήμες, ή την εφαρμοσμένη μηχανική; Ήταν απλά ένα πρόσχημα για την επιβολή της καταπίεσης και της καταστολής.

Ενώ η χώρα ήταν σε σύγχυση, ο Σαντάμ Χουσεΐν αποφάσισε να εισβάλει. Ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος με τη Συμφωνία του Αλγερίου το 1975, που είχε υπογράψει με τον Σάχη για την επίλυση της συνοριακής διαφοράς. Προσθέστε σε αυτά και την απειλή της επανάστασης υπό την ηγεσία των σιιτών κληρικών δίπλα από την πόρτα του, ειδικά όταν οι σιίτες αποτελούσαν την πλειοψηφία του ιρακινού πληθυσμού. Πράγματι, ο Χομεϊνί και οι μαθητές του κατήγγειλαν τακτικά τον Χουσεΐν και το καθεστώς του με σκληρά λόγια.
 
Ο Χουσεΐν έκανε επίσης ένα μεγάλο λάθος υπολογισμού: Πίστευε ότι το Ιράν με τον τακτικό του στρατό αποδιοργανωμένο, με πεσμένο ηθικό και με τα Σώματα της Ισλαμική Επαναστατικής Φρουράς ακόμα στα σπάργανα, θα μπορούσε εύκολα να εισβάλει στο Ιράν και να καταλάβει ένα σημαντικό τμήμα της χώρας. Στη σκέψη του ήταν ότι θα προκαλέσει στρατιωτικό πραξικόπημα από τα απομεινάρια του αυτοκρατορικού στρατού και θα απαλλαγεί από την ηγεσία των κληρικών.
 
Ως εκ τούτου, μετά από μερικές αψιμαχίες στα σύνορα, ο στρατός του Ιράκ εισέβαλε στο Ιράν στις 22 Σεπτεμβρίου 1980, σημαίνοντας την έναρξη ενός πολέμου που κράτησε σχεδόν οκτώ χρόνια. «Αυτός ο πόλεμος είναι ένα δώρο από το Θεό», είπε ο Χομεϊνί. Και από την πλευρά του ήταν. Από τη μία πλευρά, ο πόλεμος ένωνε ένα έθνος που είχε αρχίσει να κουράζεται από όλο αυτό το επαναστατικό χάος και έδινε ένα πατριωτικό αίτιο να συσπειρωθεί γύρω από: την υπεράσπιση της πατρίδας. Από την άλλη, ο πόλεμος και η απειλή στην εδαφική ακεραιότητα του Ιράν έδωσε στην εξτρεμιστική δεξιά την τέλεια δικαιολογία για να καταστείλει βίαια την αντιπολίτευση.
 
Ταυτόχρονα, η Οργάνωση Μουτζαχεντίν-ε Khalgh (MKO), η πιο ισχυρή ομάδα της αντιπολίτευσης, τάραζε συνεχώς την πολιτική σκηνή. Δεν είχε την αποκλειστική ευθύνη η MKO. Οι θρησκευόμενοι αντιδραστικοί, ακόμη και πολλοί από τους ισλαμιστές αριστερούς που αναφέρονται στους εαυτούς τους ως οπαδοί του Ιμάμη και της γραμμής του [Χομεϊνί], ήταν σε αντίθεση με την MKO, και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ραγδαία κορύφωση της σύγκρουσης μεταξύ των δύο στρατοπέδων.

Ο Mohammad Reza Saadati, ο οποίος ήταν μεταξύ των κορυφαίων ηγετών MKO και είχε φυλακιστεί από τον Σάχη το 1973 - 1978, συνελήφθη από το νέο καθεστώς με την κατηγορία ότι είναι κατάσκοπος για τη Σοβιετική Ένωση. (Είναι σε γνώση του συγγραφέα του παρόντος άρθρου, ότι η κατηγορία ήταν ψεύτικη). Η σύλληψή του έξω από τη σοβιετική πρεσβεία παρείχε στη δεξιά πτέρυγα ένα ισχυρό εργαλείο προπαγάνδας. Υποστηρικτές της ΜΚΟ, ακόμη και πολύ νεαροί ευαίσθητοι άνθρωποι που πωλούσαν απλώς το φερέφωνο της MKO, Mojahed, άρχισαν συνεχώς να παρενοχλούνται και να διώκονται.Εβδομήντα ένας από αυτούς έχασαν τη ζωή τους μεταξύ Φεβρουαρίου 1979 και Ιουνίου 1981.
 
Ενώ είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο ότι η MKO προσπάθησε να εργασθεί εντός του συστήματος της Ισλαμικής Δημοκρατίας και εμποδίστηκε πολλαπλώς από την κληρική ηγεσία και τους υποστηρικτές της, πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι ο στόχος της ηγεσίας της οργάνωσης ήταν να αποκτήσει εξουσία γρήγορα και με οποιοδήποτε κόστος. Οι ηγέτες της MKO, Masoud Rajavi και Mousa Khiabani, είχαν μάλιστα προτείνει στον Χομεϊνί να "τους παραδώσει την κυβέρνηση», καθώς θεωρούσαν τους εαυτούς τους τη μόνη ομάδα που διέθετε τα προσόντα για να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα, πριν από τη νίκη της Επανάστασης, ενώ ήταν ακόμα στη Γαλλία, ο Χομεϊνί είχε φτάσει σε συμφωνία με τους Bazargan, Ayatollah Seyyed Mahmoud Taleghani (1911-1979), έναν δημοφιλή και προοδευτικό κληρικό και άλλους, ότι δε θα έπρεπε να δοθούν κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις στην MKO. Ο Rajavi αποκλείστηκε επίσης από την διεκδίκηση στις πρώτες προεδρικές εκλογές το Φεβρουάριο του 1980, με την δικαιολογία ότι είχε αντιταχθεί στο Σύνταγμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
 
Από τις αρχές του 1981, με την υποστήριξη της MKO, Abolhassan Bani Sadr, ο οποίος είχε εκλεγεί πρώτος πρόεδρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας το Φεβρουάριο του 1980 και ήταν στενός συνεργάτης του Χομεϊνί κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, βρισκόταν επίσης σε πορεία σύγκρουσης με τον Αγιατολάχ και του κύκλο των συνεργατών του γραφείου του. Στις 10 Ιουνίου 1981, ο Χομεϊνί απόλυσε τον Bani Sadr από διοικητή των ενόπλων δυνάμεων (βάσει του Συντάγματος, ο Αγιατολάχ ήταν ο διοικητής-αρχηγός, αλλά είχε μεταφέρει την αρμοδιότητα στον Bani Sadr). Στις 19 Ιουνίου η MKO εξέδωσε σκληρά διατυπωμένη δήλωση αποκαλώντας τον  Χομεϊνί με όλων των ειδών τα ονόματα - μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχαν αναφέρονται σε αυτόν ως "ο Πατέρας" και "ο Ηγέτης" - και δηλώνοντας ότι θα χρησιμοποιήσουν έως και όπλα για να αμυνθούν εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, μία λεπτά συγκεκαλυμμένη κλήση για την ένοπλη πάλη ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών, τεράστιες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν από την MKO και την κυβέρνηση, του ενός εναντίον του άλλου.

Στις 21 Ιουνίου η Ματζλίς (Ισλαμικό Κοινοβούλιο) κατηγόρησε τον Bani Σαντρ. Από εκείνο το σημείο, είχε ήδη φύγει για να πάει να κρυφτεί στο δυτικό Ιράν. Οι Φρουροί της Επανάστασης εκτελούν τους στενούς συνεργάτες του, συμπεριλαμβανομένων των Hossein Navab, Rashid Sadrolhefazi, και Manouchehr Massoudi και κλείνουν το φερέφωνό του, Enghelab-e Eslami (Ισλαμική Επανάσταση). (Μια έκδοση του Enghelab-e Eslami ακόμα ακδίδεται στην εξορία, στη Γαλλία.) Δεκάδες άλλοι εκτελούνται επίσης στις 21 και 22 Ιουνίου, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 12 νεαρών κοριτσιών των οποίων οι ταυτότητες ήταν άγνωστες ακόμη και στους δικαστές. Ο Mohammad Mohammadi Gilani, ο εισαγγελέας των Επαναστατικού Δικαστηρίων, δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρεται για την ταυτότητα των νέων των οποίων διατάζεται η εκτέλεση. Ο Gilani  διέταξε στη συνέχεια την εκτέλεση των δύο από τους γιους του. Ο Saeed Soltanpour, ένας κοσμικός αριστερός ακτιβιστής και ποιητής, συνελήφθη κατά τη διάρκεια της τελετής του γάμου του και αργότερα εκτελέστηκε.
Ο Gilani  απεικονίζεται να κάθεται, δίπλα στον Seyyed Asadollah Lajevardi 

Στις 20 Ιουνίου 1981, ήταν και η τελευταία φορά που ο συγγραφέας (του άρθρου αυτού) μίλησε με τον μικρότερο αδελφό του, Ali. Ζώντας στη Μινεάπολη και φοιτώντας ως μεταπτυχιακός φοιτητής, πήρα το σπίτι στην Τεχεράνη για να μιλήσω μαζί του. Ανησύχησα για την οικογένειά μου. Ο Ali μόλις είχε πάει στο σπίτι, όταν κάλεσα. Η φωνή του ήταν βραχνή και θυμωμένη. Είχε υποστηρίξει την Επανάσταση και συμμετείχε ενεργά σε αυτήν, αλλά είχε στραφεί κατά του πολιτικού κατεστημένου. Ήταν επίσης θυμωμένος μαζί μου επειδή ήμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και όχι στην Τεχεράνη.

Ποτέ δεν μίλησα ξανά με τον Ali. Ήταν αδύνατο να τον βρω μετά από αυτή την τελευταία κουβέντα. Σχεδόν τρεις μήνες αργότερα, στις 8 Σεπτεμβρίου 1981, ο Ali συνελήφθη. Δέκα ημέρες αργότερα θανατώθηκε. Το επόμενο πρωί, η οικογένειά μου έλαβε ένα τηλεφώνημα από την διαβόητη φυλακή Evin, ενημερώνοντας τους ότι ο Ali είχε εκτελεστεί και ότι θα πρέπει να πάνε εκεί για να λάβουν το σώμα και τα υπάρχοντά του. Όταν ο πατέρας μου, μια θεία, και μια ξαδέρφη πήγαν στο Evin, τους είπαν να πάνε στο Behesht - e Zahra, το κύριο νεκροταφείο της Τεχεράνης, στο νότιο άκρο της πόλης, όπου ο Ali είχε ήδη ταφεί. Όταν πήγαν εκεί, τους είπαν ότι κανείς με αυτό το όνομα δεν είχε ενταφιαστεί εκεί.
 
Αισιόδοξοι ότι μπορεί να έχει γίνει κάποιο λάθος, πήγαν στο σπίτι. Αλλά σε ένα πρόγραμμα ειδήσεων σε τηλεοπτική εκπομπή στις 2 το μεσημέρι εκείνη την ημέρα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα ονόματα των 180 ατόμων που είχαν εκτελεστεί δύο νύχτες νωρίτερα, μεταξύ των οποίων και ο Ali. Έτσι, όλη η οικογένεια έσπευσε στο νεκροταφείο και αυτή τη φορά τους είπαν πού είχε θαφτεί ο Ali. Η επίσημη πολιτική την εποχή εκείνη ήταν να μην επιβεβαιώνει την ταφή οποιουδήποτε προσώπου εκτελείται μέχρις ότου το όνομά του να ανακοινωθεί επισήμως. Έτσι η ζωή ενός 23χρονου φοιτητή πανεπιστημίου και πατριώτη τελείωσε απότομα.
 
Η οικογένεια διατάχθηκε να μην θρηνήσει τον θάνατο του Ali δημοσίως, να μη φορέσουν παραδοσιακά μαύρα ρούχα που τα φορούν στο πένθος, και να μη βάλουν επιτύμβια πλάκα στον τάφο του Ali. Η οικογένειά μου αντίθετα έκανε όλα αυτά τα πράγματα και πέρασε μεγάλες περιπέτειες. Όταν ανεγέρθηκε μια ταφόπλακα, αμέσως τη σπάσανε οι Φαλαγγίτες. Η οικογένεια εγκατέστησε άλλες δύο ακόμη. Και οι δύο συνάντησαν την ίδια μοίρα. Μετά την εγκατάσταση της τέταρτης ταφόπετρας οι Φαλαγγίτες εγκατέλειψαν.
 
Πολλοί μουσουλμάνοι ακολουθούν την παράδοση να επισκέπτονται τον τάφο ενός αγαπημένου προσώπου κάθε απόγευμα της Πέμπτης για το πρώτο έτος μετά το θάνατό τους. Η οικογένειά μου ακολούθησε στενά αυτή την παράδοση. Κάθε εβδομάδα, όταν επισκέπτονταν το νεκροταφείο, παρενοχλούνταν από τους Φαλαγγίτες, που φώναζαν ότι ελπίζουν η οικογένειά μου να πεθάνει πολύ σύντομα επίσης. Όταν η οικογένεια επισκέφθηκε τον τάφο του Ali για την επέτειο του θανάτου του, όλοι τους συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο αστυνομικό τμήμα στο ξενοδοχείο, ανακρίθηκαν για πολλές ώρες, και τελικά τους άφησαν. Αρνήθηκαν να δεσμευθούν ότι δεν θα επισκεφθούν το νεκροταφείο πάλι.
 
Και αυτό δεν ήταν το τέλος των προβλημάτων μας. Ο πατέρας μου αναγκάστηκε να συνταξιοδοτηθεί και να μείνει σπίτι, γιατί μιλούσε κατά των κληρικών. Οι φίλοι του που υποστήριξαν την κυβέρνηση μου έγραψαν ένα γράμμα, προειδοποιώντας ότι θα μπορούσε ο ίδιος να περάσει ακόμα πιο μεγάλες φασαρίες αν δεν σταματήσει την κριτική του. Απειλήθηκε ότι αν δεν μείνει στο σπίτι, θα  φυλακιστεί. Ο νεότερος αδελφός μου, που ήταν 16 ετών την εποχή εκείνη, συνελήφθη και φυλακίστηκε για μια εβδομάδα. Δύο φορές κλήθηκε να γράψει την τελευταία επιθυμία του και στη συνέχεια με δεμένα μάτια μεταφέρθηκε για εικονική εκτέλεση. Ήταν θαύμα που κι αυτός δεν εκτελέστηκε. Η μητέρα μου έπαθε νευρικό κλονισμό από το οποίο ποτέ δεν συνήλθε.
 
Τα βάσανα της οικογένειάς μου δεν ήταν ούτε μοναδικά, ούτε τα χειρότερα. Χιλιάδες οικογένειες που έχασαν τους αγαπημένους τους στη δεκαετία του 1980 παρουσίασαν παρόμοια τραύματα, συχνά κάτω από πιο δύσκολες στιγμές. Υπήρχαν οικογένειες που έχασαν αρκετά αγαπημένα τους πρόσωπα σε εκτελέσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα και στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ.
 
Στις 28 Ιουνίου 1981, υπήρξε μια τεράστια έκρηξη στο αρχηγείο της Ισλαμικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, μία κυριαρχούμενη από κληρικούς πολιτική ομάδα της οποίας ως ιδρυτές περιλαμβάνονται ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, και ο Αγιατολάχ Μουσαβί Αμπολκαρίμ Αρνταμπιλί. Σχεδόν 120, με ορισμένες εκτιμήσεις, συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής του δικαστικού, Αγιατολάχ Seyyed Mohammad Hosseini Beheshti, και δεκάδες άλλοι ανώτεροι κυβερνητικοί και πολιτικοί παράγοντες έχασαν τη ζωή τους. Ο Beheshti θεωρείτο εχθρός από την ΜΚΟ, αν και η οργάνωση δεν ανέλαβε την ευθύνη για τη βομβιστική επίθεση.
 
Για να προκαλέσει συγκινήσεις, όμως, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ο Beheshti και 72 άλλοι - όχι το σωστό αριθμό - από τους συντρόφους του είχαν σκοτωθεί. Αυτό έγινε προκειμένου να γίνει ένας παραλληλισμός μεταξύ αυτού και των γεγονότων της Ημέρας της Ashura της 10ης Οκτωβρίου, 680 μ.Χ. στην Καρμπάλα, στο σύγχρονο Ιράκ, όταν ο Ιμάμης Hossein, ο Τρίτος Ιμάμης των σιιτών, εγγονός του Προφήτη, και μία από τις πιο σεβαστές φιγούρες στο Ιράν  και 72 στενοί του υποστηρικτές και τα μέλη της οικογένειας σφαγιάστηκαν σε μια επική μάχη.
 
Πιστεύεται ευρέως- εσφαλμένα - ότι η MKO πραγματοποίησε την επίθεση στα κεντρικά γραφεία της Ισλαμικής Δημοκρατίας, που έθεσε την αιματηρή σύγκρουση μεταξύ της Οργάνωσης και της κυβέρνησης σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Η κυβέρνηση είχε αρχίσει την εκτέλεση υποστηρικτών της MKO και η MKO είχε αρχίσει τη δολοφονία ανώτερων πολιτικών προσώπων, συμπεριλαμβανομένων πολλών ηγετικών αγιατολάχ. Ο Mohammad Ali Rajaei, ο οποίος είχε εκλεγεί πρόεδρος μετά τον Μπάνι Σαντρ, και ο Δρ Mohammad Javad Bahonar, πρωθυπουργός του, δολοφονήθηκαν στις 30 Αυγούστου 1981. Σε αντίποινα, η κυβέρνηση συνέλαβε και σκότωσε μέλη και υποστηρικτές της MKO , χωρίς να δείχνει κανένα έλεος, ούτε ακόμη και για τα πολύ νεαρά άτομα. Το νεότερο θύμα απ' ότι γνωρίζω ήταν ένα κορίτσι που ονομαζόταν Fatemeh Mesbah, η οποία λέγεται ότι ήταν 12 χρονών όταν σκοτώθηκε.
 
Στο  νεκροταφείο Behesht-e Zahra, ο τάφος του αδελφού μου είναι περιτριγυρισμένος από εκείνους των άλλων ανθρώπων που εκτελέστηκαν περίπου την ίδια εποχή, μεταξύ των οποίων αρκετοί μεταξύ των ηλικιών 14 και 28. Δίπλα στον τάφο του Αλί είναι η κατοικία ενός νεαρού γιατρού. Μόνο "αδίκημα" του ήταν η νοσηλεία διαδηλωτών που είχαν τραυματιστεί κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων. Ένας εξάδελφος του συγγραφέα αυτού του άρθρου συνάντησε την ίδια μοίρα. Ήταν κι εκείνος γιατρός και περίπου στην ίδια ηλικία, όταν εκτελέστηκε για το ίδιο "αδίκημα". Ο αδελφός του και ένας άλλος ξάδελφός είχαν ήδη σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.
 
Δύο άλλα θύματα των εκτελέσεων προκαλούν, επίσης, βαθιά συναισθήματα μέσα μου. Αναπαύονται στο νεκροταφείο Behesht e-Zahra, στον ίδιο τομέα, όπου είναι ο τάφος του Αλί, η Maryam Golzadeh Ghafouri και ο σύζυγός της, Alireza Haj Samadi, και οι δύο μέλη της MKO. Ο πατέρας της Maryam, ο Δρ Ali Golzadeh Ghafouri, μου έμαθε πώς να διαβάσω και να κατανοώ το Ιερό Κοράνι, όταν ήμουν νέος. Ο πατέρας μου και αρκετοί φίλοι είχαν ξεκινήσει εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις τις νύχτες της Τρίτης για να διαβάζουν το Ιερό Κοράνι και να μελετούν τις διδασκαλίες του. Συνήθως, συμμετείχαν 50 άτομα και ο τόπος της συνάντησης θα εναλλάσσονταν μεταξύ των σπιτιών των μελών. Συμμετείχα στις συγκεντρώσεις, όταν ήμουν στο γυμνάσιο και στο λύκειο μιας και ο πατέρας μου ήθελε να μάθω σχετικά με το Ιερό Κοράνι.
 
Κάθε άτομο στη συγκέντρωση διάβαζε μερικούς στίχους από το Ιερό Κοράνι. Ο Golzadeh Ghafouri πρώτα διόρθωνε τον τρόπο που διαβάζαμε για να διασφαλίσουμε ότι προφέρουμε τις αραβικές λέξεις σωστά. Στη συνέχεια, στο τέλος, ερμηνεύαμε ό, τι είχαμε διαβάσει. Ήταν ένας ευσεβής μουσουλμάνος, ήταν προοδευτικός, εξαιρετικά καταρτισμένος και πολύ ευγενικός, ένας αληθινός κύριος με όλη τη σημασία της λέξης και φίλος του πατέρα μου. Πίσω στη δεκαετία του 1960, όταν δεν ήταν ακόμη της μόδας να μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράν, είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο για το Ισλάμ και τα ανθρώπινα δικαιώματα, του οποίου ελπίζω να τελειώσω τη μετάφραση στα Αγγλικά μέσα στον επόμενο χρόνο. Είχα το υψηλότερο σεβασμό για αυτόν. Υποστήριξε την Επανάσταση, και ήταν αναπληρωτής στο πρώτο μετεπαναστατικό Ματζλίς (Κοινοβουλιο). Αλλά μετά από την εκτέλεση δύο από τους γιους του, την κόρη του και τον γαμπρό του, εγκατέλειψε το Ματζλίς και απομονώθηκε. Σπάνια εμφανίστηκε δημοσίως και πάλι και απεβίωσε στις αρχές Ιανουαρίου του 2010.
 
Κανένας δεν ήταν ασφαλής, ούτε ακόμη και αυτοί που είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση. Ένα παράδειγμα ήταν ο Αγιατολάχ Hassan Lahouti, ο πρώτος κληρικός διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης, του οποίων οι δύο γιοι παντρεύτηκαν τις κόρες του Ραφσαντζανί. Ο Lahouti πήγε στις φυλακές Evin για να δεί ένα άλλο γιο, ο οποίος είχε συλληφθεί - προφανώς ως μέλος της MKO - και πέθανε εκεί. Ο Lahouti, ο οποίος ήταν πολύ επικριτικός προς τους κληρικούς, αναφέρθηκε ότι δολοφονήθηκε εκεί.
 
Η τακτική της MKO για τη δολοφονία κυβερνητικών αξιωματούχων ήταν παράδειγμα προς μίμηση και από αριστερούς αντάρτες της Λατινικής Αμερικής. Για παράδειγμα, όταν οι Τουπαμάρος δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν την κυβέρνηση της Ουρουγουάης τη δεκαετία του 1960 μέσα από εκλογές, άρχισαν μια εκστρατεία δολοφονιών. Ο στόχος ήταν να προκαλέσουν το στρατό να αναλάβει σκληρή δράση, και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει την αντίδραση κατά του στρατού για να εξεγείρει τον πληθυσμό εναντίον της κυβέρνησης. Η MKO χρησιμοποιούσε την ίδια τακτική. Δεν επιδοκιμάζω την εκτέλεση ακόμη και ενός απλού μέλους ή υποστηρικτή της MKO, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να κάνει. Αλλά, αν και η Ισλαμική Δημοκρατία φέρει τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης για τις εκτελέσεις, είναι εντελώς παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι η ηγεσία των MKO δεν μοιράζεται τουλάχιστον ένα μέρος της ευθύνης.

Ο Mohammad Reza Saadati εκτελέστηκε στις 27 Ιουλίου 1981. Πριν από το θάνατό του, είχε ζητήσει να αφεθεί ελεύθερος με αντάλλαγμα να βοηθήσει να θέσει τέρμα στην ένοπλη πάλη της MKO, αλλά τούτο δεν ενδιέφερε τους σκληροπυρηνικούς. Ήθελαν αίμα και εκδίκηση. Την επόμενη μέρα, ο Bani Sadr και ο Rajavi εγκατέλειψαν το Ιράν. Ένα Boeing 707, πέταξε με έναν πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας, τους πήγε πρώτα στην Τουρκία και στη συνέχεια στο Παρίσι. Αυτό ξεκίνησε τη διαδικασία αναχώρησης της MKO προς την εξορία. Τελικά, οι δυνάμεις της  MKO εγκαταστάθηκαν στο Ιράκ και συνεργάστηκαν με τον Σαντάμ Χουσεΐν, διαπράττοντας πολυάριθμες προδοσίες κατά του Ιράν και των Ιρανών.
 
Τον Φεβρουάριο του 1982, η MKO υπέστη ένα τεράστιο πλήγμα. Ο Moussa Khiabani, ο διοικητής των δυνάμεων της Οργάνωσης στο Ιράν, η έγκυος σύζυγός του, Azar Ρεζάι (των οποίων οι αδελφοί Ahmad, Reza, και Μεχντί είχαν σκοτωθεί από τον Σάχη),  η Asraf Rabiei, σύζυγος του Rajavi και 18 άλλα μέλη της MKO σκοτώθηκαν από τους Φρουρούς της Επανάστασης σε ανταλλαγή πυροβολισμών. Οι τρεις είχαν καταφέρει να περάσουν μέσω των δυνάμεων της φρουράς, αλλά το αλεξίσφαιρο Peugeot τους χτυπήθηκε από έναν πύραυλο χειροβομβίδα που σκότωσε όλους εκτός από τον 1 χρόνου γιο του Rajavi, Mostafa. Ο Rajavi διόρισε τον Ali Zarkesh ως νέο διοικητή των δυνάμεων της MKO  στο Ιράν. Σκοτώθηκε το 1988 κατά τη διάρκεια επιθέσεων της MKO που εξαπέλυσε στο Ιράν από το Ιράκ (βλ. παρακάτω).
 
Η εκστρατεία των δολοφονιών από τη MKO, καθώς και η εκτέλεση των νέων μελών και υποστηρικτών της, συνεχίστηκε για άλλα δύο χρόνια. Η αντιδραστική δεξιά χρησιμοποίησε αυτό και τον πόλεμο με το Ιράκ για να καταδιώξει άλλες πολιτικές ομάδες, όπως η Peykar (Αντιμετώπιση), ένα σταλινικό-μαοϊκό παρακλάδι της MKO, η Rah-e Kargar (Μονοπάτι Εργατών) και η  φατρία Λαϊκό Αντάρτικο των Φενταγίν (το οποίο είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον αγώνα κατά του Σάχη) ονομαζόμενη  Φατρία της Μειοψηφίας. Σταδιακά, ακόμη και τα μέλη και οι υποστηρικτές του Κομμουνιστικού Κόμματος (φιλο-σοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα) και η άλλη φατρία του Λαϊκού Αντάρτικου των Φενταγίν, ονομαζόμενη Φατρία της Πλειοψηφίας, που είχε υποστηρίξει την κυβέρνηση δεν ήταν πλέον ασφαλής πλέον. Χιλιάδες άνθρωποι, ως επί το πλείστον αρκετά νέοι, εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.
 
Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος με το Ιράκ μαινόταν. Μέχρι τον Ιούνιο του 1982 οι ιρανικές δυνάμεις είχαν απωθήσει τα ιρακινά στρατεύματα από το σύνολο σχεδόν των κατεχόμενων εδαφών του Ιράν. Όταν το Khorramshahr, το πιο σημαντικό λιμάνι του Ιράν στο Περσικό Κόλπο, απελευθερώθηκε, έγιναν γιορτές σε όλη τη χώρα. Ο πόλεμος θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τότε. Ο Σαντάμ ήταν έτοιμος να δεχτεί μια κατάπαυση του πυρός.
 
Όμως, σύμφωνα με ένα φίλο από τα χρόνια μου στο κολέγιο στο Ιράν, ο οποίος συμμετείχε σε συνεδρίαση όπου ο Χομεϊνί - ο οποίος ήταν αρχικά υπέρ του τερματισμού του πολέμου - οι διοικητές της Φρουράς και κυβερνητικοί αξιωματούχοι συζήτησαν τι θα κάνουμε στη συνέχεια, οι ιδεολόγοι της Φρουράς έπεισαν τον Αγιατολάχ ότι θα μπορούσαν εύκολα να εισβάλουν στο Ιράκ και να απελευθερώσουν τις περιφέρειες των Σιιτών. Επέμειναν ότι δεν θα πάρει τόσο πολύ για να επιτευχθεί ο στόχος.
 
Ο Αγιατολάχ έδωσε στους διοικητές της Φρουράς την ευλογία του, αλλά χρειάστηκαν άλλα έξι χρόνια πριν τελειώσει επιτέλους ο πόλεμος. Ο πόλεμος τελείωσε μόνο όταν η κυβέρνηση, οι πόροι της και ο πληθυσμός εξουθενώθηκαν τελείως. Ο  Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, τότε πρωθυπουργός, είχε ενημερώσει τον Ραφσαντζανί, τότε διοικητή-επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, ότι η κυβέρνησή του δεν μπορούσε πλέον να στηρίξει τις προσπάθειες του πολέμου. Είχε επανειλημμένως εκφράσει την αντίθεσή του στη συνέχιση του πολέμου, μετά τα πρώτα δύο ή τρία χρόνια.
 
Τα στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ, 273.000 στρατιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι 700.000 τραυματίες, πολλοί με μόνιμα τραύματα. Από τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν οι 30.000 είχαν πεθάνει μέχρι και τη στιγμή της απελευθέρωσης της Khorramshahr  και οι υπόλοιποι κατά τα επόμενα έτη του πολέμου. Έτσι, κοντά στο 88 % των στρατιωτών που πέθαναν στον πόλεμο δε θα έπρεπε να πεθάνουν αν το Ιράν έληγε τον πόλεμο τον Ιούνιο του 1982. Την ίδια στιγμή που σκοτώνονταν πολιτικοί ακτιβιστές, οι νέοι στρατιώτες πέθαιναν επίσης στον πόλεμο. Οι πολιτικές ελευθερίες και η ελευθερία του Τύπου ήταν ανύπαρκτες.
 
Υπήρξαν επίσης άλλα δύο σημαντικές σχετικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής:
 
Ένα, εξαναγκαστικές τηλεοπτικές "ομολογίες", παρόμοιες με αυτές που οι σκληροπυρηνικοί οργάνωσαν κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009. Ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, από τον Nouroddin Kianouri, γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικό Κόμματος, στον Maryam Shirdel, ένα απλό υποστηρικτή της MKO, παρέλασαν μπροστά από την κάμερα για να "ομολογήσουν". Ο  Shirdel αναγκάστηκε να πει ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με ένα μέλος της MKO, μια εντελώς ψευδή ομολογία.
 
Το δεύτερο φαινόμενο ήταν η tavvaab saazi: το να αναγκάζουν τους κρατούμενους να μετανοήσουν για τις "αμαρτίες" τους και να αποδέχονται την αντιδραστική ερμηνεία της ισλαμικής διδασκαλίας που η tavvaab saazaan - οι ανακριτές που "μεταστρέφουν" τους κρατούμενους και να τους φέρουν πίσω στο "σωστό" δρόμο για τη  " λύτρωση "- τους τροφοδοτεί. Μερικοί από τους κρατούμενους έγιναν tavvaab, οι περισσότεροι για να σώσουν τις ζωές τους. Δεν είχαν πραγματικά αλλάξει τις πεποιθήσεις τους. Ένας μικρός αριθμός άρχισε να υπηρετεί τους αφέντες του. Ένα παράδειγμα είναι η σύζυγος του Esfandiar Rahim Mashaei, επικεφαλής του προσωπικού και πολύ έμπιστος του Αχμαντινετζάντ, η οποία φέρεται να είχε φυλακιστεί ως μέλος της MKO. Ο Mashaei ήταν πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής. Η πλειοψηφία των κρατουμένων αρνήθηκε να "μετανοήσει".
 
Ο Hossein Shariatmadari, ο διαβόητος σκληροπυρηνικός υπεύθυνος έκδοσης του Kayhan, φερέφωνου της φατρίας της Ασφάλειας και των υπηρεσιών πληροφοριών, και ο Saeed Emami, ο διαβόητος αρχηγός της συμμορίας των πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών που ήταν υπεύθυνοι για τους μαζικούς φόνους, ήταν δύο τέτοιοι tavvaab Saaz. Υπήρχαν πολλά άλλοι εκεί γύρω.
 
Κατά τη διάρκεια αυτής της σκοτεινής περιόδου, σχεδόν όλη η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη, και οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι υποστήριξαν είτε την αιματηρή καταστολή  ή ήταν σιωπηλοί. Το πιο σημαντικό πρόσωπο -πρακτικά ο μόνος με ανάστημα - ο οποίος αντιτάχθηκε με θάρρος στην αιματοχυσία ήταν ο Μεγάλος Αγιατολάχ Hossein Ali Montazeri. Ήταν ο αναπληρωτής του Χομεϊνί και έβαλε τα δυνατά του για να εμποδίσει τις εκτελέσεις. Επισκέφτηκε τις φυλακές συχνά και διέταξε τη βελτίωση των συνθηκών των κρατουμένων. Έστειλε, επίσης, τους εκπροσώπους του, όπως τον Hojatoleslam Ansari Najafabadi, για να επισκεφτούν τις φυλακές και να υποβάλλουν έκθεση σ 'αυτόν.

Οι εκθέσεις που ο Montazeri ελάμβανε ήταν φρικτές. Έτσι άρχισε να γράφει επιστολές προς τον Χομεϊνί, το δάσκαλος και μέντορά του, διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες στις φυλακές. Σε μία επιστολή του Οκτωβρίου του 1986 που αναφέρει στα απομνημονεύματά του, έγραψε,
Ξέρετε ότι,
Τα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα σε φυλακές της Ισλαμικής Δημοκρατίας δεν είχαν γίνει ακόμη και στο καθεστώς του Σάχη;
Πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει εξαιτίας βασανιστηρίων;
Στη φυλακή Σιράζ, μια νεαρή γυναίκα που ήταν σε νηστεία [κατά τη διάρκεια του μήνα του Ραμαζανιού] εκτελέστηκε για ένα πολύ μικρό αδίκημα αμέσως μετά το σπάσιμο της νηστείας της [το βράδυ];
Κάποια νεαρά κορίτσια έχουν έντονα βιαστεί;
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης νεαρών γυναικών χρησιμοποιούνται πολύ άσχημες βλασφημίες;
Πολλοί κρατούμενοι έχουν γίνει τυφλοί ή κωφοί, λόγω των βασανιστηρίων και κανείς δεν έχει βοηθήσει [για τη θεραπεία τους];
Σε πολλές φυλακές εμποδίζουν τους κρατούμενους ακόμη και να προσεύχονται;
Σε ορισμένες φυλακές οι κρατούμενοι δεν βλέπουν το φως της ημέρας εδώ και μήνες;
Ακόμα και μετά που δίνεται ποινή φυλάκισης σ' έναν κρατούμενο, αυτός / αυτή δέρνονται τακτικά;
Είμαι βέβαιος ότι θα σας πουν ότι αυτά είναι ψέματα και αυτός [ο Montazeri] είναι αφελής.
Σημειώστε τις εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ του τι ο Montazeri είχε αναφέρει στο Χομεϊνί το 1986 και τις κατηγορίες που εκτόξευσε ο ηγέτης του Πράσινου Κινήματος Μεχντί Καρουμπί για το τι έγινε στις ιρανικές φυλακές την επαύριο των εκλογών του 2009, προτού να τεθεί σε κατ 'οίκον περιορισμό.

Υπάρχουν πολλοί ένοχοι για τις δολοφονίες και την φρικτή μεταχείριση των κρατουμένων. Ένας ιδιαίτερα είναι ο Seyyed Asadollah Lajevardi, ο οποίος είχε φυλακιστεί από την κυβέρνηση του Σάχη αρκετές φορές. Μετά την Επανάσταση του 1979, ο Lajevardi διορίστηκε Γενικός Εισαγγελέας Τεχεράνης. Όταν τον Ιούνιο του 1981 η MKO δολοφόνησε το Mohammad Kachouei, τον αρχιφύλακα των φυλακών Evin, ο Lajevardi διορίστηκε για να τον αντικαταστήσει. Μετακόμισε ακόμα και την οικογένειά του στην Evin.
Ο Lajevardi απεικονίζεται σε γυαλιά και λευκό ζιβάγκο κάτω δεξιά. Στο παρασκήνιο φικούν, το χέρι του Χομεϊν
 Ο Lajevardi ισχυριζόταν ότι ήταν ένας εξαιρετικός tavvaab Saaz, παινευόταν ότι το 95 % των "επισκέπτών" του στο Evin έδωσε τελικά μια ταινία-ηχογραφημένων "ομολογιών" και "εξυμνούσαν" την Ισλαμική Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα ήταν ένας βάναυσος, ενδεχομένως ψυχικά άρρωστος  άνθρωπος, που είναι γνωστός εύστοχα ως ο "Χασάπης του Evin". Ήταν ένοχος στις εκτελέσεις της δεκαετίας του 1980, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του 1988.

Μέχρι την άνοιξη του 1988, το Ιράν είχε πλήρως εξαντληθεί και δεν μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο. Στις 20 Ιουλίου 1987, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ είχε περάσει το ψήφισμα 598, που καλούσε το Ιράν και το Ιράκ να σταματήσουν τις εχθροπραξίες. Ο Χομεϊνί χρειάστηκε άλλον ένα χρόνο για να αποδεχθεί την κατάπαυση του πυρός - "να πιει το δηλητήριο", όπως ο ίδιος το έθεσε.
Αμέσως μετά που
τέθηκε σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός, οι δυνάμεις της MKO επιτέθηκαν στο Ιράν από το Ιράκ με μία επιχείρηση που την ονόμασαν Amaliyat-e Forough-e Javidaan (Επιχείρηση Αιώνιο Φως), αλλά είναι γνωστή ως Amaliyat-e Mersaad (Επιχείρηση Παγίδα) από τους Φρουρούς της Επανάστασης. Οι δυνάμεις της MKO περικυκλώθηκαν αφού τους άφησαν να διεισδύσουν στο έδαφος του Ιράν και ηττήθηκαν εύκολα, υπέστησαν σοβαρές απώλειες - τουλάχιστον 1.700, σύμφωνα με την MKO  και μέχρι 4.000 σύμφωνα με άλλες πηγές.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι πριν τεθεί σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός και αρχίσουν οι επιθέσεις της MKO, ήταν ήδη στις σκέψεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας η εξόντωση των περισσότερων, αν όχι όλων, των πολιτικών κρατουμένων. Ο Χομεϊνί είχε διατάξει το σχηματισμό μιας μυστικής Επιτροπής για να εξετάσει την εκτέλεση των κρατουμένων της MKO, καθώς και της κοσμικής αριστεράς και είχε εγκρίνει κρυφά την εκτέλεσή τους. Ο πρώτοι ταξινομήθηκαν ως moharebs (εκείνοι που αγωνίζονται ενάντια στον Θεό), ενώ οι κοσμικοί αριστεροί θεωρήθηκαν mortads (αυτοί που δεν πιστεύουν στο Θεό).
 

Οι περισσότερες από τις εκτελέσεις έλαβαν χώρα μέσα και γύρω από την Τεχεράνη, αλλά υπήρχαν επίσης πολλοί και σε άλλες πόλεις. Πρώτα, οι κρατούμενοι της MKO ανακρίθηκαν στις φυλακές Evin και Dasht Gohar. Ρωτήθηκαν πού ανήκουν. Αν απαντούσαν "στους Μουτζαχεντίν," αυτό ήταν το τέλος της συνέντευξης. Οι κρατούμενοι οδηγούνταν στην αγχόνη. Εάν, όμως, απαντούσαν "στους Monafeghin" - Υποκριτές, όπως η κυβέρνηση αποκαλούσε τη MKO - τους καλούσαν να απαντήσουν στις επόμενες έξι ερωτήσεις: (i) Είστε πρόθυμοι να καταγγείλετε πρώην συναδέλφους σας; (ii) Είστε πρόθυμοι να τους καταγγείλει μπροστά στις κάμερες; (iii) Είστε πρόθυμοι να μας βοηθήσετε να τους κυνηγήσουμε; (iv) Θα μας κατονομάσετε μυστικούς συμπαθούντες; (v) Θα μας ονομάσετε αυτούς των οποίων η μετάνοια ήταν ψεύτικη; (vi) Είστε διατεθειμένος να πάτε στο μέτωπο και να περπατήσετε στα ναρκοπέδια; Εάν η απάντηση σε οποιαδήποτε από τις ερωτήσεις δεν ήταν καταφατική, ο κρατούμενος θα έπρεπε να κρεμαστεί.

Λίγες μόλις ημέρες μετά που άρχισαν οι εκτελέσεις, ο Montazeri έγραψε μια σκληρή επιστολή διαμαρτυρίας προς τον Χομεϊνί στις 31 Ιουλίου, 1988 ακολουθούμενες από δύο άλλες επιστολές στις 4 και 15 Αυγούστου. Επίσης κάλεσε στην πόλη Κουμ την επιτροπή που ήταν υπεύθυνη για τις εκτελέσεις και διαμαρτυρήθηκε έντονα προς αυτούς. Κατά το διάστημα αυτό μόνο οι κρατούμενοι της MKO σφαγιάζονταν. Έσπευσε να στείλει έναν εκπρόσωπο στην έδρα του Χομεϊνί στο Jamaran, κοντά στην Τεχεράνη, να απαιτήσει μια εξήγηση για τις εκτελέσεις.


Μετά την εκτέλεση των περισσότερων από τους συμπαθούντες την MKO, η κυβέρνηση στράφηκε στην κοσμική αριστερά. Τους έθεσαν ακόμη περισσότερα ερωτήματα: (i) Είστε μουσουλμάνος; (ii) Πιστεύετε στο Θεό; (iii) Είναι το Ιερό Κοράνι ο λόγος του Θεού; (iv) Πιστεύετε στον ουρανό και την κόλαση; (v) Δέχεστε το Μωάμεθ ότι είναι ο τελευταίος των προφητών; (vi) Θα αποκηρύξετε δημοσίως τον ιστορικό υλισμό; (vii) Θα καταγγείλετε τις πρώην πεποιθήσεις σας μπροστά στις κάμερες; (viii) Νηστεύετε κατά τη διάρκεια της νηστείας του μήνα του Ραμαζανιού; (ix) Προσεύχεστε και διαβάζετε το Ιερό Κοράνι; (x) Με ποιον θα μοιραζόσασταν ένα κελί; Με μουσουλμάνο ή μη μουσουλμάνο; (xi) Θα υπογράψετε μια υπεύθυνη δήλωση ότι πιστεύετε στο Θεό, στον Προφήτη, στο Ιερό Κοράνι και στην Ημέρα της Κρίσης; (xii) Όταν μεγαλώνατε, έκανε ο πατέρας σας προσευχή, νηστεία και διάβαζε το Ιερό Κοράνι;


Η τελευταία ερώτηση ήταν πολύ σημαντική. Αν ο φυλακισμένος απαντούσε «όχι», τότε δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνος για το γεγονός ότι δεν πιστεύει στο Ισλάμ και θα ξέφευγε από την κρεμάλα. Όμως, πολλοί κρατούμενοι δεν το ήξεραν αυτό.
Στα απομνημονεύματά του, Montazeri έγραψε ότι κάποια στιγμή μετά που αρχισαν οι εκτελέσεις, η επιτροπή που ήταν επιφορτισμένη με αυτές έλαβε ένα γράμμα από το Χομεϊνί που επέτρεπε την εκτέλεση των μη θρησκευόμενων πολιτικών κρατουμένων. Σύμφωνα με τον Montazeri,
"Εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου 500 μη-θρησκευόμενοι και κομμουνιστές στις φυλακές. Ο στόχος ήταν να τους δολοφονήσουν και να απαλλαγούν από αυτούς επίσης. Ο κ. Χαμενεΐ [σημερινός Αγιατολάχ και θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν] είχε επίσης λάβει την επιστολή. Ήταν πρόεδρος εκείνη την εποχή, και μετά που οι οικογένειες των κρατουμένων είχαν ζητήσει τη βοήθεια του, είχε μιλήσει στους αξιωματούχους και τους είπε να σταματήσουν. Τότε με επισκέφτηκε στην Κουμ και μου είπε θυμωμένα ότι είχαν λάβει αυτή την επιστολή από τον Ιμάμη και ήθελαν να προχωρήσουν στις εκτελέσει γρήγορα. Είπα, "Γιατί ενδιαφέρεστε τώρα για τους κομμουνιστές; Γιατί δεν είπατε λέξη για την επιστολή του Ιμάμη για τις εκτελέσεις των 
"Υποκριτών";  Εκείνος απάντησε: «Υπάρχει επιστολή του Ιμάμη που έγραψε και για τους θρησκευόμενους φυλακισμένους επίσης;" Απάντησα, «Πού ήσουνα; Έλαβα την επιστολή μόλις δύο μέρες μετά που γράφτηκε. Αλλά όλα αυτά έχουν γίνει [οι περισσότεροι από τους κρατούμενους της MKO είχαν ήδη εκτελεστεί]. Είστε ο πρόεδρος της χώρας. Πώς είναι δυνατόν να μη τα γνωρίζετε; " Δεν ξέρω αν πραγματικά δεν γνώριζε για τις εκτελέσεις ή αν υποκρινόταν μιλώντας με μένα".
 
Χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν το καλοκαίρι του 1988. Η πλειοψηφία τους ήταν μέλη της MKO, αλλά πολλοί ανήκαν σε άλλες ομάδες. Πολλοί θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους στο νεκροταφείο Khavaran, ανατολικά της Τεχεράνης. Η κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να μετατρέψει το νεκροταφείο σε πάρκο σε μια προφανή προσπάθεια να διαγράψει όλα τα σημάδια του εγκλήματος, ενώ οι άνθρωποι προσπάθησαν να διατηρήσουν την περιοχή.


Ο ακριβής αριθμός των ατόμων που εκτελέστηκαν είναι άγνωστος. Ο Montazeri θέτει τον αριθμό έως και 3.800. Άλλοι έχουν κάνει μια λίστα με λίγο πάνω από 4.500. Σε όλους όσους εκτελέστηκαν είχαν δοθεί ποινές φυλάκισης και πολλοί είχαν εκτίσει πραγματικά αυτές τις ποινές. Πολλοί ήταν στο κολέγιο ή ακόμη και μαθητές γυμνασίου. Σχεδόν κανένας δεν είχε διαπράξει σοβαρό αδίκημα, για το απλό γεγονός ότι αυτοί θα είχαν εκτελεστεί αμέσως μετά τη σύλληψή τους, αν είχαν συλληφθεί. Περίπου το 10% των εκτελεσθέντων ήταν γυναίκες. Συνολικά, κοντά στους 18.000 πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν στη δεκαετία του 1980.


Ο Χαμενεΐ έχει υπερασπιστεί επανειλημμένως τις εκτελέσεις. Όταν ρωτήθηκε για αυτές σε μια συνάντηση με μια ομάδα φοιτητών πανεπιστημίου, ο ίδιος απάντησε:
'Έχουμε καταργήσει τη θανατική ποινή; Όχι, δεν έχουμε τη θανατική ποινή στην Ισλαμική Δημοκρατία για όσους αξίζουν να πεθάνουν. Ένα πρόσωπο που είναι στη φυλακή και από εκεί έρχεται σε επαφή με την επιχείρηση των Υποκριτών [ΜΚΟ] που επιτέθηκαν με όπλα στο Ιράν στο εσωτερικό των συνόρων της χώρας, πιστεύετε ότι πρέπει να τους δοθεί καραμέλα; Αν η σχέση του με την οργάνωση αυτή είναι βέβαιη, τι πρέπει να γίνει με αυτόν; Είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, και εμείς να τον εκτελούμε. Αυτό δεν είναι ένα αστείο."

 
Ο Rafsanjani υπερασπίστηκε επίσης τις εκτελέσεις κατ 'επανάληψη, αν και όχι πρόσφατα. Λίγο μετά τις εκτελέσεις, είπε:
"Μερικοί άνθρωποι διαπράττουν προδοσία, αξίζουν την τιμωρία, και έχουν εκτελεστεί. Για παράδειγμα, στην πρόσφατη Επιχείρηση Mersaad, οι υπεύθυνοι ανέκριναν αυτούς [τα μέλη της MKO], που είχαν συλληφθεί. Αποδείχθηκε ότι υπήρχαν άνθρωποι στη χώρα ο οποίοι ομολόγησαν ότι έχουν σχέδια για να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή συντονίζοντας επιχειρήσεις που πραγματοποίησαν το Ιράκ και οι Υποκριτές. Λοιπόν, αυτοί τιμωρήθηκαν".

 
Όσο για τον Μουσαβί [σημερινό ηγέτη του Πράσινου Κινήματος της αντιπολίτευσης], έχω συζητήσει την ευθύνη του - τόσο την ηθική και την πρακτική - σε δύο άρθρα και δε θα επαναλάβω αυτή τη συζήτηση εδώ. Υπάρχουν βεβαίως ορισμένες αντιφάσεις και ασάφειες σε ό, τι έχει πει για τις εκτελέσεις. Ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα εξηγήσει τη θέση του πλήρως.


Αφού δεν μπορούσε να σταματήσει τις εκτελέσεις, ο Montazeri παραιτήθηκε. Στη συνέχεια δέχτηκε άγριες επιθέσεις ​​από τους αντιδραστικούς εξτρεμιστές, αλλά ο Αγιατολάχ ποτέ δεν υποχώρησε, γεγονός που εξηγεί τον τεράστια σεβασμό που απολάμβανε μέχρι το θάνατό του. Ο
Mehdi Bazargan και οι σύντροφοί του στο Απελευθερωτικό Κίνημα του Ιράν διαμαρτυρήθηκαν επίσης τις δολοφονίες, και τέθηκαν υπό κράτηση για έναν χρόνο.

Το ακριβές κίνητρο για τις δολοφονίες δεν είναι γνωστό. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι ο πόλεμος με το Ιράκ τέλειωνε και δεδομένου ότι το έθνος ήταν εντελώς εξαντλημένο οι σκληροπυρηνικοί σκέφτηκαν ότι αν οι κρατούμενοι αφήνονταν ελεύθεροι, θα δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα για την ελίτ. Έχει υποστηριχθεί από διάφορους αξιωματούχους της Ισλαμικής Δημοκρατίας ότι σκοτώθηκαν σε αντίποινα για τις επιθέσεις της MKO από το Ιράκ. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, υπάρχουν ενδείξεις ότι η προετοιμασία για τις δολοφονίες είχε αρχίσει ακόμη και πριν από την κατάπαυση του πυρός. Για παράδειγμα, ο Anoushirvan Lotfi, ένας φοιτητής στη Σχολή Μηχανικών (FOE) από το Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης το 1970 και μέλος της ομάδας Φενταγίν του Λαού, εκτελέστηκε το Μάιο του 1988, δύο πλήρεις μήνες πριν από την κατάπαυση του πυρός με το Ιράκ και τις επιθέσεις της MKO. Πράγματι, αν οι επιθέσεις της MKO ήταν ο λόγος, γιατί τότε δολοφονήθηκαν κοσμικοί αριστεροί κρατούμενοι, όπως Lotfi;


Ο Lotfi ήταν ήδη φοιτητής της FOE όταν είχα εισαχθεί στη σχολή το 1972. Χαϊδευτικά τον φωνάζανε Doktor όλοι όσοι τον γνώριζαν. Ποτέ δεν έχω ξεχάσει την ημέρα, το φθινόπωρο του 1973, όταν συμμετείχα στην προπόνηση της ομάδας ποδοσφαίρου της FOE. Δεν ήμουν μέλος της ομάδας, αλλά μου επετράπη να συμμετάσχω στην προπόνηση. Πριν από την πρακτική άρχισε ο Lotfi να μιλάει σε όλους. Είπε, "Οι περισσότερες ομάδες μέσα στο πανεπιστήμιο έχουν πολύ καλύτερους παίκτες από ό, τι οι παίκτες της FOE. Αλλά αυτό που μας κάνει συλλογικά ισχυρούς είναι η μοναδική αίσθηση της ενότητας".  Πράγματι, η ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους. Ο Lotfi συνελήφθη το 1975. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι είχε σκοτωθεί σε σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν ψευδές.


Έχω χάσει δύο αγαπητούς φίλους στις εκτελέσεις του 1988. Ο ένας ήταν ο Hasan Dashtara, ένας μαθητής μηχανικός στο FOE, συμμαθητής μου από το 1972-74, και ένας από τους ωραιότερους νέους άνδρες που έχω γνωρίσει ποτέ. Άφησε δύο γιους, που ήταν σχεδόν βρέφη κατά το χρόνο του πρόωρου θανάτου του. Ο δεύτερος ήταν ο Taghi Khan, παιδικός φίλος μου και συμμαθητής μου στο λύκειο. Δύο άλλοι που εκτελέστηκαν ήταν αδέλφια δύο από τους πιο στενούς φίλους μου στο FOE τους οποίους δεν θέλω να αναφέρω. Ο ένας ήταν ο αδελφός του φίλου μου που ήταν στη συνάντηση του Χομεϊνί με τους διοικητές της Φρουράς όταν συζητήθηκε το αν θα πρέπει να σταματήσει τον ο πόλεμος με το Ιράκ το 1982 (εγκατέλειψε να εργάζεται για την κυβέρνηση μετά την εκτέλεση του αδελφού του). Ο άλλος είχε περάσει οκτώ χρόνια στη φυλακή της Αχβάζ στην επαρχία Κουζεστάν, εκτίοντας πλήρως την ποινή του, αλλά παρέμεινε φυλακισμένος. Ήταν έτοιμος να βγει, αλλά εκτελέστηκε μετά από τις επιθέσεις της MKO. Η οικογένειά του ορκίστηκε ότι δεν θα βάλει επιτύμβια πλάκα στον τάφο του, έως ότου η Ισλαμική Δημοκρατία ανατραπεί.


Πιστεύω ότι οι εκτελέσεις αποτελούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι πρέπει να προσαχθούν σε δίκη από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Μερικοί απ 'αυτούς εξακολουθούν να κατέχουν σημαντικές θέσεις στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος. Ο κληρικός
Hossein Ali Nayyeri είναι ανώτερη φιγούρα στους κόλπους του δικαστικού σώματος. Ο Ebrahim Raeisi ασκεί τα κύρια καθήκοντα του αναπληρωτή επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας Sadegh Larijani. Και ο Mostafa Pourmohammadi πρώτος υπουργός Εσωτερικών του Αχμαντινετζάντ, επικεφαλής του Εθνικού Οργανισμού για τον Έλεγχο. Άλλοι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο και είναι ακόμα ενεργοί είναι οι κληρικοί Mohammad Mohammadi Reyshahri και Ali Fallahian - και οι δύο πρώην υπουργοί Πληροφοριών - Ali Razini και Mohammad Yazdi.

Μετά τα γεγονότα του 1988 ο Lajevardi αποσύρθηκε από τη θέση του ως αρχιφύλακας της φυλακής Evin και πήγε πίσω στη δουλειά του στο παζάρι της Τεχεράνης. Έζησε στην ίδια γειτονιά που έζησαν και οι γονείς μου και περνούσε από το σπίτι τους στην Τεχεράνη κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά του ένα-δύο χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του. Για χρόνια, η μητέρα μου, που ποτέ δε συνήλθε από την απώλεια του αδελφού μου, καθόταν κάθε πρωί στο παράθυρο της κουζίνας στον πρώτο όροφο του σπιτιού μας μετά από την πρωινή προσευχή της, κοιτάζοντας έξω, διαβάζοντας το Ιερό Κοράνι, και περιμένοντας τον Lajevardi να περάσει από κει. Καθώς τον έβλεπε να περνάει έλεγε, "Θεέ μου, αν είχε οποιοδήποτε ρόλο στη δολοφονία του γιου μου, να τον τιμωρήσεις με οποιονδήποτε τρόπο κρίνεις κατάλληλο".


Ο τάφος του Αλί
Ο Lajevardi δολοφονήθηκε στις 22 Αυγούστου 1998, ένα χρόνο μετά που πέθανε ο πατέρας μου. Η MKO ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του, αν και εγώ προσωπικά αμφιβάλλω ότι ήταν οι δράστες, σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκε και τον τόπο που αυτό συνέβη. Σύμφωνα με τους γιατρούς του πατέρα μου, την ασθένειά του είχε σε μεγάλο βαθμό προκαλέσει το στρες και το άγχος του από την απώλεια του αδελφού μου. Έτσι, δεν πρόλαβε να ζήσει αρκετό καιρό για να ακούσει για το θάνατο Lajevardi. Αλλά η μητέρα μου έζησε. Ήμουν στην Τεχεράνη εκείνη τη χρονική στιγμή και της έδωσα την είδηση. Είπε μόνο: «Panaah beh Khoda mibaram" (προσφεύγω στο Θεό).
 

Ένας αξιωματικός της Φρουράς ζούσε στη γειτονιά των γονιών μου στην Τεχεράνη. Ήταν και εξακολουθεί να είναι, γνωστός ως "Abbas Pasdar" (από τα περσικά για ένα μέλος της φρουράς). Μετά την εκτέλεση του αδελφού μου Αλί, υπήρχαν έντονες φήμες στη γειτονιά ότι ο Abbas είχε ένα ρόλο στη σύλληψη του Αλί. Μια μέρα, η μητέρα μου, τον αντιμετώπισε όπως περνούσε από το σπίτι μας. Του είπε, "Αν είχες οποιοδήποτε ρόλο στο μαρτύριο του Αλί μου, ελπίζω ότι κάποια μέρα, όταν είσαι πατέρας, θα καταλάβεις  πως είναι να χάνεις ξαφνικά το παιδί σου στο άνθος της νιότης του και γεμάτος ελπίδα για το μέλλον ".  Ο Abbas αργότερα παντρεύτηκε και τώρα έχει πολλά παιδιά. Το καλοκαίρι του 2010, ο γιος του σκοτώθηκε σε δυστύχημα, σε ηλικία 23, ακριβώς την ίδια ηλικία με τον Αλί.
 

Μετά την δολοφονία του Lajevardi, η μητέρα μου μου είπε, "Δεν θέλησα ποτέ να ζήσω περισσότερο από τα παιδιά μου, όμως, τώρα που Αλί έχει φύγει, έχω μόνο μία ακόμη επιθυμία: Να ζήσω 30 χρόνια μετά τον Αλί, ώστε να μπορώ να αναπαυτώ στον τάφο του Αλί όταν πεθάνω". Σύμφωνα με την ισλαμική διδασκαλία, ένας τάφος μπορεί να ανοιχτεί μετά από 30 χρόνια και να αναπαυθεί μέσα σ' αυτόν ένας νέος νεκρός. Συνέχισε, "Αν συμβεί αυτό, ξέρω ότι θα αναπαύομαι δίπλα στο Αλί για πάντα."
 

Δεν εκπληρώθηκε η ευχή της. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 2006, λίγο πάνω από 25 χρόνια από την εκτέλεση του γιου της. Ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το γεγονός ότι ζούσε αλλά ο νεαρός γιος της είχε σκοτωθεί. Και εγώ δεν ήμουν σε θέση να ξεπεράσω το γεγονός ότι ο Αλί, ο αδελφός μου με τον οποίο ήμουν πολύ κοντά, είχε φύγει μακριά από την οικογένειά μου και από μένα σε τόσο νεαρή ηλικία, και ότι ακόμη δεν μπόρεσα να τον δω μια τελευταία φορά .


Διαβάστε περισσότερα: The Bloody Red Summer of 1988: Grave Crimes against Humanity